Ποιοι είμαστε;

Θα ήταν ευχής έργον εάν μπορούσε να υπάρξει μια απομαγνητοφώνηση της ομιλίας.

Ο ομιλητής παρουσιάζει την καταρρέουσα νεωτερική-εθνοκρατική μας ταυτότητα σε αντίστιξη προς την προεπαναστατική, την οποία και περιγράφει ως «δικτυωτή»-ποιλιτισμική-κοινοτική. Και προβληματίζεται για την δεύτερη ως ενδεχόμενη εναλλακτική πρόταση στη χρεωκοπία της πρώτης. Έξοχα ως εδώ.

Το επιχείρημά του όμως μας πάσχει ολοκληρωτικά: Άλλαξε το περιβάλλον; Πρέπει να αλλάξεις κι εσύ. Να «προσαρμοστείς». Αυτό έκαναν, λέει, οι «ευφυείς» ιδρυτές του νεωτερικού εθνοκράτους μας! Κι αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς -τώρα που σύμφωνα με τον ομιλητή, το «νέο περιβάλλον» γίνεται συμβατό με το «δικτυωτό» μοντέλο ταυτότητας!

Το επιχείρημα είναι απολύτως εσφαλμένο διότι παρακάμπτει το αξιολογικό κριτήριο. Πρώτον, είναι δεδομένο ότι ο άνθρωπος, ως «ζώον πολιτικόν» που είναι, προτιμά να αλλάξει το περιβάλλον του παρά να αλλάξει ο ίδιος. Μερικές φορές, μάλιστα, προτιμά να πεθάνει παρά να αλλάξει ταυτότητα. Συχνά αλλάζει, όταν αλλάζει, επειδή τον εξαναγκάζει μια υπέρτερη βάρβαρη δύναμη ή επειδή δεν αντέχει άλλο τα κυρίαρχα στη ράχη του παράσιτα και προτιμά να …γίνει τούρκος. (Χάνοντας όμως έτσι την «πολιτική» του διάσταση απλώς εκπίπτει στην τάξη του «ζώου».) Δεύτερον, από πού προκύπτει ότι το επιτρεπτό στις συνθήκες της νέας τάξης «δικτυωτό» μοντέλο, μπορεί να σταθεί με τα ελληνικά αξιολογικά του συμπαρομαρτούντα; Μήπως αυτά είναι ασύμβατα με το τεχνοσυτημικό-μηδενιστικό αξιολογικό της περιεχόμενο;

Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει με τη νεωτερική μας διανόηση. Ως πότε θα αποφεύγουμε να κοιτάξουμε κατά πρόσωπο την ταυτότητά μας; Την ειδοποιό πρωτίστως διαφορά της από την ταυτότητα των λατινικών και των νορδικών λαών;

H Ομιλία δυνατή ενώ ο αντίλογος μοιάζει ασπόνδυλος.