Παιδί κοιμάσαι ήρεμα στο μαξιλάρι
παιδί στην αγκαλιά της μάνας σου
παιδί στη θαλπωρή των στίχων του πατέρα σου
παιδί στην πρώτη σου ταινία[1]
που μιλά για όσ’ αδυνατούν να εκφράσουν οι μεγάλοι
παιδί και στη δεύτερη[2]
μιά αθωότητα απέναντι σε πόλεμο και θάνατο
παιδί στην ψυχή κι ο αναγεννημένος Αντρέι[3]
αναστηλώνοντας εκκλησιές κι εικόνες
κι ο Άμλετ παιδί, θυσία για να προχωρήσει ο κόσμος[4].
Καθρέφτης[5] οι μνήμες της αθωότητας
για μια Ρωσία, απ᾿ τη μετάνοια στην κάθαρση να φτάσει
ο Στάλκερ[6] οδηγός προς την υπέρβαση της αμεσότητας
η Νοσταλγία[7] για μια χώρα, χρόνο και χώρο καθαρότητας
η Θυσία[8], για μία σωτηρία του κόσμου
που μόνο ένας οὐκ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου
ένας παράφρων, διά Χριστόν σαλός, μπορεί να κάνει.
Είναι για σένα προσευχή και ποίηση ο κινηματογράφος
η ταπεινοφροσύνη το νόημα της τέχνης
και χωρίς αυτήν ο κόσμος θα τελειώσει.
Κι έτσι, απ᾿ το καμίνι της αρρώστιας άφοβος
αντικρίζεις τον θάνατο μ᾿ευγνωμοσύνη
επιστρέφοντας βρέφος στη μήτρα της Δημιουργίας
στον Λόγο π᾿ ἦν ἐν ἀρχῇ[9] κι ἦρθε Παιδίον νέον
ὁ πρὸ αἰώνων Θεός[10].
23.12.2021
[1] «Το βιολί και ο οδοστρωτήρας», μικρού μήκους (1961).
[2] «Τὰ παιδικὰ χρόνια του Ιβάν» (1962).
[3] «Αντρέι Ρουμπλιώφ», η τρίτη ταινία του Ταρκόφσκι (1966).
[4] Ο Ταρκόφσκι ανέβασε Άμλετ στο θέατρο.
[5] Ταινία του Ταρκόφσκι (1975).
[6] Ταινία του Ταρκόφσκι (1979).
[7] Ταινία του Ταρκόφσκι (1983).
[8] Η τελευταία ταινία του Ταρκόφσκι (1986).
[9] Η τελευταία ταινία του Ταρκόφσκι τελειώνει με το ως τότε βουβό παιδί να μιλά και να λέει: «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος. Γιατί, μπαμπά;» Κι ακολουθεί γραμμένο στην οθόνη: «Η ταινία αυτή είναι αφιερωμένη στο γιο μου Andrusja [τον σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ Σινεμά σαν προσευχή]– με ελπίδα και εμπιστοσύνη.»
[10] Αγίου Ρωμανού του Μελωδού, Κοντάκιο στη Γέννηση του Χριστού.
