"Είχε πεισθεί ότι για να προσεγγίσεις τον άλλο στην αληθινή του προοπτική, θα πρέπει να τον χάσεις από τον ορίζοντά σου ως γνωστό και συνηθισμένο, με προδιαγραμμένες αντιδράσεις, πεποιθήσεις και μνήμες. Δε θα πρέπει να τον δεις σαν κάτι που ανήκει σε σένα ή σού οφείλει προσοχή ή κάποιους αναμενόμενους τρόπους συμπεριφοράς. Θα πρέπει να βγεις από την εικόνα του που έχεις σχηματίσει για να θεωρήσεις τη δική του ολότητα. Μια ύπαρξη ανασαίνει εκεί μόνη και προσπαθεί να βρει τα δικά της βήματα στην πορεία της να φτάσει στο πρωτότυπο, τη μυστική εικόνα που φέρει μέσα της"
(Κωνσταντίνος Ι. Ζάχος, "Αυτός ο κόσμος είναι λίγος για τον άνθρωπο", Θεσσαλονίκη: Το Περιβόλι της Παναγίας)
Χαίρομαι που το Αντίφωνο επεσήμανε αυτό το εξαιρετικό κείμενο και παρουσιάζει έστω κι αυτό το πολύ μικρό απόσπασμα. Αλλά, ας πούμε, “εξ όνυχος τον λέοντα”.
Τέτοια κείμενα μας χρειάζονται όσο τίποτα.
Ἐπιθυμῶ νά εὐχαριστήσω τόν κ. Ζάχο γιά τόν τρόπο τοῦ λόγου.
Γιά τόν τρόπο πού καρδιογραφεῖ τά τοπία τῆς ὕπαρξης στά
τοπία τοῦ κόσμου. Γιά τήν μέθεξη καί τήν ποίηση τῆς γραφῆς του.
Εὔχομαι καθολικότητα στήν πορεία του.