Εκδήλωση – συζήτηση της Σύναξης και του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών την Δευτέρα 1 Απριλίου 2013 με θέμα:
Η παράδοση ως κίνδυνος και ως ελπίδα
Ομιλητές:
π. Βασίλειος Γοντικάκης, προηγούμενος I. μονής Ιβήρων Αγ. Όρους
Μάριος Μπέγζος, Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής Αθηνών
Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Δρ. Θεολογίας, αρχισυντάκτης του περιοδικού “Σύναξη”
Συντονιστής: Βασίλης Ξυδιάς, Θεολόγος καθηγητής
Συζήτηση
Όταν η Σύναξη προκρίνει ως συνομιλητή της το Άγιο Όρος, προκύπτει βέβαια μια ευκαιρία αυτοκατανόησης – συμμετόχων τε όσο και ακροατών – καταυγαστική. Όταν όμως προκρίνει ως συνομιλητή της την Θεολογική Σχολή Αθηνών, τότε τι περιμένει άραγε να προκύψει;
(Εκτός βέβαια από τη συμπερίληψη του Νέου – παρ’ ημίν – Ορθόδοξου Ρεύματος στις απανταχού της γης εκδιπλώσεις του… [i]«φονταμενταλισμού»[/i]!)
Εν πάση εκδοχή, μια εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών αποτελεί προφανώς κάτι σαν γιορτή, όσον αφορά τόσο τον οικοδεσπότη, όσο και τους συνδαιτημόνες. Γι’ αυτό και δεν θα επεκταθώ στις [i]κριτικές[/i] μου [i]παρατηρήσεις[/i] για την τελετή. Θα περιοριστώ, οπότε, σε μια [i]καταφατική[/i] επισήμανση – επί ενός σημείου το οποίο, ούτως ή άλλως, αναδύεται ως το προφανέστερα καίριο:
[b]Ο π. Βασίλειος Γοντικάκης, για μια ακόμα φορά, φανερώνει εδώ ότι το ζωτικό ζητούμενο δεν είναι η [i]αντιπαράθεση[/i]: Ζωτικό μας ζητούμενο προβαίνει – ανά πάσα συγκυρία – η [i]συναρπαγή[/i].[/b]
Προσκομίζει, λοιπόν, μια προσέγγιση της οποίας_ κ α θ ο ρ ι σ τ ι κ ό_ π λ ε ο ν έ κ τ η μ α_ είναι η [b]υπέρβαση[/b] (θα τολμούσα να πω : η [b]υπερφαλάγγιση[/b]) του αμφιλεγόμενου.
ΥΓ: Με δισταγμό όσον και με ευθύτητα: Δεν θέλω να κρύψω τον θετικό μου αιφνιδιασμό από πλευράς (μιας σύντομης, έστω, παρέμβασης) του π. Βασιλείου Θερμού.
Προσωπικά χάρηκα πάρα πολύ με την τοποθέτηση του Βασίλη Ξυδιά, για το άδειο ερώτημα αλλά και για την γέμισή του αργότερα κατόπιν προκλήσεως του κ. Παπαθανασίου. Θα τον παρακαλούσα αν ήθελε να επεκτείνει το σκεπτικό του σε ένα κείμενο και να το αναρτήσει στο αντίφωνο. Θα περιμένω με χαρά! Καλή συνέχεια της σαρακοστής σε όλους.
Σε μια Πολιτεία που βασιλεύει το κακό και η αδικία δυο είναι οι παραδόσεις, η εξουσία και η θυσία. Σε αυτή την Πολιτεία κάθε πρόταση για οργάνωση του κοινού βίου με αποτελέσματα είναι ύποπτη ότι θα φέρει χειρότερες μορφές αδικίας, τις πιο άγριες μορφές ολοκληρωτισμού. Σε μια Πολιτεία που βασιλεύει το κακό και η αδικία η αναχώρηση θα ανθεί και θα φέρει κι άλλο.