Αλέξανδρος Κοσματόπουλος
Κατά Μάρκον 5, 21-34
Μετά την θεραπεία του δαιμονισμένου στη χώρα των Γαδαρηνών, ο Ιησούς περνά με πλοιάριο στην αντίπερα όχθη της λίμνης, όπου τον περίμενε πλήθος κόσμου. ΄Ερχεται τότε ένας από τους αρχισυνάγωγους ονόματι Ιάειρος, ο οποίος «ιδών αυτόν πίπτει προς τους πόδας αυτού και παρεκάλει αυτόν πολλά, λέγων ότι το θυγάτριόν μου εσχάτως έχει, ίνα ελθών επιθείς αυτή τας χείρας, όπως σωθή και ζήσεται». Καθώς πορεύονταν προς το σπίτι του Ιαείρου, το πλήθος τον ακολουθούσε συνθλίβοντάς τον. Μια γυναίκα που υπέφερε από αιμορραγία δώδεκα χρόνια και είχε δαπανήσει στους γιατρούς το βιος της χωρίς να δει ωφέλεια, πλησίασε από πίσω τον Ιησού και άγγιξε την άκρη του ενδύματός του. «Εάν άψωμαι καν του ιματίου αυτού, σωθήσομαι», αναλογίζεται μέσα της. Αμέσως η ρύση του αίματος σταματά και αισθάνεται να γιατρεύεται η ασθένειά της. Ο Ιησούς νιώθει να φεύγει δύναμη από πάνω του και στρεφόμενος γύρω του ρωτά: «Τις μου ήψατο των ιματίων; Και έλεγον αυτώ οι μαθηταί αυτού· βλέπεις τον όχλον συνθλίβοντά σε, και λέγεις τις μου ήψατο;».
Τι είναι αυτό που εκμηδενίζει την απόσταση ανάμεσα στη γυναίκα και τον Ιησού, παραμερίζοντας τα εμπόδια που την χωρίζουν από εκείνον; Ο λογισμός της, «εάν άψωμαι καν του ιματίου αυτού…», είναι πιστεύω που δημιουργεί τη γέφυρα ανάμεσά τους, ενώ εκείνοι που τον συνθλίβουν ουσιαστικά βρίσκονται μακριά. Τούτος ο λογισμός στα βάθη του απογυμνωμένου από σκέψεις νου την οδηγεί σαν ένα άστρο μέσα στο σκοτάδι της ύπαρξής της. Η κίνησή της, ν’ αγγίξει το κράσπεδο του ιματίου του Ιησού για να σωθεί από την μάστιγά της, συντελείται μέσα στη σιωπή. Δεν βλέπει τι συμβαίνει γύρω της. Δεν ακούει τη βοή του όχλου που συνωθείται γύρω απ’ τον Διδάσκαλο. Η κίνησή της είναι κίνηση προσευχής. Εκείνη τη στιγμή η αιμορροούσα βρίσκεται ολόκληρη στο παρόν. Μέσα στο παρόν της απόγνωσής της. Της απόγνωσης που μας κάνει να στραφούμε προς τον Θεό ζητώντας βοήθεια, όπου μη υπολογίζοντας τον εαυτό μας, ολόκληρο το είναι μας μετατρέπεται σε προσδοκία και εμπιστοσύνη προς την θεότητα. Ο δρόμος προς τον Χριστό παραμένει απάτητος, όχι γιατί δεν περνούν άλλοι, αλλά γιατί είναι δρόμος που δεν αφήνει ίχνη, έχοντας για τον κάθε πιστό τον χαρακτήρα μιας προσωπικής αποκάλυψης.
Ο Ιησούς το αντιλαμβάνεται από την δύναμη που φεύγει από πάνω του, χωρίς καν να έχει δει την γυναίκα. Το άγγιγμα και η ανταπόκριση γίνονται ακαριαία.
«Η δε γυνή φοβηθείσα και τρέμουσα, ειδυία ο γέγονεν επ’αυτή, ήλθεν και προσέπεσεν αυτώ και είπεν αυτώ πάσαν την αλήθειαν». Η γυναίκα γνωρίζοντας τι της συνέβη, τρέμει από τον φόβο της καθώς κατά το Λευιτικό (15, 24-25) θεωρείται ακάθαρτη που δεν επιτρέπεται να συγχρωτίζεται με ανθρώπους, και σαν τέτοιο λογαριάζει τον εαυτό της. Όμως η εμπιστοσύνη της στο πρόσωπο του Ιησού ξεπερνά το στίγμα της, και τα εμπόδια που η αισχύνη έθετε ενώπιόν της. Μέσα στην αδυναμία της βρίσκει το θάρρος να τον πλησιάσει. Από τα βάθη της αδυναμίας της, που παραλύουν τον άνθρωπο, στρέφεται στο Θεό. Η αδυναμία μετατρέπεται σε δύναμη πίστεως. Εξ ου και ο λόγος που της απευθύνει ο Ιησούς, «θάρσει θύγατερ», λόγος που παρατίθεται στον Λουκά και τον Ματθαίο αλλά όχι στον Μάρκο, υπερβαίνει το γράμμα του νόμου, δίνοντας και πάλι στην γυναίκα την πραγματική της υπόσταση.
Πολλά είναι τα θαύματα του Ιησού που συμβαίνουν εκ του μακρόθεν, αλλά στις περιπτώσεις της θυγατέρας του Ιαείρου και της αιμορροούσης γυναικός η αφή παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Δεν γεννά την πίστη η όραση αλλά η αφή. Δεν είναι το να δεις, αλλά να ψηλαφήσεις. Και ακολουθεί η ακοή. Τούτο υποδηλώνει μια ανατροπή των αισθήσεων, όπου η τελευταία αίσθηση, η αφή, καθίσταται πρώτη.
Ο αρχισυνάγωγος είναι βέβαιος ότι αν ο Διδάσκαλος την αγγίξει με το χέρι του η θυγατέρα του θα σωθεί, και η αιμορροούσα γυναίκα πιστεύει πως αν ψαύσει το ιμάτιό του θα γιατρευτεί. «Θύγατερ, η πίστη σου σέσωκέ σε», θα πει ο Ιησούς στην αιμορροούσα· και στον Ιάειρο, όταν τους πληροφορούν ότι η κόρη του ετελεύτησε, θα πει: «Μη φοβού, μόνον πίστευε». Η έκφραση «μη φοβού» θυμίζει σκηνές από φανερώσεις αγγέλων και θεοφανειών και από την Παλαιά και από την Καινή Διαθήκη, υπογραμμίζοντας για μια ακόμη φορά την εμπιστοσύνη και την αγάπη που διέπει τη σχέση του άνθρωπου με τον Θεό, σε αντίθεση με τις εμφανίσεις των αρχαϊκών θεοτήτων. «Θάρσει θύγατερ», και «μη φοβού, μόνον πίστευε». Δύο εκφάνσεις που ανακαλούν το λόγιο του Ησαία (35, 3-4): «Ισχύσατε, χείρες ανειμέναι και γόνατα παραλελυμένα· παρακαλέσατε οι ολιγόψυχοι τη διανοία· ισχύσατε, μη φοβείσθε· ιδού ο Θεός ημών κρίσιν ανταποδίδοσιν και ανταποδώσει, αυτός ήξει και σώσει ημάς».
Και ενώ όλοι κλαίνε και οδύρονται λέγει: «Το παιδίον ουκ απέθανεν αλλά καθεύδει». Τούτο μας φέρνει στο νου το «ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσι». Για τον Ιησού δεν υπάρχει θάνατος, παρά μόνο ζωή και περίσσεια ζωής. Είναι η ζωή που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον θάνατο. Αν τα θαύματα του Ιησού είχαν μαγικό χαρακτήρα, πολλοί θα ήταν εκείνοι που συνεπαρμένοι από τις μαγικές–θεραπευτικές του ικανότητες θα έσπευδαν να τον υπερασπιστούν όταν βάδιζε προς την σταύρωση. ΄Όμως ούτε ένας δεν βρέθηκε να τον υπερασπιστεί. Τούτο καταδεικνύει την έλλειψη οποιασδήποτε μυθικής χροιάς που θα μπορούσαν να λάβουν τα θαύματα ως τέτοια. Μια τέτοια ακριβώς χροιά δεν θέλει και ο Ιησούς, επιμένοντας να μην γνωστοποιούνται, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να τα διαλαλεί, και μέσω αυτών να επιβάλλει την θεϊκή του προέλευση: «Και διεστείλατο αυτοίς πολλά ίνα μηδείς γνοι τούτο». ΄Εδωσε αυστηρή παραγγελία στους γονείς της κόρης να μην το μάθει κανείς. Δεν λάβαινε απέναντι στους ανθρώπους μια εξουσιαστική στάση κυριαρχώντας με τα θαύματα, υπογραμμίζοντας την θεϊκή παντοδυναμία του, αλλά σαν μια προσέγγιση αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. ΄Ηθελε να αφυπνίσει τους ανθρώπους στην ύπαρξη της πραγματικής ζωής που υπέρκειται του θανάτου και της φθοράς. Θαύματα συνέβαιναν πολλά και στον παγανιστικό κόσμο. Εδώ όμως η παντοδυναμία του Θεού συνδέεται με τον σταυρικό του θάνατο. Η θεϊκότητα του Ιησού δεν προκύπτει από την Σταύρωση αλλά αποτελεί προϋπόθεσή της. Δεν είναι αποτέλεσμα βίαιης άνωθεν επιβολής, αλλά άκρα ταπείνωση και άφατη κένωση από αγάπη και μόνο προς τους ανθρώπους. ΄Ετσι επιβεβαιώνεται ότι ο Θεός αγάπη εστί, και τούτη η πραγματικότητα υπερβαίνει τα πάντα.
«Τι θορυβείσθε και κλαίετε; Το παιδίον ουκ απέθανεν αλλά καθεύδει. Και κατεγέλων αυτού». Και οι παριστάμενοι τον περιγελούσαν. Εκείνος βγάζοντάς τους όλους έξω παρέλαβε τον πατέρα και την μητέρα και εισήλθαν εκεί που βρισκόταν το παιδί. Και πιάνοντας το χέρι του λέγει: «Ταλιθά κουμ», ήγουν, «η παις, εγείρου». Και ευθύς η δωδεκάχρονη κόρη σηκώνεται και περπατά. Η φράση «ταλιθά κούμ», ανταποκρίνεται κατά κάποιο τρόπο στο «θάρσει θύγατερ». Εκφράσεις που αντικατοπτρίζουν αγάπη και βαθιά συμπόνια. Και ενώ οι παριστάμενοι στέκονταν κατάπληκτοι μπροστά σε μια κατάσταση που δεν είχε καμιά σχέση με ό,τι ήξεραν προηγουμένως, ο Ιησούς τους παραγγέλλει να της δώσουν να φάει, υπογραμμίζοντας την υλικότητα με την οποία συνδέεται η πνευματική ζωή προκειμένου να γίνει απτή και να υπάρξει.
«Και διεστείλατο αυτοίς πολλά ίνα μηδείς γνοι τούτο, και είπεν δοθήναι αυτή φαγείν».
πηγή: Αντίφωνο
Παρα πολύ ωραίος ο τρόπος της διηγήσεως του.
“ο Ιησούς τους παραγγέλλει να της δώσουν να φάει, υπογραμμίζοντας την υλικότητα με την οποία συνδέεται η πνευματική ζωή προκειμένου να γίνει απτή και να υπάρξει.”
Μιά που έχουμε και οικονομική κρίση, ας ρωτήσω:
όσες ψυχές, ΔΕΝ τρέφονται καλά ή και ΥΠΟΣΙΤΙΖΟΝΤΑΙ, αυτές ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ πνευματική ζωή άραγε; Δεν μπορεί το δικό τους πνεύμα να είναι ανεπτυγμένο και ισχυρό, δυνατό;
Έχει ειπωθεί από επιστήμονες ότι η συνείδηση έχει υλική υπόσταση, μέχρι πρότινος όμως, την θεωρούσαμε κάτι άυλο και άπιαστο. Ποιά είναι τελικά η τροφή της;…
Και ποιος είπε Διοτίμα ότι οι υποσιτιζόμενοι ή εκείνοι που δεν τρέφονται καλά δεν έχουν πνευματική ζωή; Τουναντίον θα έλεγα. Η συγκεκριμένη φράση νομίζω θέλει να πει ότι η πνευματική ζωή πρέπει να έχει, ή έχει, ένα υλικό αντίκρισμα. ΄Οπως και όταν ο Ιησούς εμφανίζεται στους μαθητές μετά την Ανάσταση ζητά να φάει.
Τόσος κόσμος, στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες χώρες, που δεν έχει να φάει, πιστεύετε ότι είναι πνευματικός και μπορεί και καλλιεργεί το πνεύμα του; (Εδώ φαγωμένος και πάλι δεν μπορεί καλά καλά να σκεφτεί…)
Όπως καταλαβαίνετε, εννοώ τη φυσική ανθρώπινη κατάσταση και όχι την υπέρ φύσιν των ασκητών και αγίων!
Πρέπει να καταλήξουμε: έχει υλικό αντίκρισμα η πνευματική ζωή, ή όχι; Ή μάλλον, καλύτερα, όπως το ρωτώ για τη συνείδηση, έχει το πνεύμα υλική υπόσταση ή όχι;
Κυρία μου φοβάμαι πως παρεξηγείτε τα λόγια μου. Τι να σας πω; “Ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος”. Απ’ εκεί και πέρα, αν αυτό δεν σας λέει τίποτα, και δεν πρόκειται να σας μεμφθώ αν δεν σας λέει, διαλέγετε και παίρνετε.
Και κάτι ακόμη. Η πνευματική ζωή είναι πάντα ένα ζητούμενο, είτε πρόκειται για χορτάτους είτε όχι.
Φαινομενικώς αντίθετα πράγματα αποτελούν τα συστατικά μιάς ολότητας. Οι αρχαίοι πολιτισμοί της Ανατολής το γνώριζαν αυτό, και δημιούργησαν το κυκλικό σύμβολο, (μαντάλα), “γινγκ_γιάνγκ” το οποίο περιγράφει την ολότητα. Η ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση προχωρά σε μεγαλύτερο, (γιά κάποιους), βάθος εισάγοντας την έννοια του συν-αμφότερου το οποίο, και επιτρέπει, και αναδεικνύει την συμπληρωματικότητα_συνύπαρξη, (και όχι την προσθετικότητα), των αντιθέτων ως ερμηνευτικό κλειδί του κόσμου, του ανθρώπου, της ύπαρξης. Διαχωρίζοντας λοιπόν το πνεύμα από την ύλη το μόνο που κάνουμε είναι απλώς η αφαίρεση_ανάλυση των επιμέρους στοιχείων της Ολότητας.
Αγαπητή μου Διοτίμα (αλήθεια, πώς έχω την εντύπωση πως σας γνωρίζω από παλιά;) στις αντιφάσεις βρίσκεται το ζουμί. (Προσωπικά μου είναι αδύνατο να σκεφτώ οτιδήποτε αν δεν καλοφάω). Εξάλλου δεν αποτελεί μια γοητευτική αντίφαση το γεγονός ότι ανάμεσα στα σημαντικά άρθρα που φιλοξενεί το Αντίφωνο προβάλλει αίφνης και…. η κόρη του Ιαείρου; Ας αφήσουμε λοιπόν το πνεύμα να πνέει όπου εκείνο θέλει.
Η μουτσούνα, που δεν την μπορώ, βγήκε από μόνη της.
Εάν σε ένα φυσικό σύστημα δυναμικής ισσοροπίας στήριξης_αντιστήριξης αφαιρέσουμε την αντιστήριξη, (ή το αντίθετο), παύει να υφίσταται σαν σύστημα δυναμικής ισσοποπίας.
Εάν στο οντολογικό “είναι” ύλης_πνεύματος αφαιρέσουμε την ύλη, (ή το πνεύμα), παύει να “είναι”.
Γιατί : “ψυχήσιν θάνατος ύδωρ γενέσθαι” και:
“ύδατι δε θάνατος γην γενέσθαι”, αλλά και αντιστρόφως :
“… εκ γης δε ύδωρ γίνεται
εξ ύδατος δε ψυχή”.
κ. Κοσματόπουλε, ο Χριστός ζήτησε να φάει, όχι γιατί το αναστημένο σώμα του είχε ανάγκη τροφής.
Αλλά για να πεισθούν οι μαθητές, ότι αυτός είναι όντως ο αναστημένος διδάσκαλος.
===========================================
Δοτίμα: ΄’ Έχει ειπωθεί από τους επιστήμονες ότι η συνείδηση έχει υλική υπόσταση “
Πρέπει να ξέρεις ότι οι επιστήμονες λένε πολλά…
Το θέμα είναι αν μπορούν να τα αποδείξουν.
Λοιπόν, αν έχει υλική υπόσταση η συνείδηση, ας την φωτογραφίσουν.
Τους προκαλώ αυτούς τους επιστήμονες που αναφέρεις.
Βασίλη, ουδέν διάφορον.
Μπορώ να ρωτήσω το εξής Βασίλη: όταν λέμε ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΜΑΙ, δεν εννούμε ότι στενεύει ο χώρος μας; Ο χώρος δεν αφορά στην ύλη; Άρα, τί ακριβώς στενεύει μέσα μας; Τί είναι αυτό που πιέζεται;
Μόλις διάβασα το λεξικό Διοτίμα. Τη λέξη αυτή που αναφέρεις την ερμηνεύει με τη λέξη ΄’ΛΥΠΑΜΑΙ”!!!
Φυσικά η πρόκλησή μου στους επιστήμονες που αναφέρεις παραμένει.
Ακόμα περιμένω να δω σε φωτογραφία την υλική – όπως λένε – υπόσταση της συνείδησης.
Γιατί εκείνο που μετράει όπως ξέρεις, είναι όχι τα λόγια, αλλά Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ!!!
Δεν θέλεις να με ακολουθήσεις στα ετυμολογικά. Έχεις δίκιο. Θες απόδειξη. Θυμάμαι μια φωτογραφία που είχε κυκλοφορήσει και στο δίκτυο και την είχε εμφανίσει μια παρέα που επισκέφτηκε την μονή ασωμάτων. Πίσω τους φαίνονταν καθαρά τα Πνευματικά Σώματα κάποιων ψυχών (αγγέλων ή ανθρώπων δεν γνωρίζω), μήπως την έχεις υπ’ όψιν σου αυτή τη φωτογραφία;
(Δυστυχώς, τη διέγραψα κατά λάθος από τον υπολογιστή μου και δεν μπορώ να τη βρω τώρα στην αναζήτηση.)
…υπογραμμίζοντας την υλικότητα με την οποία συνδέεται η πνευματική ζωή προκειμένου να γίνει απτή και να υπάρξει.
η παραπάνω φράση νομίζω είναι το αγκονάρι αυτού του καταπληκτικού κειμένου.
Δεν σε δικαιώνω. Οι επιστήμη ισχυρίζεται ότι έχει φωτογραφίσει την ανθρώπινη ΑΥΡΑ. Φυσικά δεν είναι το ίδιο με το Πνευματικό σώμα (ή το συνειδησιακό που ζητάω).
Θα προσπαθήσω να σου βρώ όμως την φωτογραφία που είδα από την μονή των Ασωμάτων και πείστηκα από την μεριά μου. Εάν όμως δεν έχω τον σύνδεσμό της, θα σε πείραζε να μου δώσεις το e-mail σου, για να την δεις και συ;
Και βέβαια η ψυχή ζεί αιώνια. Και όχι μόνο ζει, αλλά έρχεται ξανά και ξανά στη ζωή προσπαθώντας να ακολουθήσει τον Λόγο. Η ίδια η ψυχή -η ουσία της δηλ.- πιστεύω ότι είναι αναλλοίωτη. Αυτό που ΠΑΘΑΙΝΕΙ είναι τα εξωτερικά της περιβλήματα, το Πνευματικό, ή Ενεργειακό, ή και Αιθερικό σώμα που λέγαμε.
Για το ανθρώπινο σώμα, νομίζω ότι θα αναστηθεί αλλά τελικά θα χάσει αυτήν την σκληρότητα και θα μετουσιωθεί σε κάτι ελαφρύτερο.
Η Μοναδική Αυθεντία που εμφανίσθηκε στη γη είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός.
Ο οποίος στο Ευαγγέλιό Του, ξεκαθαρίζει το θέμα της αιωνιότητας της ψυχής και της ανάστασης του ανθρωπίνου σώματος.
Και ΠΟΥΘΕΝΑ δεν κάνει λόγο ότι η ψυχή του ανθρώπου έρχεται “ξανά και ξανά”.
Αντιλαμβάνομαι ότι έχεις επηρεασθεί από τις σαθρές διδασκαλίες ορισμένων “φιλοσόφων” περί μετεμψύχωσης.
Η ειρωνία είναι ότι ακόμα και έτσι να είναι, δηλ. να κάνει κύκλους η ζωή, οι ψυχές και η ιστορία, όντως, ΔΕΝ μπορεί να αποδειχθεί. Αν έχεις ξαναζήσει Βασίλη, το θυμάσαι; Όχι. Έτσι, επίτρεψέ μου να κρατάω, τη δική μου ενορατική ματιά για το θέμα.
Ως προς την μορφή όμως του σώματος που θα έχουμε όταν αναστηθούμε, δεν μου είπες, με πιστεύεις, ή θέλεις να δεις την φωτογραφία;
Σε πληροφορώ ότι έχω καλή μνήμη.
Άρα για να μη θυμάμαι τίποτα, σημαίνει ότι δεν έχω ξαναζήσει!!!
Ως προς τη μορφή του σώματος που θα έχουμε όταν αναστηθούμε, τη γνωρίζει ακριβώς ο Χριστός.
Εμένα μου αρκεί η βεβαιότητα ότι το σώμα μου θα αναστηθεί και δεν έχω ανάγκη να δω τη φωτογραφία.
Πρέπει να μάθουμε, σε τέτοια σοβαρά θέματα να μην έχουμε τις δικές μας επισφαλείς απόψεις.
Άς προσέχουμε αυτά που μας αποκαλύπτει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο και κατ’ επέκταση σε όλη την Καινή Διαθήκη.
ΕΚΕΙΝΟΣ ξέρει τα ΠΑΝΤΑ.
[quote name=”Βασίλης”]Σε πληροφορώ ότι έχω καλή μνήμη.
Άρα για να μη θυμάμαι τίποτα, σημαίνει ότι δεν έχω ξαναζήσει!!!
… αυτά που μας αποκαλύπτει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο και κατ’ επέκταση σε όλη την Καινή Διαθήκη.
ΕΚΕΙΝΟΣ ξέρει τα ΠΑΝΤΑ. [/quote]
Για την μνήμη:
μήν είσαι και τόσο βέβαιος για το τί μπορεί να συμβεί στον εγκέφαλό σου από θείες ανώτερες δυνάμεις! Και κρίνω από την προσωπική μου πνευματική εμπειρία.
Όσο για τον Χριστό, δεκτόν αυτό που λες. Όμως, ποιός σου είπε εσένα ότι ο Χριστός τα φανέρωσε ΌΛΑ μέσα στο Ευαγγέλιο που μας περισώθηκε; Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας λέει για τις πράξεις Του, ότι δεν θα χωρούσαν οι βιβλιοθήκες όλου του κόσμου για την καταγραφή και μόνο όσων έκανε ο Κύριος! Πόσο μάλλον για τα λόγια Του!
Επιτρέψτε μου, παρακαλώ, μια παρέμβαση:
Ο Χριστός, δια του Αγίου Πνεύματος, αποκάλυψε κατά την Πεντηκοστή “δυνάμει” “πᾶσαν την Ἀλήθειαν”, δηλαδή και αυτά που δεν χώρεσαν να γραφούν στα Ευαγγέλια, στους Αποστόλους και σ’ όσους ακολουθούν τον δρόμο τους, καθαιρόμενοι με την άσκηση, την εγκράτεια, την αγάπη, την προσευχή… και φτάνοντας έτσι στον εξ ύψους φωτισμό και στη θέωση, γινόμενοι θεοί κατά χάριν και μυούμενοι στην υπερφυσική Αλήθεια.
Σ’ αυτά έφτασαν οι Πατέρες και πολλοί αφανείς Άγιοι ανά τους αιώνες. Πολλές αποκαλύψεις του Θεού καταγράφονται στα κείμενά τους, αλλά και μεταδίδονται ρητώς και αρρήτως με τις θείες Λειτουργίες και ιερές ακολουθίες που συνέταξαν, τους ύμνους που συνέθεσαν, τη μουσική που εμέλισαν, τους ναούς που αρχιτεκτόνησαν, τις εικόνες που ζωγράφισαν…
Στον εγκέφαλό μου, είμαι βέβαιος ότι συμβαίνουν πολλά… προερχόμενα όμως, μόνο από ΜΙΑ δύναμη αυτήν του Τριαδικού Θεού.
Να είσαι προσεκτική, μη γελασθείς, από τις “θείες ανώτερες δυνάμεις” που αναφέρεις τις οποίες δεν ονομάζεις.
Σου είχα γράψει:
Πρέπει να μάθουμε, σε τέτοια σοβαρά θέματα να μην έχουμε τις δικές μας επισφαλείς απόψεις.
Ας προσέχουμε αυτά που μας αποκαλύπτει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο και κατ’ επέκταση σε όλη την Καινή Διαθήκη.
ΕΚΕΙΝΟΣ ξέρει τα ΠΑΝΤΑ.
Πρόσεξε λοιπόν: “απόκειται τοίς ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις” (Εβρ. θ΄27).
Όπως καταλαβαίνεις το χωρίο αυτό καταργεί την πλάνη της μετεμψύχωσης.
Επειδή νομίζω είσαι καλοπροαίρετη, εύχομαι να σε πείσει το χωρίο αυτό.
[quote name=”Βασίλης”]Στον εγκέφαλό μου, είμαι βέβαιος ότι συμβαίνουν πολλά… προερχόμενα όμως, μόνο από ΜΙΑ δύναμη αυτήν του Τριαδικού Θεού.
[/quote]
Στον εγκέφαλο και την καρδιά όλων μας πολλά συμβαίνουν. Δεν προέρχονται όμως μόνο από τον Θεό αλλά και από τους αγγέλους και τους δαίμονες και από την ανθρώπινη κράση. Συνήθως τα περισσότερα συμβαίνουν από τους δαίμονες, οι διάφορες πονηρές σκέψεις, που οι Πατέρες τις ονομάζουν “λογισμούς”, που πολλές φορές συνδυάζονται με καλές προθέσεις. Κανείς από τους Αγίους μας δεν ισχυρίστηκε ποτέ πως δεν είχε τέτοιους “λογισμούς”. Απλώς όλοι αγωνίζονταν να είναι σε εγρήγορση και να τους αποκρούουν με την πρώτη προσβολή.
Είναι φορές νομίζω που ο θεός δεν βλέπει μόνο την καλή προαίρεση αλλά και την απογοήτευση, ίσως και απελπισία της ψυχής και προλαβαίνει τα άσχημα, δίνοντας ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ στην ψυχή που πάντοτε θα γυρεύει να λυτρωθεί. Και όπως είμαι βέβαιη ότι το γνωρίζετε, μερικές φορές οι απαντήσεις που δίνει δεν είναι εν είδει πληροφορίας αλλά εικόνων ή εικόνας και θέας του κόσμου και της αλήθειας του. Έτσι δεν είναι;
Συνεπώς, έχει δίκιο ο Theo που γράφει “δυνάμει πάσαν την Αλήθειαν” έδωσε και δίνει ο θεός.
Όσο για τις ανώτερες δυνάμεις, δεν τις ονομάζω, Βασίλη, διότι φοβάμαι να μην σκανδαλίσω καμία συνείδηση. Βλέπεις ότι δεν έχω την άνεση να μιλήσω γι αυτές, αποκαλυπτικά, όπως κάνουν μερικά σύγχρονα πνεύματα…
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ Του Θεού, για το θέμα που μας απασχολεί, δίνεται εν είδει πτηροφορίας και με περίσσεια σαφήνεια δια της Αγίας Γραφής:
“απόκειται τοίς ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις” (Εβρ. θ΄27), εξαφανίζοντας την πλάνη της μετεμψύχωσης.
Σου εύχομαι η παραπάνω απάντηση του Θεού να σε λυτρώσει.
Και να διαλαλείς αυτήν την προερχόμενη από το Θεό λύτρωσή σου.
Τότε, να είσαι σίγουρη, όχι μόνο δεν θα σκανδαλίσεις καμία συνείδηση, αλλά απεναντίας θα ωφελήσεις πολλές.
Σου συνιστώ να βρείς έναν καλό Ορθόδοξο Ιερέα – εξομολόγο – ώστε να αποθέτεις σ’ αυτόν τους όποιους προβληματισμούς σου και όχι μόνο.
Όχι, δεν με αναπαύει η απάντηση από το χωρίο, λυπάμαι Βασίλη. Έχω πνευματικό, μην ανησυχείς, δεν είμαι αιρετική. Ενορατική είμαι. Κι επειδή δεν μπορεί ν’ αποδειχθεί η ενόραση, έχω τέτοια προβληματάκια συνεννόησης και κατανόησης με πολλούς συνανθρώπους μου, όπως και με σένα τώρα.
Έχουμε ξεφύγει όμως από το κυρίως θέμα, που είναι η υλική υπόσταση της συνείδησης και του ανθρώπινου πνεύματος, καθώς και η “τροφή” της. Η τροφή της συνείδησης τελικά είναι το φαγητό ή μόνο η δόξα και θέα του Θεού;
Δηλαδή σε αναπαύει η γνώμη σου, ή η όποια ενορατική εμπειρία σου, που σίγουρα είναι ύποπτης προέλευσης – αφού σε απομακρύνει από το Χριστό – και δεν σε αναπαύει η εκφρασθείσα δια της Καινής Διαθήκης θέση του Χριστού;
Βαδίζεις σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια.
Πρέπει να ξέρεις, ότι Ορθοδοξία και μετεμψύχωση ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ.
Θα γίνουμε πιό σοφοί αν δώσουμε μία απάντηση στους τελευταίους προβληματισμούς σου; Νομίζω ΟΧΙ.
Το ΒΑΣΙΚΟ για μας είναι: Το ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΝ θέλημα του Χριστού.
Ότι ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ και μετά ακολουθεί η κρίση.
Άς εναρμονίζουμε λοιπόν τη ζωή μας, σύμφωνα με τα διδάγματα της Ορθοδοξίας και να μην έχουμε ΚΑΜΙΑ εμπιστοσύνη στις δικές μας “ενορατικές εμπειρίες”.
Και ΑΠΑΞ πεθάνουμε να αντιμετωπισθούμε επιεικώς από το Χριστό όταν μας κρίνει.
Εξέθεσε όλα τα παραπάνω στον πνευματικό σου.
Είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνεί σε όλα.
Καλή υπακοή.
Τα έχω ΉΔΗ εκθέσει στον πνευματικό μου Βασίλη…Εκείνος “βλέπει” ακόμα πιο πολλά από μένα που δεν λέγονται…Πρέπει να σου ξεκαθαρίσω κάτι, όταν λέω ότι θα ξαναζήσουμε, δεν εννοώ ότι θα αλλάξουμε σώμα ή ψυχή, θα έχουμε την ΙΔΙΑ ψυχή και το ίδιο σώμα, απλώς, θα ξαναλάμψουμε…
Επαναλαμβάνω όμως για τελευταία φορά: το θέμα μας είναι το ενεργειακό, αιθερικό σώμα (ή πνευματικό) και η υλική του υπόσταση και τροφή του.
Είπες ότι ήθελες ΑΠΟΔΕΙΞΗ για την ύπαρξή του. Σου είπα ότι μπορώ να βρώ την περιβόητη φωτογραφία που εμφάνισε η παρέα που επισκέφθηκε το άγιο όρος και έδειξε τα πνευματικά σώματα των αγγέλων ή ανθρώπων.
Προθυμοποιήθηκα να σου την στείλω μέσω μέηλ, αλλά δεν θέλησες.
Γιατί;
Αγαπητη Διοτιμα αναφερεσαι μαλλον στην φωτογραφια που ειναι και στο λινκ http://politikotsunami.blogspot.com/2011/04/blog-post_5762.html.
Οτι εμφανιζεται στο διαδικτυο δεν ειναι και αληθεια,και οι μεγαλυτερες απατες φαινονται αληθοφανεις.
Συμφωνω με τον Βασιλη.
Διαβάζοντας την εξαιρετική “ανάγνωση” αυτής (και όχι μόνο αυτής) της ευαγγελικής περικοπής, την οποία μας χαρίζει ο Αλέξανδρος, σκέφτομαι ότι θα μπορούσε ν’ ακουστεί και στον ναό (αν -λέω αν- είναι απαραίτητος ο από άμβωνος λόγος), όπου, συνηθέστατα, οι ιεροκήρυκες λένε το μάθημά τους. Λόγος τίμιος, που ερείδεται επί προσωπικών εμπειριών. Και κάτι σημαντικό: λόγος διατυπωμένος σε σύγχρονη “γλώσσα” (τα εισαγωγικά έχουν σημασία: προφανώς και δεν εννοώ τα νέα ελληνικά).
Περιμένω κι άλλα τέτοια, Αλέξανδρε, όταν και όπως σε φωτίσει ο Θεός.