Τα δύο άκρα

Πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Η σύγχρονη κοινωνία κινείται πράγματι ανάμεσα σε δυο άκρα.  Ανθρωπολογικά, όμως,  άκρα. Το ένα άκρο, που αποτελεί και το ιδανικό ή πρότυπο προς μίμηση, προσδιορίζεται από την  ατομοκεντρική  αντίληψη του ανθρώπου. Το άλλο, που αποτελεί τον τύπο προς αποφυγή, προσδιορίζεται από την  κολλεκτιβιστική  αντίληψη. Για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει τη σχετική προβληματική μας, χρειάζεται να επισημάνουμε κάπως σχηματικά αλλά με σχετική ακρίβεια, ότι

• ο ατομοκεντρισμός ορίζει τον άνθρωπο ως «άτομο», δηλαδή με βάση όλα όσα τον διακρίνουν ή και χωρίζουν από τη συλλογικότητα∙ ενώ
• ο κολλεκτιβισμός ορίζει τον άνθρωπο ως «μέλος» συλλογικότητας, δηλαδή με βάση όσα τον ενώνουν ή και ταυτίζουν μαζί της.

Ένα ειδικό πρόβλημα του ατομοκεντρισμού είναι ότι, εάν εκληφθεί κατά γράμμα −και εξτρεμισμός δεν είναι παρά αυτό: η απαίτηση μιας κατά γράμμα πρόσληψης και άμεσης πραγμάτωσης ενός ιδανικού−, τότε δεν αποτελεί δύναμη ζωογόννησης αλλά απεναντίας διάλυσης της κοινωνίας. Στο πρόβλημα αυτό, η σύγχρονη, ατομοκεντρικά προσανατολισμένη κοινωνία μας απάντησε επιστρατεύοντας την ιδέα του συλλογικού ως «συμβολαίου»: κοινωνικό συμβόλαιο, πολιτικό συμβόλαιο, οικονομικό συμβόλαιο, ακόμα και συμβόλαιο γάμου σε τελική ανάλυση. Τούτη η ιδέα εννοεί ότι, για να παραμένει «λελογισμένα» στην τροχιά της εξατομίκευσης, δηλαδή χωρίς να υπονομεύει με ατομοκεντρικές ακρότητες τη συλλογική συνύπαρξη, ο σύγχρονος άνθρωπος οφείλει να είναι πριν από όλα ένας «διαπραγματευτής».

Παρ’ όλα αυτά, τόσο η έννοια του «συμβολαίου όσο και της «διαπραγμάτευσης» ανήκουν και αυτές στη σφαίρα του ιδανικού καθώς επί της ουσίας προϋποθέτουν άτομα που διαθέτουν ίση, ή πολύ κοντινή, ποσότητα ισχύος, κάτι που ασφαλώς δεν συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο, όπου η μέγιστη ατομοκεντρική ακρότητα στην οποία έχει την ισχύ να φτάσει ο ένας είναι π.χ. να βάψει φούξια τα μαλλιά του και να γεμίσει τη φάτσα του παραμάνες, ενώ ο άλλος να ιδιοποιηθεί το συλλογικό τόσο ώστε εξισώσει την περιουσία του με το ΑΕΠ μιας κάποιας χώρας. Γι’ αυτό το λόγο, άλλωστε, στη μοντέρνα κοινωνία άνθισε −και με το μαρασμό της άρχισε να μαραίνεται− η προβληματική των «δικαιωμάτων», που ασφαλώς πρέπει πάντοτε να νοούνται σε αντίστιξη με τα «προνόμια», δηλαδή ως δικαιώματα των αδυνάμων, ανασχετικά της ισχύος των δυνατών.  Και γι’ αυτό το λόγο, κύριο πρόβλημα της μοντέρνας κοινωνίας έγινε η μείωση της διαπραγματευτικής ρευστότητας, η αποδυνάμωση της ιδέας του «πολίτη», η υποκατάσταση του δρώντος υποκειμένου από τον «ρόλο» και η μέγιστη δυνατή παγίωση του «συμβολαίου».

• είτε έξωθεν, από την αυξανόμενη δυναμική των προτάσεων (εάν βεβαίως υπάρχουν) που πηγαίνουν πέρα από τα ανθρωπολογικά όρια της κυρίαρχης κοινωνίας∙
• είτε εκ των έσω, από την αυξανόμενη δυναμική του ενός ή του άλλου από τα δυο ανθρωπολογικά άκρα του κυρίαρχου συστήματος και την παρεπόμενη «πτώση» του είτε προς μια κολλεκτιβιστική υποστροφή, είτε προς μια υπεξατομικευτική αποδιάθρωση.

• η διαδικασία υποκατάστασης του «συμβολαίου» από το «σύστημα» είχε ήδη εκβάλλει στην υπαγωγή όλων των μοντέρνων υποσυστημάτων στο «τεχνικό σύστημα» και στην αντίστοιχη σάρωση όλων των μοντέρνων «εσχατολογιών» από τον τεχνολογικό μεσσιανισμό∙

• μετά την πτώση του μυθολογικού «σοβιετικού» αντιπάλου και με τις πλάτες του τεχνικού συστήματος, η ευρυθμία του «συστήματος» απειλήθηκε κρίσιμα εκ των έσω από μια υπέρμετρη «πτώση» προς το άκρο της εξατομίκευσης −από όπου τόσο η μεγιστοποίηση της κοινωνικής αναισθησίας όσο και η λεγόμενη υπερσυγκέντρωση του κεφαλαίου, με την αντίστοιχη καταρράκωση της δημόσιας σφαίρας και των λειτουργιών της.

Αλλά, όπως γνωρίζουν οι αναγνώστες μας, το πρόβλημα δεν βρίσκεται εκεί…