Δι’ ὅλου τοῦ βίου Χριστὸν μεμαρτύρηκαςζωὴν τῆς Τριάδος τρανώσας τὸν έρωτα.
Πρόσωπον ἀνθρώπου εἰκόνα Χριστοῦ
εἰς τὴν Τριάδος ὁμοίωσιν
φιλοσόφως κατέδειξας.
Ἀποφατικῶς δὲ τὴν ἐκκλησίαν ἐδίδαξας
δι’ ἐλευθέρου ἤθους ἐκζητεῖν τὴν ἀλήθειαν.
Ὅθεν καὶ ἡμεῖς Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκετεύομεν
σὲ τῆς Τριάδος ζωῆς ἔρωτι θείῳ μετασχεῖν.
Κοιτάζοντας πέρα από τη συγκυρία της σύνθεσης, δίχως όμως να αποσυνδέω αιτία-αιτιατό…
Υπέροχη ποιητική σύνθεση!
Υπέροχο επιτύμβιο άσμα, χαρμόσυνο, όπως αρμόζει σε αυτούς που κατακλύζονται από την πίστη ότι Χριστός Ανέστη και θάνατω θάνατον πατήσας.
Κάτι τέτοιες στιγμές παίρνω θάρρος, καθώς διαπιστώνω ότι ο υπερχιλιετής Πολιτισμός του αρχαίου χορού, της υμνογραφίας, των θρήνων στις κατακόμβες της Καππαδοκίας, του λαϊκού μοιρολογιού, δεν μας έχει αφήσει καθολικά ανέγγιχτους.
Εύγε!