Τον Δεκέμβριο του 2019 ο Λουκάς Ντουρτουρέκας είχε καλεσμένο, στό διαδικτυακό ραδιόφωνο “Regium Radio”, τον καθηγητή της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης πατέρα Νικόλαο Λουδοβίκο ο οποίος προσέγγισε την έννοια της συγχώρεσης με έναν τρόπο που κυριολεκτικά ανάβει ένα δαυλό ακόμα και στην πιο σκοτεινή ψυχή. Ακούστε την και θα δείτε την ζωή από μια άλλη οπτική.
Η εικαστική πλαισίωση της ηχογράφησης, στο βίντεο που ακολουθεί, έγινε από το Αντίφωνο.
Εξαιρετική συνέντευξη του πατρός Νικολάου Λουδοβίκου!
Θά ήθελα νά παρακαλέσω τόν φίλο καί συνεκκλησιαζόμενο Καθηγητή Χαράλαμπο Βαρυμπόπη, μέ τήν έξοχη παιδαγωγικότητά του, νά θελήσει νά κάνει ένα σχόλιο πάνω στήν παρακολούθηση τής ραδιοφωνικής συνομιλίας, σέ συνδυασμό μέ τόν πλούτο τής εικαστικής πλαισίωσης τού εγχειρήματος, που, τουλάχιστον γιά μένα, ήταν θαυμαστά καινοφανής στήν ατελεύτητη διαδοχικότητα καί πολυμέρειά της.
Έτσι, πιστεύω, θά γίνει κατανοητό τό “πάθημά” μου, που θά τό περιγράψω σέ σχόλιο που θά ακολουθήσει.
Ευχαριστώ, ελπίζων !
Μια πάρα πολύ ωραία συνέντευξη του π. Νικολάου. Ο λόγος του, σαν νυστέρι, ανατέμνει με θαυμαστή ακρίβεια την ανθρώπινη ψυχή, ενώ ταυτόχρονα φωτίζει με το φως της θεολογίας τα κατάβαθα της ύπαρξής μας. Εξίσου όμως ωραία είναι η εικαστική πλαισίωση με τόσους υπέροχους πίνακες. Έτσι ο θεατής – ακροατής δεν ξέρει τι να πρωτοθαυμάσει: τον λόγο του π. Νικολάου ή τους θαυμάσιους πίνακες; προσωπικά είδα το βίντεο τρεις φορές. Την πρώτη φορά παρασύρθηκα από το εικαστικό μέρος και στο τέλος έπιασα τον εαυτό μου να μην θυμάται τίποτα από τον λόγο του π. Νικολάου. Πράγμα που δεν είναι περίεργο, αφού είναι γνωστό ότι σε μια οπτικοακουστική παρουσίαση όταν ο λόγος δεν συμβαδίζει με την εικόνα, ο θεατής συγκρατεί μόνο το 5% των λεγομένων. Έτσι άκουσα και για δεύτερη φορά τη συνέντευξη αφήνοντας μόνο τον ήχο. Και τέλος, κλίνοντας τον ήχο, απόλαυσα για τρίτη πλέον φορά αυτή την εκπληκτική συλλογή ζωγραφικών πινάκων, αναστοχαζόμενος τους λόγους του π. Νικολάου. Ομολογώ ότι ήταν μια εξαιρετική εμπειρία και ευχαριστώ το Αντίφωνο γι αυτό.
Τί νά πώ τώρα κι’ εγώ, καί τί νά σχολιάσω, που “τήν έπαθα” κι’ εγώ, όπως περιγράφεται από τόν φίλο Χαράλαμπο, προσπαθώντας νά “ισορροπήσω” πάνω σέ δυό βάρκες, που, όμως, ευτυχώς, ήταν καί οι δυό “βάρκες τού καλού”.
Τό μόνο “θύμα”, εν προκειμένω, ήταν ο χρόνος που χρειάστηκε, όμως τό κάθε του λεπτό ήταν καλοκερδισμένο, γιά τήν ψυχή καί γιά τίς αισθήσεις.
Άς μού επιτραπεί, λοιπόν, νά επεκτείνω κάπως τόν μονολεκτικό τίτλο, δίνοντας, ίσως, μιά πρόγευση τών επί μέρους θεμάτων, στά οποία γίνεται αναφορά, καί που εκτείνονται σχεδόν στό σύνολο τού Χριστολογικού αγαπητικού Λόγου. Πιστεύω οτι αυτό θά δράσει σάν παρακίνηση ώστε πολλοί φίλοι νά θελήσουν νά “ξεπεράσουν” (ίσως) μιάν “αμηχανία” μπροστά στήν ενενηντάλεπτη διάρκεια τής συνομιλίας (αυτήν που σίγουρα δέν μπόρεσα κι’ εγώ νά μήν τήν αντιμετωπίσω στήν αρχή, παρά τά θερμά εισαγωγικά αναφερόμενα).
Έχουμε, λοιπόν, καί λέμε : Ναρκισσισμός καί αυτοδικαίωση – Συγγνώμη – Συγχώρεση – Η “χρήση τού άλλου” – “Pot-pourri” τών φιλοσόφων / διανοητών τού εικοστού αιώνα καί τών θεωριών τους – Ο Καιάδας τών σχέσεων – Η υπέρβαση τού εγώ διά τού άλλου – Ο θυσιαστικός τρόπος τής Αγάπης , καί άλλα πολλά.
Κι’ αυτά – καί τ’ άλλα πολλά όλα -, μέ τήν προοδευτική “εκτύλιξη” καί παρουσίαση έργων μεγάλων ζωγράφων καί δημιουργών, στήν αντίστοιχη χρονική διαδρομή μέχρι καί σήμερα, από Δυτικότροπους, συμβατικούς, άς πούμε, καί “υποψιασμένους”, μέχρι Ανατολικότροπους, μετα-Βυζαντινούς, ή καί νεωτερικά αγιογραφούντες, μέ μιά διακριτική, αλλά διακριτή προσπάθεια “πλαισίωσης” καί εικαστικής οιονεί παρακολούθησης τών λεγομένων “δρώμενων”.
Μέ τίς θερμές μου ευχαριστίες γιά όλους τούς συντελεστές αυτού τού, πρωτότυπου, νομίζω, “παντρέματος”, καί αιτούμενος τής ευχής τού Πατρός Λουδοβίκου, τής Καθηγητικής / Καθοδηγητικής Έδρας του στό Αγαπητικό Πανεπιστήμιο τής Καρδιάς, όπου, νηπιούντες, επιλήσμονες, καί αστοχούντες, συνωστιζόμαστε γιά είσοδο.