Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ φιλοξένησε στο στούντιο του διαδικτυακού Ρ/Σ «Χωρίς Fm» την Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012 τον Γιώργο Καραμπελιά για μια συζήτηση με θέμα «Η προδοσία των διανοουμένων» – λίγο πριν κυκλοφορήσει το νέο, συναφές, βιβλίο του δεύτερου.Αναφέρθηκαν στην πορεία της Ελλάδας των Μνημονίων, στις αλλαγές του τρόπου με τον οποίο προσεγγίζονται από την ιδεολογική «ελίτ» οι ευρύτερες εξελίξεις σήμερα εν σχέσει με το άμεσο παρελθόν, στον αντικοινωνικό προσανατολισμό της κρατούσας πανεπιστημιακής διανόησης, στην εξυπηρέτησή της από τα ισχυρά ΜΜΕ, και τέλος στον ανορθολογικό χαρακτήρα της “ιδρυτικής” αντιμεταφυσικής προκατάληψης από την πλευρά της εργαλειακής εκδοχής του διαφωτισμού.
Η εικαστική πλαισίωση της μετάδοσης – με μια εκτενή αναφορά στο χαρακτικό έργο του Τάσσου Αλεβίζου – έγινε από το Αντίφωνο
Μέρος 1o:
Μέρος 2o:
Η εικαστική πλαισίωση της μετάδοσης – με μια εκτενή αναφορά στο χαρακτικό έργο του Τάσσου Αλεβίζου – έγινε από το Αντίφωνο
Είχα αρχικά σκοπό να συντάξω ένα «θεωρητικό», ας πούμε, σημείωμα με το οποίο να επεσήμαινα την αξία των χαρακτικών αυτών έργων, που συνοδεύουν εδώ την ακρόαση μιας εξαιρετικά (ιδίως στο δεύτερο μέρος της) ουσιώδους όσο και θαραλλέας συζήτησης του Γ. Παπαμιχαήλ με τον Γ. Καραμπελιά.
Άκουσα χθες, ωστόσο, μια διήγηση (από τον, φίλο μου, π.Μ.Ζ.) η οποία νομίζω ότι έρχεται σε θέση να επικαλύπτει κάθε θεωρητική επισκόπηση: Ο ίδιος έβαλε να μεταδίδεται το συγκεκριμένο βίντεο, ενώ συγχρόνως διεκπεραίωνε στο σπίτι κάποιες άλλες τακτοποιήσεις. Ο οκτάχρονος γιος του, εν τω μεταξύ, είχε καθήσει μπροστά από τον υπολογιστή. Κάποια στιγμή, ρωτά τον πατέρα του: [i]«Τι λένε;»[/i] Εκείνος προσπαθεί, με κάποιον σύντομο τρόπο, να απαντήσει στην απορία του παιδιού. Περνά κι άλλη ώρα, ο μικρός συνεχίζει να παρακολουθεί. Ο πατέρας εκδηλώνει την απορία του: [i]«Αφού δεν καταλαβαίνεις, γιατί το βλέπεις;»[/i] Κι ο μικρός δίνει μια απλή εξήγηση που, νομίζω, διηγείται το άπαν: [i]«Μου αρέσουν οι ζωγραφιές.»[/i]
«Ζωγραφιές» – σημειωτέον – οι οποίες δεν εναλάσσονται, καν, με τον ραγδαίο ρυθμό που θα υποθέταμε ότι θα αφορούσε ένα τόσο μικρό παιδί : καθεμιά τους παραμένει στην οθόνη επί εξήντα, περίπου, συναπτά δευτερόλεπτα!
Να προσθέσω μόνο ένα προσωπικό μου συμπέρασμα, από τις μέρες εκείνες (λίγο μετά τα τελευταία Χριστούγεννα) που επεξεργαζόμουνα – κατ’ αρχήν μέσω διεξοδικών “σκαναρισμάτων” – το εν λόγω υλικό, ώστε να μορφοποιηθεί το βίντεο: Εκτιμούσα βέβαια, ήδη, τον Τάσσο ως έναν από τους αξιολογώτερους καλλιτέχνες μας στη διάρκεια του εικοστού αιώνα. Η συγκεκριμένη όμως “εντρύφηση” με έπεισε ότι δεν πρόκειται, απλώς, για [i]έναν[/i] από τους [i]σημαντικώτερους[/i]: Πρόκειται, ασυζητητί, για τον [b]κορυφαίο[/b] εικαστικό δημιουργό μας – μαζί με τον Δημήτρη Ζωγράφο και τον Θεόφιλο – στη διάρκεια, ακέραιων, των δύο τελευταίων αιώνων. Τον πλέον (προσέτι) βυζαντινότροπο – ως προς το μέρος εκείνο του έργου του το οποίο ανθολογούμε εδώ. Μα, εξ αιτίας ακριβώς αυτού – ισχυρίζομαι – και τον προφανέστερα σύγχρονο!
[b]Σε βαθμό, ιδού, ώστε να αναγνωρίζεται – ακόμα και – με τα μάτια τού αύριο…[/b]