Αγαπητέ μου συνάδελφε,
Δεν σε γνωρίζω προσωπικά, ξέρω όμως αρκετά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι. Από πέρυσι που διορίστηκες στο δημοτικό σχολείο αυτού του χωριού -είναι από τα λίγα που κρατάνε ακόμη- διαπίστωσες πως θα δυσκολευόσουν πολύ με τα έξοδά σου. Ο μισθός σου ψαλιδίστηκε, γεγονός που σε καίει όλο και περισσότερο. Δεν θα συζητήσουμε όμως εδώ για το πόσο επώδυνο και άδικο είναι αυτό. Αν σου γράφω αυτό το γράμμα, είναι για να σου θέσω ανοιχτά ένα άλλο ζήτημα που το θεωρώ εξίσου σοβαρό. Εννοώ τη μετάγγιση της δυσαρέσκειάς σου στους μαθητές.
Θα το πω ευθέως και με όλο τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ: στον δάσκαλο απαγορεύεται όχι βέβαια η απογοήτευση, αλλά το να κάνει επάγγελμα τη διάδοσή της. Δεν έχει το δικαίωμα να παρουσιάζεται στην τάξη του σαν ένας κακοπαθημένος χωρίς ελπίδες, γιατί οι μικροί μαθητές που τον βλέπουν διαβάζουν στο πρόσωπό του μιαν αποτυχία που δεν είναι μόνο δική του, είναι όλων, όλης της κοινωνίας, όλης της προσπάθειας που υποτίθεται ότι κάνει η ανθρωπότητα για να είναι πιο ανθρώπινη. Είναι παιδιά αυτά που σε παρατηρούν, μην το ξεχνάς. Πράγμα που σημαίνει ότι εσύ μπορείς μεν να δυσαρεστείσαι ή να οργίζεσαι με την κρίση, δεν μπορείς όμως να προκαταλαμβάνεις εντελώς την εμπειρία των μικρών ακροατών σου. Πιθανόν στη ζωή τους να υποστούν ακόμη χειρότερα, να τους λείψει ακόμη και το ψωμί. Επίτρεψέ μου όμως να σου θυμίσω ότι δουλειά σου δεν είναι τόσο να τους μάθεις πώς θα διεκδικούν το ψωμί όσο το πώς θα σκέπτονται, και σκέψη σημαίνει πρώτα απ’ όλα να διακρίνουν τα όμοια από τα ανόμοια και να ξεχωρίζουν το κύριο από το δευτερεύον. Ενδέχεται, αργότερα, να θέσουν ως κύριο μέλημά τους την ελευθερία και μετά το ψωμί, ή το αντίστροφο. Είναι δική τους πάντως υπόθεση αυτή – εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τους πείσεις ότι αξίζει τον κόπο να σκέπτεται κάποιος, να κατανοεί και να κρίνει.
Μοιραία γλιστράω σε αφορισμούς, δεν μου διαφεύγει αυτό. Το πρόβλημα όμως είναι επείγον και ο χρόνος πιέζει για να συνεννοηθούμε. Η αιτία που ο τόνος μου είναι ανήσυχος είναι η τάση αρκετών συναδέλφων σου, εκδηλωμένη πρόσφατα (συμβαίνει εξάλλου το ίδιο σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης), να περνάνε την πόρτα του σχολείου με κατεβασμένα τα μούτρα και να παραμένουν έτσι και μέσα στην αίθουσα. Οσο κι αν συμμερίζομαι τις οικονομικές στενοχώριες τους, με λυπεί που δεν βλέπουν στα πρόσωπα των μαθητών τον ερχομό του πραγματικά Καινούργιου, την αθωότητα για χάρη της οποίας θα ήταν σκόπιμο να συγκρατηθούν, να μην πουν με απόγνωση ότι ένα κι ένα κάνουν μηδέν, να ξεπεράσουν την πικρία τους στο όνομα μιας νέας αρχής. Πράγματι, όταν βρισκόμαστε κοντά σε παιδιά, μας φαίνεται μερικές φορές ότι είναι δυνατόν να ξεκινήσουμε κι εμείς τη ζωή μας από την αρχή. Πρέπει να το πιστεύει αυτό ένας δάσκαλος, πρέπει να το νιώθει, διαφορετικά ας ψάξει για άλλη εργασία. Οποιος στέκεται αντίκρυ στα παιδιά, οφείλει να παίρνει κάτι από την ευπιστία τους, την ίδια στιγμή που εκείνος τους δίνει την επιφύλαξη και την ικανότητα για κριτική.
Θα μου πεις, και με το δίκιο σου, ότι για να το κατορθώσει αυτό σήμερα ένας δάσκαλος, και ειδικά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, είναι πιο δύσκολο παρά ποτέ. Γιατί η κοινωνία τού υποβίβασε το κύρος του και η οικογένεια του υπονόμευσε την πειθώ του. Συμφωνώ με την ένστασή σου. Και επαυξάνω μάλιστα, λέγοντας πως οι γονείς από τη μια σού αναθέτουν την εκπαίδευση των παιδιών τους (όπως εκείνοι την εννοούν) και από την άλλη σού δείχνουν πως δεν σε εμπιστεύονται και πολύ. Γεγονός που το πιάνουν στον αέρα τα ανήλικα, κι από εκεί αρχίζουν όλα όσα ζεις καθημερινά: οι πρώιμες ευθιξίες των παραχαϊδεμένων μαθητών (αυξάνονται ακόμη και στην επαρχία), οι δυστροπίες των ατίθασων, οι αυθάδειες των αυριανών βανδάλων.
Εργο πολλαπλό
Είσαι μόνος επομένως. Κυκλωμένος από την απροσεξία των μικρών και από τη δυσπιστία των μεγάλων. Καλείσαι παρ’ όλα αυτά να επωμισθείς ένα έργο πολλαπλό. Καθήκον σου είναι να προστατεύσεις τα παιδιά από τον κόσμο και συγχρόνως να προστατεύσεις τον κόσμο από τα παιδιά, που λόγω της άγνοιάς τους θα μπορούσαν να γίνουν, μεγαλώνοντας, οι τυφλοί καταστροφείς του. Και μήπως προς τα εκεί δεν οδεύουμε; Το φτύσιμο του κόσμου είναι ένα εφηβικό παιγνίδι που γίνεται όλο και πιο δημοφιλές. Εσύ όμως το αναχαιτίζεις όσο μπορείς αυτό. Εσύ είσαι που αποσπάς μια άγουρη ύπαρξη από τα εφήμερα και την τοποθετείς μέσα στο εύρος του χρόνου. Θα ’πρεπε να νιώθεις χαρά και περηφάνια γι’ αυτό, και είμαι σίγουρος ότι κάποιες στιγμές έχεις ήδη νιώσει έτσι. Καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά που ανέλαβες δεν πληρώνονται με τίποτα. Θα είναι, φοβάμαι, πάντα πολύ στενοκέφαλη η κοινωνία για να αμείψει αρκετά εκείνους που παλεύουν με τα αόρατα.
Φυσικά, δεν σου μένει παρά να αγωνιστείς για έναν καλύτερο μισθό, ζήτησέ τον λοιπόν, απαίτησέ τον, προσπάθησε όμως, παράλληλα, να φέρεις στον νου σου και κάποιους άλλους στον ίδιο ρόλο με σένα, άλλοτε, που τους παράσερνε το δασκαλίκι τόσο, ώστε να ξεχνάνε και τα κομμένα τους επιδόματα και την κούρασή τους και το ίδιο το σπίτι τους ακόμη. Μάλλον θα το έβρισκες εξωφρενικά ντεμοντέ να ξαναδιαβάσεις το «Ωχ! βασανάκια» του Παπαδιαμάντη με τον παλιό εκείνο δάσκαλο των δεκατριών ωρών διδασκαλίας την ημέρα, αντιμέτωπο με τους «σκληροτράχηλους» μαθητές του, ή ακόμη να ξαναδείς τη «Ζούγκλα του μαυροπίνακα», με τον πεισματάρη δάσκαλο που δηλώνει ότι το να πλησιάσει τους άγριους εφήβους στην τάξη του είναι για κείνον μια «πρόκληση». Αλλοι καιροί εκείνοι. Αυτό δεν σου έρχεται να μου πεις; Και δεν είναι μια μισο-υπεκφυγή αυτό; Δεν είναι ψέμα αυτό που λέγεται, ότι από τα σχολεία, από την κοινωνία, εξαφανίστηκαν για πάντα οι ανθρώπινοι τύποι που τις δυσκολίες τις παίρνουν σαν πρόκληση; Θα ’θελα πολύ να σ’ ακούσω να μου λες ότι ναι, αυτό είναι ψέμα. Να μου πεις πως εσύ δεν είσαι από εκείνους που μαραζώνουν προτού ακόμη μαραζώσουν. Κι ότι υπάρχουν κι άλλοι με το ίδιο σθένος.
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο τού, αμερικανού, Winslow Homer.
πηγή κειμένου: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_29/10/2011_460714, 29-10-2011
Αντιπροτείνω στον δάσκαλο, που δέχτηκε την επίθεση του εξαίρετου, σε άλλα άρθρα του, Βασίλη Καραποστόλη, να δει την ταινία του Ηλία Καζάν “Splendor in the grass”, όταν ξαναβρεθεί σε πολιτισμένη περιοχή και ξαναποκτήσει πρόσβαση στο ιντερνέτ.
Προ παντός να αποβάλλει κάθε ενοχή, που ως πασίγνωστον, προκαλεί και επιτείνει την κατάθλιψη.
Ο κ. Καραποστόλης ζει στον κόσμο της λογοτεχνίας, στον κόσμο των ευγενών συναισθημάτων, στον κόσμο των υψηλών ιδανικών, δηλαδή … στον κόσμο του!
“Δεν έχει το δικαίωμα να παρουσιάζεται (ο δάσκαλος) στην τάξη του σαν ένας κακοπαθημένος χωρίς ελπίδες”! Τι να κάνουμε αν έχει καταντήσει έτσι ο σημερινός δάσκαλος; Φταίει ο ίδιος; Στην πράξη ο κ. Καραποστόλης κάνει ό,τι ακριβώς κατά τακτά χρονικά διαστήματα κάνει η κυβέρνηση και η τρόϊκα, δηλαδή προσθέτει ή / και υπευνθυμίζει τις ευθύνες του δασκάλου απέναντι στην πολιτεία ή και κοινωνία λες και δεν τις ξέρει. Έτσι ο καημένος δάσκαλος έχει έναν παραπάνο λόγο να νοιώθει καταπιεσμένος και ενδεχομένως απογοητευμένος και αποτυχημένος!
“ξέρω όμως αρκετά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι”. Δυστυχώς κ. Καραποστόλη η εγκυκλοπαιδική γνώση, δηλαδή η απλή κοινοποίηση σε εμάς της πληροφορίας δεν αποτελεί τίποτα αν δεν μπει αυτή η γνώση ως βίωμα στο πετσί σου, συνεπώς ό,τι λες ΕΥΚΟΛΑ ΛΟΓΙΑ!
“σκέψη σημαίνει πρώτα απ’ όλα να διακρίνουν τα όμοια από τα ανόμοια και να ξεχωρίζουν το κύριο από το δευτερεύον” Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λοιπόν. Άλλη η θέση του κ. Καραποστόλη (καθηγητής σε πανεπιστήμιο) και άλλη των δασκάλων. Αυτό όσων αφορά τα όμοια και ανόμοια. Όσο το πρωτεύον και δευτερεύον, νομίζω είναι πρωτεύον και ο δάσκαλος να βρει κάποιο στήριγμα για να στηριχθεί και να στηρίξει με την σειρά του, δεν μπορεί από μόνος του να είναι ο πυλώνας όλης της κοινωνίας. Σαν πολύ δουλειά δεν του βάλατε ξαφνικά; Ας το λέγατε όταν έκανε το μηχανογραφικό στην τρίτη λυκείου για να ήξερε που μπλέκει! Οι πολιτικοί που σε μεγαλύτερη ηλικία έχουν επιλέξει την καριέρα τους (σε καμιά περίπτωση δεν μπορώ να το πω λειτούργημα αυτό που κάνουν, θα λερώσουν την λέξη) γιατί δεν μπορεί κανένας να τους χαρακτηρίσει πυλώνες της κοινωνίας;! Πείτε μου έναν έλληνα που να σκεφτεί Πολιτικός = Πυλώνας της κοινωνίας! Το απαιτούμε όμως από τον δάσκαλο που το εύρος της δράσης του είναι πολύ πιο μικρό!
“Πρέπει να το πιστεύει αυτό ένας δάσκαλος, πρέπει να το νιώθει, διαφορετικά ας ψάξει για άλλη εργασία.” Μπράβο κ. Καραποστόλη, τώρα το λέτε; Ας το βάζατε στις προϋποθέσεις του ΑΣΕΠ, ας το βάζατε ως διδασκαλία μέσα στο Πανεπιστήμιο να το ήξεραν από νωρίς! Εύκολα και ανέξοδα λόγια κ. Καραποστόλη!
“Είσαι μόνος επομένως” Ευχαριστούμε κ. Καραποστόλη, μεγάλη βοήθεια! Αποτελέσατε στήριγμα των δασκάλων!
Κύριε Βασιλειάδη,
/δεν μπορεί από μόνος του να είναι ο πυλώνας όλης της κοινωνίας/
/Σαν πολύ δουλειά δεν του βάλατε ξαφνικά; Ας το λέγατε όταν έκανε το μηχανογραφικό στην τρίτη λυκείου για να ήξερε που μπλέκει!/ (δικιά μου υποσημείωση…που μπλέκει?????!!!!!!!!!!). Και μόνο από το λεξιλόγιο και το “καφενειακό” επίπεδο του σου, καταλαβαίνω τι ποιότητας δάσκαλος είσαι…εάν ακόμα είσαι, θεέ μου φύλαγε!!!!….
Ώστε μπλέκεις όταν γίνεσαι δάσκαλος, ε?????? Ώστε δε διαμορφώνεις στην τάξη αυριανούς πολίτες, δηλαδή μέλη κοινωνίας, ε??????? Λυπάμαι τους μαθητές που “δίδαξες” ή, θεέ μου!!!!!, ακόμα “διδάσκεις”….
“Πρέπει να το πιστεύει αυτό ένας δάσκαλος, πρέπει να το νιώθει, διαφορετικά ας ψάξει για άλλη εργασία.” Και η απάντησή σου? ….”Ας το βάζατε στις προϋποθέσεις του ΑΣΕΠ, ας το βάζατε ως διδασκαλία μέσα στο Πανεπιστήμιο…”. Αχχχ…στου κουφού την πόρτα…τι θέλω και στα λέω? μήπως πρόκειται να καταλάβεις. Ακόμα ένας έλληνας είσαι που θεωρεί ότι έχει μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις και στη δικιά σου περίπτωση, ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ Να ΜΟΡΦΩΣΕΙΣ ΠΑΙΔΙΑ!!! Για κανένα συνδικαλιστή σε κόβω που, εάν διδάσκεις ακόμα (θεέ μου φύλαγε), αντιδράς που θα σε υποχρεώσουν να παραμείνεις στο σχολείο μέχρι τις 14-00. Κρίμα στα παιδιά, κρίμα….Αυτά τα κοφτά. Γιατί εσείς δεν είστε αβρότητες! (Αχ, βρε Καραποστόλη, τι τα θέλεις και τα λες? Θα μου πεις για τους λίγους,…για τον έναν! Εντάξει, χαλάλι του.)
*
Τι τα θέλεις κ. Καραποστόλη μου και τα λες? Αφού βλέπεις ότι δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι. Γι” αυτούς είναι ένα ακόμα επάγγελμα. Σαν να λέμε φορτηγατζής, ταξιτζής, τροχονόμος, τσαγκάρης. Δε συνειδητοποιούν τις ιλιγιώδεις ευθύνες που έχει ένας δάσκαλος απέναντι στους μαθητές. Αυτοί σκέφτονται με νοοτροπία ραγιά-συνδικαλιστή. Θα μου πεις…”εγώ τα γράφω για τους λίγους…για τον ΈΝΑΝ!!” Άντε κι εγώ μαζί σου τότε. Για τον Έναν…όπου κι αν βρίσκεται αυτός ο ευλογημένος δάσκαλος.
Αγαπητέ κ. Αλεξίου
ευχαριστώ που πήρατε το καφενειακό επίπεδό μου και το ανεβάσατε ψηλά στα σαλόνια! Ευχαριστώ επίσης για την ακτινογραφία! Δεν χρειάζεται να πάω σε ψυχολόγο να βρω τι φταίει με τον εαυτό μου. Αλλά δεν σας κρατάω κακία, γιατί όλα είναι μια παρεξήγηση!!! Δεν είπα “μπλέκεις όταν γίνεσαι δάσκαλος”, αλλά είπα “μπλέκεις όταν γίνεσαι δάσκαλος και οι άλλοι περιμένουν από μόνος σου να είσαι ο πυλώνας όλης της κοινωνίας”. Αυτό έπρεπε να ενημερωθούν στην 3η Λυκείου, αυτό έπρεπε να διδαχθούν στο πανεπιστήμιο (πως να το καταφέρουν), αυτό έπρεπε να εξετάσουν στο ΑΣΕΠ! Διαφωνίες και κουβέντα επί τούτου παρακαλώ. Ό,τι άλλο … διαβολή!
ΥΓ1: Ποιο είναι το πρόβλημα με τους φορτηγατζήδες, ταξιτζήδες, τροχονόμους και τσαγκάρηδες; Δεν κατάλαβα …;
ΥΓ2: Είμαι σίγουρος ότι έχοντας τόσο υψηλά το λειτούργημα του δασκάλου, και αφού μεγάλη γκάμα άλλων επαγγελμάτων είναι για το λαουτζίκο (άραγε αυτό θέλετε να διδαχθούν τα παιδιά;), είμαι σχεδόν σίγουρος ότι έχετε επιλέξει το συγκεκριμένο επάγγελμα για να προσφέρετε τα βέλτιστα στην κοινωνία. Αν δεν το έχετε επιλέξει, τότε τα λόγια (=υψηλά ιδανικά και βάρη που τοποθετείται χωρίς να ξελαφρώσετε τους δασκάλους από τα ήδη συσσωρευμένα βάρη) είναι περιττά! Και συγκεκριμένα τα ΕΥΚΟΛΑ και ΑΝΕΞΟΔΑ ΛΟΓΙΑ!
ΥΓ3: Συγγνώμη για την μιζέρια. Ελπίζω να μην σου ξαναχαλάσω την θετική σκέψη και το positive ενεργειακό πεδίο που σε περιτριγυρίζει!
Συμφωνώ μαζι σου Ευθύμιε κ επαυξάνω.Λόγια ..λόγια, λόγια. Τα πράγματα είναι τόσο μα τόσο δύσκολα σ όλους τους τομείς της ζωής των παιδιών. Ας βάλουνε λοιπόν κι ένα ψυχολόγο στα σχολεία.Έτσι τα παιδιά θα μπορούν να λένε τον πόνο τους….Όμως με αδειο το στομάχι δεν θάχουν δύναμη ούτε να μιλήσουν……
πεινασμένα, εξουθενωμένα, κρυωμένα, ΜΕ ΣΚΥΜΜΕΝΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ? Ε, ΟΧΙ …
Ασφαλώς και ο ταξιτζής κρίνεται την ώρα της δουλειάς του, και ακόμα κι αν δεν πρόκειται να μας συναντήσει ποτέ ξανά, έχει τη δυνατότητα να κάνει τις διαδρομές ευχάριστες για τον ίδιο και τους επιβάτες του, ή κουραστικές και ανυπόφορες. Δεν είναι κι αυτή εύκολη δουλειά, όπως ούτε του φορτηγατζή, ούτε του τροχονόμου, ούτε του τσαγγάρη.
Υποθέτω πως ο κ. Καραποστόλης και γι’ αυτούς αντίστοιχα θα έλεγε, ανάλογα με τη θέση που επέλεξε κανείς να “υπηρετεί” τον κόσμο, με την καλή έννοια φυσικά.
Δεν μου φαίνεται κακή προτροπή λοιπόν σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς να διαφυλάξουμε καθένας την προσωπική του ισορροπία και αξιοπρέπεια και αυτή να εκπέμπουμε και στους γύρω, παιδιά και ενήλικες. Από το υστέρημά μας φυσικά, γιατί τα αποθέματα όλο και λιγοστεύουν.
Για μια τέτοιου είδους ηθική αντίσταση έχω την εντύπωση ότι μιλά ο κ. Καραποστόλης, και με την “αύρα” του το επιβεβαιώνει.
Δεν είναι σίγουρα σκύψιμο της κεφαλής το να επιμένεις σε “ευγενή συναισθήματα” και “υψηλά ιδανικά”, το αντίθετο μάλλον.
κ. Ζουπανιώτη
δεν θα αντιδρούσα σε καμία προτροπή, αλλά εκφράσεις του στυλ “Δεν έχει το δικαίωμα να παρουσιάζεται” και “διαφορετικά ας ψάξει για άλλη εργασία” κάθε άλλο σαν προτροπή μου φαίνονται. Η αύρα του δυστυχώς στο κείμενο δεν επιβεβαιώνει αυτό που θέλατε να ακούσετε από τον ίδιο όπως και εγώ θα ήθελα να ακούσω. Τα ευγενή συναισθήματα και τα υψηλά ιδανικά είναι απαραίτητα με μια συγκατάβαση και ανθρωπιά. Τον σημερινό δάσκαλο, όπως και κάθε εργαζόμενο και επαγγελματία, έχουν τόσα πολλά να τον βαραίνουν, δεν χρειάζεται να έχει και ενοχές που δεν μπορεί κατά περιπτώσεις να κρατάει την προσωπική του ισσοροπία. Και αυτός άνθρωπος είναι και οι καταστάσεις είναι δύσκολες. Δυστυχώς οι ατυχείς εκφράσεις του κ. Καραποστόλη δεν αφήνουν νομίζω περιθώρια παρερμηνείας ως προς το περιεχόμενο των λεγομένων, αν η διάθεσή του όμως είναι αυτή που εκφράζεται εσείς, τότε ας πρόσεχε λίγο περισσότερο στο γράμμα του!
Ψυχή ανίκανη ν’ αντιληφθεί τη σημασία του ταξιδιού,
αδυνατεί από τα γρανάζια της την άγκυρα να βγάλει…
Εσείς κ. Καραποστόλη μιλάτε για τη θέα και μερικοί απαντούν για τη μύγα που κάθεται στο τζάμι…
Μονάχα οι υπαρξιακά ψαγμένοι και συναισθηματικά συγκροτημένοι, αλτρουιστές, ανθρωπιστές, εραστές της αναζήτησης, μπορούν να χειριστούν το θέμα της έμπνευσης της αναζήτησης και της μετάδοσης της γνώσης με Σεβασμό, όπως του πρέπει…
Δασκάλος είναι όποιος ατενίζει ερευνητικά το άπειρο μέσα από τα μάτια των μαθητών του και που γνωρίζει πως η γνώση μεταδίδεται δουλεύοντας ΜΕ τα παιδιά, και όχι ΓΙΑ τα παιδιά ή τους γονείς τους…
Πολύ πρωτού αποτελέσει ο μισθός “θέμα” εκπαιδευτικό, δεν όφειλε να είχε λυθεί το θέμα, “ο χαρισματικός δάσκαλος και η δυσκολία να βρεθεί…”;;;;
Κώστα Αλεξίου, από μιζέρια άλλο τίποτα και δυστυχώς υπάρχουν πάντα τόσες και τόσες δικαιολογίες…
Πόνος για την πείνα του στομάχου, αλλά όχι του πνεύματος και της ψυχής που ανέκαθεν μας μαστίζει…
Δεν καταλαβαίνουμε ότι οι αξίες δεν γίνονται επάγγελμα αλλά
και ότι των δικαιωμάτων προηγούνται οι υποχρεώσεις…
“Ψυχή ανίκανη ν’ αντιληφθεί τη σημασία του ταξιδιού, αδυνατεί από τα γρανάζια της την άγκυρα να βγάλει…” Κυρία μου τα ταξίδια κοστίζουν, και με τέτοια κρίση οικονομική που μας μαστίζει έχουμε πουλήσει και την άγκυρα, και τα γρανάζια! Τα σκάφη αναψυχής όπως ξέρετε είναι είδη πολυτελείας!
“Εσείς κ. Καραποστόλη μιλάτε για τη θέα και μερικοί απαντούν για τη μύγα που κάθεται στο τζάμι…” Αν θεωρείται τους δασκάλους που περνούν ένα σωρό δυσκολίες για μύγες πάνω στο τζάμι (ασήμαντη και αηδιαστική λεπτομέρεια) τότε … καλό ταξίδι με τα ελεύθερα από άγκυρες στην πραγματικότητα γρανάζια!
“Μονάχα οι υπαρξιακά ψαγμένοι και συναισθηματικά συγκροτημένοι, αλτρουιστές, ανθρωπιστές, εραστές της αναζήτησης, μπορούν να χειριστούν το θέμα της έμπνευσης της αναζήτησης και της μετάδοσης της γνώσης με Σεβασμό, όπως του πρέπει…” Εφόσον έχει χαθεί ο άνθρωπος (κοίτα τις μύγες στο τζάμι) τότε βάζουμε προτεραιότητες την ανάζήτηση και μετάδοση της γνώσης! Να σας ευχηθώ πάλι … καλό ταξίδι με τα ελεύθερα από άγκυρες στην πραγματικότητα γρανάζια!
“Δασκάλος είναι όποιος ατενίζει ερευνητικά το άπειρο μέσα από τα μάτια των μαθητών του και που γνωρίζει πως η γνώση μεταδίδεται δουλεύοντας ΜΕ τα παιδιά, και όχι ΓΙΑ τα παιδιά ή τους γονείς τους…” Άρα οι μαθητές είναι το μέσο για να ατενίσει ο δάσκαλος το άπειρο!; Άλλος τρόπος δεν υπάρχει για να ατενίσει ο δάσκαλος στο άπειρο; Πρέπει να χρησιμοποιήσει τα παιδιά; Ξέρουν οι μαθητές και οι γονείς αυτό το είδος ιδιότυπης εκμετάλλευσης προς ίδιον όφελος; Νομίζω σαν κοινωνία ότι θέλουμε να δουλεύουν ΓΙΑ τα παιδιά ΜΕ τα παιδιά. Γιατί το ένα πρέπει να αποκλείσει το άλλο;
“Πολύ πρωτού αποτελέσει ο μισθός “θέμα” εκπαιδευτικό, δεν όφειλε να είχε λυθεί το θέμα, “ο χαρισματικός δάσκαλος και η δυσκολία να βρεθεί…”;;;;”
Μου αρέσει που βάζετε υψηλούς στόχους, γιατί από τους δέκα εκατομμύρια έλληνες που θα πηδήξουν να τους φτάσουν το άθροισμα των επιτυχόντων θα είναι το πολύ…πέντε!!! Και μόλις τους δείτε θα πείτε “Όχι, δε μου αρέσει, πιο ψηλά οι στόχοι” μέχρι να γίνουν άπιαστοι και να θαυμάζετε “τι υπέροχοι στόχοι”!!!! Έτσι θα διατηρηθεί η απορία σας “τι δυσκολία να βρεθεί ο χαρισματικός δάσκαλος” ξεχνόντας ότι ψάχνοντας τον έναν, χάσατε όλους και τα πάντα και μόνο ένας αιθεροβάμον θα μπορούσε να τους φτάσει και να τους ξεπεράσει!!!
“Κώστα Αλεξίου, από μιζέρια άλλο τίποτα και δυστυχώς υπάρχουν πάντα τόσες και τόσες δικαιολογίες…” Έτσι ως αιθεροβάμον, κάτι σαν σούπερμαν δηλαδή, σε υψηλές (ούτε καν χαμηλές) πτήσεις (γρηγόρη το πιασες;;;) έχεις και ωραία θέα, και ούτε μύγες βλέπεις, και η δυσκολία του κόσμου είναι μια μικρή ασήμαντη και αηδιαστική λεπτομέρεια που μάλλον δεν είναι στο οπτικό σου πεδίο καθώς κοιτάς τον ήλιο που ανατέλει!!! Εξάλλου η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο … και συνεχίζεις να ατενίζεις στο άπειρο…κάτι σαν αφίσα κόμματος!
“Πόνος για την πείνα του στομάχου, αλλά όχι του πνεύματος και της ψυχής που ανέκαθεν μας μαστίζει…” Δεν μπορείς να πεις, η απάντησή μου είναι full πνεύμα! Βέβαια, τώρα που τη γράφω είμαι φαγωμένος! Αυτός είναι νομίζω ο συνδυασμός που προτιμάει ο καθένας μας!
“Δεν καταλαβαίνουμε ότι οι αξίες δεν γίνονται επάγγελμα αλλά και ότι των δικαιωμάτων προηγούνται οι υποχρεώσεις…” Ένοιωσα την υποχρέωση να σου απαντήσω, και έτσι του έδωσα προτεραιότητα!!!
Η υποχρέωση όμως να κατλάβεις ΤΙ λέω προτού απαντήσεις, σου διέφυγε προφανώς…
Ίσως σε βοηθήσει καλύτερα η εικόνα του γιατρού που θα διαπραγματεύεται
τα δίκαια και τα άδικα των εργατικών του θεμάτων, όταν το παιδί (σου ίσως) θα αργοσβήνει, περιμένοντας μια παρέμβαση ψυχής πρώτα και ύστερα γνώσης, προερχόμενη από ανώτερα συναισθήματα ανθρωπιάς που θα παραμένουν ανέπαφα από τα τρέχοντα πρακτικά ζητήματα…
Είναι προφανές ότι η ανησυχία μήπως “χρησιμοποιηθούν τα παιδιά ως “μέσο να ατενίζει ο δάσκαλος το άπειρο” είναι πλασματική και όχι πηγαία,
καθ’ ότι δεν σε ανησυχεί που ΟΝΤΩΣ χρησιμοποιούνται τα παιδιά ως ΜΕΣΟ ΕΠΙΤΕΥΞΗΣ ΣΤΟΧΩΝ ΕΞΩ από τη σφαίρα που αφορά το άνθισμα του νου τους…
Το μοναδικό σκάφος αναψυχής που αξίζει να έχει κανείς είναι η καθαρή ψυχή του και αυτό ούτε επειρεάζεται από οικονομικές κρίσεις, ούτε αγοράζεται, ούτε πουλιέται… ΧΤΙΖΕΤΑΙ μέσα σου βαθιά και ΔΕΝ αφαιρείται από εξωτερικούς παράγοντες. Είναι φως που ΘΕΛΕΙ να μεταδίδεται, βρέξει χιονίσει…
Οι μύγες στο τζάμι είναι όλες οι δικαιολογίες που βρίσκουμε να μην υψώσουμε το βλέμμα. Να μην θωρήσουμε ουρανούς ανώτερους,
με πνεύμα ταπεινό, ακέραιο, ελεύθερο, που να θέλει να ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ και να ΜΕΤΑΔΙΔΕΙ την ομορφιά που ανακαλύπτει και όχι να την καπηλεύεται…
Ο μαθητής πρέπει να έχει σχέση ΜΟΝΑΧΑ με το δάσκαλο- άνθρωπο,
ΟΧΙ με το δάσκαλο εργαζόμενο- υπάλληλο…
Η δουλειά του εκπαιδευτή, η ευθύνη του, το διδάσκειν, είναι το σημαντικότερο επάγγελμα στη ζωή…
Κάθε τι που το τραυματίζει, το υποτιμά και το εμποδίζει, οφείλει να μένει ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ και να ΜΗ δημιουργεί αγωνίες και πόνο σε μαθητές και γονείς…
Και αν θέλεις να το ψάξεις λίγο κοινωνικο-οικονομολογικο-φιλοσοφικά, αυτός ακριβώς ο πόνος είναι που αργότερα συμβάλλει στη δημιουργία και παγίωση των “κρίσεων” που “εχθρεύεσαι” στοργικά…
Φαύλος κύκλος…
Είχαμε πάψει να Ζούμε ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ πεινάσουμε…Ράθυμες ψυχές,
αιτία της θλίψης όλης…
“Η υποχρέωση όμως να κατλάβεις ΤΙ λέω προτού απαντήσεις, σου διέφυγε προφανώς…” Και εσένα σου έχει διαφύγει προφανώς το ΤΙ λες!!! Αναρωτιέμαι ποιο είναι πιο σοβαρό πρόβλημα!
“Ίσως σε βοηθήσει καλύτερα η εικόνα του γιατρού που θα διαπραγματεύεται τα δίκαια και τα άδικα των εργατικών του θεμάτων, όταν το παιδί (σου ίσως) θα αργοσβήνει, περιμένοντας μια παρέμβαση ψυχής πρώτα και ύστερα γνώσης, προερχόμενη από ανώτερα συναισθήματα ανθρωπιάς που θα παραμένουν ανέπαφα από τα τρέχοντα πρακτικά ζητήματα…” Η αντιστοιχία της διδασκαλίας στην τάξη με ενός παιδιού που αργοπεθαίνει λίαν συντόμως πολύ άκαιρη, και καμιά σχέση με την πραγματικότητα! Το μάθημα που δεν γίνεται σήμερα μπορεί να αναπληρωθεί αύριο. Όταν ένα παιδί πεθαίνει είναι εγκληματική οποιαδήποτε ανάβολή. Μην ισοπεδώνουμε τα πράγματα. Δεν μπορώ να βρω καμιά αναλογία! Σοφιστίες και τίποτα παραπάνω. Λόγια, ανέξοδα λόγια, για εντυπώσεις και μόνο.
“Είναι προφανές ότι η ανησυχία μήπως “χρησιμοποιηθούν τα παιδιά ως “μέσο να ατενίζει ο δάσκαλος το άπειρο” είναι πλασματική και όχι πηγαία, καθ’ ότι δεν σε ανησυχεί που ΟΝΤΩΣ χρησιμοποιούνται τα παιδιά ως ΜΕΣΟ ΕΠΙΤΕΥΞΗΣ ΣΤΟΧΩΝ ΕΞΩ από τη σφαίρα που αφορά το άνθισμα του νου τους…” Όχι, είναι ειλικρινέστατη ανησυχία, ο δάσκαλος είναι για τα παιδιά και όχι για ίδιον όφελος. Το πα και το ξαναλέω.
“Το μοναδικό σκάφος αναψυχής που αξίζει να έχει κανείς είναι η καθαρή ψυχή του και αυτό ούτε επειρεάζεται από οικονομικές κρίσεις, ούτε αγοράζεται, ούτε πουλιέται… ΧΤΙΖΕΤΑΙ μέσα σου βαθιά και ΔΕΝ αφαιρείται από εξωτερικούς παράγοντες. Είναι φως που ΘΕΛΕΙ να μεταδίδεται, βρέξει χιονίσει…” Σαν να μισείτε το σώμα σας! Πόσες φορές τρώτε την ημέρα; Εγώ συνήθως αναφέρομαι στους ανθρώπους ως ψυχές αφότου έχουν πεθάνει και όχι πριν! Θέλετε τους δασκάλους ψυχές;
“Οι μύγες στο τζάμι είναι όλες οι δικαιολογίες που βρίσκουμε να μην υψώσουμε το βλέμμα. Να μην θωρήσουμε ουρανούς ανώτερους,” Προσέχετε κοιτάζοντας συνεχώς ψηλά ξεχάσαμε που πατάμε και που πηγαίνουμε! Και ο Ίκαρος κοιτώντας συνεχώς ψηλά και λατρεύοντας την θέα έκαψε τα φτερά του, έπεσε και πέθανε και μετά είχε ως “μοναδικό σκάφος αναψυχής” την αθάνατη ψυχή του! Ωραία και η θέα αλλά και λίγη ταπείνωση, όπως διδάσκει και ο αρχαιοελληνικός μύθος!
“με πνεύμα ταπεινό, ακέραιο, ελεύθερο, που να θέλει να ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ και να ΜΕΤΑΔΙΔΕΙ την ομορφιά που ανακαλύπτει και όχι να την καπηλεύεται…” Όντως όλα αυτά είναι συνώνυμα της ταπείνωσης καθώς η ψυχή το μόνο που ανακαλύπτει είναι ομορφιά και όλο την μεταδίδει! Είναι πεντακάθαρη, φωτεινή και ΔΙΑΦΩΤΙΖΕΙ όλα τα σκοτάδια. Καθόλου αυτάρεσκα αυτά που λέτε.
“Ο μαθητής πρέπει να έχει σχέση ΜΟΝΑΧΑ με το δάσκαλο- άνθρωπο, ΟΧΙ με το δάσκαλο εργαζόμενο- υπάλληλο…” Να στείλετε επιστολή στον πρωθυπουργό και το υπουργείο παιδείας που να ζητάει να κοπεί ο μισθός στους δασκάλους και έτσι οι λίγοι που θα μείνουν θα είναι ολόκληροι δάσκαλος-άνθρωπος και καθόλου δάσκαλος εργαζομενο-υπάλληλος καθώς η σωρεία αυτών θα έχει εγκαταλήψει την παιδεία μόνο με την απειλή! Να μια πρόταση για να γίνουν τα όνειρά σας πραγματικότητα! Και έτσι σε σύντομο χρονικό διάστημα θα καταφέρετε τους δασκάλους-ανθρώπους (ψυχή και σώμα) που θα μείνουν στην εκπαίδευση (αφού θα είναι εθελοντική διδασκαλία) να τους κάνετε δασκάλους-ψυχές!!!! Και ήρθε η ώρα να ανατενίσουμε ψηλά και να ομολογήσουμε “ΤΙ ΥΠΕΡΟΧΟΙ ΣΤΟΧΟΙ”!!! Δυστυχώς τα όνειρα κάποιου μπορεί να είναι για τους υπόλοιπους εφιάλτες!
“Η δουλειά του εκπαιδευτή, η ευθύνη του, το διδάσκειν, είναι το σημαντικότερο επάγγελμα στη ζωή…” Μη μου πείτε. Βάζω στοίχημα ότι και εσείς είστε δασκάλα! Σε περίπτωση που δεν είστε και μας το κρατάτε κρυφό τότε … “άλλα λεν τα μάτια σου και άλλα η καρδιά σου. Άλλα μου λεν τα χάδια σου και άλλα τα φιλιά σου. Παιχνίδια και καπρίτσια όλο κάνεις, γι’ αυτό κερδίζεις πάντα και δε χάνεις. Παράξενα στα μάτια με κοιτάς, μα ούτ’ εσύ δεν ξέρεις τι ζητάς.”
“Κάθε τι που το τραυματίζει, το υποτιμά και το εμποδίζει, οφείλει να μένει ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ και να ΜΗ δημιουργεί αγωνίες και πόνο σε μαθητές και γονείς…” Πριν είπατε ότι δεν θέλετε οι δάσκαλοι να δουλεύουν για τα παιδιά ή τους γονείς τους, τώρα λέτε να μην δημιουργηθούν αγωνίες και πόνο σε μαθητές και γονείς. Ποιες είναι οι προτεραιότητές σας τελικά πείτε μας.
“Και αν θέλεις να το ψάξεις λίγο κοινωνικο-οικονομολογικο- φιλοσοφικά, αυτός ακριβώς ο πόνος είναι που αργότερα συμβάλλει στη δημιουργία και παγίωση των “κρίσεων” που “εχθρεύεσαι” στοργικά… Φαύλος κύκλος…” Τελικά ο πόνος προκαλεί κρίση και όχι η κρίση πόνο! Το ακούσαμε και αυτό! Και όχι μόνο το ακούσαμε, αλλά είναι και ψαγμένο!
“Είχαμε πάψει να Ζούμε ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ πεινάσουμε…” Συνήθως οι ζωντανοί πεινούν όχι οι νεκροί! Μην τα μπερδεύετε!
“Ράθυμες ψυχές, αιτία της θλίψης όλης…” Ράθυμες είναι οι ψυχές που υποτιμούν το σώμα. Σας λέει τίποτα αυτό;
αν τα γραπτα του β. καραποστολη δεν ειναι κειμενα δασκαλου του γενους ,αναρωτιεμαι τινος αλλου μπορουν να παρουν αυτο το χαρακτηρισμο. γεματα αγαπη, διδασκουν χωρις επιδειξη σοφιας, υποδεικνυουν, χωρις να μαλωνουν, ανοιγουν δρομους με νηφαλιοτητα και σεμνοτητα. ας αφησουμε τις μιζεριες κι ας σκεφτουμε λιγο ο καθενας το ρολο του – μικρο η μεγαλο. διαφορετικα θα γινουμε ολοι σαν τον σαβοναρολλα, που μονο να κατακεραυνονει τον κοσμο για τις αμαρτιες του ηξερε, σκορπωντας παντου τον τρομο της απελπισιας.
Η διδασκαλία είναι η υψηλότερη ικανότητα του ανθρώπου και όποιος θέλει να λέγεται δάσκαλος οφείλει να αναλαβαίνει την ακέραιη, ολική και αμετάκλητη ευθύνη για τα νεαρά άτομα που του έχουν εμπιστευτεί.
Κάθε προσβολή και υποτίμηση, κάθε ασυλλόγιστη κατάχρηση του ιερού αυτόυ λειτουργήματος έχει ασύλληπτες και ανυπολόγιστες συνέπειες, το μέγεθος των οποίων δυστυχώς φαίνεται σε ύστερο χρόνο, όταν είναι πλέον αργά να εντοπιστούν με σαφήνεια οι ένοχοι…
Δάσκαλος δεν είναι όποιος απλά βοηθάει στη συσσώρευση γνώσεων. Είναι όποιος μπορεί ευγενικά να προκαλέσει το ξύπνημα της νοημοσύνης, αφού πρώτα ο ίδιος διαθέτει από αυτή…
Επιπλέον, δε χρειαζόμαστε υπενθύμιση της αναγκαιότητας της βρώσης. Η φύση έχει προνοήσει για αυτό.
Όμως το ψυχικό κομμάτι, (άνευ της υγείας του οποίου πάλι νοσεί το σώμα), είναι εξίσου σημαντικό και πολύ πιο δύσκολο να ικανοποιηθεί, παρ’ όλο που το υποτιμάς επιστρατεύοντας σαρκαστικές χιουμοριστικές τεχνικές… Θέλει ταλέντο, αγάπη, αφοσίωση, έμπνευση, όραμα, ζήλο, δυναμικότητα, διορατικότητα, σεβασμό, οξυδέρκεια, διάθεση για επικοινωνία, ευαισθησία, διάλογο, αναζήτηση, επιμέλεια του νου και ανοιχτούς ορίζοντες, για να πω τα λιγότερα…Δυστυχώς τα κριτήρια αυτά, ανέκαθεν δεν βρίσκονται, παρά μόνο σποραδικά στο πρόσωπο των δασκάλων, όπως σποραδικοί είναι και οι γνήσιοι αγώνες υπέρ μιας πραγματικής Παιδείας…
Συζητάμε για να προχωράμε παραπέρα από το γνωστό, όχι απλά να επιβεβαιώνουμε μηχανιστικά τις στείρες πάγιες θέσεις μας. Οι κουβέντες θέλουν μια δυναμική εξέλιξης για να έχουν νόημα. Σε κάθε άλλη περίπτωση, ο νους παραλύει και παύει η μοναδική ύπαρξη του καθενός να μπορεί να λάβει τη θέση που της πρέπει…
Σκοπός δεν είναι να πούμε ότι δεν υπάρχουν φυσικές ανάγκες.
Σκοπός είναι να τις βάλουμε στη σωστή τους θέση και να δούμε, πως μπορούμε την εκάστοτε χρονική στιγμή, να μην τις αφήνουμε να παρεμβαίνουν στην ποιότητα του έργου που μπορούμε να προσφέρουμε, ως όντα που θωρούν τα άνω…
υ.γ. τίποτα δεν τιμάει το σώμα περισσότερο, από μια ψυχή αντάξια της ύπαρξής του…
Απορώ γιατί πολυλογούμε !
Όποιος θεώρησε ότι ο Δάσκαλος (και ο Παπάς) είναι βιοποριστικό επάγγελμα, απλά έκανε λάθος. Είναι ξεχύλισμα αγάπης και αυτοπροσφοράς.
Η κοινωνία αναγνωρίζοντάς το, ωφείλει απλά να φροντίζει για τα προς το ζειν των ”εργατών της αγάπης”.
Όποιος δεν εντάσει τον εαυτό του σε αυτή την κατηγορία (του εργάτη της αγάπης), καλό είναι να επιλέξει να γίνει κάτι άλλο (έμπορος πχ), τι πιο απλό!
Αν η κοινωνία υποβαθμίζει τους ”εργάτες της αγάπης”, αυτό δεν μειώνει το ”περίσσευμα αγάπης” τους, δεδομένου ότι η αγάπη ”ουδέποτε εκπίπτει” !
Αν υπό τις σημερινές κοινωνικές συνθήκες (έλλειμα αξιών), η μόνη οδός εξασφάλισης ”εργατών αγάπης”, είναι η ”υπαλληλοποίησή” τους, τότε έχουμε την σύγχρονη (ίσως όχι αδικαιολόγητη) ελλαδική αντίληψη επί του θέματος (όπως εκφράζεται από τον κ. Ευθ. Βασιλειάδη).
Όποια άλλη θεώρηση του θέματος επιτρέψτε μου να νομίζω ότι πάσχει !
Συγχαρητήρια στον κ. Καραποστόλη !
Ευχαριστώ
Νίκος