του Γιώργου Μιλτ. Σαλεμή
Ο Νίκος Ζαχαριάδης πέθανε,για την ακρίβεια αυτοκτόνησε,την 1η Αυγούστου 1973 στο μακρινό Σουργκούτ της Σιβηρίας.Είχε ζητήσει επιμόνως και επανειλημμένως να έρθει στην Ελλάδα για να δικαστεί.Ούτε το Κράτος ούτε το Κόμμα,που τότε προσπαθούσε ν’ανασυνταχθεί από την διάσπαση του 1968,δεν του το είχε επιτρέψει.Ούτε όμως το χώμα της Σιβηρίας του επέτρεψε “εις γην απελεύσει”.Απλώς τον φιλοξένησε παγωμένο μέχρι πρόσφατα.”Πεθαμένος και άλιωτος” (έκφραση του Μακρυγιάννη) ήρθε επιτέλους στην Ελλάδα για να αναπαυθεί οριστικά στο Α’ Νεκροταφείο στις 28 Δεκεμβρίου 1991.
Ό,τι κι αν πούμε εναντίον του,η κατάστασή του δεν αλλάζει.Δεν μπορεί να γίνει καλύτερη αν πούμε καλά λόγια γι’αυτόν,δεν μπορεί να γίνει χειρότερη αν πούμε κακά λόγια.
Ακόμη κι αν δεν μπορούμε να τον συγχωρήσουμε ως άνθρωπο,μπορούμε ν’αφήσουμε αυτή τη δουλειά στο Θεό.Κανένας δεν θα μας κατηγορήσει.
Αν τώρα κρίνοντάς τον,είμαστε υποχρεωμένοι από τις ανάγκες μιας δίκαιης και τίμιας προσέγγισης να πούμε κάποια καλά λόγια γι’αυτόν,δεν πρέπει να φοβόμαστε ότι θα οφεληθεί το Κομμουνιστικό Κίνημα γιατί αυτό έχει πεθάνει προ πολλού,τουλάχιστον με τη μορφή που ξέραμε μέχρι τώρα και που θα μπορούσε να οφεληθεί.Είκοσι χρόνια κλείσανε ήδη.Ακόμα κι εκείνοι που περίμεναν τον Καλύβα και τον Μαραντζίδη για να μάθουν σύγχρονη ελληνική ιστορία,το μάθανε: “απέσβετο και λάλον ύδωρ”.
Δεν έχετε κανέναν λόγο λοιπόν να φοβόσαστε να κρίνετε δίκαια τον Ν.Ζαχαριάδη.
Δεν θα υπάρξουν πολιτικά οφέλη για κανέναν,κανένας κομμουνιστικός ολοκληρωτισμός δεν θα σηκώσει κεφάλι.Κανένας δεν δηλώνει πια“ζαχαριαδικός”.Ο ζαχαριαδισμός έχει “εκπατριστεί” και ζει λάθρα,στην “παρανομία”.Ο “βάκιλος του Ζαχ”,όπως θα λέγαμε ο βάκιλος του Κωχ,έχει μετα-δωθεί χωρίς να έχει μετά-νοηθεί!Ξενιστές του είναι πια οι….εχθροί του ζαχαριαδισμού,
οι περιπλανόμενοι κυνηγοί του “επικηρυγμένου πνεύματος” του Ζαχαριάδη.
Ζει και επωάζεται μέσα σε κείνους που πάσχουν από πολιτική δυσχρωματοψία και ισχυρίζονται ότι “όλοι ίδιοι είναι”, που μας καλούν κάθε τόσο να μη ψηφίσουμε στις εκλογές, που ζητάνε “συντακτική” συνελεύση κι ένας θεός ξέρει από πιο πολιτικό υποκείμενο και τί είδους πολιτική πράξη (επανάσταση, πραξικόπημα, ξένη “βοήθεια”, θαύμα θεϊκό) θα προκύψει,που επιτίθενται χρησιμοποιώντας λεκτική βία-αφού δεν έχουν άλλα μέσα στα χέρια τους-σε όποιον δεν εντάσσεται στο “σχέδιο” που έχουν στον εγκέφαλό τους για τη σωτηρία του κράτους που τίποτα δεν μας δείχνει ότι θεωρούν πατρίδα τους.
Κι αν φοβάστε μήπως οφεληθεί ο Περισσός,κάνετε λάθος.Σκεφτείτε τι ωραία θα περάσετε όταν διαπιστώσετε ότι η πιο δραστική κριτική κατά της καρικατούρας αυτής του ΚΚΕ,είναι η ίδια η ασυνέπειά της με τη Ζαχαριαδική πολιτική ή ακόμα και τη Σταλινική τοιούτη! Έχει μεγάλη πλάκα να τους αποδεικνύεις ότι όσο κι αν προσπαθούν δεν μοιάζουν καν στα ινδάλματά τους.
(Μεγάλη πλάκα έχει επίσης να αποδεικνύεις στους σκληρούς κατήγορους των Ζαχαριάδη,
Στάλιν,Ζντάνωφ κλπ,στους τάχα εχθρούς του ολοκληρωτισμού,πόσο πολύ τους μοιάζουν).
Αν όμως δεν τολμήσετε,αν όμως δεν κατορθώσετε,να κρίνετε δίκαια τον Ν.Ζαχαριάδη,τότε χωρίς να βλάψετε ή να οφελήσετε τους άλλους,θα έχετε βλάψει και θα έχετε ζημιώσει τον ίδιο σας τον εαυτό.
Γιατί, ποιά είναι η κατά κεφαλήν πολιτική καλλιέργεια των ανθρώπων που αρκούνται,που αφήνονται,να πιστεύουν ότι η μεγαλύτερη συμφορά της πατρίδας μας,ο εμφύλιος πόλεμος του ’46-’49,έχει μια μόνο αιτία και μάλιστα αυτή βρίσκεται στα καμώματα ενός ανθρώπου ή έστω μια μικρής ηγερικής ομάδας;
Γιατί, ποιά είναι η κατά κεφαλήν πολιτική καλλιέργεια των ανθρώπων που αρκούνται,που αφήνονται,να πιστεύουν ότι χιλιάδες και εκατομμύρια άνθρωποι,όμαιμοι,ομόγλωσσοι και έχοντες κοινά των θεών τα ιδρύματα,ενεπλάκησαν σε έναν κύκλο αίματος άνευ προηγουμένου επειδή το ήθελε κάποιος και οι συν αυτώ;
Γιατί, ποιά είναι η κατά κεφαλήν πολιτική και η ψυχική καλλιέργεια των ανθρώπων που η εμπάθειά τους και το μίσος τους τους εμποδίζει να δουν ότι μια τέτοια “θεωρία,ευθύς αμέσως, προσδίδει στον άνθρωπο που υποτίθεται ότι κατακρίνουν,σχεδόν υπεράνθρωπες ικανότητες αφού κατάφερε να κινητοποιήσει είτε μαζί του είτε ενάντιά του το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού και την επέμβαση δύο μεγάλων δυνάμεων;
Σημείωση:μιλώ για “κατά κεφαλήν πολιτική καλλιέργεια”και την διαχωρίζω από τις λοιπές καλλιέργειες που επιδέχεται η κάθε κεφαλή.Αυτό γίνεται γιατί,από χρόνια πολλά,πιστεύω ότι οι διάφορες πλευρές της καλλιέργειας του νου και της ψυχής υπόκεινται στον νόμο της ανισόμετρης αναπτυξης.Έτσι εξηγείται γιατί κάποιος εξαιρετικά καλλιεργημένος σε κάποια πράγματα,σε κάποια άλλα βρίσκεται στην εποχή του λίθου και μάλιστα δεν το συνειδητοποιεί αφού δεν τον βοηθάνε αντιστοίχως υπανάπτυκτες πτυχές της ψυχικής του καλλιέργειας.
2
Αν ισχυριζότανε κάποιος ότι ο εμφύλιος έγινε για μια γυναίκα,για μιαν Ελένη,θα τον καταλάβαινα.Θα έλεγα είναι ποιητής,ο άνθρωπος,και θέλει να μας εισαγάγει στο θέμα το περίπλοκο και το ακανθώδες με την ενικότητα του ονόματος “Ελένη” και δή δια της σαγηνευτικής θηλυκής αβύσσου που εκείνο συνεπάγεται.(“της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος…”)
Θα έλεγα ότι ο ποιητής,με μια φράση,θέλει να πει ό,τι δεν λέγεται.Όπως λέμε “τον έπνιξε η θάλασσα” και δεν παραθέτουμε όλες τις αιτίες γιατί οι αιτίες που πνίγουν τους θαλασσινούς είναι πολλές,όσες και οι θάλασσες.Δεν μπορώ όμως να δεχτώ ότι το ’46-49 δεν έγινε εμφύλιος αλλά “ζαχαριαδικό παραξικόπημα”.
Αν όμως οι αιτίες που πνίγουν τους θαλασσινούς είναι πολλές,η “κοπελιά”είναι μία “και δεν της παν τα μαύρα”.Η ψυχή μας είναι μία και δεν της πάνε τα μαύρα της εμπάθειας και της μνησικακίας.
“Αν θέλουμε να κάνουμε χωριό”,αν θέλουμε να οικοδομήσουμε μια νέα συλλογικότητα,αυτό πρέπει να το κάνουμε από την πλευρά του Αδάμ και όχι εκ του μηδενός,γιατί εκ του μηδενός μόνο ο Θεός δημιουργεί.Πρέπει να σχετιστούμε με την “πλευρά του Αδάμ”.Να “διαβάσουμε το μέλλον” μας όπως οι Κλέφτες,“διαβάζανε” το μέλλον στην πλάτη του οβελία.
“Γνώθι σαυτόν”γράφει πάνω της!Να μάθουμε τον εαυτόν μας,τον ατομικό και ακόμα πιο πολύ τον συλλογικό,τον κοινωνικό!
Κι αυτή η “πλευρά του Αδάμ” για μας τους σύγχρονους Έλληνες,είναι συγκεκριμένη.
Έχει πολλές “πλευρές”,η “πλευρά του Αδάμ”,πολλά παΐδια,μικρά και μεγάλα.
Ένα απ’αυτά θα έλεγα ότι είναι η επική άμα και τραγική δεκαετία του ’40 και ένα ακόμη είναι η λεγόμενη Μεταπολίτευση.
Για όλον τον κόσμο όλης της Γης,ο Β’Παγκόσμιος Πόλεμος είναι κάτι σαν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.Θα γυρνάμε ξανά και ξανά,πολλά χρόνια μετά,για να μάθουμε,για να βρούμε τις πηγές του “Αμαζωνίου”που σήμερα μας πνίγει και για να ξορκίσουμε τη φρίκη.Ιδιαίτερα για μας τους Έλληνες,η δεκαετία του ’40-η Αντίσταση και ο Εμφύλιος-είναι ένας ακόμα Πελοποννησιακός Πόλεμος μέσα στον άλλο Πελοποννησιαλό Πόλεμο.Κάτι σαν τις μπάμπουσκες δηλαδή.
3
Ομοίως σκεπτόμενοι για τον Ανδρέα Παπανδρέου,όπως δηλ.σκεφτήκαμε για τον Ζαχαριάδη,δεν θ’αργήσουμε να συμπεράνουμε ότι δεν μπορεί να έγινε ό,τι έγινε επειδή ένας και μόνον άνθρωπος έφερε το μικρόβιο και αυτό το μικρόβιο “μόλυνε”την τάχα υγιή κοινωνία με την “λοιμική του ΠΑΣΟΚ”.(αγαπημένη έκφραση του Χ.Γιανναρά)
Δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από υπο-κριτικό δάκτυλό μας λέγοντας ότι φταίει η τάχα κυρίαρχη μαρξιστική ιδεολογία για τα χάλια μας.Πρώτα-πρώτα ποιά από όλες τις μαρξιστικές ιδεολογίες εννοούμε;Εδώ,δεν είναι ένας ο Χριστιανισμός και είναι ένας και ενιαίος ο μαρξισμός;
Και μόνο αυτοί οι παράγοντες δρουν στον τόπο μας όλα αυτά τα χρόνια;Η “λοιμική του Πασόκ” και ο “κυρίαρχος μαρξισμός”του Συνασπισμού;Δεν υπάρχει ξένος παράγοντας;Ο ξένος παράγοντας υπάρχει επί βαυαροκρατίας και μετά εξαερούται για να εμφανιστεί στα Ίμια και στην “Πλεκτάνη Ανάν”;Δεν υπάρχει πλέον καπιταλισμός;Δεν παράγει αυτός ιδεολογία,”πολιτισμό”,στάση ζωής;
Δεν είναι αυτός ο κύριος υπεύθυνος για την τέτοια κι όχι άλλη ιεράρχηση των αναγκών του νεοέλληνα;Ο καπιταλισμός “έριξε το τείχος” διεμβολίαζοντάς το με τον καταναλωτισμό,με την “γκλαμουριά”και την “χλίδα” και μόνο εδώ,στο “ελληνεπώνυμο κρατίδιο”,κώλωσε και παρέδωσε την διαπαιδαγώγηση των μαζών στους μαρξιστές;
Αυτά μπορούν να τα λένε άνθρωποι άλλοι που δεν καταλαβαίνουν πόσο τα λόγια τους μοιάζουν με με τα λόγια που λέει ο Περισσός ο οποίος ισχυρίζεται ότι η ΕΣΣΔ κατέρρευσε λόγω του “πραξικοπήματος του Γιέλτσιν”και της “προδοσίας του Γκορμπατσώφ”.Μπορούν να τα λένε “ελληνόφωνοι του βαλκανικού νότου”,“η ποδοσφαιρόμυαλη μάζα”,“οι μπουφόνικοι κενολόγοι”(κι αυτές προσφιλείς φράσεις του Χ.Γιανναρά) αλλά δεν μπορούν να τα λένε Έλληνες που έχουν στο μυαλό τους και στην ψυχή τους,πλέον των τριών χιλιάδων χρόνων ιστορία.
Δεν μπορούν οι άνθρωποι που μελετάνε την παράξενη ελκυστικότητα των εκλειψάντων υποκειμένων του Θ.Ι.Ζιάκα και γοητεύονται από την ιλαρότητα της Ζουράρειας ιλιαδορωμέηκης επιστημονικότητας να ισχυρίζονται ότι η κοινωνία μας καταστρέφεται επειδή ο Ανδρέας νίκησε στις εκλογές του ’81.
Δεν γίνεται,οι άνθρωποι που ετοιμάζουν έναν διαφορετικό μέλλοντα Κόσμο,να μην έχουν την ανδρεία ν’αντιμετωπίσουν την αλήθεια,στην αντιφατικότητά της,στην αμφισημία της,θυσιάζοντες έτσι την ομορφιά της.
[Οι άνθρωποι πρέπει να ποθούν αυτή την ομορφιά της αλήθειας ακόμα και με τίμημα την τύφλωση .Τύφλωση-φωτισμένη σαν κι αυτή που έλαβε ο μάντης Τειρεσίας σαν είδε γυμνή την θεά της σοφίας,την Αθηνά.Για να μπορείς να δεις το μέλλον,χρειάζονται θυσίες,χρειάζεται να “χαθούν” από τα μάτια σου τα καθημερινά,τα φαινομενικά.]
Δεν μπορούν οι άνθρωποι που θα οικοδομήσουν μια νέα συλλογικότητα να επιτρέψουν στον εαυτό τους να πάθει αυτό που έπαθαν-μεταξύ πολλών άλλων-οι αμέσως προηγούμενοι που επιχείρησαν κάτι τέτοιο:οι Κομμουνιστές.
Και αυτό που έπαθαν-που πάθαμε-οι Κομμουνιστές,είναι ότι μαζί με τα βρωμόνερα “πέταξαν” και το παιδί!
Μαζί με την σαβούρα της προτενσταντικής και βατικάνειας διάβρωσης πέταξαν και την βρώση,τη σοφία της Ορθόδοξης Ανατολής!
Δεν βρήκαν την ανδρεία,τη σωφροσύνη,τη φρόνηση,να ψάξουν την αλήθεια ως το τέλος,να κρίνουν δίκαια εκείνους που αγωνίστηκαν πριν απ’αυτούς στο στίβο της κοινωνικής αλλαγής.
Δεν μπόρεσαν να φτάσουν στον εσώτερο μανδύα της,στα στοιχειώδη σωματίδια της αλήθειας τους και να οικοδομήσουν με αυτά και πάνω σ’αυτά.
Ποιός έχασε;Η απάντηση είναι ορατή,και διά γυμνού και διά τυφλού οφθαλμού.
Ακόμα “κολάζονται”οι Αριστεροί,ακόμα τιμωρούνται,όχι μόνο γιατί στερήθηκαν αυτή την ίδια τη σοφία,αλλά και γιατί δεν ασκήθηκαν,γιατί δεν προπονήθηκαν,στην εξεύρεση όλης της αλήθειας,
όλου του κάλλους της αλήθειας.Συνομολογούμε δε όλοι ότι το κάλλος κρύπτεσθαι φιλεί.
Απόλεσαν την αρετή που κέρδισαν στα κολαστήρια του συστήματος,“να λένε τα σύκα-σύκα
και τη σκάφη-σκάφη”,έπαψαν να είναι δίκαιοι,να λένε του στραβού το δίκιο και ακόμα κολάζονται μη εννοώντας ότι είναι ήδη ενταγμένοι στο σύστημα από την ίδια εκείνη στιγμή που δεν μπόρεσαν να το αλλάξουν!
Στερούνται λοιπόν,λόγω της ενδογενούς ανεπάρκειας της σκέψης τους,αυτό για το οποίο εντάχθηκαν στην πολιτική ζωή,αυτό για το οποίο υπέστησαν τα μύρια όσα,σε όλη τη διάρκεια του βίου τους:να είναι πρωταθλητές,ολυμπιονίκες θα έλεγα,στην Ανάσταση αυτού του τόπου!
Άλλοτε κολάζονται με το μαρτύριο του Ταντάλου,”δεν πίνουν νερό ποτέ από την βρύση”στην οποία κάποια στιγμή φτάνουν,και άλλοτε κολάζονται με το μαρτύριο του Σισύφου,πάντα κουβαλώντας την πέτρα στην ανηφόρα και πάντα η πέτρα κυλάει πίσω συνθλίβοντας τους.
Έτσι “συνθλιμμένοι” έτσι “διψασμένοι”εξορμούν και πάλι για το ίδιο μαρτύριο.
Το μαρτύριο,η θυσία,αντί για μέσον που ήταν για την Ανάσταση του τόπου,έγινε σκοπός,νόημα!!!
Να μια αληθινή,ζώσα,τραγωδία με όλα τα στοιχεία της,εξόν από την Κάθαρση,την οποία δεν βλέπω να τριγυρνάει κάπου εδώ κοντά.Παρά ταύτα,οι Κομμουνιστές,είναι το “πριν σώμα” όσων επιδιώκουν και όσων θα επιδιώξουν,να “γκρεμίσουν το Ναό του Σολομώντος και να τον οικοδομήσουν σε τρεις ημέρες”!Όπως και οι Χριστιανοί ήταν “το πριν σώμα”των Κομμουνιστών.
Και το σώμα μας,όσο κι αν μας τυραννάει μερικές φορές,δεν το παραμελούμε αλλά το ασκούμε και το γυμνάζουμε.Με την κατάλληλη αγωγή μπορεί να γίνει το εφαλτήριο για τα μεγάλα κατορθώματα της “σωματοψυχής”μας.(η λέξη του Κ.Ζουράρι)
4
Η δικαιοσύνη είναι η “Γη”,διαβάζω στον Ζιάκα.Πάνω της πατάμε,εκείνη μας στηρίζει.
Έχει δυο δορυφόρους,τη Διάκριση και την Ευσπλαχία.Μόνη της δεν πάει πουθενά,έτσι κι αλλιώς είναι…τυφλή.
Πάνω,στον “Ουρανό”,είναι η Φρόνηση και δορυφόροι αυτής η Θεογνωσία και η Φυσιογνωσία.
Μόνος του ο “Ουρανός” δεν υφίσταται.
Απ’τη μια μεριά είναι η Σωφροσύνη,ο “Αέρας”.
Μαζί του,η “Παρθενία” και η “Αγνότητα” που τον παραδίδουν σε μας καθαρό και διαυγή για να τον εισπνεύσουμε.
Απ’την άλλη μεριά είναι η Ανδρεία,”η Θάλασσα” που δεν τα καταφέρνει στον αγώνα χωρίς την Υπομονή και την Σταθερότητα.
Στον μέσον,πάντων και πασών,είναι η Αγάπη την οποίαν στα μέρη τούτα τ’αρχαία,Θεόν καλούμε κι ονομάζουμε.
Κι έχει η Αγάπη,επιτρέψτε μου να προσθέσω,τρείς συν μία ενέργειες,τρία συν ένα άρρητα ρήματα:
Νοιάζομαι -Μοιράζομαι-Φροντίζω!
Όπου,όταν και εφόσον…Ελευθερώνω-εκεί,τότε και καθόσον…. Ελευθερώνομαι!
8 Νοεμβρίου 2009
Των Ταξιαρχών και της Οκτωβριανής Επανάστασης
του οκτωβριανού πραξικοπήματος που επικράτησε σφαγιάζοντας εκατομμύρια αθώων αντιφρονούντων, εννοεί ο προκλητικός συντάκτης της βαθυστόχαστης αυτής αρλούμπας, που δεν αρκέστηκε στο προηγούμενο παραλήρημα πριν λίγες μέρες, αλλά επανέρχεται για να ξύση πληγές και να προσβάλλη τον κοινό νου. Ας πενθήση λοιπόν που οι αδίστακτοι συμμοριτοκατσαπλιάδες του Ζαχαριάδη, του Σιάντου, του Ιωαννίδη και της ΣΝΟΦ δεν τα κατάφεραν να εγκαθιδρύσουν και εδώ τον “παράδεισο” του “Πατερούλη” και των γκουλάγκ, του Εμβέρ Χότζα και της Σιγκουρίμι και των ηλεκτροφόρων συρματοπλεγμάτων, του Χόνεκερ και της Στάζι και του Τείχους του μπολσεβικικού Αίσχους, του Τσαουσέσκου και της Σεκουριτάτε κλπ κλπ. Κι ακόμα να “παραχωρήσουν ανεξαρτησία” στις “κατεχόμενες από την Ελλάδα Μακεδονία και Θράκη”. Βλέποντας τους τραμπούκους του Περισσού να ματαιώνουν ομιλίες που δεν τυχγάνουν της… εκρίσεώς τους σε τόπους όπου έχουν το ακαταδείωκτο λόγω “ασύλου” ή ταινιών που επίσης δεν γουστάρουν (“Ελένη” που υπενικτικά ειρωνικά αναφέρει ο ανερυθρίαστος ερυθρομπολσεβικοχριστιανός), βγάζη κανείς αβίαστα τα συμπεράσματά του για το ποιο θα ήταν το μετ-“εμφυλιακό” μέλλον της Ελλάδας, αν η έκβαση του συμμοριτοπολέμου ήταν αυτή που ο “θιγμένος” συντάκτης του κειμένου θα επιθυμούσε. Ποια θα ήταν η τύχη των μοναστηριών – έχει το απύθμενο θράσσος να αναφέρεται στον γέροντα Γαβριήλ Διονυσιάτη! – όταν σκεφτή κανείς το αβυσσαλέο μένος με το οποίο οι μισόχριστοι συμμοριτοκατσαπλιάδες τρυπούσαν με τις ξιφολόγχες τους τα μάτια των Αγίων στις τοιχογραφίες των Μοναστηριών των Μετεώρων (και κρίμα που οι μοναχοί πριν ελάχιστα μόλις χρόνια αποκατέστησαν, για να μη παραμένη ορατό στους αιώνες το αντίχριστο μπολσεβικικό μένος, το οποίο και σε κάθε δοθείσα ευκαιρία διαπιστώνουμε και στις μέρες μας).
Κανείς δεν αμφισβητεί πως εκτός από αιμοσταγείς συμμοριτοκατσαπλιάδες και αγνοί ανιδιοτελείς άνθρωποι βρέθηκαν στις τάξεις του ΚΚΕ και του Δημοκρατικού (sic) Στρατού, άνθρωποι που δεν είχαν συμμετοχή στα φρικαλέα εγκλήματα με τα οποία βαρύνεται το αμετ-ανόητο κόμμα της προδοσίας και του εγκλήματος (κατά το “Γέρο” της Δημοκρατίας) στην τραγική Δεκαετία του 40. Άνθρωποι που αγνά πίστευαν πως αγωνίζονται για μια δίκαιη κοινωνία και που πλήρωσαν με τίμημα ακριβό την αφέλεια και την πλάνη τους. Αυτοί οι άνθρωποι, με όλη την αφελή τους αγνότητα, δεν μπορεί παρά να έχουν τη συμπάθεια και το σεβασμό κάθε τίμιου και απροκατάληπτου ανθρώπου, έστω κι αν δεν είναι σε θέση έστω και εκ των υστέρων να συνειδητοποιήσουν την εξαπάτησή τους από τα σοβιετόδουλα ανδράποδα του Περισσού. Αυτό μπορεί να έχη κάποιες ψυχολογικές ερμηνείες. Όμως για ανθρώπους υποτίθεται διανοούμενους, που έκαναν μάλιστα και το γενναίο (και καθόλου εύκολο) βήμα της εγκόλπωσης της παράδοσης του τόπου και των προγόνων μας, η οποία από τα αντίχριστα και μισόχριστα μπολσεβικά πρώην κόμματά τους, με ταλιμπανικό μίσος και μένος πολεμήθηκε και πολεμείται, συκοφαντήθηκε και συκοφαντείται και – στις χώρες όπου με τη βία και με ποταμούς αιμάτων αθώων ανθρώπων κυριάρχησαν – τέθηκε υπό απηνή διωγμό, δεν μπορεί να βρη κανείς εύκολα δικαιολογία, έστω και ψυχολογική, όση καλή διάθεση και αν επιστρατεύση! Μάλλον πρέπει να ισχύη κι εδώ αυτό που διαβάζουμε στα νηπτικά κείμενα , πως δηλαδή κι όταν ακόμα κάποιος ελευθερωθή από κάποια πολυετή επήρρεια δαιμονικών πνευμάτων, πάλι δεν είναι απόλυτη και άμεση η πνευματική του αποθεραπεία, που μπορεί να διαρκέση χρόνους πολλούς, γιατί οι δαίμονες έχουν αποκτήσει “δικαιώματα” πάνω τους…
Όσο για το Χρήστο Γιανναρά, άνθρωπο με τέτοια τιμιότητα, οξύνεια και ευθυκρισία, σπάνια συναντά κανείς, χωρίς αυτό να σημαίνη πως δεν είναι δυνατό να κάνη σαν άνθρωπος και λάθη, σε καμμία περίπτωση όμως αυτά που ο ενδεχομένος έντιμος και αγνός αριστερός (προφανέστατα όμως στερούμενος ευθυκρισίας και ορθοκρισίας) Γ. Σαλεμής στα δύο κείμενά του του αποδίδει! Ο Χρ. Γιανναράς και ο δικηγόρος της Θεσσαλονίκης και πρώην Εισαγγελέας Κ. Λογοθέτης (πραγματική απόλαυση κάθε Δευτέρα βράδυ στην 4Ε της Θεσσαλονίκης, όπως άλλωστε και τα κείμενα του Χρ. Γιανναρά στις κυριακάτικες επιφυλλίδες του στην “Καθημερινή” αλλά και στα βιβλία του) είναι αναστήματα ΔΥΣΘΕΟΡΑΤΑ, από αυτά που δυστυχώς σπάνια τα συναντά κανείς στις μέρες της έσχατης παρακμής μας.
του οκτωβριανού πραξικοπήματος που επικράτησε σφαγιάζοντας εκατομμύρια αθώων αντιφρονούντων, εννοεί ο προκλητικός συντάκτης της βαθυστόχαστης αυτής αρλούμπας, που δεν αρκέστηκε στο προηγούμενο παραλήρημα πριν λίγες μέρες, αλλά επανέρχεται για να ξύση πληγές και να προσβάλλη τον κοινό νου. Ας πενθήση λοιπόν που οι αδίστακτοι συμμοριτοκατσαπλιάδες του Ζαχαριάδη, του Σιάντου, του Ιωαννίδη και της ΣΝΟΦ δεν τα κατάφεραν να εγκαθιδρύσουν και εδώ τον “παράδεισο” του “Πατερούλη” και των γκουλάγκ, του Εμβέρ Χότζα και της Σιγκουρίμι και των ηλεκτροφόρων συρματοπλεγμάτων, του Χόνεκερ και της Στάζι και του Τείχους του μπολσεβικικού Αίσχους, του Τσαουσέσκου και της Σεκουριτάτε κλπ κλπ. Κι ακόμα να “παραχωρήσουν ανεξαρτησία” στις “κατεχόμενες από την Ελλάδα Μακεδονία και Θράκη”. Βλέποντας τους τραμπούκους του Περισσού να ματαιώνουν ομιλίες που δεν τυχγάνουν της… εκρίσεώς τους σε τόπους όπου έχουν το ακαταδείωκτο λόγω “ασύλου” ή ταινιών που επίσης δεν γουστάρουν (“Ελένη” που υπενικτικά ειρωνικά αναφέρει ο ανερυθρίαστος ερυθρομπολσεβικοχριστιανός), βγάζη κανείς αβίαστα τα συμπεράσματά του για το ποιο θα ήταν το μετ-“εμφυλιακό” μέλλον της Ελλάδας, αν η έκβαση του συμμοριτοπολέμου ήταν αυτή που ο “θιγμένος” συντάκτης του κειμένου θα επιθυμούσε. Ποια θα ήταν η τύχη των μοναστηριών – έχει το απύθμενο θράσσος να αναφέρεται στον γέροντα Γαβριήλ Διονυσιάτη! – όταν σκεφτή κανείς το αβυσσαλέο μένος με το οποίο οι μισόχριστοι συμμοριτοκατσαπλιάδες τρυπούσαν με τις ξιφολόγχες τους τα μάτια των Αγίων στις τοιχογραφίες των Μοναστηριών των Μετεώρων (και κρίμα που οι μοναχοί πριν ελάχιστα μόλις χρόνια αποκατέστησαν, για να μη παραμένη ορατό στους αιώνες το αντίχριστο μπολσεβικικό μένος, το οποίο και σε κάθε δοθείσα ευκαιρία διαπιστώνουμε και στις μέρες μας).
Κανείς δεν αμφισβητεί πως εκτός από αιμοσταγείς συμμοριτοκατσαπλιάδες και αγνοί ανιδιοτελείς άνθρωποι βρέθηκαν στις τάξεις του ΚΚΕ και του Δημοκρατικού (sic) Στρατού, άνθρωποι που δεν είχαν συμμετοχή στα φρικαλέα εγκλήματα με τα οποία βαρύνεται το αμετ-ανόητο κόμμα της προδοσίας και του εγκλήματος (κατά το “Γέρο” της Δημοκρατίας) στην τραγική Δεκαετία του 40. Άνθρωποι που αγνά πίστευαν πως αγωνίζονται για μια δίκαιη κοινωνία και που πλήρωσαν με τίμημα ακριβό την αφέλεια και την πλάνη τους. Αυτοί οι άνθρωποι, με όλη την αφελή τους αγνότητα, δεν μπορεί παρά να έχουν τη συμπάθεια και το σεβασμό κάθε τίμιου και απροκατάληπτου ανθρώπου, έστω κι αν δεν είναι σε θέση έστω και εκ των υστέρων να συνειδητοποιήσουν την εξαπάτησή τους από τα σοβιετόδουλα ανδράποδα του Περισσού. Αυτό μπορεί να έχη κάποιες ψυχολογικές ερμηνείες. Όμως για ανθρώπους υποτίθεται διανοούμενους, που έκαναν μάλιστα και το γενναίο (και καθόλου εύκολο) βήμα της εγκόλπωσης της παράδοσης του τόπου και των προγόνων μας, η οποία από τα αντίχριστα και μισόχριστα μπολσεβικά πρώην κόμματά τους, με ταλιμπανικό μίσος και μένος πολεμήθηκε και πολεμείται, συκοφαντήθηκε και συκοφαντείται και – στις χώρες όπου με τη βία και με ποταμούς αιμάτων αθώων ανθρώπων κυριάρχησαν – τέθηκε υπό απηνή διωγμό, δεν μπορεί να βρη κανείς εύκολα δικαιολογία, έστω και ψυχολογική, όση καλή διάθεση και αν επιστρατεύση! Μάλλον πρέπει να ισχύη κι εδώ αυτό που διαβάζουμε στα νηπτικά κείμενα , πως δηλαδή κι όταν ακόμα κάποιος ελευθερωθή από κάποια πολυετή επήρρεια δαιμονικών πνευμάτων, πάλι δεν είναι απόλυτη και άμεση η πνευματική του αποθεραπεία, που μπορεί να διαρκέση χρόνους πολλούς, γιατί οι δαίμονες έχουν αποκτήσει “δικαιώματα” πάνω τους…
Όσο για το Χρήστο Γιανναρά, άνθρωπο με τέτοια τιμιότητα, οξύνεια και ευθυκρισία, σπάνια συναντά κανείς, χωρίς αυτό να σημαίνη πως δεν είναι δυνατό να κάνη σαν άνθρωπος και λάθη, σε καμμία περίπτωση όμως αυτά που ο ενδεχομένος έντιμος και αγνός αριστερός (προφανέστατα όμως στερούμενος ευθυκρισίας και ορθοκρισίας) Γ. Σαλεμής στα δύο κείμενά του του αποδίδει! Ο Χρ. Γιανναράς και ο δικηγόρος της Θεσσαλονίκης και πρώην Εισαγγελέας Κ. Λογοθέτης (πραγματική απόλαυση κάθε Δευτέρα βράδυ στην 4Ε της Θεσσαλονίκης, όπως άλλωστε και τα κείμενα του Χρ. Γιανναρά στις κυριακάτικες επιφυλλίδες του στην “Καθημερινή” αλλά και στα βιβλία του) είναι αναστήματα ΔΥΣΘΕΟΡΑΤΑ, από αυτά που δυστυχώς σπάνια τα συναντά κανείς στις μέρες της έσχατης παρακμής μας.
Εκατομμύρια νεκροί, γκουλάγκ, θηριωδίες, τα κρυφά πορνό του μπέρια, οι λιμουζίνες του λένιν, τα αφροδισιακά νοσήματα του Μαρξ, η παράνοια του ζαχαριάδη, τα χρυσά ρολόγια του φλωράκη, η στάζι, οι συμμορίτες του μελιγαλά,και άλλα, και άλλα και άλλα.
Πόσο μεγάλο είναι πράγματι το όραμα για μια άλλη κοινωνία και το έρεβος για την τωρινή, που παρόλο το βάρος της ιστορίας στις πλάτες τους, ιστορίας κατακτημένης με αίμα δικό τους και ιστορίας που γράψανε οι νικητές, άνθρωποι σήμερα κινούν ακόμη για όλου του κόσμου τα χειμερινά ανάκτορα…
κρίμα ….σας διαβάζω και σας σκέφτομαι να φυλάτε σκοπιά στις πολεμίστρες των τειχών σας, Μπας και εισβάλλουν οι απ΄έξω εχθροί να συναντήσουν τα αδέρφια τους που φιλοξενούνται εντός.
Συμπαθάτε με, αλλά άλλο συ(νανα)ζήτηση κι άλλο το κάψιμο του Ιούδα.
Ανάγκη για μεζούρα “ήθους ελευθερίας”;
Όμως τιμία η απόκρυψη του ονόματος. Επ΄ ελπίδι.
Αξιότιμε Ν.Τ.,πρώτα ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ταχύτατη αντίδρασή σας στο άρθρο μου αλλά και τις καίριες επισημάνσεις σας.
Στο εξής οι αναγνώστες θα μπορούν να εννοούν τί εννοώ όταν λέω ότι ο “βάκιλος του Ζαχ”επωάζεται στους τάχα εχθρούς του “ζαχαριαδικού πνεύματος”.
Δεν μπορούσα να φανταστώ καλύτερη τεκμηρίωση των λόγων μου.
Και πάλι ευχαριστώ.
Τώρα μερικές μεθοδολογικές παρατηρήσεις:
1.Όταν λέω “Ελένη” δεν εννοώ του Γκατζογιάννη.Για όνομα του Θεού,δεν επρόκειτο ποτέ να ασχοληθώ με τον Γκατζογιάννη και μάλιστα εκ παραλλήλου με τον Γιανναρά.Ασχολούμε με τους σοβαρούς “κομμουνιστοφάγους”.(αυτό,παρακαλώ, να το εκλάβετε ως φιλοφρόνηση.Ήδη σας θεωρώ σοβαρό κομμουνιστοφάγο αφού ασχολούμαι μαζί σας).
2.Η “Ελένη”του κειμένου είναι η Ωραία Ελένη για την οποία έγινες ένας άλλος πόλεμος-δεν αποκλείεται να ήταν κι αυτός εμφύλιος με κάποια έννοια-ο πόλεμος της Τροίας.
3.Αν πρέπει οι έλληνες κομμουνιστές να απολογηθούν όχι μόνο για τα δικά τους πεπραγμένα αλλά και για τα πεπραγμένα του Στάλιν,του Μπέρια,του Τσαουσέσκου κλπ.καλό είναι να αρχίσετε κι εσείς να απολογείστε για όλα εκείνα που έχει “προσφέρει” στον κόσμο ο καπιταλισμός.Προτείνω ν’αρχίσεται από τις αστικές επαναστάσεις των ευρωπαϊκών κρατών.Να μείνετε αρκετά στην Γαλλική τοιούτη.Να μας πείτε και για τον Α’παγκόσμιο πόλεμο και μετά να καταλήξετε στον Χίτλερ και στον Μουσολίνι.Θα παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον την απολογία σας.Ιδιαίτερα θα εκτιμήσουμε τα σημεία εκείνα που θα αναφέρονται στην αποικιοκρατία και στην νεοαποικιοκρατία,στην παγκοσμιοποίηση,στα πραξικοπήματα και στις εμφύλιες συρράξεις που πυροδότησε ο καπιταλισμός σε όλο τον κόσμο στα χρόνια που ήταν μόνος του αλλά και στα εβδομήντα που υπήρχε το αντίπαλο δέος.
Τέλος θα ήθελα να μας πείτε για τα συμπεράσματά σας μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.Προσέξτε όμως.Μην πάθετε το ίδιο που παθαίνει και ο Πρετεντέρης.Που νομίζει ότι ο κόσμος χωριζότανε σε τρία μέρη:τον ολοκληρωτισμό του Στάλιν,τον ολοκληρωτισμό του Χίτλερ και τη “Δημοκρατία”που ζούμε εμείς(!)
Αν στον μαρξισμό οφείλεται ο ολοκληρωτισμός του Στάλιν,δεν νομίζετε ότι και ο Χιτλερισμός του Χίτλερ οφείλεται στον καπιταλισμό;
Οι μεγάλοι μας διανοητές,μαζί τους και ο Γιανναράς που ως διανοητής είναι μεγάλος ενώ ως πολιτικός είναι για κλάματα,ισχυρίζονται ότι ακόμα και αυτός ο μαρξισμός είναι “η αυτοκριτική της νεοτερικότητας”ήγουν του Διαφωτιστικού πνεύματος.Εσείς τί λέτε επ’αυτού;
Στο τέλος θα είμαι σκληρός μαζί σας:φαίνεται να αγνοείτε μια βασική συνιστώσα της συζήτησης περί “μπολσεβικισμού”,εκείνη που τον θεωρεί ως μία “αίρεση του ρώσικου χριστιανισμού”!Αν είχατε μελετήσει καλά τον Γιανναρά θα το ξέρατε.Η άποψη αυτή μελετάει τη σχέση που έχει η ορθόδοξη πνευματικότητα των Ρώσων με την ένταση και την ισχύ που απέκτησε ο μπολσεβικισμός στη Ρωσία,σε μία και μοναδική παγκόσμια πρωτοτυπία.
Για τον κόπο που θα κάνετε να μου απαντήσετε σε όλα αυτά δεν θα φανώ αχάριστος.Θα σας καταθέσω τις απόψεις μου για το πόσο μοιάζουν οι πολιτικές θέσεις του Γιανναρά με εκείνες του Λένιν,για τα ζητήματα του πολέμου,της ειρήνης,του κράτους,της αστικής δημοκρατίας.Ιδιαίτερα θα σταθώ στην μεγάλη λενινιστική επιταγή μετά την ήττα της επανάστασης του 1905-07:”να ρίξουμε ξίδι και χολή”…..
Ταύτα και μένω