Οἱ «φιλέλληνες» καὶ τὸ… Ψευτορωμέῃκο

Δηλαδή τί μας ζητάει το παλληκάρι όταν επικαλείται τον Κωσμά τον Αιτωλό;Να μην το πιστέψουμε για να φύγει πίσω όποιο κράτος έφτιαξαν με αίμα όλοι αυτοί οι ήρωες της Επανάστασης που αναφέρει;Ή όλα ή τίποτα;αυτό κηρύττει ο Έξαρχος της Ρωμηοσύνης;Το κουτσουρέψανε,οι ξένοι,το “ελλαδικό κρατίδιο”γιατί δεν μπορέσανε να το καταστρέψουνε κι εμείς μόνοι μας να “μην το πιστέψουμε”και να τους το επιστρέψουμε;
Ο πάνσοφος μας αλήθεια από ποιά σπορά κρατάει;Κατευθείαν από το Βυζάντιο,τη Νέα Ρώμη;Πόσων ετών είναι ο Μαθουσάλας μας;Γιατί εμείς είμαστε νέοι ακόμα!Οι γονείς και οι παπούδες οι δικοί μας πολεμήσανε τους Γερμανούς,του Ιταλούς,τους Βούλγαρους,τους Αμερικανούς.Τους τελευταίους είχαμε την τιμή να “πολεμήσουμε”κι εμείς.Πολλοί από τους παπούδες πολέμησαν και τους Τούρκους στους Βαλκανικούς και την Ιωνία.Ή μήπως απαρνιέται κι αυτός με τη σερά του τους γονείς του για χάρη των παπούδων του;Δεν είδε πουθενά αγώνα του Γένους μετά τη Βαυαροκρατία;Και αν έχει τέτοια ιδέα για τον εαυτό του ότι είναι ανάξιος των αγωνιστών του ’21 πώς τολμάει και μιλάει στο όνομά τους;Κι αν δεν έχει τέτοια ιδεά για τον εαυτό του,αλλά τα λέει αυτά εννοώντας εμάς οχυρωμένος πίσω από τον πληθυντικό της ευγενείας,τότε γιατί δεν κηρύττει μια ξεγυρισμένη επανάσταση ώστε να επανιδρύσει το Ρωμαίικο;
Από παχιά λόγια έχουμε χορτάσει!Αλλά εκείνοι που μιλούν με τόση αλαζονία κι άλλον τόσο ραγιαδισμό,μας φέρνουν αναγούλα!

Προφανώς κατά τη γνώμη του γράφοντος δε θάπρεπε να γίνει η επανάσταση μήπως και οι φαναριώτες κατάφερναν να γίνουν κάποτε σουλτάνοι, γι αυτό και ο μετέπειτα μάρτυς Γρηγόριος αφόρισε την επανάσταση (και ακόμα ο αφορισμός δεν έχει αρθεί).
Καταφέραμε με μύριες θυσίες να έχουμε μια γωνιά ελεύθερης γης κι αυτός το ονομάζει ψευτορωμέικο, κι άλλοι οραματίζονται ομοσπονδίες ελληνοτουρκικές ή υποτέλεια στον τούρκο.
Άλλοι θέλουν να τον ξαναβάλουμε από την πίσω πόρτα αρνούμενοι την αυτοκεφαλία της ελληνικής εκκλησίας (έστω αυτής που μας έλαχε) και δε βλέπουν πως αυτή η “μάνα πατριαρχείο” φέρεται στο “τέκνο της με πατριάρχη υπόλογο στον τούρκο νομάρχη και αξιωματικό του τουρκικού στρατού.
Να ξαναδώσουμε στους παπάδες τα 2/3 της ελλάδας ΄σαν τσιφλίκια ώστε το βατοπέδι να ωχριά και να φαίνεται πταίσμα.

“”””””Τὸ «ψευτορωμέηκο» τοῦ Πατροκοσμα εἶναι τὸ δικό τους κράτος. «Νὰ μὴν τὸ πιστέψετε, θὰ φύγη πίσω».””””””””
καϊμένε Κολωκοτρώνη και Μακρυγιάννη για ποιούς θυσιαστήκατε!!!!!!
Ντρέπομαι να συν-λεγόμαστε ρωμιοί, με νοοτροπία ραγιάδων και καλογερίστικο σκούφο στο κεφάλι μας.
Απόγονοι περήφανοι των Ελλήνων και Έλληνες είμαστε, κι όσοι αισθάνονται αμήχανοι με τον ελληνισμό τους και θέλουν να ξαναγίνουν ραγιάδες το λόγο του γέρου του μωριά θα θυμίσω “φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους”.
Αντώνης

ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΤΟΠΙΣΤΙΚΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΡAΦΟΝΤΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΠΟΥ ΕΦΕΡΑΝ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΟΙ ΞΕΝΟΙ. 😀

συγχαρητηρια για το εμπεριστατωμενο αρθρο.οι δυο πρώτοι αδικουν τον συγγραφεα. σαφως και δεν ειναι εναντίον της επαναστασεως, απλως τονιζει με γεγονότα ακόμη και με λογια των ιδιων των αγωνιστων την χειραγωγηση της απο τους ξενους.

ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΑΠΟΠΟΙΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΠΕΦΤΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ. ΟΣΟ ΑΦΟΡΑ ΤΩΡΑ ΤΟΥΣ ΠΑΠΑΔΕΣ, ΕΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ 21 ΔΕ ΘΑ ΕΙΧΕ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΚΑΝ. ΑΥΤΗ ΕΔΩΣΕ ΤΟΣΟΥΣ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ, ΑΥΤΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΕ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. ΠΑΝΤΩΣ ΟΥΤΕ Ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΟΥΤΕ Ο ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙ Ο ΒΑΥΑΡΟΣ ΟΘΩΝ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ Ο ΚΩΛΕΤΤΗΣ.

Από παιδί είχα πιστέψει ότι την Επανάσταση την προετοίμασε η Φιλική Εταιρεία.Τώρα,έστω και μετά από σαράντα χρόνια,αποκαταστάθηκε η αλήθεια(!).Όσο για τους Μακρυγιάννη,Κολοκοτρώνη,Κωλλέτη πριν μάθουμε από τον Διόνυσο γιατί θυσιάστηκαν καλό είναι να διαβάσουμε τα Απομνημονεύματα του ίδιου του Μακρυγιάννη.Εκεί θα δούμε πχ τη σχέση του με τον Κωλλέτη όπου εναλλάσονταν οι πολιτικοί ανταγωνισμοί με τις κουμπαριές.Θα δούμε επίσης όλη την ευφυή πολιτική του Μακρυγιάννη με του ξένους,με τους ντόπιους και με τον Βασιλιά.Θα δούμε δηλαδή ότι ο Μακρυγιάννης δεν κλαψούριζε αυτοξεφτιλιζόμενος αλλά σχεδίαζε και δρούσε με στόχο να αλλάξει τα πράγματα.Ήξερε να κάνει συμβιβασμούς αλλά και επαναστάσεις.Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμούσε το κράτος που φτιάξανε και δεν μηδένιζε τη σημασία του.Δεν ήταν σνομπ ο Μπαρπα-Γιάννης σαν μερικούς-μερικούς.

ΑΓΑΠΗΤΕ ΓΚΕΟΡΓΚΙ Η ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΥΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ ΑΠΟΨΕΩΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΥΡΙΣΚΟΤΑΝ ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΕΠΟΥΔΕΝΙ ΤΑ ΚΕΛΕΥΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 400 ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΙΑΣ. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΗΝ ΦΛΟΓΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΣΩΝ ΑΡΒΑΝΙΤΩΝ ΚΑΙ ΒΛΑΧΩΝ.

θά ἔλεγα πώς αὐτό το ἄρθρο εἶναι μία πολύ καλή σύνοψη ὁλων ὁσων ἔχω διαβάσει ἀπό διάφορα πονήματα τῶν π. Γ. Μεταλληνοῦ, π.Ἀβραάμ ἁγιορείτου καί π. Ἱεροθέου Βλάχου. ἐννοεῖται πώς δεν εἴμαστε ἐναντίον τῆς ἁγιασμένης ἐπαναστάσεως τοῦ 21. ὑπενθυμίζω τά λόγια τοῦ γράφοντος [i]”Ὁ καιρὸς γιὰ νὰ πληρωθῆ οἱ προφητεία του εἶναι ἴσως μακριά, ἴσως καὶ σχετικὰ κοντά, καὶ θὰ χρειαστοῦν συνεχεῖς καὶ σκληροὶ ἀγῶνες γιὰ νὰ ξαναγίνῃ ἐτοῦτος ὁ τόπος Ρωμέηκο. Αὐτὴ εἶναι ἡ μοῖρα μας.”[/i] ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΗ ΣΑΣ ΤΡΟΜΑΖΟΥΝ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ. ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΘΑΝΑΙ

Αγαπητέ Γεώργιε,άλλο να διατηρείς την πίστη κι άλλο να παίρνεις τα όπλα και να κάνεις επανάσταση.Ακόμα κι όταν κάνεις επανάσταση πρέπει να καθορίσεις τον χαρακτήρα της.Η επανάσταση του ’21 ήταν και εθνικοαπελευθερωτική και κοινωνική.Κατά τη γνώμη μου,αυτά τα δύο πάνε μαζί και συμπληρώνει το ένα το άλλο.Και με αυτή την έννοια της συμπληρωματικότητας και όχι ντε και καλά της αντιπαράθεσης,η Εκκλησία διατήρησε την Πίστη ή αν θέλετε την ταυτότητα,αλλά η Φιλική Εταιρεία ήταν το πολιτικό υποκείμενο της Επανάστασης.Παρά ταύτα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η Εκκλησία και τότε όπως και τώρα,δεν ήταν κάτι ενιαίο και μονολιθικό.Αλλιώς αντέδρασε ο λαϊκός κλήρος κι αλλιώς αντέδρασαν κάμποσοι ιεράρχες που ήταν συνδεδεμένοι με τους κοτσαμπάσιδες.Άλλωστε ούτε οι κοτζαμπάσιδες έδρασαν με τον ίδιο τρόπο.Κατ’επέκτασιν και ο Λαός.Κι εκείνος με τη σειρά του,δεν έδρασε ομοιόμορφα.Μερικές περιοχές δεν ξεσηκώθηκαν καθόλου!Οι αιτίες βέβαια είναι και διαφορετικές και πολλές.
Όσο για το άρθρο πρέπει να πούμε ότι δεν είναι η ανάλυση της κατάστασης που προκαλεί αναγούλα.Ίσα-ίσα.Αυτή είναι όντως πολύ καλή.Μέχρι εκεί που φτάνει όμως.Γιατί δεν λέει όλη την αλήθεια για την παρουσία και τον ρόλο των μεγάλων δυνάμεων ως τις μέρες μας.
Τό άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ούτε λίγο ούτε πολύ καλεί εμάς να εκπληρώσουμε την προφητεία!”να μην το πιστέψουμε να πάει πίσω”.Όταν η Ελλάδα σήμερα “χάνεται”,δεν μπορεί ο κάθε βυζαντινόπληκτος ή αρχαιόπληκτος να υπονομεύει το φρόνημα του Έλληνα και τελικά να λειτουργεί σαν πέμπτη φάλαγγα.Το κράτος αυτό είναι δικό μας με όλα του κακά και τα καλά.Εμείς το φτιάξαμε.
Όσοι το φτιάξαμε κι αγωνιστήκαμε για τη δημοκρατία.Γιατί απ’ότι φαίνεται δεν αγωνιστήκανε όσοι “δεν το πιστέψανε”.Εμείς το φτιάξαμε κόντρα στους ξένους δυνάστες,με το καλό και με το άγριο.Και τώρα πρέπει να κάνουμε πάλι ότι μπορούμε για να το πάμε παρακάτω.
Σας προτείνω να διαβάσετε το “ονειρο του Μακρυγιάννη”στο Ισοκτάτημα.Είναι το πρώτο κείμενο της σειράς.

Προς όλους:Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όταν ένας απρόσωπος βλάκας,ένα τίποτα δηλαδή,όταν καίει τη σημαία ξεσηκώνεστε όλοι ενώ όταν βγαίνει ένας επώνυμος και μηδενίζει με τον χειρότερο τρόπο τους αγώνες των τελευταίων διακοσίων ετών,καθόσαστε και συζητάτε εμβριθώς τις παπαριές του.Είσαστε πατριώτες στα σημεία ή στην ουσία;

ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΔΕ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΜΗΔΕΝΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ. ΑΠΛΩΣ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΘΙΞΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ. ΙΣΑ ΙΣΑ ΤΟΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΒΗΜΑ” (www.sfeva.gr/CB0775B6.el.aspx ) ΟΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ.

Το παραμύθι του “ανθελληνισμού” των ξένων το φάγαμε αρκετές φορές και για να αποφύγουμε σήμερα να κοιτάξουμε κατάματα την κατάντια μας, σαν κοινωνία, πολιτική και κράτος καταφεύγουμε στην εύκολη λύση.
Μας φταίνε οι κακοί ξένοι που είναι ανθέλληνες και κανένας δεν αναρωτιέται το γιατί οι ξένοι θα πρέπει να είναι φιλλέληνες;
Γιατί θα πρέπει οι γερμανοί σήμερα να μας δώσουν δανεικά (κι αγύριστα),
γιατί να μας βλέπουν σαν παιδιά που χρειάζονται τη μαμά τους όταν τα κάνουν ………
Και τότε μόνοι τους στην αρχή κατάφεραν να λευτερώσουν την παλιά ελλάδα και στη συνέχεια αρχισαν να φαγώνονται μεταξύ τους ώσπου οι ξένοι τελικά χρειάστηκε να επέμβουν σωτήρια και να διώξουν τον τούρκο.
Τέλος ασ κάνει κάποιος από τους ρωμιόπληκτους τον κόπο να μας εξηγήσει τι σημαίνει να είναι “ἐτοῦτος ὁ τόπος Ρωμέηκο”, ποιά τέλος πάντων τα χαρακτηριστικά αυτού του ρωμαίικου; που τους κάνουν να απαξιώνουν τόσο πολύ την ιστορία της πατρίδας μετά την επανάσταση. Μόνο κλαψες ακουμε για τους καλογήρους τους καημένους (α ρε εφραίμ πόσο θα γελάς με την αφέλειά μας) και τη μοχθηρότητα των κακών ξένων. Τίποτα θετικό;

Αντώνης

ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΑΝ ΟΥΤΕ ΚΑΙ Ο ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ ΝΙΚΑΙΑΣ ΣΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΦΕΡΑΡΑΣ- ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ Ο ΚΟΡΑΗΣ Ο ΚΟΛΑΚΑΣ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΛΕΓΕ ΝΑ ΜΗΝ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΟΥΤΕ ΡΩΜΗΟΙ ΟΥΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΑΛΛΑ ΓΡΑΙΚΟΙ, ΔΙΟΤΙ ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ. ΕΤΣΙ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟ. ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΤΟΥΣ ΕΝΟΧΛΟΥΣΕ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. ΜΑΛΛΟΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΑΔΙΖΕΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΡΑΓΚΟΥΣ

Ἀλήθεια, πόσο Δυτικοευρωπαῖοι εἴμαστε οἱ ‘Ἕλληνες σήμερα; Μᾶς τό λένε καί δέν τό ἀκοῦμε: εἴμαστε τόσο Δυτικοευρωπαῖοι ὅσο καί κάθε πλασματική ἀπομίμηση τοῦ αὐθεντικοῦ πρωτοτύπου, θλιβεροί μεταπράτες εἴμαστε, πιθηκίζουμε σάν ἐπαρχιωτάκια τούς πρωτευουσιάνους, πασχίζουμε καί μέ ἀερογέφυρα νά “πηδήξουμε” εἴκοσι πέντε αἰῶνες, γιά νά βαυκαλιζόμαστε σάν ἀπευθείας ἀπόγονοί του Περικλῆ, τοῦ Πλάτωνα καί τοῦ Αἰσχύλου. Αὐτή ἡ Ὀρθοδοξία μας τά χαλάει…

παρακολουθω τοση ωρα τον διαλογο και αντεγραψα ενα προσφατο αρθρο του Νεκταρίου Μουλατσιώτη το οποιο με εκφραζει απολυτα.
“Ἀπὸ τὴν ἑλληνική μας ἱστορία, ποὺ τόσο πολὺ κάποιοι προσπαθοῦν νὰ ξαναγραφτεῖ μὲ ψεύδη καὶ ἀλλοιώσεις γιὰ νὰ τὴν ξαναμάθουμε ἀπὸ τὴν ἀρχή, μποροῦμε νὰ ἀντλήσουμε ἐξηγήσεις ποὺ φωτίζουν τὶς πολλὲς πτυχὲς τῆς σημερινῆς ἐθνικῆς μας κρίσης.
Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ φόβος τῆς παπικῆς τιάρας, τῆς θρησκευτικῆς καὶ ἐθνικῆς ὑποταγῆς τους στὴν παπικὴ Δύση, εἶχε κάνει τοὺς Βυζαντινοὺς προγόνους μας νὰ προτιμήσουν τὸ τουρκικὸ φέσι, καθὼς εἶχαν διαπιστώσει τὴ δῆθεν χριστιανικὴ δυτικὴ ὑποκρισία καὶ σκληρότητα ποὺ ἔταζε ψίχουλα βοηθείας προκειμένου νὰ κατακερματίσει τὴν ὀρθόδοξη ψυχὴ τῆς ἐκπνέουσας Ἑλληνικῆς αὐτοκρατορίας τοῦ Βυζαντίου. Ὅμως αὐτὴ ἡ ψυχὴ ἔμεινα ζωντανὴ καὶ κατόρθωσε νὰ διατηρήσει τὴ συνοχὴ καὶ ἑνότητα τοῦ Ἑλληνικοῦ Γένους ἐπὶ 4 σκοτεινοὺς αἰῶνες τουρκοκρατίας καὶ ἀκόμα νὰ τὸ ὁδηγήσει στὴν «ἀκατόρθωτη» ἐπανάσταση τῆς ἐλευθερίας του!
Ὅμως ἡ πάγια τακτική του «διαίρει καὶ βασίλευε», γνωστὴ καὶ ἐπιτυχημένη μέθοδος γιὰ τοὺς Εὐρωπαίους, ἔμελλε νὰ φέρει πολλὰ δεινὰ στὸ νεοσύστατο μικρὸ ἑλληνικὸ κράτος. Μέχρι τὴν ἐποχὴ τῆς διακυβέρνησης Καποδίστρια διατηροῦνταν ζωηρὸς ὁ ἑλληνορθόδοξος προσανατολισμός, τὸ ὅραμα τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς Πόλης καὶ τῆς ἉγιαΣοφιᾶς, τοῦ Πατριαρχείου ποὺ στεκόταν αἰώνιο σύμβολο ἑνότητας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ποὺ ἔδενε τοὺς ἀπελεύθερους μὲ τοὺς ἀκόμα σκλαβωμένους Ἕλληνες, μὲ τὴν κοινὴ πίστη, μὲ τὸν κοινὸ ἀγῶνα.
Ξαφνικά, ἡ δολοφονία τοῦ κυβερνήτη Ι. Καποδίστρια ἄλλαξε τὰ πάντα! Ὁ μαρτυρικὸς ἀγωνιστὴς τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδας μᾶς μοναχὸς Κοσμᾶς Φλαμιάτος, μὲ λεβεντιὰ καταγγέλει δημοσίως ὡς ἠθικοὺς αὐτουργοὺς τοὺς Ἄγγλους, ποὺ ὅπλισαν προδοτικὰ χέρια Ἑλλήνων μὲ τὸ πρόσχημα τῆς δῆθεν ἐλευθερίας. Σύμφωνα μὲ τὴν πολιτικὴ τοῦ σκέψη, «ἐκεῖνοι ποὺ σκότωσαν τὸν Καποδίστρια σκότωσαν τὴν Ἑλλάδα» καὶ αὐτὸ φάνηκε καθὼς ἡ αἱματοκυλισμένη ἐπανάσταση τῶν Ἑλλήνων τοῦ ’21 κατέληξε σὲ ἁπλὴ μεταβίβαση ἐξουσίας ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς στοὺς Ἄγγλους καὶ στοὺς Φράγκους τῆς Εὐρώπης!
Πράγματι τὰ Ἑλληνικὰ ὁράματα διαδέχθηκε ἡ ξενομανία τῆς Βαυαροκρατίας, ἡ ἐθελοδουλεία μὲ νέο τύραννο τὴν Εὐρώπη, ἡ κατάργηση τῶν παραδόσεων, ἡ ἀνθελληνικὴ φράγκικη παιδεία, ὁ ἄθεος «ψευτοδιαφωτισμός», ὁ διωγμὸς τῶν γνησίων διδασκάλων καὶ τῶν ἁγίων του μοναχισμοῦ, ἡ παραχάραξη τῆς ἀλήθειας. Ἡ ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία βρέθηκε ἀποκομμένη ἀπὸ τὴ Μητέρα Ἐκκλησία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μὲ κεφαλὴ τῆς ὄχι πιὰ τὸν Χριστὸ ἀλλὰ τῶν ρωμαιοκαθολικὸ Βασιλέα Ὄθωνα, οἱ ξένοι ἔβαλαν τοὺς Ἕλληνες σὲ διχόνοια, ἡ ἀπελευθέρωση τῆς Πόλης ξεχάστηκε καὶ ὅσοι ἀντιστάθηκαν στὸν ἐκδυτικισμὸ τῆς Ἑλλάδος φυλακίσθηκαν, βασανίσθηκαν, ἐδκιώχθηκαν. Οἱ Βαυαροὶ ἔκλεισαν ἑκατοντάδες μοναστήρια, γνωρίζοντας ὅτι ἐκεῖ βρισκόταν ἡ ψυχὴ τοῦ Γένους μας, ποὺ μὲ τόσους ἀγῶνες κατάφερε νὰ διατηρήσει γλῶσσα καὶ πίστη καὶ νὰ ἀναστηθεῖ, χιλιάδες μοναχοὶ ἀποσχηματίσθηκαν, πολλοὶ κλείσθηκαν σὲ φυλακές, σὲ μπουντρούμια, δυσβάστακτα κάτεργα, ὅπως ὁ Φλαμιάτος, ποὺ κλεισμένος στὸ φοβερὸ κάστρο ἀράπη τοῦ Ρίου μὲ ἄλλους 150 μοναχούς, δολοφονήθηκε.
Ἡ Δύση ἔπρεπε νὰ κερδίσει τὴν Ἑλλάδα καὶ γιὰ νὰ ἐπιβληθεῖ, ἔπρεπε νὰ παταχθοῦν οἱ ἀντιφρονοῦντες καὶ νὰ διαιρεθεῖ ὁ λαός. Ἡ ἀρρωστημένη εἰκόνα αὐτὴ ποὺ μᾶς ἀκολουθεῖ μέχρι καὶ σήμερα συμπληρώθηκε μὲ τὸν χωρισμὸ τῆς πολιτικῆς ζωῆς σὲ τρία κόμματα εὐρωπαϊκοῦ προσανατολισμοῦ καὶ ἐξάρτησης ἀπὸ τὶς ἀντίστοιχες μεγάλες δυνάμεις. Ἦταν τὸ ἀγγλικό, τὸ γαλλικὸ καὶ τὸ ρωσικὸ κόμμα. Τὰ δύο πρῶτα πρόβαλλαν τὸν «προοδευτισμὸ» τῶν Ἑλλήνων κατὰ τὰ δυτικοερωπαϊκὰ τοὺς πρότυπα καὶ συμφέροντα, ἐνῷ τὸ τρίτο ὑποστήριζε τὸν ὀρθόδοξο προσανατολισμὸ γιὰ νὰ κρατήσει τὴν Ἑλλάδα στὴ ρωσικὴ σφαῖρα ἐπιρροῆς, κάτι ποὺ εὐνοοῦσε τὴν πατρίδα μας τουλάχιστον ἀπὸ ἀπόψεως παράδοσης τοῦ λαοῦ της. Ἐξέλιξη αὐτοῦ του κομματικοῦ τρίπτυχου εἶναι τὰ σημερινά μας κόμματα, τὸ ΠΑΣΟΚ τοῦ ἀγγλικοῦ, ἡ ΝΔ τοῦ γαλλικοῦ καὶ τὸ ΚΚΕ τοῦ ρωσικοῦ, μὲ πολλὲς βέβαια μεταλλάξεις ποὺ προέκυψαν μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου.
Ἡ ἐθνική μας ὑπόσταση βρέθηκε λοιπόν, ἀπὸ τὰ χρόνια ἤδη τῆς ἀπελευθέρωσης, μπολιασμένη καὶ δηλητηριασμένη ἀπὸ τὰ εὐρωπαϊκὰ συμφέροντα, ζεμένη στὸ ἅρμα τῶν μεγάλων δυνάμεων, ποὺ δὲν βοήθησαν σχεδὸν ποτὲ χωρὶς ἀντάλλαγμα καὶ μάλιστα βαρύ, ἀναλαμβάνοντας νὰ κάνουν κουμάντο στὴν πολιτικὴ καὶ κοινωνική μας ζωὴ καὶ παίρνοντας ἀποφάσεις ἀπὸ τὰ πλούσια σαλόνια τους γιὰ τὶς ἑλληνικὲς ὑποθέσεις.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, μέσα ἀπὸ τοὺς διχασμοὺς ποὺ ἀποτελοῦν διαχρονικὴ κατάρα τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς μας, ἡ ἱστορία μᾶς ἀνέδειξε καὶ πολλὲς ἡρωικὲς μορφὲς πατριωτισμοῦ καὶ ὀρθόδοξου φρονήματος, ποὺ μὲ θάρρος, ἀνιδιοτέλεια καὶ ἀγωνιστικότητα ἀντιστάθηκαν στὸ πνεῦμα τῆς ἀλλοτρίωσης τῶν ἠθῶν καὶ τῆς πίστεως, πολέμησαν τοὺς θιασῶτες τῆς προδοσίας, στάθηκαν ἀληθινοὶ διαφωτιστὲς τῶν Ἑλληνῶν καὶ θυσιάστηκαν ποικιλοτρόπως γι’ αὐτὴ τοὺς τὴ δράση καὶ προσφορά. Ἦταν οἱ ἀφυπνιστὲς τοῦ Γένους, οἱ ἐπικίνδυνοι γιὰ τὶς δυνάμεις ποὺ τὸ θέλουν κοιμώμενο, ἐκεῖνοι ποὺ ἀνέκαθεν κολλοῦσαν τὴ ρετσινιὰ τοῦ σκοταδιστῆ, τοῦ φανατικοῦ, τοῦ ὀπισθοδρομικοῦ, τοῦ φονταμεταλιστῆ, τοῦ μεσαιωνιστῆ καὶ ἄλλων ἐπιθέτων, προσπαθώντας νὰ μειώσουν τὸ κῦρος τοῦ λόγου τους καὶ τὴν ἐπιρροή του στὸ λαό, νὰ περιορίσουν τὴν καθοριστικὴ γιὰ τὶς ἐξελίξεις δράση τους καὶ ν’ ἀπαξιώσουν τὴν λυτρωτικὴ γιὰ τὴν πατρίδα προσφορά τους.
Ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ συχνὰ ἀδικήθηκαν ἀπὸ τοὺς ἰχνογράφους τῶν ἱστορικῶν γεγονότων ποὺ ἐξυπηρετοῦν σκοπιμότητες καὶ συχνὰ ἔμειναν στὰ «ψιλὰ γράμματα» τῆς ἱστορίας, ἡ ὁποία ἐνῷ θὰ ἔπρεπε νὰ ξαναγραφτεῖ ἀπὸ ἀνιδιοτελεῖς λογίους καὶ φιλαλήθεις πατριῶτες, ἐπιχειρεῖται στὶς μέρες μας νὰ προσαρμοστεῖ στὴ «Νέα Τάξη», νὰ διαστρέψει τὰ γεγονότα, νὰ ἐξαφανίσει κάθε ἴχνος πατριωτικῆς ὑπερηφάνειας, νὰ μειώσει κάθε ἀξία καὶ ἰδανικὸ ποὺ ἔθρεψε αὐτὸ τὸ λαό. Ἀνάμεσα σ’ ἐκεῖνες τὶς ἡρωικὲς μορφὲς τῆς ἀντιδυτικῆς δράσεως, στέκονται ὡς διαχρονικοὶ ὁδοδεῖκτες ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἐφέσου ὁ Εὐγενικός, διδάσκαλοι τοῦ Γένους ὅπως ὁ ἐπίσκοπος Εὐγένιος Βούλγαρης καὶ ὁ ἅγιος ἱερομόναχος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἐκπρόσωποι τοῦ κινήματος τῶν Κολλυβάδων ὅπως ὁ ἅγιος ἱερομόναχος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καὶ ὁ ἅγιος ἐπίσκοπος Μακάριος ὁ Νοταρᾶς καὶ μετὰ τὴν Ἐπανάσταση ὁ Στρατηγὸς Μακρυγιάννης, ὁ μοναχὸς Φλαμιάτος καὶ ὁ ὅσιος μοναχὸς Παπουλάκος, ὁ ἱερομόναχος Ἰγνάτιος Λαμπρόπουλος ποὺ ὑπῆρξε διδάσκαλος τοῦ ὁσίου ἱερομονάχου Εὐσέβιου Ματθόπουλου, στὸν ὁποῖο μαθήτευσε καὶ ὁ ἀγωνιστὴς καὶ ἅγιος ἐπίσκοπός της Φλώρινας Αὐγουστίνος Καντιώτης.
Ὅλοι αὐτοὶ ποὺ στάθηκαν μὲ σθένος ἀπέναντι στὸ ἔγκλημα τῆς ἐθνικῆς διαστροφῆς, ἀπέναντι στὴν παράδοση καὶ προδοσία τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων της καθ’ ἠμᾶς ἀνατολῆς, ἀποτελοῦν μία ἔνδοξη συνέχεια ποὺ ἀναζητᾶ ἀπεγνωσμένα τὴ σημερινή της ἔκφραση.
Λίγο πρὶν τὸ μαρτυρικό του τέλος, ἐν ἔτει 1849 ὁ μοναχὸς καὶ μάρτυρας Κοσμᾶς Φλαμιάτος διεισδύει προφητικὰ στὸ μέλλον μέσα ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ «Φωνὴ Ὀρθόδοξος» διαβλέποντας ὅτι οἱ Ἄγγλοι καὶ οἱ Εὐρωπαῖοι σχεδίαζαν νὰ ἐνισχύσουν τὴν ἰδέα νὰ ἐπανασυσταθεῖ τὸ Ἑβραϊκὸ κράτος στὴν Παλαιστίνη καὶ ἀργότερα ν’ ἀνεγερθεῖ ὁ Ναὸς τοῦ Σολομώντα καὶ ἐπισημαίνει ὅτι ἀπὸ τότε ὑφίσταντο σκοτεινὲς προσπάθειες τῶν Ἑβραίων, οἱ ὁποῖοι κατέγραψαν τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα τῶν λαῶν, προκειμένου νὰ μετρήσουν τὴ δύναμη καὶ τὴ διαγωγὴ τοῦ κάθε λαοῦ γιὰ νὰ βροῦν τοὺς κατάλληλους τρόπους νὰ ἐπιβληθοῦν σ’ αὐτοὺς ἀργότερα! Μάλιστα συνδέει τὶς προσπάθειες αὐτὲς μὲ τῆς συμμετοχὴ τῶν Ἑβραίων στὸν ἱερόσυλο φόνο τοῦ Πατριάρχη μᾶς ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ἐ’, τὸ 1821. Ἂς σημειωθεῖ ὅτι ἡ Παλαιστίνη ἦταν τότε ὑπὸ ἀγγλικὴ κατοχὴ καὶ ὅτι μὲ πρωτοβουλία τῶν Ἄγγλων οἱ Ἑβραῖοι ἐπέστρεψαν ἀπὸ τὴ διασπορά τους καὶ κατάφεραν νὰ ἱδρύσουν τὸ κράτος τοῦ Ἰσραὴλ σχεδὸν 100 χρόνια μετὰ τὴν πρόβλεψη τοῦ Φλαμιάτου, τὸ 1948.
Μὲ αὐτὰ τὰ δεδομένα μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε σήμερα γιατί οἱ πολιτικοί μας ἔκαναν μονόδρομο τὴν πορεία τῆς Ἑλλάδας πρὸς τὴν Εὐρώπη καὶ γιατί ἡ ἐξάρτησή μας ἀπὸ τὸ εὐρωπαϊκὸ πολιτικὸ ἅρμα, σὲ συνάρτηση μὲ τοὺς κερδοσκοπικοὺς οἴκους ποὺ οἱ ἰδιοκτῆτες τοὺς ἔχουν ἑβραϊκὰ ὀνόματα, ὁδήγησαν τὴν πατρίδα μας σὲ τόσο δεινὴ θέση. Αὐτὰ τὰ δεδομένα εἶχε βέβαια ὑπόψη τοῦ ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος, ποὺ ἀποκαλοῦσε τοὺς Εὐρωπαιϊστὲς «Εὐρωλιγούρηδες» καὶ ἐπαναλάμβανε μὲ ἀγωνία ὅτι πρέπει νὰ δεχθοῦμε τὴν εὐρωπαϊκὴ προοπτική, ἀλλὰ μόνο κρατώντας τὶς δύο «βαλίτσες» μας, τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Ὀρθοδοξία. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἐπέμενε στὴν ὑπογραφὴ τῶν διεθνῶν συνθηκῶν μὲ ὅρους, γιὰ νὰ μὴν ξεπουληθοῦμε…
Ἀλλὰ καὶ προσωπικῶς τὸ 1997 κυκλοφορήσαμε 200.000 μικρὰ τεύχη μὲ τὸν τίτλο «Ἡ Ἑλλάδα δὲν ἀνήκει πιὰ στοὺς Ἕλληνες», ὅπου ζητούσαμε ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ βουλὴ νὰ μὴν ὑπογράψει τὴν Συνθήκη τοῦ Σένγκεν ἄνευ ὅρων. Ἀλλὰ δὲν εἰσακουστήκαμε.
Ἀλλὰ καὶ τὸ ΠΑΣΟΚ τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου ὅταν ἐπέλεγε τὰ ἀξέχαστα συνθήματα «Ἡ Ἑλλάδα ἀνήκει στοὺς Ἕλληνες», «Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἀδιαπραγμάτευτη» καὶ «Ἔξω ἀπὸ τὴν ΕΟΚ», προφανῶς προσπαθοῦσε νὰ κρατήσει τὶς ἀπαραίτητες ἰσορροπίες γιὰ νὰ μὴν παραδώσει ἀμαχητὶ «γῆ καὶ ὕδωρ». Ὅμως ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς μεταπολίτευσης μὲ σειρὰ ἀλλαγῶν στὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα κατέστρεψε τὴν ἑλληνικὴ παιδεία μὲ μεθοδικότητα σατανική, ὁδηγώντας τὶς νεώτερες γενιὲς σὲ ἄχρωμες, κενές, δῆθεν ἐπαναστατικὲς θεωρήσεις, ποὺ τὶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὶς παραδοσιακὲς ἀξίες ὅλο καὶ περισσότερο, ἐνῷ τὰ συνθήματα σταδιακὰ ἔσβησαν…
Στὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ’90 τὸ ἑβραϊκὸ λόμπι τῶν ΗΠΑ πίεζε ἀφόρητα γιὰ νὰ ἐπικυρώσει ἡ Ἑλλάδα τὴν Συνθήκη τοῦ Σένγκεν, συνδέοντας ἔντεχνα τὴν πράξη αὐτὴ μὲ τὴ βελτίωση τῶν σχέσεων Ἑλλάδας – Ἰσραήλ. Αὐτὴ τὴν ὀλέθρια Συνθήκη, ὁ Παπανδρέου εἶχε βάλει τότε στὸ συρτάρι, παρὰ τὸ πολιτικὸ κόστος καὶ τὶς πιέσεις, γιατί ἐκτὸς τῶν ἐξουσιῶν ποὺ παρέδιδε αὐτόματα στὶς Βρυξέλλες ἐν ἀγνοῖᾳ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, εἶχε ἀνακαλύψει καὶ ὅτι ἦταν ἀδύνατο νὰ προστατευθοῦν οἱ πολῖτες ἀπὸ τὴ νομιμοποίηση τοῦ ἠλεκτρονικοῦ φακελλώματος ποὺ προέβλεπε. Οἱ ἑπόμενες κυβερνήσεις ἔπαψαν νὰ ἔχουν τέτοιους ἐνδοιασμούς. Ἡ ἐθνικὴ ταυτότητα ἄλλαξε, παρὰ τὴν ὕστατη προσπάθεια ἀφύπνισης ἀπὸ τὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας ἡ συλλογὴ ὑπογραφῶν πετάχτηκε στὰ σκουπίδια καὶ ἡ εἰκόνα τοῦ κύρους της, ὡς τοῦ μακρὰν τῶν ἄλλων πιὸ ἀξιοσέβαστου θεσμοῦ, πνίγηκε στὸ βοῦρκο τῆς σκανδαλολογίας.
Σήμερα στὴν ἐποχὴ τῶν τεχνικῶν οἰκονομικῶν κρίσεων καὶ τῶν ἐπίσης τεχνητῶν παγκοσμίων προβλημάτων ποῦ πρέπει νὰ λάβουν τὴν παγκόσμια (σιωνιστική;) λύση, οἱ ψευδαισθήσεις τοῦ εὐρωπαϊκοῦ μας προσανατολισμοῦ ἐξέπνευσαν πιὰ ὁριστικά, μαζὶ μὲ τὸ ἰδρυτικὸ τρίπτυχό του ΠΑΣΟΚ ποὺ διακήρυττε «Ἐθνικὴ Ἀνεξαρτησία – Λαϊκὴ Κυριαρχία – Κοινωνικὴ Ἀπελευθέρωση». Ἤδη φθάσαμε νὰ καταργοῦμε ἐθνικὲς ἑορτὲς καὶ παρελάσεις μὲ τὸ φαιδρὸ πρόσχημα τῆς ἐξοικονόμησης χρημάτων, τὴ στιγμὴ ποὺ ξοδεύονται τεράστια ποσὰ σὲ εὐτελεῖς ἐκδηλώσεις καὶ θεάματα. Ἤδη ὁ πρωθυπουργὸς κ. Γ. Παπανδρέου ὁμολόγησε δημοσίως καὶ κατ’ ἐπανάληψη ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἐκχώρησε μέρος τῆς ἐθνικῆς της κυριαρχίας (!) γιὰ νὰ πάρει ἀνάσα ἀπὸ τὰ χρέη ποὺ τὴν πνίγουν. Ἔγκριτοι δημοσιογράφοι (Στ. Σταυρόπουλος – Ἐλευθεροτυπία, Μ. Ἰγνατίου – Ἔθνος) θεωροῦν ὅτι οἱ δηλώσεις αὐτὲς εἶναι ἄκρως – ἄκρως ἀνησυχητικές, καθὼς δὲν ἀναφέρονται ἁπλῶς στὴν ἐπιτήρηση τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας ἀπὸ τοὺς ξένους, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ στὰ σύνορα ἢ τὰ ἐδάφη τῆς πατρίδας μας! Ἤδη οἱ Γερμανοὶ βουλευτὲς τόλμησαν ξεδιάντροπα, ξεχνώντας τὸ τεράστιο χρέος ποὺ ὀφείλουν στὴν Ἑλλάδα γιὰ τὰ δεινὰ καὶ τὶς ἀπώλειες τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, νὰ μᾶς προτρέψουν νὰ πουλήσουμε τὴν Ἀκρόπολη ἢ τὴν Κέρκυρα ἢ ἄλλα νησιά μας, γιὰ νὰ πληρώσουμε τὰ τοκογλυφικά μας χρέη.
Καθὼς οἱ καιροὶ εἶναι ἐξαιρετικὰ κρίσιμοι, τόσο γιατί ὁδεύουμε πρὸς τὸ τέλος τῶν ἐθνικῶν κρατῶν, ὅσο καὶ γιατί ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται στὸ στόχαστρο τῶν ἰσχυρῶν της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, ἡ ἀνάγκη μας γιὰ ἀφυπνιστικὲς φωνὲς ποὺ θὰ μᾶς συσπειρώσουν σὲ ἀγῶνα νέας ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς ἀντίστασης, εἶναι μεγαλύτερη ἀπὸ κάθε ἄλλη φορᾶ. Ἡ ἱστορία μᾶς εἶναι γεμάτη διδάγματα. Ἡ ἑλληνικὴ ψυχὴ ἄντεξε στὶς φανερὲς ἐπιθέσεις τῶν ξένων. Σήμερα καλεῖται νὰ πολεμήσει τὴν ἴδια τῆς αὐτοκατάργησή της. Ἀτέλειωτοι ἀγῶνες, μᾶς κληροδότησαν αὐτὰ ποὺ σήμερα ξεπουλᾶμε χωρὶς συναίσθηση, χωρὶς ντροπή. Ἂς τολμήσουμε ἐπιτέλους νὰ φύγουμε ἀπὸ τὴν Δύση, ποὺ γέμισε τὸν τόπο μας μὲ συμφορὲς καὶ μᾶς ὑποδουλώνει καθημερινὰ ὅλο καὶ χειρότερα, φορώντας μᾶς βαριὲς ἁλυσίδες. Ἂς στραφοῦμε ἐπιτέλους στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή, ἐκεῖ ποὺ οἱ πρόγονοί μας εἶχαν τὰ ὁράματά τους. Ἀλλὰ καὶ ἂν ὁ Θεὸς ἐπιτρέψει νὰ χάσουμε, τουλάχιστον ἂς μᾶς βρεῖ ἡ πτώση μαχόμενους καὶ ὄχι κοιμώμενους.”
Πηγή:
Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίων Αὐγουστίνου Ἰππῶνος καὶ Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ – Τρίκορφο Φωκίδος

συγχαρητήρια γιά τό ἄρθρο. μεθοδευμένη πάντως ἡ ἀπάτη τῶν εὐρωπαίων νά μᾶς κανουν νά ξεχάσουμε τήν ἱστορία μας. ὁ Φαλμεράυρερ ζῆ ἀκόμη…! τί δουλειὰ ἔχουν οἱ Φράγκοι καὶ οἱ Φρακολατίνοι μὲ τοὺς Ἕλληνες Ρωμαίους της Κωνσταντινούπολης, τοὺς ὁποίους βρίζουν τόσο βάναυσα; Ὅσο καὶ ἂν προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν πὼς εἶναι ἀπόγονοι Ρωμαίων, ματαιοπονοῦν. Βλέπετε., ὅσο καὶ νὰ «φτιάξεις» τὴν ἱστορία, πάντοτε κάτι θὰ σοὺ ξεφύγει. Εἶναι ἀναπόφευκτο.

ΠΟΛΥ ΚΑΤΑΤΟΠΙΣΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΤΟ 1821 ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΚΥΡ. ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΥ “ΠΩΣ ΕΙΔΑΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 21”

Από θυασώτες των προσκυνημένων φαναριωτών, οι οποίοι προφανώς δεν διορίζονταν από τον σουλτάνο σε θέσεις – κλειδιά (την ίδια ώρα όπου ο απλός λαός σφαγιαζόταν, εξανδραποδίζονταν ή εξισλαμιζότανε) επειδή διατηρούσανε υψηλό ρωμέκηκο το φρόνημά των, όπως είναι ο συγγραφέας του άρθρου, δεν περίμενα τίποτε άλλο.
Αν δεν κάμω λάθος, το κίνημα του Αλέξανδρου Υψηλάντη απέτυχε κυρίως γιατί κανείς εκτός τους φαντασμένους φαναριώτες δεν μοιραζότανε το όραμα της παλινόρθωσης.
Επίσης θα πρέπει να μας εξηγήσει ο ίδιος, πώς ο καθολικός Όθωνας καθιέρωσε την 25η Μαρτίου ως επίσημα αναγνωρισμένη ημέρα έναρξης της Επανάστασης αφού έτρεφ τόσα αρνητικά αισθήματα για την Εκκλησία.

Η Ελλάς δεν πρόκειται ποτέ να ξανακουκουλωθεί με το επικάλυμα της Ρωμιοσύνης, εξάλλου τί να θυμηθούμε από τους προσκυνημένους Ρωμηούς?
Την προδοσία και παράδοση της Πόλης, την άψογη συνεργασία με τον πιο βάρβαρο και απολίτιστο λαό?

Προφανώς τους πείραξε πολύ τους ρωμηούς και τους θυασώτες των φαναριωτών ότι η Ελλάς απελευθερώθηκε και ξέφυγε από τον έλεγχο του Φαναρίου.

Καλά τους τα λές,
ακόμα και σήμερα ραγιαδωσύνη προπαγανδίζουν
και ¨καλύτερα σαρίκι τουρκικο…”,

Το 1804 ο ζάμπλουτος πατριάρχης του Φαναρίου Καλλίνικος ο Δ΄ πρόδωσε στους Τούρκους εταίρους του τις πρώτες προεπαναστατικές κινήσεις στην Πελοπόννησο. Ταυτόχρονα εξέδωσε αφορισμό, που διαβάστηκε σε όλες τις εκκλησίες της επικράτειας και καλούσε όλους τους ραγιάδες υπηκόους του να εξοντώσουν ή να προδώσουν τους «καταραμένους επαναστάτες» στους Τούρκους.

Το χειμώνα του 1805 πάνω από δύο χιλιάδες κλέφτες κι αρματωλοί προδόθηκαν απ΄ τους συγχωριανούς τους και δολοφονήθηκαν απ΄ τους Τούρκους, όλοι θύματα του Καλλινίκιου αφορισμού.
Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης σώθηκε μαζί με πέντε έξι πρωτοπαλίκαρά του την ύστατη στιγμή, ενώ το ασκέρι του αριθμούσε περί τους πεντακόσιους πολεμιστές.
Ο μικρός αδελφός του Γιάννης Κολοκοτρώνης μαζί με δέκα περίπου παλικάρια έπεσαν θύματα της προδοσίας των καλογήρων της μονής των Αιμυαλών, όπου είχαν πάει εκεί για να ξεφύγουν απ’ τους διώκτες τους. Οι καλόγεροι ειδοποίησαν τους Τούρκους και αυτοί τούς σκότωσαν όλους.

Με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης το ΄21 το Πατριαρχείο στάθηκε πάλι προδοτικά έναντι των επαναστατών, υποστηρίζοντας την άρρηκτη συμμαχία του με τους Τούρκους. Ο Γρηγόριος ο Ε΄ επί της πρώτης πατριαρχίας του αφόρισε τον Ρήγα Φερραίο, τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και τον Μιχαήλ Σούτσο, ενώ επί της τρίτης πατριαρχίας του εξέδωσε τις τρεις γνωστές πλέον αφοριστικές εγκυκλίους του εναντίον όλων των επαναστατών. Και επειδή «την προδοσία πολλοί ηγάπησαν, μα τον προδότη ουδείς» αρκετές φορές ακόμη και οι στενότεροι συνεργάτες του σουλτάνου όπως ο Γρηγόριος ο Ε΄ έχασαν το κεφάλι τους απ΄ το τούρκικο γιαταγάνι, όταν το απαιτούσε η εξυπηρέτηση των ευρύτερων τουρκικών συμφερόντων.
Έτσι τον Απρίλιο του 1821 ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ απαγχονίσθηκε δημόσια στην κεντρική πύλη του Πατριαρχείου. Η περίπτωση της εκτελέσεώς του επ’ ουδενί δεν αποτελεί θύμα πατριωτισμού όπως σήμερα λέγεται, παρά θύμα αλλαξοπατριαρχίας απ’ τις διαβολές και τις κατηγορίες του άσπονδου εχθρού του Ευγένιου προς τον σουλτάνο.

Επίσης η εκτέλεση είχε να κάνει με αντίποινα για την σφαγή χιλιάδων αμάχων μουσουλμάνων κατά την διάρκεια της απελευθέρωσης της Τρίπολης, αλλά και για να τρομοκρατηθούν όλοι οι ραγιάδες επαναστάτες, που ζητούσαν ελευθερία.
Έτσι τα όσα η νεοελληνική παραϊστορία μάς διδάσκει στα σχολεία, για τον δήθεν εθνομάρτυρα και επαναστάτη Γρηγόριο τον Ε΄ αποτελούν τα γνωστά ελληνοχριστινικά ψεύδη.

Όλοι οι σπουδαίοι άνδρες, που πολέμησαν με τα διαφωτιστικά έργα τους για την πνευματική πρόοδο του τόπου αφορίσθηκαν απ΄ το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Το σημερινό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης αποτελεί ένα ιστορικό απολίθωμα του μεσαιωνικού παρελθόντος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και σήμερα υπηρετεί τα συμφέροντα του Τουρκικού κράτους.
Ας μην ξεχνάμε, ότι ο πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι πολίτης Τουρκικής καταγωγής όπου το 1961 έως το 1963 υπηρέτησε ως αξιωματικός του Τουρκικού στρατού. Φιλότουρκοι ήταν διαχρονικά και όλοι ανεξαιρέτως οι πατριάρχες του.
Αντώνης

Το 21 και οι συντελεστές του

του π. Γεωργίου Μεταλληνού
Αμφισβητήσεις και επακριβώσεις. Ένα από τα φοβερότερα ανοσιουργήματα στο χώρο της Ιστορίας-αυτόχρημα αναιρετικό της ιστορικής επιστήμης- είναι η ιδεολογική ερμηνεία και χρήση των ιστορικών δεδομένων. Τότε ο Ιστορικός δεν κάνει επιστήμη (απροκατάληπτη δηλαδή και ελεύθερη έρευνα), αλλά πολιτική. Ένα δε από τα ιστορικά γεγονότα, πρωταρχικής για τον Ελληνισμό σημασίας, που δεινοπαθεί ιδιαίτερα από την ιδεολογικοποιημένη ιστορία, είναι το 1821, ή Μεγάλη Επανάσταση του Ελληνικού Γένους/Εθνους και ο αληθινός χαρακτήρας της. Το ’21 σηματοδοτεί την αρχή του Ελληνικού Κράτους και γι’ αυτό όλες oι ιδεολογίες ζητούν να το παρουσιάσουν ως δικό τους, να σφετερισθούν τη δόξα του.

Απόσπασμα από το βιβλίο
“Ελληνισμός Μαχόμενος”,
από τις εκδόσεις “Τήνος”

Μια ομάδα ερευνητών προσεγγίζουν το ’21 με ένα πνεύμα αμφισβητήσεως και διάθεση απορριπτική για κοινωνικές ομάδες, που καταλέγονται στους συντελεστές του. Γι’ αυτούς το ’21 είναι “σημείον αντιλεγόμενον (Λουκ.2,34) και ζητούν την απομύθευσή του, στα πλαίσια του γνωστού αιτήματος “να ξαναγραφεί η ιστορία”. Διατυπώθηκαν μάλιστα θέσεις, που επαναλαμβάνονται αυτούσιες από τους συνεχιστές τους, ιδιαίτερα στο χώρο της παιδείας και της ανεύθυνης (υπάρχει και τέτοια) δημοσιογραφίας. Κυρίως πολεμείται η θέση του “ανωτέρου” (λεγομένου) Κλήρου (1) στον Αγώνα και αμφισβητείται γενικότερα ο ρόλος του Ράσου σ’ αυτόν. Επισημαίνονται προδοσίες, χαρακτηρίζονται προδότες, ελέγχονται συμπεριφορές, αμφισβητείται η προσφορά. Τα “επιχειρήματα” όμως περιορίζονται συνήθως σε ωραιολογίες και ανέρειστες γενικεύσεις ή γλωσσικά πυροτεχνήματα χωρίς τεκμηρίωση. Η ιδεολογικοποιημένη αυτή “ιστορική ερμηνεία” αναπαράγεται, συνεχώς, και παρασύρει τους αδύνατους και ανίκανους να επιχειρήσουν αυτοδιαπιστώσεις. Ιδιαίτερα δε στο χώρο της παιδείας το θύμα παρόμοιων ιδεολογημάτων είναι η Νεολαία, που οδηγείται στην αμφισβήτηση και την άρνηση, πριν ακόμη γνωρίσει την ιστορική αλήθεια.

Από την ιστοσελίδα του:
“π. Ιωάννη Ρωμανίδη”

Ανταποκρινόμενος στην παράκληση των οργανωτών αυτής της πανηγυρικής συνάξεως, θα προσπαθήσω να απαντήσω στα ερωτήματα: Ποιά η συμβολή του Κλήρου στον Αγώνα; Ωφέλησε ή έβλαψε το Γένος; Ποιά ή συμμετοχή του γενικότερα στην ανάσταση του Γένους; Στάθηκε στο πλευρό του ή αδιαφόρησε; Μπορούμε να μιλούμε για αντίδραση ή αδιαφορία; Θα προσεγγίσουμε τα ερωτήματα αυτά μέσα από τις ιστορικές μαρτυρίες, ελέγχοντας τη στάση του Κλήρου κατά την πορεία προς τον Αγώνα και κατά τη διεξαγωγή του. Σκοπός μας δεν είναι μια (ανώφελη και προκλητική) απολογητική υπέρ του Κλήρου -τότε θα ίσχυε το αρχαίο: “το τάς ιδίας ευεργεσίας υπομιμνήσκειν τινί ίδιον τω υβρίζειν”- αλλά η αντικειμενική, κατά το δυνατόν, ερμηνεία.

1. Το δίλημμα “συνύπαρξη ή αντίσταση” και η δυναμική του (2) .

Μετά την άλωση (1453) το Γένος ολόκληρο διχάσθηκε στη στάση του απέναντι στον κατακτητή. Δύο τάσεις διαμορφώθηκαν: ο συμβιβασμός με τη νέα κατάσταση, κινούμενος ανάμεσα στη μοιρολατρία και την ελπίδα αποκαταστάσεως, ή η δυναμική αντίσταση με κάθε δυνατό μέσο. Την πρώτη τάση εκπροσωπούσαν οι αντιδυτικοί ή ανθενωτικοί, ενώ τη δεύτερη οι ενωτικοί και φιλοδυτικοί. Η διάσταση ενωτικών-ανθενωτικών προϋπήρχε φυσικά της αλώσεως, διότι οι δύο παρατάξεις διαμορφώθηκαν αμέσως μετά το τελικό σχίσμα Ανατολής-Δύσεως (1054). ‘Η αντιλατινική-αντιφραγκική πλευρά ήταν η πολυπληθέστερη και ισχυρότερη, διότι την συντηρούσε η μόνιμη-απόδειξη το 1204 – φραγκική επιβουλή απέναντι στην Ορθόδοξη-Ρωμαίικη Ανατολή. Στούς φιλοδυτικούς καταλέγονταν κυρίως διανοούμενοι και πολιτικοί. Οι πρώτοι, διότι ταυτίζονταν στίς θεωρητικές αναζητήσεις τους με τους δυτικούς διανοουμένους (ενδοκοσμική εσχατολογία), ενώ οι δεύτεροι και δια λόγους σκοπιμότητας (προσδοκία βοήθειας). Με την αλληλοπεριχώρηση θεολογίας και πολιτικής, βασικό γνώρισμα της Ρωμανίας (“Βυζαντίου”), ή σύγκρουση των δύο παρατάξεων δεν έμεινε στο θεωρητικό επίπεδο, αλλ’ επηρέασε όλο το φάσμα της ζωής.

Συνείδηση των ανθενωτικών ήταν, ότι την Ορθόδοξη- Ρωμαίικη ταυτότητα (πού για το Γένος ήταν και εθνική) δεν την απειλούσαν τόσο οι Οθωμανοί, όσο oι Φράγκοι. Η πίστη, όχι ως θρησκευτική ιδεολογία, αλλ’ ως θεραπευτική της υπάρξεως και μέθοδος θεώσεως-σωτηρίας, θα έχει πάντοτε στην ησυχαστική παράδοση και τα επηρεαζόμενα απ’ αυτήν πλατειά λαϊκά στρώματα πρωταρχική σημασία. Αυτή τη συνείδηση κωδικοποιεί και επαναδιατυπώνει τον 18ο αιώνα ο μεγάλος απόστολος του δούλου Γένους, ο άγιος Κοσμάς Αιτωλός: “Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, που ήταν τόσα ρηγάτα έδώ κοντά νά τους το δώση, μόνον ήφερε τον Τούρκον, μέσαθεν από την Κόκκινην Μηλιάν καί του το εχάρισε; Ηξερεν ο Θεός, πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την πίστιν, και (=ενώ) ο Τούρκος δέν μας βλάπτει. Ασπρα (=χρήματα) δώσ’ του και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Καί διά να μη κολασθούμεν, το έδωσε του Τούρκου, και τον έχει o Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλον να μας φυλάη…” (3). O άγιος Κοσμάς έδινε, έτσι, απάντηση στους δυτικόφρονες – ενωτικούς, χωρίς μάλιστα να μπορεί να κατηγορηθεί ως εχθρός του Λαού ή σκοταδιστής. Μόνο όσοι έχουν εμπειρία της ησυχαστικής παραδόσεως, που διασώζεται στις λαϊκές πρακτικές, μπορούν να κατανοήσουν τη δυναμική της πίστεως μέχρι τον 19ο αιώνα (4). Αντίθετα οι φιλενωτικοί ήσαν πάντα πρόθυμοι να μειοδοτήσουν στο θέμα της πίστεως (δεν ήσαν λίγοι εκείνοι που προσχώρησαν στον παπισμό), διότι τα κριτήριά τους ήταν προπάντων ενδοκοσμικά και καιρικά. Οι δεύτεροι έριχναν το βάρος στην εξωτερική ελευθερία. Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να λεχθεί, ότι μολονότι η πρώτη τάση διέσωσε την ταυτότητα του Γένους, η δεύτερη το κράτησε σε μόνιμο επαναστατικό βρασμό. Η αντίθεσή τους, χωρίς να γίνεται από τότε αισθητό, λειτούργησε ως σύνθεση. Βέβαια, κατά τον γνωστό ιστορικό Στήβεν Ράνσιμαν, οι ανθενωτικοί δικαιώθηκαν, διότι μ’ αυτούς “διατηρήθηκε η ακεραιότητα της Εκκλησίας και με αυτήν και η ακεραιότητα του Ελληνικού λαού” (5).

Η πολιτική της συνυπάρξεως εκφραζόταν ως πολιτική κατευνασμού του κατακτητή και περιορισμένης συνεργασίας και την εγκαινίασε, κατ’ ανάγκην, ο πρώτος Γενάρχης, οικουμενικός Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος (1454). Η στάση αυτή στόχευε στην περίσωση των δυνάμεων, που είχαν μείνει στο Γένος. Βέβαια, από το φρόνημα των προσώπων εξηρτάτο η φύση και η έκταση που θα έπαιρνε αυτή η “συνεργασία”. Η στάση αυτή όμως δικαιωνόταν ιστορικά, διότι είχε εφαρμοσθεί ήδη από την αραβοκρατία (7ος αι.), άρα υπήρχε μακρά πείρα, και θεμελιωνόταν θεολογικά στο γνωστό παύλειο χωρίο της Προς Ρωμαίους (13,1: “Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. Ου γαρ έστι εξουσία, ειμή από Θεού…”), σε συνδυασμό βέβαια με το επίσης αποστολικό: “πειθαρχείν δεί Θεώ μάλλον ή ανθρώποις” (Πραξ. 5, 29). Η υπακοή στα τυραννικά καθεστώτα, όχι στους τυράννους, έχει όρια (“εν οις εντολή του Θεού μη εμποδίζηται”, κατά τον Μ. Βασίλειο, P.G. 31, 860) και δεν νοείται ορθόδοξα ως “ταύτιση”, αλλά ως μέτρο καιρικό, όταν δεν υπάρχει άλλη (χριστιανικά δικαιωμένη) επιλογή.

Βέβαια, στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμισθεί ότι ο λόγος εδώ αφορά στο Ράσο στο σύνολό του και όχι σε κάποια προσωπική επιλογή. Η Εκκλησία, σε κάθε εποχή, έχει την αποστολή της Μάνας. Να προφυλάσσει και να σώζει το ποίμνιό της. Κάθε δυναμική στάση, που θα οδηγούσε σε αποτυχία και καταστροφή, θα καταλογιζόταν πάντα εναντίον της (6). Η ανοχή και διαλλακτικότητα του Κλήρου δεν μπορεί να ερμηνεύεται συλλογικά ως ένοχος συμβιβασμός και εθελοδουλία, παρά μόνο στις περιπτώσεις εκείνες, στις οποίες διακριβώνεται εσωτερική ταύτιση με τον κατακτητή. Αλλά τέτοιες περιπτώσεις ελεγχόμενης διαγωγής Κληρικών, υπήρξαν σπανιότατες. Τα εκκλησιαστικά κείμενα, ιδιαίτερα δε τα Πατριαρχικά, έχουν πάντα ανάγκη αποκρυπτογραφήσεως. Διότι σκοπός τους ήταν να παραπλανήσουν την Πύλη. Το Πατριαρχείο ως Εθναρχία, έπρεπε να φαίνεται πάντα άψογο απέναντι στην Πύλη, ανεξάρτητα από τις πραγματικές του διαθέσεις. Oι συχνές θανατικές εκτελέσεις Πατριαρχών και Μητροπολιτών αποδεικνύουν, πόσο μικρή ήταν η εμπιστοσύνη τής Πύλης απέναντί τους και, συνεπώς, την ορθότητα της θέσεως αυτής.

Η πολιτική όμως της συνυπάρξεως είχε και μια δυναμική διάσταση. Την πίστη στη δυνατότητα βαθμιαίας υποκαταστάσεως των Οθωμανών στη διακυβέρνηση του Κράτους και τη δημιουργία ενός “Οθωμανικού Κράτους του Ελληνικού ΄Έθνους”. Κατά την άποψη αυτή η ανάσταση του Ρωμαίικου (της Ρωμανίας/”Βυζαντίου”) θα ερχόταν χωρίς επανάσταση, αλλά με τη βαθμιαία διάβρωση του κράτους και την αθόρυβη μεταλλαγή του. Η επανάσταση των Νεοτούρκων (1908) και η επικράτηση του εθνικιστικού φανατισμού στην Οθωμανική Αυτοκρατορία αποσκοπούσε ακριβώς στην επίσχεση των Ρωμηών (και των Αρμενίων) στη συνεχώς αυξανόμενη συμμετοχή τους στον κρατικό μηχανισμό. Και αυτό δικαιώνει τη φαναριώτικη πολιτική. Η πολιτική αυτή της πρόσκαιρης “συνεργασίας” μπόρεσε να βελτιώσει τη θέση του υπόδουλου Γένους, με την ανάπτυξη της αυτοδιοικήσεως στις κοινότητες και την ανάδειξη στελεχών μιας ελληνικής πολιτικής ηγεσίας.

Πρόσφατα διατυπώθηκε η άποψη, ότι η Εκκλησία εδραίωσε όλη της την επιρροή, ώστε να αποθαρρύνει τις εξεγέρσεις των Ορθοδόξων κατά της κυβέρνησης του Σουλτάνου 6α . Μολονότι η διάθεση του συγγραφέα είναι θετική απέναντι στην Ορθόδοξη Εθναρχία, η τοποθέτηση αυτή δεν επιβεβαιώνεται από τα πράγματα. Ο εκκλησιαστικός χώρος, σε όλο του το φάσμα, δεν έχει να δείξει μόνο εκπροσώπους της πολιτικής της περιορισμένης συνεργασίας, αλλά και στην πλευρά της δυναμικής αντιστάσεως. Αυτό είναι ενδεικτικό της ελευθερίας στο σώμα της Εκκλησίας, σε θέματα επιλογών τακτικής. Τον 16ο και 17ο αιώνα Πατριάρχες και Μητροπολίτες έλαβαν απροκάλυπτα μέρος σε εξεγέρσεις. Και δεν επρόκειτο μόνο για φιλοδυτικούς, παρασυρόμενους από τη δυτική προπαγάνδα, αφού και ένας ησυχαστής αγιορείτης, ο άγιος Μάξιμος ο “Γραικός” (l6ος αί.), επιδίωξε να υποκινήσει τους Ρώσους εναντίον των Τούρκων.

Διαπίστωση αδιάψευστη της έρευνας είναι, ότι δεν υπάρχει εξέγερση του υποδούλου Γένους, στην οποία δεν έπαιξαν ενεργό ρόλο Κληρικοί και Μοναχοί. Μια περιδιάβαση στην πολύτομη (και πολύτιμη) “Ιστορία του Νέου ‘Ελληνισμού” του καθηγητού Αποστ. Βακαλόπουλου επιβεβαιώνει τη θέση αυτή. Και δεν ήσαν λίγα τα επαναστατικά κινήματα του δούλου Γένους (7). Περισσότερες από 70 είναι, κατά τον υπολογισμό μας, oι εξεγέρσεις και τα επαναστατικά κινήματα σ’ όλη την περίοδο της Τουρκοκρατίας, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη ανάλογες κινήσεις σε βενετοκρατούμενες περιοχές. Και σ’ όλα πρωτοστατούν Κληρικοί κάθε βαθμού και Μοναχοί. Το Ράσο γίνεται ένα είδος επαναστατικού λαβάρου και σημαίας. Βέβαια, τα αποτυχημένα αυτά επαναστατικά κινήματα επιτρέπουν και κάποιες άλλες σημαντικές διαπιστώσεις: α) Το Γένος δεν συμβιβάσθηκε ποτέ με την κατάσταση της δουλείας και δεν έπαυσε να πιστεύει στη δυνατότητα αποκαταστάσεώς του. β) Οι επανειλημμένες αποτυχίες των επαναστατικών αυτών κινημάτων δικαιολογούν, αλλά και ερμηνεύουν συνάμα, τους δισταγμούς των Ηγετών του Γένους το 1821, όταν μάλιστα το φόβο της νέας τραγικής αποτυχίας τον ενίσχυε η καταθλιπτική παρουσία της “‘Ιεράς Συμμαχίας” (από το 1815). γ) Αποδεικνύεται τελείως αβάσιμο το επιχείρημα, ότι ο Διαφωτισμός και ιδίως η Γαλλική Επανάσταση (1789) γέννησαν το ’21 (8), όταν το Γένος δεν παύει στιγμή να βρίσκεται σε επαναστατικό βρασμό. H Γαλλική Επανάσταση ήταν φυσικό να επιταχύνει τους ρυθμούς και να ενθαρρύνει την αστική τάξη, όχι όμως και να προκαλέσει τον Αγώνα του ’21, ο οποίος δεν είναι παρά ένας σταθμός στη μακραίωνη φιλελεύθερη πορεία του Γένους μας.

Η μεγάλη ανθενωτική-ησυχαστική παράταξη, στην οποία ανήκαν κατά κανόνα και oι Πατριάρχες και Μητροπολίτες, το εθναρχικό δηλαδή σώμα, έχει να επιδείξει και μια σημαντικότερη ακόμη αντίσταση, ανταποκρινόμενη μάλιστα απόλυτα στο πνεύμα της ορθοδόξου παραδόσεως. Είναι οι Νεομάρτυρες. Αυτοί προέβαλαν τη συνεπέστερη για την Ορθοδοξία και αποτελεσματικότερη για το Γένος αντίσταση, χωρίς μάλιστα Θυσίες άλλων, παρά μόνο του εαυτού τους (9). Διότι, μη ξεχνάμε, το πρόβλημα της εκχύσεως του αίματος των άλλων, ακόμη και σε περίπτωση “νόμιμης” άμυνας ή απελευθερωτικής εξεγέρσεως, στην ησυχαστική (αυθεντική δηλαδή) ορθόδοξη συνείδηση δεν βρίσκει εύκολα λύση. Οι Νεομάρτυρες ξαναζωντάνεψαν την αρχαία χριστιανική παράδοση τού μαρτυρίου. Η ομολογία τους αποσκοπούσε στην έμπρακτη απόρριψη του κατακτητή και την άμεση επιβεβαίωση της υπεροχής της δικής τους πίστεως, που περιέκλειε συνάμα και τον εθνισμό τους. Σ’ όλη τη μακρά δουλεία, απέναντι στους εξωμότες (εξισλαμισθέντες) ή και τους κρυπτοχριστιανούς, πού αληθινά ή όχι κατέφασκαν την ιδεολογία του κατακτητή, στέκονταν oι δημόσιοι καταφρονητές της, οι Νεομάρτυρες, μόνιμη παρηγορία και στήριγμα της συνειδήσεως των υποδούλων αδελφών τους. Οι Νεομάρτυρες ενσαρκώνουν μάλιστα πληρέστερα από τους Εθνομάρτυρες την ελληνορθόδοξη παράδοση, διότι διακρίνονται όχι μόνο για ηρωισμό, αλλά για την αγιότητα-πνευματικότητα, πού αποδεικνυόταν με τα θαύματα, που συνόδευαν το μαρτύριό τους. Κίνητρο τους δεν ήταν το μίσος, εναντίον των κατακτητών, αλλά η αγάπη για τον Χριστό και τους ανθρώπους, ακόμη και τους διώκτες τους.

Σε τελευταία όμως ανάλυση οι στρατιές των Νεομαρτύρων αποδεικνύουν τη συμμετοχή και του Ράσου στην αντίστασή τους, όπως και την ενότητα του Γένους εναντίον του Τυράννου. Oι Νεομάρτυρες προετοιμάζονταν για την ομολογία τους από τους Πνευματικούς-Γέροντες (ανάμεσά τους και Επίσκοποι). Οι βίοι και τα μαρτύρια των Νεομαρτύρων κυκλοφορούνταν και διαβάζονταν, είτε μεμονωμένα από τους πιστούς, είτε στις μνήμες τους ως συναξάρια. Και μόνο η καθιέρωση της τιμής της μνήμης των Νεομαρτύρων, αμέσως μετά τη θυσία τους, βεβαιώνει τη, σιωπηρή έστω (για ευνόητους λόγους), κατάφαση από μέρους του Εθναρχικού Κέντρου (του Οικουμενικού Πατριαρχείου) της θυσίας τους και αναγνώριση της σημασίας της για τη συνέχεια του Γένους.

Σ’ αυτήν όμως τη συνάφεια θα ήθελα να δηλώσω, ότι ακλόνητη πεποίθησή μου, θεμελιουμένη στη μελέτη τόσο της τάσεως για περιορισμένη συνεργασία με τον κατακτητή, όσο και εκείνης για αντίσταση, είναι η σύγκλιση τελικά, και των δύο προς ένα κοινό στόχο: την αποκατάσταση του Γένους. Η διαφορά εντοπιζόταν στον τρόπο θεωρήσεως του αιτήματος και στα χρησιμοποιούμενα μέσα, όχι όμως στη στοχοθεσία. Δεν είναι η μόνη περίπτωση παρόμοιων “διχασμών” του Γένους.

Η περίπτωση των Νεομαρτύρων όμως δείχνει πέρα από τα παραπάνω και τη σημασία των Μοναστηριών στους αγώνες για την ανάσταση του Γένους. Ο καθηγητής Απόστολος Βακαλόπουλος, ονομάζει αδίστακτα τα Μοναστήρια “προμαχώνες μπροστά στα κύματα του Μουσουλμανισμού” (10). Δεν ήσαν, πράγματι, μόνο κέντρα παιδείας (“κρυφά” σχολεία), καταφυγής και προστασίας των Ραγιάδων. Δεν ήσαν μόνο πνευματικές κολυμβήθρες για τον συνεχή αναβαπτισμό του Γένους στην παράδοσή του” (11). Ήσαν και αντιστασιακά-επαναστατικά κέντρα σε σημείο, που να μην υπάρχει εξέγερση ως το ’21, στην οποία δεν πρωτοστατούν κάποιο ή κάποια Μοναστήρια, ως επίκεντρα της επαναστατικής δραστηριότητας, αλλά και χώροι, από τους οποίους ξεπηδούσαν επαναστάτες-πολεμιστές. Οι Μοναχοί μας, ποτέ δεν θεώρησαν αντίθετο προς τον πνευματικό τους αγώνα, τον αγώνα για την εθνική ελευθερία και τη θυσία τους γι’ αυτήν.

Αυτή τη στάση των Μοναστηριών στον Αγώνα ομολογεί και προσδιορίζει με το δικό του μοναδικό τρόπο ο Στρατηγός Μακρυγιάννης: “Τ’ άγια τα μοναστήρια, οπού ‘τρωγαν ψωμί oι δυστυχισμένοι […] από τους κόπους των Πατέρων, των Καλογήρων. Δεν ήταν καπιτσίνοι δυτικοί, ήταν υπηρέτες των Μοναστηριών της Ορθοδοξίας. Δεν ήταν τεμπέληδες· δούλευαν και προσκυνούσαν (=λάτρευαν). Και εις τον αγώνα της πατρίδος σ’ αυτά τα μοναστήρια γινόταν τα μυστικοσυμβούλια, συναζόταν τα ολίγα αναγκαία του πολέμου, και εις τον πόλεμον θυσίαζαν και σκοτωνόταν αυτείνοι, οι ‘περέτες των μοναστηριών και των εκκλησιών. Τριάντα είναι μόνον με μένα σκοτωμένοι έξω εις τους πολέμους και εις το Κάστρο, το Νιόκαστρο και εις την Αθήνα” (12).

Ο Μακρυγιάννης επικαλείται την προσωπική του εμπειρία, για να κατοχυρώσει τη συμμετοχή των Μοναστηριών στο μακρό αγώνα της ανεξαρτησίας. Με αφετηρία την καθαρά ορθόδοξη-ρωμαίικη συνείδησή του, νομίζω, ότι δεν τον παρερμηνεύουμε, αν την αναφορά του στο δυτικό μοναχισμό την ερμηνεύσουμε με βάση την εθνική προσφορά των Μοναχών μας. Η φράση “δεν ήταν καπιτσίνοι δυτικοί” για μας σημαίνει: δεν είχαν καμιά σχέση με τα δυτικά-μοναχικά τάγματα, που βρίσκονταν στην εξουσία του “τυράννου” (Πάπα ή Φράγκου Αυτοκράτορα). ΄Ηταν στην υπηρεσία-διακονία του Γένους, στο οποίο και ανήκαν. Πόσοι όμως παρόντες σ’ αυτόν εδώ το χώρο δεν έχετε τις προσωπικές σας εμπειρίες για τον εθνικό ρόλο των Μοναστηριών και των Μοναχών μας -ακόμη και των Μοναζουσών- στους νεώτερους αγώνες του ΄Έθνους, όπως η αντίσταση 1941-44; Είναι μια προσφορά αδιάκοπη, ταπεινή και αθόρυβη, αληθινά μαρτυρική. Προσφορά πάνω απ’ όλα αφατρίαστη και ακομμάτιστη, αληθινά εθνική. Τα Ελληνικά Μοναστήρια δεν συνδέθηκαν μόνο με τις εξεγέρσεις των χρόνων της δουλείας, αλλά από αυτά ξεπήδησαν και μεγάλες μορφές του ’21 (13), φωτεινοί Ηγέτες και φλογεροί Επαναστάτες.

2. Το Ράσο στην Επανάσταση του ’21

Η συμμετοχή του Οικουμενικού Πατριαρχείου και γενικά όλου του Ράσου στον πανεθνικό Αγώνα του ’21 ήταν αδύνατη χωρίς μία πολύ δύσκολη αυθυπέρβαση. Και η αυθυπέρβαση αυτή δεν έχει σχέση, όπως θα δεχόταν η αντικληρική προπαγάνδα, με κάποια εθελοδουλία ή αδιαφορία για το Γένος. Αντίθετα, σχετιζόταν άμεσα με την γνήσια και αυθεντική αποκατάστασή του. Ας θυμηθούμε εδώ το βαθύτερο στόχο της Εθναρχίας και του Κλήρου μέσω της “περιορισμένης συνεργασίας” με τον κατακτητή. ‘Ήταν η ανάσταση όλου του Ρωμαίικου, δηλαδή της αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, με την παλαιά έκταση και εύκλειά της. Αυτό εννοούσε ο Πατροκοσμάς λέγοντας συχνά: “αυτό μια μέρα θα γίνει ρωμαίικο”. Αυτό εννοούσε και ο Ρήγας Βελεστινλής, έστω και σε ένα άλλο ιδεολογικό πλαίσιο, όταν έλεγε στο “Θούριό” του: “Βούλγαροι κι Αρβανίτες και Σέρβοι και Ρωμηοί, αράπηδες και άσπροι, μέ μιά κοινή ορμή, για την ελευθερίαν νά ζώσωμεν σπαθί”.

Μετά το κίνημα του ‘Αλ. Υψηλάντη θα αλλάξει αυτός ο ρωμαίικος-οικουμενικός στόχος του Ρήγα και των Κολλυβάδων, που ήταν ο στόχος της Εθναρχίας (14). Από τη μεγαλοϊδεατική ιδεολογία του Γένους, θα ενταχθεί ο Αγώνας στο πλαίσιο της αρχής των εθνικοτήτων -καρπού της Γαλλικής Επαναστάσεως, στοχεύοντας όχι πια στην ανασύσταση της αυτοκρατορίας, αλλά στη δημιουργία ενός μικρού ανεξάρτητου κράτους, στο οποίο θα “στριμωχνόταν” κυριολεκτικά (πρβλ. το 1922) το Ελληνικό ΄Έθνος. Αυτό το πέρασμα από τη Ρωμαίικη Οικουμένη στο Ελληνικό κράτος ισοδυναμούσε με θάψιμο της Ρωμηοσύνης. ΄Έτσι ο αγώνας του ’21 εντάχθηκε στα σχέδια των Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης για την αυτοκρατορία της Ρωμανίας. Στις ευρωπαϊκές αυλές, όπως λ.χ. του Ναπολέοντος, καθορίσθηκε ο χαρακτήρας της Ελληνικής Επαναστάσεως, που δεν θα έχει πια ρωμαίικο-οικουμενικό χαρακτήρα, αλλά στενά εθνικό και κατ’ ουσίαν “αρχαιοελληνικό”. Θα είναι επανάσταση των Ελλήνων του Ελλαδικού θέματος όχι μόνο εναντίον των Τούρκων, αλλά και εναντίον της Ρωμαίικης Εθναρχίας, ως συνέχειας της “Ρωμαϊκής Βασιλείας” των “Βυζαντινών” (15). Το πραξικοπηματικό Αυτοκέφαλο της Ελλαδικής Εκκλησίας (1833) είναι η απτή επιβεβαίωση αυτών των ξενόφερτων προσανατολισμών.

Η συμμετοχή, συνεπώς, του Ράσου -και μάλιστα του Οικουμενικού Πατριαρχείου- στον Αγώνα υπήρξε δείγμα υψηλής αυθυπερβάσεως και αυτοθυσίας, αφού ήταν πια φανερό, ότι ο Αγώνας είχε σαφώς αντιρωμαίικο και αντιεθναρχικό χαρακτήρα, στρεφόμενο και κατά του Πατριάρχου, ως Εθνάρχου των Ρωμηών (16). Η συμμετοχή δε αυτή ομολογείται από εκείνους, που την έζησαν σ’ όλη τη διάρκεια του Αγώνα και ήταν σε θέση να την επιβεβαιώσουν.

“Πλησίον εις τον Ιερέα -έλεγε ο Θ. Κολοκοτρώνης- ήτον ο λαϊκός, καθήμενοι εις ένα σκαμνί, Πατριάρχης και τζομπάνης, ναύτης και γραμματισμένος, ιατροί, κλεφτοκαπεταναίοι, προεστοί και έμποροι” (17). Ο ιστορικός του l9ου αιώνα Χρ. Βυζάντιος σημειώνει: “Προύχοντες, κληρικοί, αρματολοί και κλέφται, λόγιοι και πλούσιοι, συνεφώνησαν ή μάλλον συνώμοσαν και παραχρήμα επαναστάτησαν κατά της τουρκικής δυναστείας (18).

Ο εθνικός ιστορικός μας Κ.Παπαρρηγόπουλος ομολογεί: “…Οσαδήποτε και αν υπήρξαν τα αμαρτήματα πολλών εκ των Πατριαρχών, ουδείς όμως εξ αυτών, ουδείς ωλίσθησεν περί την ακριβή του πατρίου δόγματος και των υπάτων εθνικών συμφερόντων τήρησιν” (19).

Ανάλογα αποτιμούν τη στάση του Ράσου στην Επανάσταση ο Δ. Κόκκινος, ο Δ. Φωτιάδης, ο Σπ. Μαρινάτος, ο Ι. Συκουτρής, ο Κ. Βοβολίνης, ο Ν. Τωμαδάκης, ο Απ. Βακαλόπουλος κ.α. (20). Υπάρχουν, βέβαια, και επικριτές του Κλήρου, και των Αρχιερέων, που αμφισβητούν ή και αρνούνται την ειλικρινή και άδολη συμμετοχή τους στον Αγώνα. Τέτοιες θέσεις έχουν κατά καιρούς υποστηρίξει ο Γ. Κορδάτος (ιστορικός μαρξιστής), ο Γ. Σκαρίμπας (λογοτέχνης μαρξιστής, αλλ’ όχι ιστορικός), ο Μάριος Πλωρίτης (φιλόλογος κριτικός, αλλ’ όχι ιστορικός), ο Γ. Καρανικόλας (δημοσιογράφος, όχι ιστορικός) κ.ά. (21). Oι θέσεις αυτές επαναλαμβάνονται στερεότυπα από άλλους λιγότερο σημαντικούς καί άσχετους με την ιστορική έρευνα. Αρκεί να μελετήσει κανείς το “ΔΕΛΤΙΟΝ” της Ο.Λ.Μ.Ε. (22), για. να διαπιστώσει πώς αυτούσιες oι ιδεολογικές αυτές ερμηνείες για το ’21 περνούν στο χώρο της παιδείας. Tο τραγικά απελπιστικό όμως είναι, ότι πολλές από τις παλαιότερες τοποθετήσεις έχουν πια ξεπερασθεί και στο χώρο της μαρξιστικής ιστορικής Σχολής, οπότε oι υποστηρικτές τους αποδεικνύονται “παλαιομοδίτες” στο χώρο του ιστορικού ερασιτεχνισμού. Νεώτεροι μαρξιστές ιστορικοί, έχουν αποκηρύξει την ερμηνευτική μέθοδο τού Γ. Κορδάτου και απομακρυνθεί από την ιδεολογική προοπτική του. Επίσης έχουν απορρίψει την προπολεμική θεωρία του “λαϊκισμού (π. χ. Λεων. Στρίγκας). ΄Ετσι, ο Π. Ρούσος δέχεται την επανάσταση του ’21 ως εθνικοαπελευθερωτική και ομολογεί: “Σε σύγκριση με το εθνικό το κοινωνικό έρχεται στο υπόστρωμα” (23). Ανάλογα δέχονται ο καθηγ. Βασ. Φίλιας, ο Λεων. Στρίγκας, η Ελ. Αντωνιάδη-Μπιμπίκου κ.ά. (24). Η επικρατούσα στο χώρο της μαρξιστικής σκέψης σήμερα θέση είυαι, ότι η Επανάσταση του ’21 είναι εθνικοαπελευθερωτική, με κοινωνικό περιεχόμενο, αλλά μία, στην οποία έλαβαν μέρος oι πιο ετερόκλητες δυνάμεις, κάθε μια με τις δικές της προϋποθέσεις και στοχοθεσία. Δεν έχει εκλείψει όμως τελείως η ιδεολογική προσέγγιση, που αναιρεί κάθε δυνατότητα ιστορικής-επιστημονικής κατανοήσεως και ερμηνείας.

΄Ένα από τα επισημότερα θύματα της παρατεινόμενης αυτής ιδεολογικής αδιαλλαξίας είναι ο Μέγας Οικουμενικός Πατριάρχης του Αγώνα, ΄Αγιος Γρηγόριος Ε’ (25) . Η ερμηνεία της στάσης του στον Αγώνα απαιτεί επαρκή γνώση της εποχής (ιστορικά, κοινωνιολογικά, πολιτικά, διπλωματικά) και τη χρήση ορθών κριτηρίων, συγχρόνων δηλαδή και όχι σημερινών (ιστορικός αναχρονισμός). Ο σοφός εκείνος Γενάρχης, πώς ήταν δυνατό να παραβλέψει τους αρνητικούς παράγοντες, που απειλούσαν κάθε επαναστατική σκέψη (Ιερά Συμμαχία, Τσάρος, προηγούμενες οικτρές αποτυχίες, π. χ. 1790); Γιατί να απαιτεί κανείς λιγότερη σύνεση από εκείνη τον Κοραή και του Καποδίστρια, που ήσαν τελείως αρνητικοί στα σχέδια εξεγέρσεως; Και όμως, σε καμία παρακωλυτική ή αποτρεπτική ενέργεια δεν προέβη, η δε αλληλογραφία του είναι σαφώς θετική και φανερώνει την εσωτερική συμμετοχή του στα σχέδια της Φιλικής (26). Θα ερωτήσει, βέβαια, κανείς: και ο περιβόητος αφορισμός του κινήματος Υψηλάντου-Σούτσου; Δεν είναι σαφής αντίδραση του Γρηγορίου; Έτσι, άλλωστε, ερμηνεύεται ως σήμερα από την αρνητική κριτική. Μπορεί όμως να “ερμηνευθεί” ο αφορισμός χωρίς να ληφθεί υπόψη το κλίμα, μέσα στο οποίο έγινε; Και ποιο ήταν το κλίμα αυτό; -΄Έκρηξη της οργής του Σουλτάνου (απόλυτου κυρίου πάνω σε κάθε υπήκοο)- Άμεσος κίνδυνος γενικής σφαγής των Ρωμηων (ομολογία εκθέσεων τών Ξένων της Κων/πόλεως (27). Απερίγραπτες θηριωδίες, πού προοιώνιζαν τη συνέχεια-Παύση από τον Σουλτάνο δύο Μ. Βεζίρηδων, με την κατηγορία της επιεικούς στάσεως έναντι των Ρωμηών -Απαγχονισμός του Σεϊχουλισλάμη (Θρησκευτικού αρχηγού), κατηγορουμένου για απείθεια (δεν εξέδωσε φετφά για την σφαγή και εξόντωση των Ρωμηών (28). Εκτελέσεις Φαναριωτών (Μουζούρηδων και Μητροπολιτών) κ.λπ. (29).

Ποιος μπορεί μετά από όλα αυτά να αρνηθεί, ότι ο αφορισμός ήταν πράξη ανάγκης και “στάχτη στα μάτια του Σουλτάνου”; (Νικοπόλεως Μελέτιος). Αυτή ακριβώς ήταν και η ερμηνεία του άμεσα θιγομένου από τον αφορισμό, Αλ. Υψηλάντη: “Ο Πατριάρχης, βιαζόμενος υπό της Πόρτας, σας στέλλει αφοριστικά και Εξάρχους, παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρταν. Εσείς όμως να τα θεωρείτε αυτά ως άκυρα, καθότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ της θελήσεως του Πατριάρχου” (30). Μόνο, λοιπόν, μετά από τήν γνώση όλων αυτών μπορεί να εκτιμηθεί σωστά και ο απαγχονισμός του Γρηγορίου. Ο πρώτος Πατριάρχης της Ρωμηοσύνης εκτελέσθηκε ως “προδότης” του Σουλτάνου και όχι των Ρωμηών (31). Και εύλογα, αφού τυπικά ήταν ο δεύτερος μετά τον Σουλτάνο αξιωματούχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ενώ δε ο αφορισμός δεν είχε καμιά αρνητική απήχηση στον Εθνικό Αγώνα, αφού ήταν γνωστή η προέλευσή του, το “σχοινί του Πατριάρχη” ανέπτυξε μιαν ευεργετική δυναμική, διότι έγινε κινητήρια δύναμη στο αγωνιζόμενο ΄Εθνος.

Η ιδεολογικοποιημένη ερμηνεία δεν αφήνει όμως άθικτους και τους άλλους Αρχιερείς. Θέλοντας να μειώσουν τη διακεκριμένη συμμετοχή αρχιερέων, όπως λ.χ. ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ή ο Σαλώνων Ησαϊας, μιλούν για “εκατοντάδες αρχιερέων” (Σκαρίμπας), η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων (δήθεν) απέσχε και υπονόμευσε τον Αγώνα (32). ΄Έχουν όμως έτσι τα πράγματα;

Oι Αρχιερείς του Οικουμενικού Θρόνου δεν ξεπερνούσαν τους 200, στις 171 συνολικά επαρχίες του. Ο αριθμός δε αυτός περιλαμβάνει και τους Αρχιερείς των άλλων ρωμαίικων Πατριαρχείων, που ήταν στα όρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (33). Ο Σπ. Τρικούπης, Θ. Φαρμακίδης κ.α,. δέχονται τον αριθμό 180, οι δε τιτουλάριοι Αρχιερείς δεν υπερέβαιναν τους 20 (34). Ποια ήταν, λοιπόν, η συμμετοχή αυτών των Αρχιερέων στη Φιλική Εταιρεία (35).

Παρά τον αστικό χαρακτήρα της Φιλικής, oι πρωτεργάτες της δεν είχαν δυτική αντιφεουδαρχική συνείδηση, διότι στην “καθ’ ημάς Ανατολήν” δεν υπήρχε φεουδαρχία φραγκικού τύπου (φυσική αριστοκρατία). Γι’ αυτό ενώ στη Δύση ο Κλήρος, και μάλιστα οι Επίσκοποι, εθεωρούντο προέκταση της τάξεως των Ευγενών, η Φιλική στράφηκε εδώ στον Κλήρο και μάλιστα στις κεφαλές του. Αυτό επιβεβαιώνει και ο Κορδάτος: “0ί Φιλικοί […] επεδίωξαν να δώσουν χαρακτήρα πανεθνικόν εις την ωργανωμένην επανάστασιν και δι’ αυτό προσηλύτισαν και μερικούς Φαναριώτας και ανωτέρους Κληρικούς” (36). Το επίθετο (“μερικούς”) απορρέει από το ιδεολογικό πρίσμα του Κορδάτου και δεν ανταποκρίνεται στο ελάχιστο στα πράγματα.

Από το 1818 μυήθησαν στην Φ. Ε. όλοι σχεδόν oι αρχιερείς της Πελοποννήσου (37), κάτι που αναγκάζεται να το παραδεχθεί ο αγαθότερος Σκαρίμπας: ” Η Φ. Ε. […] στο κόλπο είχε μυήσει όλους σχεδόν τους Παλαιοελλαδίτες κοτσαμπάσηδες και προπαντός τούς δεσποτάδες” (38). Η αλήθεια είναι, ότι ως Ρωμηοί oι ηγέτες της Φιλικής γνώριζαν την επιρροή των Αρχιερέων στο λαό. Μέσα στα έτη 1918-21 όλοι σχεδόν oι Αρχιερείς έγιναν μέλη της Φιλικής. Μαρτυρίες αδιαμφισβήτητες καλύπτουν 81 περιπτώσεις. Για έναν αριθμό απουσιάζουν μαρτυρίες, χωρίς όμως να μπορεί να υποστηριχθεί, ότι δεν είχαν μυηθεί και εκείνοι. Απουσιάζει όμως και κάθε μαρτυρία για προβολή αρνήσεως ή για υπονόμευση του έργου της Εταιρείας. Oι περισσότεροι ιστορικοί δέχονται, ότι oι Αρχιερείς υπήρξαν η σπονδυλική στήλη της Φιλικής και ο κύριος παράγων του έργου της λόγω του υψηλού κύρους τους στον Λαό (39). Αν οι Αρχιερείς εξ άλλου δεν περιέβαλλαν με την αγάπη τους τό έργο της Φιλικής, πολλά πράγματα μπορούσαν να ανατραπούν. Μια αναφορά, τέλος, στην ποσοστιαία σύνθεση της Φιλικής δίνει τα στοιχεία: Κληρικοί 9,5%, Αγρότες 6% καί Πρόκριτοι 11,7% (40).

Ιδιαίτερα από την περιοχή της Ελλάδος αναφέρονται επώνυμα στις πηγές 73 αρχιερείς, που έλαβαν ενεργό μέρος στον Αγώνα. Σαρανταδύο Αρχιερείς υπέστησαν ταπεινώσεις, εξευτελισμούς, φυλακίσεις, διώξεις κάθε είδους, βασανιστήρια, εξορίες κ.λπ. Δύο Οικουμενικοί Πατριάρχες (Γρηγόριος Ε’, Κύριλλος ΣΤ’) και 45 Αρχιερείς (Μητροπολίτες) εκτελέσθηκαν ή έπεσαν σε μάχες. Κατά τον Γάλλο Πρόξενο Πουκεβίλ οι κληρικοί-θύματα του Αγώνα ανέρχονται συνολικά σε 6.000 (41).

Υπάρχει όμως και το “εξ αντιθέτου” επιχείρημα. H μαρτυρία των Τούρκων Ιστορικών για τη δράση του ελληνορθοδόξου Κλήρου στον Αγώνα του ’21 (42). ‘Ετσι, ο Μώραλη Μελίκ Μπέη δέχεται ότι “τον λαόν (της Πελοποννήσου) υπεκίνησαν oι έχοντες συμφέροντα και σχέσεις μετά τούτων, oι έμποροι, οι πρόκριτοι, και κυρίως oι μητροπολίται και γενικώς oι ανήκοντες εις τον κλήρον, δηλαδή oι πραγματικοί ηγέται του Εθνους” (43). Ο δε Ζανί Ζαντέ σημειώνει: “Τα σχέδια ετηρούντο μυστικά μεταξύ του Πατριάρχου, των Μητροπολιτών, των Παπάδων, των Δημογερόντων” (44).

Δια να κλείσουμε το θέμα αυτό, θα προσθέσουμε, ότι ενίοτε τον 19ο αιώνα εγείρονταν αντιδράσεις όχι για την μη συμμετοχή των Κληρικών μας στον απελευθερωτικό Αγώνα, αλλά αντίθετα για τη συμμετοχή τους σ’ αυτόν. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Κεφαλλονίτη κοσμοκαλόγηρου και ησυχαστή Κοσμά Φλαμιάτου (1786- 1852) (45). Κατά τον Φλαμιάτο η Αγγλία εκμεταλλεύθηκε τον Αγώνα του ’21. Με την εμπλοκή του Κλήρου σ’ αυτόν επεδίωξε “ίνα διεγείρη την παγκόσμιον, ει δυνατόν, περιφρόνησιν, μίσος, αποστροφήν και συνωμοσίαν κατά του Κλήρου, τόσον την εκ των Αρχών, όσον και την εκ του λαού. Δι’ αυτόν τον σκοπόν προς τοις άλλοις εκίνησεν εμμέσως εις τους αρχηγούς της Φιλικής Εταιρείας και εισήχθησαν εν αυτω ο Οικουμενικός Πατριάρχης, πολλοί Επίσκοποι και άλλοι εκ του Κλήρου της Ανατολής, και εφάνησαν τινες εξ αυτών οπλοφορούντες εις το στάδιον του κατά των Οθωμανών πολέμου, φαινόμενον όλως μοναδικόν, αλλόκοτον και αποτρόπαιον, εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν…” (46).

Δεν θα ασχοληθούμε με την ορθότητα ή όχι των κρίσεων του Φλαμιάτου, που έχει το δικό του πρίσμα θεωρήσεως. Το σκανδαλιστικό για ησυχαστές σαν τον Φλαμιάτο είναι η συμμετοχή του Κλήρου στις πολεμικές επιχειρήσεις (“οπλοφορία”) και σε μια συνωμοτική Εταιρεία, όπως η Φιλική. Την τελευταία θεωρεί κατευθυνόμενη “εμμέσως” από την Αγγλία. Μάλλον, συνεπώς, αυτό προσκρούει στη συνείδησή του, ότι δηλαδή η Επανάσταση εξυπηρετούσε τους σκοπούς της Δύσεως. Σ’ αυτό ακριβώς, πιστεύουμε, έγκειται η αντίθεσή του. Ότι ο Κλήρος της Ελλάδος, εν αγνοία του, εξυπηρέτησε σκοπούς αλλοτρίους και όχι τα όνειρα της Ρωμηοσύνης. Ο Φλαμιάτος γράφει στη δεκαετία του 1840, όταν πολλά πια έχουν αποσαφηνισθεί. Σημαντικό όμως είναι, ότι θεωρεί τον Οικουμενικό Πατριάρχη μέλος της Φιλικής Εταιρείας, σ’ αντίθεση με τους σημερινούς επικριτές του. Για τους παραδοσιακούς ορθοδόξους όμως αυτό ήταν το σκάνδαλο και όχι το αντίθετο. O Γενάρχης της Ρωμηοσύνης να υποθάλπει κινήσεις, που στρέφονταν εναντίον της… Γι’ αυτό μιλήσαμε παραπάνω για “θυσία” και “αυθυπέρβαση” του Ράσου. Η εθναρχική πολιτική εγκαταλείφθηκε για χάρη της ελευθερίας της Ελλάδος (47). Η Ρωμαίικη Εθναρχία θυσιάσθηκε, εκούσια, για την ελευθερία της Ελλάδος. Ο Όθωνας στα 1833 θα πάρει για τους ΄Έλληνες, πολιτικά και εκκλησιαστικά, τη θέση του Εθνάρχη Οικουμενικού Πατριάρχη. Η αγανάκτηση του Φλαμιάτου εστιάζεται, ακριβώς, στην αντίθετη κατεύθυνση από τις αιτιάσεις των επικριτών του Κλήρου. Το Ράσο θυσίασε τα πάντα για την Ελλάδα και την εθνική αποκατάστασή της.

Συμπερασματικά:

Η συμμετοχή του Ράσου στους εθνικούς μας αγώνες δεν είναι ασφαλώς, ο μοναδικός λόγος της παρουσίας του Κλήρου στην κοινωνία μας. Κύρια αποστολή του Ράσου είναι το έργο του ιατρού στο “Πνευματικόν Ιατρείον” της Εκκλησίας για την πνευματική και υπαρκτική αποκατάσταση του ανθρώπου μέσα στο Σώμα του Χριστού. Η Εκκλησία δεν μπορεί ποτέ να θεωρείται ως ένας συμβατικός θεσμός, κοινωνικού χαρακτήρα, μέσα στον υπόλοιπο κρατικό και εθνικό βίο, με σκοπό να σώζει απλώς την ιστορική διάσταση.

Εν τούτοις η Ορθόδοξη Εκκλησία, και μάλιστα η Ελλαδική, πρωτοστατεί σ’ όλους τους απελευθερωτικούς μας αγώνες. Γιατί; Διότι τούτο απορρέει από την πίστη της για τον κόσμο και τον άνθρωπο. Η Ορθοδοξία βλέπει την ελευθερία ως το φυσικό κλίμα αναπτύξεως και πραγματώσεως , του ανθρωπίνου προσώπου. Πραγματική δε ελευθερία είναι η δυνατότητα κοινωνίας του ανθρώπου με το Θεό και τούς συνανθρώπους του, σε βαθμό γνησιότητας, πληρότητας και αυθεντικότητας, έξω δηλαδή από κάθε αναγκαστικότητα. Η ανθρώπινη ελευθερία εντάσσεται στα πλαίσια του θελήματος του Θεού και είναι (και ως εθνική-κοινωνική) έννοια καθαρά θεολογική- εκκλησιαστική (48).

Ο Ορθόδοξος Κλήρος δεν μπορεί να μη συμμετάσχει στους εθνικούς-απελευθερωτικούς αγώνες, διότι το έργο του και στην περίοδο της ειρήνης είναι απελευθερωτικό. Αγώνας για την καταξίωση του Ρωμηού, ως απελευθέρωση από τα δεσμά της εσωτερικής δουλείας, της αμαρτίας (49). H εσωτερική δε δουλεία κατά κύριο λόγο επιφέρει και την εξωτερική. Διότι δουλεία δεν είναι, κυρίως, η αναγκαστική υποταγή, αλλά η εσωτερική υποταγή και ταύτιση με τον κατακτητή, η νέκρωση του πνεύματος αντιστάσεως και του ψυχικού δυναμισμού. Γι’ αυτό και πιστεύουμε, ότι η σημαντικότερη προσφορά του Ράσου στο ΄Έθνος μας δεν ήταν τόσο η συμμετοχή του Κλήρου στις ένοπλες εξεγέρσεις και συγκρούσεις, όσο η συμβολή του Ράσου στη συντήρηση του ελληνορθοδόξου φρονήματος του Γένους και της αγάπης του προς την ελευθερία. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις δεν θα μπορούσε να υπάρξει Εικοσιένα.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Το λάθος αυτό διαπράττεται συχνά, και όχι μόνο από “αθεολόγητους”. Oι βαθμοί της Ιερωσύνης (Επίσκοπος-Πρεσβύτερος και Διάκονος) συναποτελούν τον ανώτερο κλήρο. Στον κατώτερο κλήρο ανήκουν oι (χειροθετημένοι και όχι εντός του αγίου βήματος χειροτονημένοι) υποδιάκονοι, ψάλτες, αναγνώστες κ.λπ.
2. Γ.Δ. Μεταλληνού, Τουρκοκρατία…, Αθήνα 1989, σ. 85 ε.ε. Πρβλ. Χρ. Σ. Πελεκίδη, Ιδεολογικά Ρεύματα του Ελληνισμού της Τουρκοκρατίας, Ιωάννινα 1974.
3. Ι. Μενούνου, Κοσμά του Αιτωλού ΔΙΔΑΧΕΣ, Αθήνα 1979, σ. 269-70.
4 . Ας Θυμηθούμε τα προφητικά για σήμερα λόγια του Γάλλου περιηγητή Μαλέρμπ (MALHERBE) προς τον Μακρυγιάννη: “…΄Ενα θα σας βλάψη έσάς, το κεφάλαιον της θρησκείας, οπού είναι αυτείνη η ιδέα σ’ εσάς πολύ τυπωμένηι” (Στρατηγού Μακρυγιάννη, Απομνημονεύματα, εκδ. ΜΠΑΫΡΟΝ, χ. χρ., σ. 415).
5 . Στ. Ράνσιμαν, Η Μεγάλη Εκκλησία εν Αιχμαλωσία (μετάφρ. Ν. Παπαρρόδου), Αθήνα 1979, σ. 360.
6 . Χαρακτηριστική η περίπτωση του μητροπολίτου Τρίκκης Διονυσίου, του επικαλουμένου “Σκυλοσόφου”. Εκαμε δύο αποτυχημένες εξεγέρσεις (1600 και 1611), προσχωρώντας μάλιστα και στον παπισμό,με αντάλλαγμα την υπόσχεση βοήθειας, που δεν ήλθε φυσικά ποτέ. Oι συνέπειες της άποτυχίας ήταν, για το λαό κυρίως, οδυνηρές, όπως φανερώνει το σχετικό δημοτικό τραγούδι:
“Δεσπότη μου, τί σήκωσες τον κόσμο στο σεφέρι και ρήμαξαν τα Γιάννενα και ρήμαξεν ο τόπος; Μείναν τα σπίτια αδειανά, γεμίσαν τα χανδάκια κι ο Τούρκος δεν απόσωσε να κόβη και να καίη. ‘Εδώ αρπάζουν κόρακες κι εκεί oι Γιαουντζήδες.
Δεν έχ’ η μάννα πια παιδιά και τα παιδιά γονέους. Ki εσένα το τομάρι σου το στείλανε στην ΙΙόλη,
να τρων oι κότες πίτουρα, να νταβουλάν oι Γύφτοι, για να ξυπνάη η Τουρκιά να κάνη ραμαζάνι..”.
6α . Βλ. Δημήτρη Κιτσίκη, Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1280-1924), Αθήνα 1988, σ. 104.
7. Αναφέρουμε τα σημαντικότερα:
– Επανάσταση στην Κρήτη και Πελοπόννησο λίγο μετά την ΄Αλωση (l5ος αι.).
-Βενετοτουρκικός πόλεμος (1463-1479).
– Κίνημα στη Ρόδο (1524-29).
-Επανάσταση Χειμαριωτών (1570).
– Επανάσταση στην Πελοπόνησο, Στερεά, Ηπειρο, Μακεδονία, Αιγαίο μετά τη ναυμαχία της Ναυπάκτου (Lepanto)(1571).
-Ανταρσία στο Ρέθυμνο (1571). -Ανταρσία Μανιατών (1582).
-Ανταρσία Κύπρου (τέλη του l6ου-αρχές του l7ου αι.).
-Απελευθερωτικές προσπάθειες αρχιεπισκόπων Αχρίδος Γαβριήλ, Νεκταρίου και Αθανασίου.
-Επαναστατικές προσπάθειες μητροπολίτου Τορνόβου Διονυσίου Ράλλη (1595/98).
-Εξεγέρσεις μητροπολίτου Διονυσίου Σκυλοσόφου (1600 καί 1611).
-Επαναστατικές κινήσεις Μανιατων (l7ος αι.). – Εξέγερση αγροτών Νάξου ( 1641 ). – Κρητικός πόλεμος (1645-1669).
-Εξέγερση Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος Μεθοδίου και αρχιμανδρίτου Σεραφείμ (1704).
-Επανάσταση της Θεσσαλίας ( 1715)
-Ενέργειες μητροπολίτου Αχρίδος Ζωσιμά για την απελευθέρωση του βαλκανικου χώρου ( 1716).
-Συμμετοχή στα Ορλωφικά ( 1768): επαναστατική κίνηση Πελοποννήσου, Στερεάς, Κρήτης, Αίγαίον κ.λπ.
-Συμμετοχή στους αγώνες του Λ. Κατσώνη ( 1789-92).
-Αγώνες Σουλιωτών (1800-1804).
-Ανταρσία Ευθυμίου Παπαβλαχάβα (1808) κ.λπ., κ.λπ.
8. Βλ. Ν. Τωμαδάκη, ΄Ητο εθνικόν ή κοινωνικόν κίνημα η ελληνική εθνεγερσία; Στο περ. ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ Γ’ (1970/71), σ. 5 έ. έ.
9. Βλ. τον τόμο: ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ, Εις τιμήν και μνήμην των Νεομαρτύρων (17-19 Νοεμβρίου 1986), Θεσσαλονίκη 1988, σσ. 612, με σπουδαίες μελέτες και την παλαιότερη για το θέμα βιβλιο

μάθε πρώτα νά γράφεις χωρίς ὀρθογραφικά λάθη καί ξένα σημεία στίξης και μετα προπαγάνδισε τά αντικληρικά σου αἰσθήματα

Με την [b]αλληλοπεριχώρηση θεολογίας και πολιτικής, [/b]
βασικό γνώρισμα της Ρωμανίας (“Βυζαντίου”;),
Δηλαδή σήμερα όλα τα ισλαμικά κράτη ζουν “Ρωμαίικα” μια που και κει υπάρχει “αλληλοπεριχώρηση” πολιτικής και θεολογίας, ιδιαίτερα δε Αφγανιστάν, Ιράν 💡 💡 💡

“α άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την πίστιν, και (=ενώ) ο Τούρκος δέν μας βλάπτει. Ασπρα (=χρήματα) δώσ’ του και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Καί διά να μη κολασθούμεν, το έδωσε του Τούρκου, και τον έχει o Θεός τον Τούρκον [b]ωσάν σκύλον να μας φυλάη[/b]
Να ευχαριστούν το θεό οι πρόγονοί μας δηλαδή έπρεπεε για την τόση φιλανθρωπία του θεού όπου σκλαβώθηκαν μέχρι και 700 χρόνια (μακεδονία) και άλλοι χάθηκαν για πάντα απ τον ελληνισμό (Μ ασία)
απ τους εξισλαμισμούς.
Α και προφανώς το 21 ήταν ενάντια στη θέληση του θεού μια που ξεθηκώθηκαν ενάντια στους καλούς φύλακές τους ;)) ;)) ;))

Η στάση αυτή όμως δικαιωνόταν ιστορικά, διότι είχε εφαρμοσθεί ήδη από την αραβοκρατία (7ος αι.)
με αποτέλεσμα όλοι εκείνοι οι πληθυσμοί να γίνουν με τη θέλησή τους μουσουλμάνοι ΚΑΙ για να γλυτώσουν απ την τυρρανία βυζαντινών φοροεισπρακτόρων και παπάδων

… θεμελιωνόταν θεολογικά στο γνωστό παύλειο χωρίο της Προς Ρωμαίους (13,1: “Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. Ου γαρ έστι εξουσία, ειμή από Θεού…”;), σε συνδυασμό βέβαια με το επίσης αποστολικό: “πειθαρχείν δεί Θεώ μάλλον ή ανθρώποις”
Ακριβώς αυτός ο συνδιασμός δημιούργησε το ραγιαδισμό και την πολιτική εθελοδουλείας των φαναριωτών και του στενά συνεργαζόμενο με τον τούρκο κλήρο. (σε άλλο post δες ορισμένα ενδιαφέροντα κείμενα παπάδων)

Το Γένος δεν συμβιβάσθηκε ποτέ με την κατάσταση της δουλείας και δεν έπαυσε να πιστεύει στη δυνατότητα αποκαταστάσεώς του.

όχι όμως και η εκκλησία, που όχι μόνο συμβιβάστηκε με τα προνόμοιά της αλλά και με το φόβο του θεού (δες τι γράαφεις πιο πάνω) κρατούσε το λαό υποταγμένο στο δυνάστη του, και ήταν και η ίδια δυνάστης και φορογδύτης.

[b]Οι Νεομάρτυρες ενσαρκώνουν μάλιστα πληρέστερα από τους Εθνομάρτυρες την ελληνορθόδοξη παράδοση,[/b]
[b]ναι το σφάξε με αγά μου ν αγιάσω[/b] 😉 😉 😉

Αντώνης

“κάποιου του δείχναν το φεγγάρι κι αυτός κοιτούσε το δάχτυλο”
κοίτα την ουσία αυτών που γράφω (ή δε σε βολεύει;) κι όχι την ορθογραφία. ;))

Ηθικότερο και τιμιώτερο είναι να χρησιμοποιώ λατινικά σημεία στήξης και να κάμω ορθογραφικά λάθη, παρά να ευγνωμονώ τους τούρκους για 400 χρόνια σκλαβιάς και εξανδραποδισμού, χρησιμοποιώντας για να εκφραστώ, άψογα Ελληνικά!

κανείς δέν εὐγνωμονεῖ οὔτε τούς Τούρκους οὔτε κανέναν ἄλλον. ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς το εἶπε ξεκάθαρα, πώς ἦταν θέλημα Θεοῦ νά ὑποδουλωθοῦμε στούς Τούρκους γιά νά μήν φραγκέψουμε ὅπως ἔπαθαν οἱ Ἕλληνες τῆς Κάτω Ἰταλίας. ἀλλά ξέχασα ἐσεῖς οἱ ἀρχαιολάτρες δέν πιστεύετε σέ ἁγίους…

Ἡ ἐντολή πού δόθηκε (ἀπό ποιούς ἄραγε;) μέ τό λεγόμενο κίνημα τοῦ εὐρωπαϊκοῦ διαφωτισμοῦ ὠς “χωρισμός Ἐκκλησίας-Κράτους” στήν Εὐρώπη τοῦ 18ου αἰώνα, ἐσάρωσε τήν μετέπειτα εὐρωπαϊκή ἱστορία, συμπαρασύρροντας -ἐθελουσίως;- καί τούς Ἕλληνες διανοούμενους κ.λπ. (οἱ ὁποῖοι βεβαίως κάπου στήν πορεία μπερδεύτηκαν ἀγνοώντας πλήρως τό ὀρθόδοξο δόγμα μας ἀπό τίς αἰρέσεις). Εἴτε ἐν γνώσει τους εἴτε ὄχι, οἱ τελευταῖοι ἐξακολουθοῦν -καί τελευταῖα μέ καλούς μισθούς- νά διατυμπανίζουν ὁ,τιδήποτε μπορεῖ νά σπάσει τούς δεσμούς τοῦ ἔθνους μας μέ τήν πίστη μας.
Δεῖτε πῶς πειθαναγκάζονται οἱ κυβερνήσεις τῆς Γαλλίας π.χ. νά ἀπέχουν ἀπό ὁποιαδήποτε ἀναφορά τους ἔστω καί προφορική σέ θέματα θρησκείας (Μεγάλη Ἀνατολή τῆς Γαλλίας godf.org). Καταργώντας τή θρησκεία καί στή θέση της προβάλλοντας τόν λεγόμενο ἀνθρωπισμό (humanisme), καταργώντας τίς ἐκδηλώσεις λατρείας καί στή θέση τους προβάλλοντας τή λεγόμενη ἐλευθερία συνείδησης, ἐξασφαλίζουν σιγά-σιγά κοινωνίες ἀνερμάτιστες, χωρίς σεβάσματα, χωρίς αἴσθηση τοῦ ἱεροῦ καί τοῦ ὁσίου. Γιά τούς σκληροπυρηνικούς καί ταλιμπάν ἑλληναράδες βεβαίως ὑπάρχει καί ἡ προετοιμαζόμενη βία τοῦ εἰσαγόμενου “λαθρομεταναστευόμενου” ἰσλάμ.
Ἑτοιμαστεῖτε γιά πολλές δοκιμασίες, ἀδέλφια. Ὅσο ἐπιμένουμε τόσο ἑτοιμάζονται. Κάθε μέρα πού περνάει νά λέμε “Δόξα Σοι ὁ Θεός πού ξανακούσαμε χτύπημα καμπάνας, πού ξαναλειτουργηθήκαμε στά φανερά, πού ξανακοινωνήσαμε ἀπό χέρια ὀρθοδόξου ἱερέως (ἀξίου – μή ἀξίου, μόνον ὁ Θεός γνωρίζει)”.
Καλή Ἀνάσταση
Γεωργία

ΜΟΛΙΣ ΤΩΡΑ ΕΒΛΕΠΑ ΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΚΑΝΑΛΙ 4Ε ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ ΝΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΠΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΡΩΜΙΟΥΣ!!!

“πώς ἦταν θέλημα Θεοῦ νά ὑποδουλωθοῦμε στούς Τούρκους γιά νά μήν φραγκέψουμε ὅπως ἔπαθαν οἱ Ἕλληνες τῆς Κάτω Ἰταλίας”

όπως “φράγκεψαν”, ως…γνωστόν, οι Επτανησιώτες, οι Κρητικοί και γενικά όσοι Έλληνες ζούσανε στις παροικίες της Δύσης, και όσοι ανήκουνε στον απόδημο Ελληνισμό.
Το μόνο που κινδύνευε ήτανε η δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου πάνω στον Ελλαδικό Ελληνισμό. Προφανώς μέσα από την ταχυδακτυλουργική ταύτιση της δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με την Θεία Πρόνοια, προήλθε το άκρως πολιτικό σύνθημα “είναι Θέλημα Θεού” το οποίο όπως είναι φυσικό απέτρεπε τους Πιστούς από οποιαδήποτε μορφή αντίστασης, ή και ακόμη τους ωθούσε σε πράξεις οι οποίες επιτάχυναν την διαδικασία υποδούλωσης (αφού ήτανε Θέλημα Θεού εξάλλου…) όπως για παράδειγμα να ανοίγουνε (Κερκό)πορτες στον κατακτητή.
Αλλά ξέχασα, εσείς οι σκοταδιστές όταν ακούτε για Θέλημα Θεού, ακολουθείτε χωρίς δεύτερη κουβέντα, τόσο…ελέυθεροι είστε…