Η επίλυση των γεωπολιτικών εκκρεμοτήτων

4
1083

Οι Αρμένιοι ζουν τη δική τους «Κυπριακή» τραγωδία. Η κυβέρνηση Νικόλ Πασινιάν είναι ανήμπορη να διαχειριστεί την ανάδειξη του γειτονικού- και εχθρικού- Αζερμπαϊτζάν σε κράτος- αφεντικό στον Νότιο Καύκασο, υπό το κοουτσάρισμα της πάντα πρόθυμης Τουρκίας και μίας Ρωσίας, που εσχάτως φαίνεται να εκτιμά πολύ περισσότερο αυτή την χώρα με την οποία έχει κοινά σύνορα, μία συγγένεια πολιτικής αυταρχικής διακυβέρνησης, και είναι πλούσια σε χρήματα και υλικούς πόρους, που τους έχει ανάγκη. Η Τουρκία έρχεται ν’ εκμεταλλευτεί αυτό το νέο γεωπολιτικό «ειδύλλιο» και να προσφέρει ανέξοδες υπηρεσίες. Το αποτέλεσμα: πανηγυρίζοντες Αζέροι με σημαίες Ρωσίας και Τουρκίας στους δρόμους της πρωτεύουσας Μπακού, ύστερα από την άμεση και ταχεία παράδοση του αρμενικού θύλακα του Ναγκόρνο Καραμπάχ, ήδη κολοβωμένο από την προηγούμενη επίθεση προ δύο ετών.

Οι συνθήκες ενός οιονεί παγκόσμιου πολέμου δεν ευνοούν τους αθώους λαούς. Για το εάν και κατά πόσο οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν βάλει το «χεράκι» τους στην περαιτέρω αποσταθεροποίηση της περιοχής, μένει ν’ αποδειχθεί. Ποια θα είναι η στάση του Ιράν, το οποίο είναι σύμμαχος της Αρμενίας και φιλοξενεί κάποια εκατομμύρια Αζέρων στο έδαφος του, οπότε λογικά φοβάται μία επέκταση στο βορρά της αζερικής επιρροής, είναι επίσης κάτι που θα φανεί στο μέλλον. Ο πολυπολικός κόσμος της εποχής μας τείνει να έρχεται σε μία ισορροπία, «τακτοποιώντας» εκκρεμότητες του ιστορικού παρελθόντος. Σε βάρος των λαών και των αδύναμων κρατών. Κατ’ ανάλογο τρόπο, τότε, το Κυπριακό «επιλύθηκε» με αίμα και δάκρυα, όταν αναγνωρίσθηκε η ανάγκη διευθέτησης αυτού του πολύτιμου γεωπολιτικού «οικοπέδου».

Με όρους σκληρής ρεαλιστικής πολιτικής έτσι είναι τα πράγματα πάντοτε. Μόνο που οι Ρώσοι καλούνται να διαχειριστούν πληθυσμούς και κράτη, προτείνοντας μία άλλη, ίσως εναλλακτική ποιότητα πολιτισμού. Η φαινομενική τους «απόσυρση» και η λογική Ποντίου Πιλάτου για (σχεδόν) ομόδοξο λαό, σημαίνει τελικά κάτι πολύ χειρότερο από την ωμή βία των Δυτικών σε άλλες χώρες. Από τη μία εκλαμβάνεται, και αυτό έχει ήδη παρατηρηθεί, στις διεθνείς «δεξαμενές σκέψης» ως μία αδυναμία του ρωσικού παράγοντα να είναι ισχυρός στο μαλακό υπογάστριο του (σίγουρα μία άποψη ιδεολογική και προπαγανδιστική από τη Δύση), από την άλλη «σπάει» πολιτισμικές και θρησκευτικές συμμαχίες που θα τους είναι απαραίτητη. Η Ρωσία σ’ αυτόν τον υβριδικό παγκόσμιο πόλεμο δεν έχει να προσφέρει τα ιδεολογήματα της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ούτε καν αυτό της ελεύθερης αγοράς. Αυτό που προβάλλει ή θέλει να προβάλλει είναι μία «κοινότητα ηθικής και παράδοσης», ενάντια στον χυλό της παγκοσμιοποίησης. Η στάση της στον Ν. Καύκασο μόνο υπονομευτική μακροπρόθεσμα της ίδιας φαίνεται να είναι. Ο πλέον κερδισμένος παίκτης είναι και πάλι η Τουρκία, που στη συμπλήρωση των 100 χρόνων του κοσμικού της κράτους (1923-2023) έχει να πανηγυρίζει.

4 Σχόλια

  1. Η ανάλυση είναι μονόπλευρη ενώ καταλήγει σε βεβιασμένα συμπεράσματα καθώς δεν λαμβάνει υπόψιν της γεγονότα κρίσιμης σημασίας όπως:
    -Το παρελθόν του Πασινιάν με τις έγχρωμες επαναστάσεις, τα λεφτά των ιδρυμάτων Σόρος, το ιστορικό των συμφωνιών που υπέγραψε. Πήγε στο δυτικό στρατόπεδο και η Δύση τον πούλησε για μερικά κυβικά φθηνού αζέρικου αερίου, ελλείψει ρωσικού. Αναγνώρισε το Αρτσάχ ως αζέρικο έδαφος(το οποίο και επικαλέστηκαν οι Ρώσοι για τη μη εμπλοκή τους), δεν έστειλε καν στρατό να αντιμετωπίσει την εισβολή. Περιέργως παραβλέπονται όλα.
    -Δεν “μένει να αποδειχτεί” τίποτα, ο ρόλος των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και των ακολούθων τους είναι γνωστός: διείσδυση στον Καύκασο και στην Ουκρανία(γι’αυτό και ο πόλεμος) ώστε να αποδυναμωθεί η Ρωσία, ας μην υποκρινόμαστε.
    -Το επιχείρημα περί αλληλεγγύης μεταξύ κρατών που έχουν “αυταρχικούς” ηγέτες είναι μάλλον ανεπαρκές. Οι αναλύσεις τύπου “Άρδην” ίσως έχουν συμβάλει σε αυτό.
    -Ο ρόλος του Πόντιου Πιλάτου σαφώς δεν επιδοκιμαζεται, όμως το να περιμένεις βοήθεια από κάποιον τον οποίον εναντιώνεσαι, συμμαχώντας με τους εχθρούς του, είναι κάτι το ανόητο. Ας σημειωθεί ότι ευκαιρίες δόθηκαν στον Πασινιάν από τους Ρώσους όμως τις απέρριπτε έχοντας προσκολληθεί στους δυτικούς φίλους του. Η επικείμενη πολιπολικότητα φταίει γι’ αυτό ή το ξερό του το κεφάλι;
    -Εξηγήσετε με μεγαλύτερη σαφήνεια τα επιχειρήματα σας περί “εκκρεμοτήτων του ιστορικού παρελθόντος σε βάρος των αθώων λαών και των αδύναμων κρατών” καθώς μοιάζει με διατύπωση αναιτιολογητου και αυθαίρετου αξιώματος, του τύπου το ισχυριζομαι άρα έτσι είναι.

  2. Το παρελθόν της ελληνικής χούντας δικαιολογεί την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και την εγκατάλειψη μας από τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ, το παρελθόν του Κωνσταντίνου εναντίον της Αντάντ, δικαιολογεί την εγκατάλειψη της Σμύρνης? Τόσο απλά

  3. Ο τρόπος γραφής και η σύνταξη των προτάσεων σας καθιστούν κάπως δύσκολη την κατανόηση από πλευράς τρίτων των όσων γράφετε.
    Τι ακριβώς ρωτάτε, σε ποιο παρελθόν αναφέρεστε, τόσο άπλα τι;

  4. Είναι πολύ απλά, πραγματικά. Κια πάλι: οι όποιες ευθύνες των κυβερνήσεων των χωρών δεν δικαιολογούν τις γενοκτονίες των λαών τους, με την ανοχή μακροχρόνιων και ομόδοξων συμμάχων τους. Σας ευχαριστώ!

Σχολιάστε:

Πληκτρολογήστε το σχόλιό σας
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ