Παρακολουθήστε τη συνέντευξη που παραχώρησε ο κ. Χρήστος Γιανναράς στην εκπομπή NETWEEK της ΝΕΤ τον Ιανουάριο του 2012 με την Έλλη Στάη όπου μεταξύ άλλων μίλησε για την Ελληνική ιδιαιτερότητα, την κρίση του μετα-νεωτερικού "παραδείγματος", τους νέους, την παρεχόμενη παδεία ως πληροφόρηση σε αντιδιαστολή με την μόρφωση ως κριτική ικανότητα, το σέβας του ιερού που λειτουργεί ως άξονας αναφοράς της ευθύνης, το ουσιώδες (είναι να υπηρετείς αυτό που σε συνεπαίρνει), τον έρωτα, την αμοιβαιότητα, το κάλλος και την πίστη ως εμπιστοσύνη και σχέση με τον Θεό.
Ιστορία - Γεωπολιτική ΝΕΤWΕΕΚ: Χρήστος Γιανναράς
Όπως παντα πολύ ενδιαφέροντα όσα είπε ο κ. καθηγητής αλλά η Στάη ξεφτιλίστηκε για τα καλά.
(Η διαφορά ποιότητας των ερωτημάτων μεταξύ της χρυσοπλήρωτης κυρίας του κρατικού καναλιού και του κ. Σαχίνη για παράδειγμα από την Κρήτη TV τεράστια….)
Αλλά όπως και να έχει αξίζει να την δει κανείς
Αγαπητέ κ. Καστρινάκη,
καταρχάς δεν είμαι ανώνυμος (και όχι μάλλον αλκοολικός), αν κάνατε τον κόπο πάνω αριστερά φανερώνεται τόσο η IP όσο και ο σύνδεσμος προς το πιθανά εξίσου αφελές αλλά επώνυμο ιστολόγιο μου.
Αν και δεν μπορώ να ανταπαντήσω στο θέμα της νοημοσύνης (πιθανώς να την στερούμαι σε ένα βαθμό όπως λέτε) το σχόλιο μου προέκυψε όχι επειδή διαθέτω μετοχές σε ιδιωτικά κανάλια αλλά ίσως από τις αφελώς τελικά υπερβολικές απαιτήσεις μου για την δημόσια τηλεόραση (που ναι χρηματοδοτείται μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ όπως και εσείς γνωρίζετε) που στο τέλος αδιαφορούν τόσο για την χρηματοδότηση αλλά και τα κέρδη των καναλιών εν γένη….άλλωστε η κ. Στάη αναγνωρίστηκε κυρίως μέσω της επιτυχημένης της καριέρας στην ιδιωτική τηλεόραση (το οποίο βεβαίως αναγνωρίζω).
Ίσως ο χαρακτηρισμός μου ήταν σκληρός (κυρίως κατευθυνόμενος στην ποιότητα της τηλεόρασης γενικότερα) και εν θερμώ …και αν ο διαχειριστής το θεωρεί πρέπον ας το διαγράψει, ειδάλλως το σχόλιο σας θα αποτρέψει όποιον άλλον αναγνώστη από το να επηρεαστεί υπέρ της ιδιωτικής τηλεόρασης όπως πιστεύετε ή ότι άλλο.
Πιστεύω δεν έχει αξία άλλο αυτή η συζήτηση και συγχωρέστε τον αυθορμητισμό μου.
α.α.
«ξεφτιλίστηκε», «χρυσοπλήρωτη κυρία».
Αναρωτιέμαι, πρώτα πρώτα, γιατί τόση (και μάλιστα ανωνυμογραφούσα) [b]χυδαιότητα[/b].
Αναρωτιέμαι, κατά δεύτερο λόγο, γιατί τέτοια [b]στέρηση νοημοσύνης[/b].
Η αμοιβή της Έλλης Στάη (όπως και όλων των άλλων στελεχών της δημόσιας τηλεόρασης) επιστρέφει στην ΕΡΤ ως έσοδα διαφημίσεων – με αποτέλεσμα ο σταθμός να αποβαίνει οικονομικά κερδοφόρος. Αν, αντίθετα, η ίδια δημοσιογράφος εργαζόταν σε ισχυρό εμπορικό σταθμό, τα έσοδα αυτά θα τα καρπωνόταν το ιδιωτικό κεφάλαιο.
[b]Ενώ ο σταθμός, εκείνος, δεν θα ήταν καν κερδοφόρος: Θα τον συντηρούσαν τα χαριστικά θαλασσοδάνεια (= δανεικά μα αγύριστα) των τραπεζών – οι οποίες, ως γνωστόν ελπίζω, συντηρούνται ήδη από το 2008 μέσω κολοσιαίων κρατικών επιχορηγήσεων…[/b]
Ένα σχόλιο σαν το προηγούμενο, λοιπόν, εξυπηρετεί (ανεξάρτητα από το τι υποψιάζεται ο συντάκτης του) α π ο κ λ ε ι σ τ ι κ ά τα συμφέροντα των μεγαλοκαναλαρχών.
Κι επιμαρτυρεί μονάχα ότι η κακοήθεια κλιμακώνεται, συνηθέστατα, σε ευήθεια.
Ευχαριστώ γι’ αυτή την αλλαγή του τόνου.
Βλέπετε, καμμιά φορά, όταν αποφασίζουμε να αποφανθούμε επικριτικά, διακινδυνεύουμε ό λ ο ι να κοινοποιούμε έναν “εαυτό” που δεν μας ανήκει.
ΥΓ: Θέλω (τώρα που το είδα) να σας συγχαρώ για το ιδιαίτερα καλαίσθητο και ενδιαφέρον προσωπικό σας ιστολόγιο.
Δυστυχώς είναι και στην ανθρώπινη φύση καμιά φορά να «ξεφεύγουμε» (ίσως βέβαια και αυτό την κάνει κατα τι πιο ενδιαφέρουσα, αν όχι πιο αληθινή…) και χωρίς να το θέλουμε να χάνουμε όμως καμιά φορά τα ουσιώδη, που όπως λέει και ο Γιανναράς – για να επιστρέψουμε και στο θέμα της ανάρτησης – δεν είναι άλλα από αυτά που μας «συνεπαίρνουν» και μας αφήνουν να δημιουργούμε και να κοινωνούμε.. με λίγα λόγια να είμαστε Άνθρωποι… να ερωτευόμαστε.
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σας.
α.α.
Σχετικά με την ύπαρξη του Θεού και το επιχείρημα της Ύπαρξης του Μοτσαρτ από τον κύριο Γιανναρά.
Η Μουσική του Θεού εκδηλώνεται μέσω των Νόμων που εναρμονίζουν τις αντιθέσεις του Κόσμου, δηλαδή της έμπρακτης Αγάπης!!
Όμορφος άνθρωπος ο κύριος Γιανναράς. Και όμορφος και άνθρωπος, με την γνωστή σημασία του όρου. Σας θεωρώ έναν από τους κορυφαίους διανοητές της Ευρώπης αν όχι του κόσμου. Και σε αυτήν την συνέντευξη όπως και σε όλο συνολικά το έργο σας αποτυπώνετε με πανέμορφο τρόπο μεγάλες «αλήθειες». Ας έρθω όμως αναπόφευκτα στο ακόμα πιο «αληθινό» παρόν. Η αντίληψη που έχω αυτή τη στιγμή για τα «πράγματα» με οδηγεί απόλυτα καλοπροαίρετα στα παρακάτω συμπεράσματα. Θεωρώ ότι μάλλον δεν σας “ταιριάζει” πολύ η σημερινή εποχή. Στην αρχαία Ελλάδα θα μεγαλουργούσατε πιθανότατα. Αυτό που βλέπω όμως σήμερα είναι ότι ο ζωντανός «εγχώριος» λαός πεθαίνει και κατά την διάρκεια της κηδείας του συνεχίζεται εσείς τελικά, στην πράξη σας, μία όμορφη διανοητική καταγραφή και έκφραση η οποία συμπεριλαμβάνει αλήθειες που φαίνεται να μένουν «νεκρές» στο βαθμό που μένουν μόνο στο επίπεδο του λόγου και των λέξεων. Στην Ελλάδα δεν λειτουργούν στοιχειώδη χαρακτηριστικά της δημοκρατίας αυτή τη στιγμή και εσείς αντί να βρίσκεστε στην πλέον μάχιμη, «ζωντανή» αυτοδιάθεση δηλώνετε “πεσμένος” και απογοητευμένος, όπως και ο μέσος χειραγωγούμενος και φοβισμένος Έλληνας δηλαδή. Μας παρουσιάζετε όμορφες εκθέσεις ιδεών και ιδεολογημάτων όπου ουδεμία σχέση έχουν με την δικτατορία μέσα στην οποία ζει ο ζαλισμένος λαός. Άκου “ο Παπαδήμος είναι σοβαρός άνθρωπος”….Ο Παπαδήμος είναι εκτελεστικό όργανο, δήμιος των οικονομικών συμφερόντων έξωθεν (κλώνος του “γείτονα” Μόντι) χωρίς να έχει καμμία απολύτως νομιμοποίηση από τον ελληνικό λαό. Το όνειρο της Αρχαίας Ελλάδας όμορφο είναι αλλά είναι ειδικά αυτή τη στιγμή όνειρο. Δεν ξέρω σε πιο βαθμό ζείτε στο παρελθόν και σε πιο βαθμό αυτά που λέτε είναι πραγματικό βίωμα σας. Το γνωστό σύνδρομο των ακαδημαϊκών/διανοητών/φιλοσόφων. Ζούνε μέσα στο κεφάλι τους. Στη σκέψη τους. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε πραγματικό, απτό πόλεμο. Όχι σε πόλεμο μόνο ιδεολογιών και λέξεων. Ο Σωκράτης δεν αγόρευε απλώς. Δρούσε. Οι συνθήκες του θανάτου του το αποδεικνύουν…
Όσον αφορά τη στάση της κυρίας Στάης κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, γενικά θα έλεγα ότι είναι αρκετά εύστοχη με μία θεμελιακή εξαίρεση, ως προς το περιεχόμενο του λόγου της. Η ανάγκη για εξουσία δεν είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης…Η ανάγκη για οποιουδήποτε είδους εξουσία ειναι γνώρισμα αυτών που δεν έχουν γνώθι σε «εαυτόν». Που ποτέ δεν γνώρισαν ποιοι πραγματικά είναι και τι ακριβώς κάνουν εδώ. Που ποτέ δεν γνώρισαν τι ουσιαστικά σημαίνει ελευθερία. Δυστυχώς βέβαια η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που έζησαν στο παρελθόν και που ζουνε στο παρόν ανήκει σε αυτήν την «κατηγορία», πράγμα το οποίο δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται περί της ανθρώπινης φύσης και άρα είμαστε εξ ορισμού «φυλακισμένοι» σε αυτό το κάρμα μας.
ΕΞΟΥΣΙΑ= εκτός ουσίας
Θα ήθελα να εκφράσω εδώ και κάποιες πρόσθετες σκέψεις μου. Η εστίαση κυρίως στην ανθρώπινη ετερότητα χωρίς την «υπογράμμίση» της θεμελιακής ανθρώπινης ομοιότητας/ “κοινό-τητας”. Η ετερότητα είναι πανέμορφη, όταν όμως δεν προσκολλάσε σε αυτήν και την βλέπεις για αυτό που πραγματικά είναι. Ένα παιχνίδι μορφών. Το παιχνίδι των μορφών του υπαρκτού, εκδηλωμένου όπως λέμε κόσμου. Αυτό είναι η μισή όψη της αλήθειας. Η μορφή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άμορφο, το ανεκδήλωτο. Ο θόρυβος υπάρχει επειδή υπάρχει η σιωπή. Οι άνθρωποι διαφέρουμε φαινομενικά. Στην ουσία μας έχουμε κοινή υπαρξιακή αφετηρία και βάση. Είμαστε πολύ απλά, άνθρωποι. Έχουμε γεννηθεί από την ίδια μήτρα. Την συμπαντική «μία» μήτρα. Τη μήτρα που γέννησε και γεννάει τα πάντα κάθε στιγμή. Την άχρονη και άμορφη γενεσιουργό δύναμη αυτού που ονομάζουμε «όλο». Είμαστε ένα στην ουσία με αυτό. Μεσά στους άλλους βλέπουμε τον εαυτό μας. Η συνειδητότητά της ύπαρξής μας και μόνο αυτή μας ενώνει ουσιαστικα ως «είδος». Αλλιώς παραμένουμε ένα βιολογικό, φαινομενικά εξελίσιμο και φαινομενικά πολυπρόσωπο «είδος». Το να βλέπεις μόνο την ετερότητα είναι το να είσαι στη ουσία εγκλωβισμένος στη φαινομενικα και πάλι «ξεχωριστή» μορφή σου. Στο εγώ σου. Απόλυτα απομονομένος και αποκομμένος απο οτιδήποτε άλλο υπάρχει και ζει έξω απο εσένα. Θεμελιακά εγκλωβισμένος στη φυσική σου υπόσταση, στο σώμα σου, και σε αυτό που «νομίζεις» οτι είσαι μέσω της σκέψης σου. Η σκέψη όμως, ως μηχανισμός εκ φύσεως, δεν μπορεί ποτέ να είναι βιωματική αλήθεια και ούτε να οδηγήσει σε αυτήν μπορεί. Η «σκέψη» πραγματικά απελευθερώνεται και ουσιαστικά γίνεται υπέροχο δημιουργικό εργαλείο όταν δεν εμπεριέχει «ταυτότητα»: Εγώ είμαι η σκέψη μου. Αλλιώς η σκέψη παραμένει θεμελιακά ο «χειριστής» και όχι το «εργαλείο». Είμαστε κάτι πολύ «πάνω» και πέρα απο τη σκέψη μας.
Εκτιμώ και σέβομαι βαθύτατα τον Κύριο Γιανναρά. Μου έμαθε πολλά. Με βοήθησε με άλλα λόγια να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και τη ζωή. Αλλά νιώθω ότι διατηρεί μία λίγο «μονόπλευρη» προσκόλληση σε ένα «δυτικό» τρόπο σκέψης και αντίληψης που τείνει προς και απολύπτει την «αλήθεια» μεν αλλά που πάντα θα μένει «κάπως» ανολοκλήρωτος αν δεν συζευκτεί ουσιαστικά με την «μυστικιστική», πνευματική παράδοση της Ανατολής.
“Η αλήθεια δεν ήταν ποτέ εμπειρία του πλήθους. Η αλήθεια «συνέβη» μόνο σε άτομα…”
Με θαυμασμό