Γιώργος Καστρινάκης
Ήταν Τρίτη βράδυ, 14 Ιουνίου 2011. Εβδομάδα, δηλαδή της Πεντηκοστής – μία ημέρα μετά την εκκλησιαστική γιορτή του Αγίου Πνεύματος. Κι ήταν η εκπομπή «Ανιχνεύσεις», της ΕΤ3.
Χωρίς διόλου, ξαναλέω, να έχουν ερωτηθεί!
Στο κέντρο του κυκλώνα, λοιπόν, ενός αδιήγητου οικονομικού καταποντισμού! Δηλαδή: Καταμεσής μιας δυσθεώρητης α π ώ λ ε ι α ς α υ τ ο ε λ έ γ χ ο υ των συστημάτων κοινωνικής συγκρότησης των Νέων Καιρών.
Έρχονται, α κ ρ ι β ώ ς τ ό τ ε, οι τυπικοί εκπρόσωποι της διανοητικής ελίτ η οποία έχει οργανώσει αυτά τα συστήματα, για να μάς “εξηγήσουν” ότι η σαρωτική ετούτη αυτο-αποσυνθετική εξέλιξη, όπως και οποιοδήποτε “προδρομικό” της φαινόμενο, είναι τάχα δυνατόν να μην αντανακλά – συν τοις άλλοις – και μια κρίση δ ι α χ ε ι ρ ι σ τ ι κ ή ς ι κ α ν ό τ η τ α ς εκ μέρους τής (τόσο αυτοθαυμαζόμενης, κατά τα άλλα) ετούτης ελίτ.
Ότι το, προ δεκαετίας, «μεγαλείο» και αμέσως μετά η «συντριβή» του Ελληνικού Χρηματιστηρίου, για παράδειγμα, δεν συνεπάγεται καμμιά αυτονότητη καταγγελία σε βάρος των ιδεολογικών μας ταγών για το ότι δ ε ν είχαν εγκαίρως π ρ ο β λ έ ψ ε ι – άρα και προειδοποιήσει τον ανυποψίαστο δήμο – σχετικά με την μ α θ η μ α τ ι κ ώ ς π ρ ο δ ι α γ ε γ ρ α μ μ έ ν η εκείνη καταστροφή
Ή, ότι η τόσο παταγωδώς αποτυχημένη διεθνής διαχείρηση ενός στενά ενδοκοσμικού, πεπερασμένου, ανθρωπογενούς συστήματος όπως το χρηματοπιστωτικό, δεν επιφέρει καμμιά αυτονόητη διερώτηση σχετικά με την επάρκεια των χειριστών του… Τη νοητική, απερίφραστα, επάρκεια.
Ένα ερώτημα περί νοημοσύνης των σημερινών ελίτ – πλην όμως – αποδεικνύεται σ τ ε γ α ν ώ ς α π α γ ο ρ ε υ μ έ ν ο από σύνολο το επικρατούν επικοινωνιακό σύστημα. Διότι, απλούστατα, θα επρόκειτο περί ενός ερωτήματος για αυτά καθεαυτά τα ανθρωπολογικά / φιλοσοφικά «αυτονόητα» μιας ολόκληρης εποχής: Της εποχής, μάλιστα, εκείνης η οποία θεμελιώθηκε, ειδικότατα, πάνω στην πεισματική βούληση α π ο θ έ ω σ η ς τής ανθρώπινης συλλογιστικής αυτοδυναμίας.
Σκηνοθετώντας α κ ό μ α κ α ι σ ή μ ε ρ α τον στεντόρειο εμπαιγμό της παραμικρής, έστω, ιδέας για μια ικεσία επιφοίτησης.
πρώτη Δημοσίευση: Αντίφωνο
Αν και παρακολούθησα την εκπομπή δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου το περιστατικό στο οποίο αναφέρεστε. Μπορείτε να γίνετε πιο συγκεκριμένος:
Δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό: Επανειλημμένα ο Αντ. Μανιτάκης, απευθυνόμενος προς τον Χρ. Γιανναρά, έστρεψε την αναφορά του σε έναν – αιφνίδιο όσο και απρόκλητο – χλευασμό εναντίον πάσης ιδέας [i]επιφοίτησης[/i].
Επί πλέον, σε παρόμοιο χλευασμό προσχώρησε, σε μία περίπτωση, και ο Ν. Αλιβιζάτος.
([i]«“Ανιχνεύσεις”: νέοι θεσμοί για νέο πολιτικό σκηνικό.»[/i]: Ολόκληρο το βίντεο είναι, εν τω μεταξύ, αναρτημένο στο “Αντίφωνο”.)
Ας συμπληρώσω, με την ευκαιρία, και κάτι ειδικότερο: Το ότι η συγκεκριμένη συμπεριφορά απευθυνόταν προς τον Χρ. Γιανναρά, στοιχειοθετεί την μεθόδευση μιας άμεσης προσβολής στα σημεία ακριβώς εκείνα στα οποία ευαισθητοποιείται ένας χριστιανός. Φανερώνει μια επιθετική, δηλαδή, βούληση εναντίον του, για μόνο το γεγονός ότι είναι χριστιανός!
Το γεγονός της διαφωνίας με τον κ. Γιανναράς δεν αποδεικνύει και βεβαίως δεν συνεπάγεται χλευασμό στην πίστη στο Άγιο πνεύμα.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι το βίντεο είναι προσβάσιμο και κατά συνέπεια εύκολα μπορεί κανείς να εξάγει από αυτό τεκμήρια, πολύ φοβούμαι ότι το άρθρο σας δεν αναφέρεται σε ακριβή γεγονότα και ως εκ τούτου δεν μπορεί κανείς να συνάγει ασφαλή συμπεράσματα από αυτό.
Ως δημόσια παρέμβαση λοιπόν ήταν το λιγότερο ατυχής
[i]«Το [b]γεγονός[/b] της [b]διαφωνίας[/b] με τον κ. Γιανναράς δεν αποδεικνύει και βεβαίως δεν συνεπάγεται χλευασμό στην πίστη στο Άγιο Πνεύμα.»[/i] Συμφωνώ απολύτως.
Επί του κυρίως θέματος, μάλιστα, της όλης εκείνης συζήτησης, συμμερίζομαι σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τις θέσεις των Μανιτάκη – Αλιβιζάτου από όσο τις θέσεις των Γιανναρά – Κοντογιώργη.
Ως προς τις ειρωνείες κατά του πνεύματος, πάντως, το βίντεο είναι ασφαλώς προσβάσιμο (στο ίδιο ετούτο site) – δεν έχω, λοιπόν, παρά να παραπέμψω ακριβώς σ’ αυτό.