Στέλιος Ράμφος
Το κείμενο του Ιωάννου Ζηζιούλα (Aπό το προσωπείον εις το πρόσωπον) είναι κατά κύριο λόγο ιστορικού χαρακτήρος και δευτερευόντως συστηματικό θεολογικό. Περιλαμβάνει ένα μέρος με αποτίμησι της αρχαιοελληνικής συμβολής στην προβληαμτική του προσώπου, ένα μέρος για την πατερική συνεισφορά και ένα μέρος-διάγραμμα εκκλησιολογίας του προσώπου εν αντιθέσει προς την βιοφυσιολογία του.
Από το βιβλίο "Ο καημός του ενός ", (σελ 70-108), εκδ. Αρμός , 2000
Είναι το τελευταίο συγκροτημένο κείμενο του Ράμφου. Τα επόμενα κείμενα του που θέλουν να σώσουν την Ελλάδα έπεσαν στο επίπεδο του Ζηζιούλα και του Μέσκου.
Πολύ καλή η προσπάθεια σας.
Γουστάρω πολύ αφοριστικά σχόλια των 2 γραμμών. Θελώ να γίνω και εγώ έτσι όταν μεγαλώσω.
Θα τρώς περισσότερες καραμελίτσες επιστημολογίας καθημερινώς, δέν θα διαβάζεις το προτώτυπο αλλα εργασίες άλλων και θα χρησιμοποιείς τα αποσπάσματα τους και τέλος θα κοιτάζεσαι πιό συχνά στον καθρέφτη.
αψογο το αρθρο του Ραμφου.αποκαλυπτικο και δυνατο,με πολλες προκλησεις.σε καθε ερωτημα δινει απαντηση.
η αυτοβιογραφια σου υποθετω;διοτι ξερεις το αθλημα πολυ καλα,για να μεινει στην εξωτερικη παρατηρηση
Εμένα πάντως αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το εξής:
Πριν 30 χρόνια – 1982 – ο κυρίαρχος λόγος αποφαινόταν πως όταν ένας άνθρωπος γ ν ω ρ ί ζ ε ι θεολογία (Γιανναράς) τότε… αδυνατεί να [b]διδάξει[/b], καν, φιλοσοφία.
Σήμερα είναι κοινή παραδοχή ανάμεσα στους διανοουμένους μας πως μόνο ένας ομότεχνός τους που γ ν ω ρ ί ζ ε ι θεολογία (Ράμφος) είναι σε θέση να μιλήσει με τρόπο που [b]καθηλώνει[/b] την προσοχή όλων τους. Κάτι περισσότερο: Να τον προσφωνούν, κιόλας, ως – τον μόνο, ανάμεσά τους – φιλόσοφο!