(ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ)
Λευκά σκιρτήματα πάνω σ’ ένα γαλάζιο από φίλντισι. Τεταμένη νηνεμία. Ζωή έτοιμη να πετάξει.
Η κτίση στην εναρμόνια καταλλαγή της. Παλμός απείρου. Ύμνος στη σιγή των οριζόντων.
Πλεισίστιο πέλαγος. Μπλε απ’ τα βάθη του ύπνου μας. Το φως να χρωματίζει τη γαλήνη.
Στιγμή που γεννά εμπιστοσύνη. Αιτημάτων ανάκλησις: Ποια δράση προβαίνει, ποτέ, εναργέστερη απ’ τη σιγαλιά μιας απεραντοσύνης;
Τοπίο χλοερό: Αγρός θαλάσσιος. Ακηλίδωτη ανθοφορία. Ακινησία που συνεπαίρνει στη δίνη της. Σιωπή που ανακαλεί όλων των λογιών ήχους και μελωδίες.
Καιρός των πουλιών: Όλα ίδια. Και το καθένα ιδιαίτερο. Ν’ αφομοιώνει το σφυγμό τής αταραξίας. Να λευκάζει το φως. Να χαρίζει ομορφιά τό ’να στ’ άλλο.
Κάθε τι ν’ ανατέλλει μέσα στη διαφάνεια. Ο άνεμος να μην έχει πάρει τίποτα. Τ ο τ ώ ρ α π ο λ ύ . Ροές από φως. Αποπνοές δροσιάς. Άλατος καύμα.
Η σιωπή των νερών. Η σιωπή των πουλιών. Κι η απόσυρση των ανθρώπων.
Μπορούμε να δούμε του φλοίσβου το θρόισμα. Ν’ ακούσουμε των νερών τις πτυχώσεις. Κι ένα πράσινο σκαρί να συνδιαλέγεται –στη γλώσσα τους– τα στοιχεία.
Εξαίσιες ανταύγειες στην ανάστροφη όψη του κόσμου μας. Ακροπέλαγα θέσμια. Νομίσματα κρυστάλλου. Εφευρέσεις της αύρας.
Κάτι πρέπει να πάλλεται στον ουρανό. Να επιστέφει μηνύματα. Ν’ αναψύχει τα άχθη. Τα πουλιά κατέχουν τους κώδικες. Και ξέρουν να το ανά πέμπουν.
Η μέρα μοιάζει Κυριακή. Π α ρ α δ ε ί σ ι α ρ ω γ μ ή τ ο υ χ ρ ό ν ο υ . Σημασίες κραταιές ως αγάπη, τιμαλφείς ως ευχή, ιλαρές ως θυσία.
Υπόμνηση ότι ο κόσμος γεννιέται κάθε ξημέρωμα. Ως έκβασις έρωτος. Μ’ όλη του (...όλη μας) την παρθενικότητα ξανά, μια φορά, κερδισμένη.
Κάποτε μία έγχρωμη –δηλαδή… ελλειμματική– φωτογραφία έρχεται σαν ποίημα: Διαυγείας πλοκή – ίδια ξέφωτη λέξη. Να μάς θυμίσει ότι σημασία έχει να ξέρουμε –σαν για πρώτη αυγή– να κοιτάμε εμπρός μας.
Ένα στιγμιότυπο χωρίς ανθρώπινη παρουσία – κι όμως : στο όνομα της ζωής.
πηγή: Aντίφωνο
