Αλέξανδρος Ντάκας*
«Οι νέοι δεν ξέρουν αρκετά ώστε να είναι συνετοί, γι’αυτό επιχειρούν το αδύνατο΄ και το καταφέρνουν, η μια γενιά μετά την άλλη», είχε γράψει η νομπελίστρια Pearl S. Buck. Στη δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα στη χώρα μας, η επαλήθευση αυτής της φράσης είναι ζωτικής σημασίας για το μέλλον του τόπου μας και των ανθρώπων του. Ποιος είναι ο ρόλος των νέων στην αντιμετώπιση της κρίσης, πού καθίσταται επιτακτική η συνεισφορά τους και ποια είναι η σημερινή στάση και δράση τους;
Η οικονομική καθίζηση και η κοινωνική αποσάρθρωση του ελλαδικού οικοδομήματος έθεσαν την ηγεσία και τους πολίτες προ των ευθυνών τους. Βρισκόμαστε σε ένα στάδιο διεργασιών , ανακατατάξεων και μεταλλάξεων που φαίνεται να μην το ελέγχουμε και να μην γνωρίζουμε πού θα μας οδηγήσει. Διότι πρωτίστως πρόκειται για μια διαδικασία αλλαγής νοοτροπίας, επανορισμού αξιών και χάραξης νέων ορίων. Η συμβολή, λοιπόν, των νέων στην κοινωνική αναδόμηση, μέσω της «ανοιχτής» σκέψης και των πολλαπλών δράσεων, είναι αναγκαία για να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον.
Σεβασμός, αξιοσύνη, αλληλεγγύη, ομοψυχία, κατανόηση και τόσες άλλες έννοιες έχουν χάσει το νόημά τους σε μια κοινωνία που παρακμάζει. Είναι υποχρέωση των νέων να τις επανακαθορίσουν, να τους δώσουν υπόσταση στην καθημερινότητα, στον κοινωνικό βίο, προκειμένου να χαραχθεί μια νέα πορεία, θεμελιωμένη σε στέρεες αξίες, κατά το δυνατό κοινά αποδεκτές και σίγουρα όχι επιβαλλόμενες ή επίπλαστες. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη δεινή κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει και να ονειρευτούμε το καλύτερο. Έπειτα, να συζητήσουμε τρόπους για την πραγμάτωσή του και να εργαστούμε προς αυτή την κατεύθυνση.
Στην πολιτική, πρέπει να γίνει κοινή πεποίθηση πως η λογική της κομματοκρατίας και της επιδίωξης αποκλειστικά του προσωπικού συμφέροντος αποτελεί τροχοπέδη για την πρόοδο της χώρας. Ένα νέο μόρφωμα είναι αναγκαίο και οι νέοι μπορούν να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση αποδυναμώνοντας τις κομματικές παρατάξεις των Πανεπιστημίων και απαλλάσσοντας τη νεολαία από τα δεσμά των μηχανισμών ανέλιξης μέσω κομματικών νεολαίων.
Στις τέχνες και τον πολιτισμό, πρέπει να δημιουργηθεί ένα δυναμικό και παραγωγικό ρεύμα που να τοποθετεί στο επίκεντρό του τον άνθρωπο και τις σχέσεις του εν κοινωνία, όχι όμως στο επίπεδο της τηλεοπτικής σκέψης, αλλά με χαρακτηριστικά πρωτοπορίας, γνησιότητας, αξιοπρέπειας. Ομοίως στον αθλητισμό, οι νέοι οφείλουν να ξαναβρούν τη χαμένη καθαρότητα, να δείξουν πως το «νους υγιής εν σώματι υγιεί» είναι μια στάση ζωής που δεν εξασφαλίζεται μόνο ξοδεύοντας δισεκατομμύρια για Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά με την ειλικρινή και ανιδιοτελή επιστροφή στην ουσία της ενασχόλησης με τον αθλητισμό.
Στα κοινωνικά θέματα, οι νέοι πρώτοι απ’όλους πρέπει να δείχνουν την ευαισθησία τους και να μάχονται για μια κοινωνία με ίσους όρους για όλους, με σεβασμό και αναγνώριση των δικαιωμάτων, αλλά και με σαφή γνώση και προσήλωση στις υποχρεώσεις.
Και τέλος, σε προσωπικό επίπεδο, κάθε νέος είναι απαραίτητο να βρει το κουράγιο στο μίζερο κλίμα που επικρατεί και να διαμορφώσει ένα όραμα για τη ζωή του και για την κοινωνία
στην οποία θέλει να ζει. Αυτό το όραμα κατόπιν να το μοιραστεί, να το αναδείξει στη νεολαία και μέσω της συζήτησης και της κοινής δράσης, να συντεθεί ένα μεγάλο και ισχυρό ρεύμα ανανέωσης.
Δυστυχώς, ο λήθαργος της κοινωνίας έπνιξε και τους νέους, που είτε έχουν παραιτηθεί από κάθε διαδικασία σκέψης και δράσης, είτε έχουν αναπτύξει ένα θλιβερό φανατισμό που σάρωνει τα πάντα στο πέρασμά του και καθηλώνει ακόμη περισσότερο την κοινωνία. Τα δεδομένα, ωστόσο, έχουν τώρα αλλάξει, οι καταστάσεις δεν αφήνουν άλλα περιθώρια και είτε θα αφυπνιστούμε είτε θα βουλιάξουμε και θα χαθούμε.
Με την ελπίδα πως η νεολαία θα προτάξει τη δυναμική της και θα επηρεάσει την κατάσταση των πραγμάτων, αναδεικνύοντας την ευαισθησία της, αλλά και μια οξύνοια λανθάνουσα που καρτερικά περιμένει να φανερωθεί, ας αναλογιστεί κάθε νέος τη δική του ευθύνη και τη δυνατότητα για διαμόρφωση μιας καλύτερης κοινωνίας, αν βέβαια δεν εφησυχάσουμε στην ευκολία της αδράνειας και της ρύθμισης των πραγμάτων από τους λίγους.
*Φοιτητής Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Υπολογιστών, ΕΜΠ
Μια έκθεση για τις πανελλαδικές, :0 Και για να γίνω και λιγάκι κυνικός, η κάθε γενιά είναι (την κάνουμε αλλά και γίνεται και μόνη της) μάλλον χειρώτερη από τις προηγούμενες
Αν δούμε την πραγματικότητα θα παρατηρήσουμε ότι τα παιδιά είναι μια πιο ακραία εκδοχή των γονέων τους(μητέρα, πατέρας, τηλεόραση, Η/Υ) τους.
Τι κάνουν οι γονείς:
1. εργάζονται σκληρά για να μπορούν να ξοδεύουν χρήματα σε ότι ανοησία και άχρηστο πράγμα υπάρχει
2. παρουσιάζουν τελετές μαγείας και βίας συστηματικά στα παιδιά τους για 20 χρόνια τουλάχιστον
3. θεωρούν όλους τους άλλους άχρηστους, τεμπέληδες, διεφθαρμένους αλλά λαδώνουν όπου χρειαστεί
4. υπερασπίζουν τον εαυτό τους αμφισβητώντας την λογική, την γνώση και το ρόλο οποιασδήποτε ιεραρχίας, λέγεται και κωμωδία σε θέατρο-τηλεόραση
Πως εξελίσσονται τα παιδιά τους:
1. αγαπάνε όλο τον κόσμο, όσο αυτός είναι διασκεδαστικός
2. μισούν όλο τον κόσμο, όταν δεν ικανοποιείται ο καταναλωτισμός τους και η διασκέδαση
3. ξεφεύγουν στην βία και την μαγεία για εκδίκηση ή διασκέδαση
4. γίνονται αναρχικοί
5. έχουν μόνο δικαιώματα, ποτέ υποχρεώσεις
Έτσι το μέλλον της Ελλάδας με βάση τους νέους της είναι να γίνει όπως η Σομαλία: Ανύπαρκτο κράτος γιατί κανείς δεν το σέβεται, επιβολή του νόμου από ξένους στρατούς, συμμορίες κλέβουν ότι βρουν για να περνάνε καλά(“είναι δικαίωμά τους”) και πόλεμο ανάμεσα στους γέρους και τους νέους.