Μορφή ασύγκριτη κοιτώ. Αρυτίδωτη βρίσκεται στο χρόνο, το παν όνομα: Χρήστος Γιανναράς. Μια νοσταλγία αμύθητη. Σπανίζει ένας αναζητητής απέραντος μες στις αβύσσους. Η λέξη παραδίδεται και τρέχει και η γιορτή να ξεκινά στο βλέμμα σου. Μη φεύγεις. Πού πας; Και ποιος τώρα να φυλλομετρήσει τους καημούς μου στα μέρη τ' απάτητα του νου; Λείπεις. Πολύ όμως. Λείπει η άδολη έγνοια σου έτοιμη να μετακινήσει βουνά. Πόσα έλειπαν, μα ήσουν αφορμή για μένα. Πόσα θα λείψουν, μα είσαι εσύ για μένα του δειλινού το αίνιγμα, που τίποτα δε σε κλονίζει. Τίποτα σαν εσένα. Στον παράδεισό σου παιδιαρίζω, όπως πάντα δάσκαλέ μου. Η κάθε μέρα μού το θυμίζει...(Ένας χρόνος και η απουσία σου σημάδι...και σε αγαπώ πάντοτε...σαν κάτι δικό μου...
Στη μνήμη Χρ. Γιανναρά, + 24 Αυγ 2024)
