Νικόλαος Παραδείσης, Δικηγόρος LLM
Στην σφαίρα του πραγματικού. Συζητούσα τις προάλλες με φοιτήτρια ελληνικού πανεπιστημίου, με πρώτο πτυχίο από την χώρα της στην Βαλτική και δεύτερο πτυχίο τώρα στην Ελλάδα, για την εν γένει κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια. Αυθόρμητα και λογικά αγγίξαμε και το θέμα του τρόπου λειτουργίας της πανεπιστημιακής ζωής στην χώρα της. Οι συγκρίσεις έγιναν αυτόματα. Αναρωτιόταν για την φθορά των πανεπιστημιακών κτηρίων, μου έλεγε χαρακτηριστικά για την Ακαδημία στην Πανεπιστημίου, το πρωί την έβαφαν και το βράδυ βρομιζόταν, κάτι σαν το γιοφύρι της Άρτας, το κλείσιμο και χτίσιμο των καθηγητών στα γραφεία τους, τα γεγονότα και τις καταστροφές του πανεπιστημίου τον Δεκέμβρη του 2008, την ψυχολογία και την επιθετικότητα των φοιτητών, την ψυχοσύνθεση των ίδιων των διδασκόντων, τις αλληλοκατηγορίες τους, την έλλειψη κοινής γλώσσας συνεννόησης, την ατολμία τους, τροφοδοτούμενη από την κρατική ανοχή και επίνευση στα τεκταινόμενα.. Και μετά από την γενική και συγκριτική επισκόπηση φθάσαμε και στο θέμα του ασύλου…
Η πρώτη δυσκολία ήταν μεταφραστικής φύσεως (συγχωρέστε με…university asylum, φοβήθηκα μήπως καταλάβει για πανεπιστημιακό ψυχιατρείο ή φρενοκομείο, καθ’ ό,τι στην αγγλική γλώσσα έχει και αυτήν την σημασία). Εν τέλει συνεννοηθήκαμε. Της εξήγησα ότι κάτι αντίστοιχο λαμβάνει χώρα στον χώρο των πρεσβειών των κρατών. Αυτό που της έκανε εντύπωση ήταν μία ατμόσφαιρα αποφυγής να συζητηθεί το ζήτημα του ασύλου εντός του πανεπιστημίου. Δεν το αγγίζουμε ούτε καν το κρίνουμε. Όποιος το προβάλλει με σκοπό την αξιολόγηση εξοβελίζεται, μυκτηρίζεται, θα του επιτεθούν με κάθε τρόπο. Το συμπέρασμά της ένα γιατί, από την μία διαπιστώνει έναν διάχυτο φόβο στους πανεπιστημιακούς, στις φοιτητικές παρέες, να θιγεί αυτό το όντως υπαρκτό πρόβλημα και από την άλλη μία ατμόσφαιρα στρουθοκαμηλισμού, αναβλητικότητας και βολέματος που διαπερνάει όλους τους συμμετέχοντες, καθηγητές και φοιτητές, στο πανεπιστημιακό δρώμενο.
Και τώρα στην σφαίρα του φανταστικού, του μη πραγματικού. Με την άδειά Σας, από δημιουργική φαντασία αλλά και για λόγους δικηγορικού υπερασπιστικού δαιμονίου, παραθέτω την υπεράσπιση στο δικαστήριο ενός κατηγορουμένου-πανεπιστημιακού για το έγκλημα …της καθύβρισης και διέγερσης για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Ας πούμε σε μία οργουελιανή έννομη τάξη…
Πινάκιο: Αριθμός υπόθεσης 5,
Κατηγορούμενος: Κ.
Κατηγορητήριο: Παράβαση του άρθρου 1341 του Ποινικού Κώδικα για Καθύβριση και Διέγερση για την κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου: Όποιος δημόσια, λόγω ή έργω, καθυβρίζει το πανεπιστημιακό άσυλο ή με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει δημόσια, σε απείθεια, με στόχο την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, τιμωρείται τουλάχιστον με φυλάκιση πέντε μηνών, δεν αποκλείεται και χρηματική ποινή. Η φυλάκιση δεν μετατρέπεται σε χρηματική ποινή.
Υπόθεση: Ο καθηγητής πανεπιστημίου Κ. δημοσίευσε ένα άρθρο σε εθνική εφημερίδα, διαδίδοντας απόψεις περί κατάργησης ασύλου, ενσπείροντας τοιουτοτρόπως κοινωνικό πανικό και φοβία.
Μετά από καταγγελία συναδέλφου του ακαδημαϊκού, στην Εισαγγελία του τοπικού διαμερίσματος, ασκήθηκε ποινική δίωξη κατόπιν αναγνώσεως του σχετικού άρθρου, το οποίο κρίθηκε ύποπτο με αποτέλεσμα η υπόθεση να καταχθεί ανυπερθέτως με την διαδικασία του αυτοφώρου στο ακροατήριο του αρμοδίου κατά τόπον Τριμελούς Πλημμελειοδικείου.
Μάρτυρες κατηγορίας: Ο Εκπρόσωπος του Υπουργείου Πολυφωνίας Υ., ο Πρόεδρος του Πανεπιστημίου Π., ο καθηγητής-Εισηγητής Ε. υπεύθυνος για θέματα σπίλωσης του πανεπιστημίου και δη του ασύλου. και ο εκπρόσωπος των φοιτητών Φ. επιφορτισμένος με την συλλογή πληροφοριών για περιπτώσεις κρουσμάτων καθύβρισης του πανεπιστημιακού ασύλου.
Αναγνωστέο Έγγραφο-Το περί ου ο λόγος άρθρο:
Συστηματικές καταστροφές πανεπιστημιακής περιουσίας
Ο Καντ είχε πει: Πάνω μου ο έναστρος ουρανός και μέσα μου ο ηθικός νόμος (der bestirnte Himmel über mir und das moralische Gesetz in mir). Χρειαζόμαστε δηλαδή καλώς ή κακώς για την ατομική μας εξέλιξη και παραπέρα για την κοινωνική μας οργάνωση έναν κάποιον ηθικό νόμο. Σήμερα μάλλον σκεφτόμαστε περισσότερο με το ένστικτο της ατομικής, ενστικτώδους, ακοινώνητης κατασφάλισης.
Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες ενός θεάτρου του παραλόγου που βασιλεύει και εκτός αλλά κυρίως εντός του πανεπιστημιακού χώρου. Φθορές δημόσιας πανεπιστημιακής περιουσίας λαμβάνουν χώρα σε εκθετική μορφή. Τα γεγονότα αυτά γίνονται αντικείμενο συζητήσεων και από ξένους, καθ’ ότι στα τα πανεπιστήμιά μας πια δεν σπουδάζουν μόνο Έλληνες μυημένοι στην επιχώρια πραγματικότητα, αλλά και αλλοδαποί, από χώρες πρώην σοβιετικού μπλοκ, βαλκανικές, αλλά και αφρικανικές και ασιατικές. Εκδηλώσεις ψυχαγωγικές διοργανώνονται στο πανεπιστήμιο, συνοδεύονται από εκτεταμένες ζημιές, διαδηλώσεις γίνονται, ο ακαδημαϊκός χώρος γίνεται άσυλο καταστροφών. Δυστυχώς οι παραβάτες είναι ενήλικοι, «αγνώστου προέλευσης» και εσχάτως και ανήλικοι. Αλλά και έξω από τον πανεπιστημιακό χώρο το «σπορ» της εικονογράφησης των πανεπιστημιακών τοίχων συνεχίζεται, έτσι για λόγους προσωπικής εκφραστικής.
Η αστυνομία παρατηρεί αμυντικά, εμποδιζεται...ο νόμος μας περί ασύλου. Το κράτος μας είναι θεατής της παράστασης. Συλλήψεις δεν γίνονται ούτε έξω από τον χώρο του πανεπιστημίου. Εκείνο που προβληματίζει είναι η συμπεριφορά των φοιτητών ή εξωπανεπιστημιακών, πάντως, νέων ανθρώπων. Αδιαφορία, ανευθυνότητα, γενική ατιμωρησία και έλλειψη τόλμης για ανάληψη ευθυνών. Οι νέοι άνθρωποι αγιοποιήθηκαν, θυματοποιήθηκαν ξαφνικά. Η μαζικότητα των βαθμών και των πτυχίων δημιούργησε στρατιές ημιμαθών, μπουκωμένων με γνώσεις, αλλά «αγνωστικιστές» στο πολιτικό άθλημα.
Όπως συμβαίνει και εκτός του πανεπιστημιακού χώρου, συζητείται και η εγκατάσταση καμερών. Κάποιοι επικαλούνται τον νόμο μας (άσυλο ιδεών και ελεύθερης διακίνησης ιδεών) και αντιδρούν. Προσπαθώ να καταλάβω τον λόγο, όταν αυτοί που θα επιθεωρούν τα όσα σαρώνουν οι κάμερες θα είναι πρόσωπα του πανεπιστημιακού προσωπικού.
Θα ήθελα να υπενθυμίσω, ως δάσκαλος-παιδαγωγός φοιτητών, ότι η φράση: Πανεπιστημιακό Άσυλο και Ελεύθερη διακίνηση ιδεών τελευταία με προβληματίζει. Παρατηρώ μία ανυπαρξία ιδεών! Στομφώδης αυτή η φράση, αλλά στις συνελεύσεις επικρατούν μειοψηφίες, δεν υπάρχει απαρτία και οι φοιτητές μας προτιμούν τα ψώνια, τον φραπέ ή τα chat rooms.
Άλλη λύση που ακούστηκε είναι η πρόσληψη ιδιωτικής εταιρείας φύλαξης. Όμως, προσκρούουμε στο άσυλο και στην αδυναμία επέμβασης της αστυνομίας. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να δίνουν πληροφορίες, τις οποίες βέβαια το πανεπιστημιακό προσωπικό από πριν θα αξιολογεί.
Συμπέρασμα: Το Δημόσιο ζημιώνεται λόγω των φθορών και της ανάγκης αποκατάστασής τους. Μία δράκα νέων ανθρώπων, που σημειωτέον η αδιαφορία μας γι’αυτούς θα γίνει μπούμεραγκ για όλην την κοινωνία, έχει εγκλωβίσει το πανεπιστήμιο συνολικά. Παθητικά και στωικά περιμένουμε...
Κ. Καθηγητής Λογικής
Υπεράσπιση:
Αξιότιμε Κύριε Εισαγγελεύ, Αξιότιμοι Κύριοι Δικαστές,
Από την ανάγνωση του σχετικού εγγράφου, του μόνο στοιχείου κατηγορίας, από τις εμμάρτυρες καταθέσεις και την ακρόαση του κατηγορουμένου, προέκυψαν κατά λογικώς παραγωγική τεκμηρίωση τα κάτωθι:
Καταρχήν, ο κατηγορούμενος δεν έκανε δημόσια λόγο ενάντια στο περί ου ο λόγος άρθρο του Ποινικού μας Κώδικα, ούτε υπέθαλψε, ούτε διέδωσε διεγερτικές ιδέες περί τούτου, αντιθέτως, αυτό που έκανε ήταν, με βάση τα λογικά εξαγόμενα συμπεράσματα εκ του άρθρου του, να ζητήσει την έναρξη ενός κοινωνικού και ακαδημαϊκού προβληματισμού για το πασίδηλο γεγονός της εκτεταμένης καταστροφής δημόσιας πανεπιστημιακής περιουσίας και όχι να εσπείρει ιδέες περί κατάργησης του πραγματικά πρωτοποριακού μας νόμου περί ασύλου. Στόχο είχε να προβληματίσει, για να δραστηριοποιηθεί όλο το κοινωνικό σώμα με σκοπό να ενδυναμωθεί και να εμπλουτιστεί η όντως αξεπέραστη αυτή δημοκρατική κατάκτηση.
Τούτο ερείδεται στα εξής, όπως προκύπτει σαφώς από την γραμματική και λογική ερμηνεία του κειμένου και των συναγόμενων προθέσεών (τελεολογία) του:
Πρώτον, ξεκινάει θεωρώντας ότι για την τελείωση του ανθρώπινου υποκειμένου απαραίτητη είναι η ηθική του τελείωση, παραπέμποντας στην γνωστή σε όλους μας φράση του Καντ. Ο ίδιος θεωρεί, υπερθεματίζονας την θέση του, δια του εν λόγω αποφθέγματος, ότι η ορθή αναμόρφωση και διαμόρφωση του χαρακτήρα αλλά και της κοινωνικής θέσμισης περνάει μέσα από την ηθική. Ουδεμία φράση περί ασύλου.
Δεύτερον, προχωρεί διαπιστώνοντας το ρεαλιστικό γεγονός της αύξησης της νεανικής παραβατικότητας. Κάποιος θα ισχυριστεί ότι δεν επικαλέστηκε στατιστικά στοιχεία γι’ αυτό, σχετικά με τις συνεχείς, όπως ισχυρίζεται, διαπραττόμενες φθορές. Μάλιστα! Δεν επικαλέστηκε! Όμως όταν μιλάμε για τέτοιες ηλικίες, η ευαισθησία μας είναι μεγαλύτερη, και ακόμη και ολιγάριθμοι παραβάτες νεαρής ηλικίας μάς προκαλούν ανησυχία, διότι είναι μελλοντικοί πολίτες και δεν μπορούμε να προβλέψουμε την μελλοντική τους κοινωνική και προσωπική εξέλιξη. Άρα δεν κινδυνολογεί, δεν ενσπείρει τρόμο και φόβο, αλλά ως δάσκαλος και παιδαγωγός ανησυχεί προληπτικά.
Τρίτον, συνεχίζει το σκεπτικό του ορμώμενος από μία αλυσίδα περιστατικών, λαβόντων χώρα στον αύλειο και εξωτερικό χώρο (προσόψεις) των Πανεπιστημίων. Τα γεγονότα αυτά σίγουρα αποδεικνύονται, απαντάμε στα ειρωνικά σχόλια των μαρτύρων κατηγορίας. Αυτό, όπως και η δήθεν διόγκωσή τους, όπως ανέφεραν οι μάρτυρες, είναι θέμα τεκμηρίωσης και αξιοπιστίας των προς απόδειξη στοιχείων. Σε γενικές γραμμές όμως, έτσι αυτά λαμβάνουν συνεχώς χώρα, όπως περιγράφονται στο άρθρο. Το πνεύμα του δεν είναι εμπρηστικό, αντιθέτως, μιλάει για ένα άθροισμα εκτεταμένων φθορών. Το ύφος είναι λιτό, χωρίς απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, ο ίδιος εργάζεται μάλιστα μέχρι αργά στο Πανεπιστήμιο, οπότε έχει και προσωπική εμπειρία. Αυτά τα ανέφερε, Κύριε Πρόεδρε, ο κατηγορούμενος Κ. για έναν απλό λόγο: Όταν βλέπεις να καταστρέφουν ή να βάφουν νέοι άνθρωποι δημόσια περιουσία ή να χτίζουν γραφεία καθηγητών ή να προπηλακίζουν και να εξυβρίζουν λόγω και έργω πανεπιστημιακούς, ειδικά όταν είσαι δάσκαλος, αρχίσουν και λειτουργούν τα παιδευτικά, νουθετικά, παρηγορητικά αντανακλαστικά σου, οπότε αρχίζεις να αυτοκλονίζεσαι για την παιδεία που προσφέρεις στα παιδιά και τον δημόσιο ρόλο σου στο σύνολο και στην πολιτική κοινωνία, ως δάσκαλος, παραδίδων και δη ως πανεπιστημιακός.
Τέταρτον, μετά την απαρίθμηση των γεγονότων θέτει προβληματισμούς, προσφυής τακτική σε άρθρα, για τις ενδεχόμενες λύσεις, απέναντι σε ένα πρόβλημα που μπορεί να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Διαπιστωτικά, και καμία αμφιβολία δεν υπάρχει, λέει ότι η αστυνομία λόγω του δημοκρατικού και πρωτοποριακού νόμου μας δεν μπορεί να παρέμβει λόγω ασύλου, η πανεπιστημιακή μας κοινότητα είναι αμήχανη, διότι έχει να κάνει με ευαίσθητες ηλικίες και δεν μπορεί να δράσει αστυνομοκρατικά. Και προχωρεί αναρωτώμενος μήπως παιδαγωγικά ο φόβος της τιμώρησης των νέων αποδεικνύεται μπούμεραγκ για την κοινωνική μας ευταξία και ειρήνη. Φαντάζομαι ότι το προοδευτικό μας κράτος και οι προοδευτικοί μας πνευματικοί άνθρωποι θέλουν την κοινωνική ομαλότητα, θέλουν κανόνες και αρχές, για να υπάρχει κοινή συμβίωση. Νομοταγής πολίτης είναι αυτός που υπακούει σε κανόνες, και κανόνας είναι και το περί ου ο λόγος έγκλημα που εξετάζουμε, δηλαδή της κατάργησης του ασύλου. Θέλουμε κανόνες. Το δικαστήριό Σας, Κύριοι Δικαστές, υπάρχει για να τους εφαρμόζει, και εμείς εδώ είμαστε οι πρώτοι ως υπεράσπιση που θα προστατεύσουμε το απονέμειν δικαιοσύνη δια προτέρων ψηφισθέντων νόμων. Τιμωρία όμως δεν σημαίνει εξ υπαρχής ράπισμα, μπορεί να σημαίνει νουθεσία, επιτήρηση, κίνητρα για δημιουργικότητα σε νέους που κάποια στιγμή εμφανίζουν μία έστω δικαιολογημένη αποκλίνουσα κοινωνικά συμπεριφορά. Προέρχεται από την ελληνική λέξη τιμή, η τιμωρία, που σημαίνει ότι είναι θέμα τιμής και η τιμωρία, υπό προϋποθέσεις σίγουρα, όπως πριν τόνισα και όχι κατά την λαϊκή φράση: Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο. Οι ανησυχίες του είναι προληπτικές, ανησυχεί ο καθηγητής, γιατί πολύ απλά ο ρόλος του και η ψυχολογία του είναι ανάλογη. Ουδαμού γίνεται λόγος περί ασύλου και κατάργησής του. Οι παραπάνω διαπιστώσεις και προβληματισμοί δεν παραπέμπουν λογικά σε καμία θέση περί κατάργησης ασύλου.
Πέμπτον, συνεχίζει ο γράφων τον συλλογισμό του σχετικά με ενδεικνυόμενες λύσεις. Κάμερες ασφαλείας. Σχολιάζει ότι κάποιοι θα πουν όχι, φοβούμενοι ότι αστυνομοκρατείται το πανεπιστήμιο. Κύριε Πρόεδρε, η χρήση κάμερας, δεν σημαίνει και κατάργηση ασύλου. Βάζουμε κάμερες στο πανεπιστήμιο, τις οποίες χειρίζεται εξουσιοδοτημένο προσωπικό του πανεπιστημίου, οπότε αποκλείουμε, με την προστασία του νόμου περί ασύλου, τον πανεπιστημιακό χώρο, τον επιθεωρούμε εμείς δια των καμερών, λαϊκά το λέω είμαστε αφεντικά στο σπίτι μας. Σε καμία περίπτωση αυτό δεν παραπέμπει κατά λογικά παραγωγική, συμπερασματική, τεκμηρίωση στην κατάργηση του ασύλου. Ίσα ίσα, retorsio argumenti θα γίνει αυτό που οι υπερζηλωτές της έννομης τάξης μας απεύχονται, θα καταργηθεί ίσως de facto το άσυλο αν δεν μπουν κάμερες ελεγχόμενες από προσωπικό του πανεπιστημίου, το λέω πεζοδρομιακά, θα αποφευχθεί έτσι ο όποιος χαφιεδισμός και πρακτοριλίκι από ξένους εισβολείς εντός του πανεπιστημίου.
Έκτον, σχολιάζει στην ίδια παράγραφο ότι το στέρεμα των ιδεών ενδεχομένως καταργεί de facto τον νόμο μας περί ασύλου. Ως πανεπιστημιακός ανησυχεί, διότι τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται μία νοοτροπία ραστώνης, έλλειψης φρεσκάδας εντός του πανεπιστημίου, αποχαύνωσης και παθητικότητας, που μπορεί ακριβώς να οδηγήσει σε ανατροπή της έννομης τάξης μας λόγω αυτής της αδράνειας. Τι λέει ο κατηγορούμενος καθηγητής, ανήσυχος γαρ; Δείτε κύριοι συνάδελφοι του πανεπιστημίου ότι έχουμε έναν δημοκρατικό, υπέροχο νόμο περί ασύλου ιδεών, αλλά τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν ιδέες! Άρα πώς θα κατισχύσει εν τοις πράγμασι ο νόμος αυτός χωρίς ιδέες, χωρίς τροφή; Πάλι το λέω με απλά λόγια, αυτοκίνητο δεν κινείται χωρίς βενζίνη! Αυτό δηλώνει αναφανδόν και ο κατηγορούμενος. Δεν συμμετέχουν οι φοιτητές στις συνελεύσεις. Ποιοι φταίνε; Πρώτα, ίσως, εμείς οι μεγαλύτεροι που δεν τους τροφοδοτούμε με ερεθίσματα, με τροφή για σκέψη, για να γεννηθούν έτσι ιδέες!
Έβδομον, αναρωτιέται ο αρθρογράφος, να βάλουμε εταιρείες φύλαξης, μα πάλι ξένους στον χώρο μας, έτσι δεν προστατεύουμε το άσυλο, ενώ πάλι θα υπάρχει και ο γνωστός σκόπελος με την παρέμβαση της αστυνομίας. Και από την στιγμή που δεν επιτρέπεται να εισέλθει, εδώ, Κύριε Πρόεδρε, διαπιστώνει ρεαλιστικά, δεν απαξιώνει τον Ποινικό μας Κώδικα και τον Νόμο Περί Προστασίας του Πανεπιστημιακού Ασύλου! Δεν στοχεύει στην κατάργησή του, επειδή διατυπώνει κάποιες κρίσεις-προβληματισμούς! Απλώς αφουγκράζεται τα γεγονότα και δηλώνει ευθέως ότι κάτι πρέπει να κάνουμε πάνω σε αυτό το ζήτημα. Αυτό λέει ο κατηγορούμενος Κ., ο χώρος προστατεύεται μόνον και μόνον από εμάς. Άρα εμείς έχουμε την όποια ευθύνη σε τελική ανάλυση, δυνατότητα που μας δίνει ο νόμος μας, τον οποίο καλούμαστε να υπερασπιστούμε.
Κλείνοντας ο κατηγορούμενος τον συλλογισμό του, διαπιστώνει την έλλειψη δράσης και πρωτοβουλίας προάσπισης του ίδιου του πανεπιστημιακού χώρου και κατ’ επέκτασιν του ασύλου, από τους ίδιους του πανεπιστημιακούς. Σε καμία περίπτωση δεν λέει ή υπονοεί κατάργησή του νόμου περί ασύλου. Η ολιγωρία μας θα τον καταργήσει πραγματικά και όχι τυπικά. Απλώς στηλιτεύει αυτήν την καθολική αναμονή.
Συμπερασματικά, ως υπεράσπιση, τονίζουμε ότι από όσα λογικά εκθέσαμε δεν προκύπτει ούτε η παραμικρή υπόνοια κοινωνικής τρομοκράτησης, διασάλευσης και υπόρρητης κατάργησης του νόμου μας περί ασύλου. Αντιθέτως, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ότι, μέσω της αδράνειας και παθητικότητας της πανεπιστημιακής κοινότητας, ελλοχεύει ο κίνδυνος της de facto κατάργησής του. Τώρα γιατί ειδικά ο δεύτερος μάρτυρας κατηγορίας κ. Καθηγητής-Εισηγητής Ε. μάς κατηγορεί ότι προκαλούμε δημόσια τον κίνδυνο, τον φόβο και στοχεύουμε στη κατάργησή του νόμου είναι θέμα προσωπικών συλλογιστικών και νοητικών αδιεξόδων του ιδίου και δυσκολίας αριστοτελικής και κοινά αποδεκτής λογικής εξαγωγής τελικών θέσεων. Απλώς θέλοντας να στοχοποιήσει, να κατηγορήσει και να εκφραστεί δημοσίως αρνητικά για τυχόν απόψεις και πρακτικές, που γενικά εγκυμονούν κινδύνους για την κατάργηση του ασύλου και την παραβίαση του νόμου μας, δια της τεθλασμένης, με όρους καραμπόλας μάς σπιλώνει, μάς λασπολογεί και μάς στοχοποιεί αδικαιολόγητα και ά-λογα, παράλογα. Ήθελε να το πεί, να το βγάλει από μέσα του, χτυπώντας και βάλλοντας επί δικαίους και αδίκους.
Ως πανεπιστημιακός οφείλει να τηρεί κανόνες Ορθού Λόγου, που απαιτούνται στην συλλογιστική για την εξαγωγή των όποιων συμπερασμάτων, ειδικά όταν εκφράζονται δημοσίως. Είναι λογικής απορίας άξιο, πώς με βάση κανόνες ορθολογικούς στην παραγωγή τελικών συμπερασμάτων, μάς θεώρησε ύποπτους για την παράβαση του άρθρου 1341 του Ποινικού μας Κώδικα!
Για όλους αυτούς τους λόγους ζητούμε την αθώωσή μας, δηλώνοντας ταυτόχρονα σε Σας και στο δικαστήριό Σας ότι θα προβούμε άμεσα στην ικανοποίηση των περαιτέρω νομίμων δικαιωμάτων μας.
