Ανιχνεύσεις: 20-5- 009: Το θέμα είναι ο περίφημος αιγαικός χώρος με τις δύο ηπειρωτικές εκτάσεις δυτικά και ανατολικά του, την Ελλάδα και την Τουρκία, αποτέλεσμα σήμερα της μακρόχρονης σύγκρουσης ελληνισμού και διαφόρων τουρκικών φύλων, ή με άλλα λόγια, μετά το 1071, αποτέλεσμα της σύγκρουσης χριστιανισμού και ισλαμισμού. Ο ελλαδικός, ο αιγαιακός και ο μικρασιατικός χώρος για πολλά χρόνια, μέχρι το 1071 (Ματζικέρτ) λειτούργησαν ενιαία. Και ως ενιαίος ιστορικός χώρος παρήγαγε τον πολιτισμό που παρήγαγε. Μετά το 1071, αρχίζει η πολυδιάσπασή του, μέχρι το 1922 που παγιώθηκε μια ισορροπία. Πως προσλήφθηκε απο την ελληνική ιστοριογραφία αυτή η εξέλιξη; Τι σημαίνει αναθεωρητική ανάγνωση της ιστορίας; Είναι και γιατί αναγκαία αυτή η αναθεωρητική προσέγγιση; Υπάρχουν προϋποθέσεις επανενοποίησης του χώρου αυτού;
(Δεν εννοούμε δια της βίας επαναπροσέγγιση). Αυτά είναι μερικά απο τα ερωτήματα τα οποία έχει ενδιαφέρον να απαντηθούν καθώς η γετονική χώρα, η Τουρκία, που κυριάρχησε στο μικρασιατικό χώρο για πολλά χρόνια, αλλάζει και με την αλλαγή της αυτή διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για την ανάδυση διαφόρων ανοικτών ζητημάτων τα οποία, όπως αποδεικνύεται, μόνον επιφανειακά έκλεισαν κάτω απο την απειλή της τουρκικής χατζάρας. Υπάρχουν και ποιές είναι οι προοπτικές, ο χώρος αυτός, τα μικρασιατικά δηλαδή παράλια, τα παράλια του Εϋξεινου Πόντου, ο αιγαιακός και ο ελλαδικός χώρος να επαναλειτουργήσουν ως ενιαίος πολιτισμικός και γεωπολιτκός χώρος;΄Μπορεί και ποιό ρόλο να διαδραματίσει η Ελλάδα σε μια ΄τέτοια προοπτική; ( Β. Αγτζίδης, Σ. Καργάκος , Γ. Μαργαρίτης)
