Ο εν Βενετία Αγ. Γεώργιος των Ελλήνων

19
979

Ο Ισοκράτης επιλέγει

Αρχές του 16ου αιώνα και η πόλη των τεναγών σφύζει από την παρουσία των Ελλήνων. Παρά τα πλούτη, υλικά και πνευματικά, που η Γαληνοτάτη Δημοκρατία έχει προσποριστεί, με το καλό και με το άγριο, από την άρτι καταρρεύσασα Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν εννοεί να επιτρέψει στους πρόσφυγες αυτούς να οικοδομήσουν τη δική τους εκκλησία και να προσφέρουν την “οφειλομένην λατρείαν”  εις τον υμέτερον δεσμότη.

Τότε παρεμβαίνουν οι Στρατιώτες! Κάθονται και γράφουν μια γραφή και ζητούν αυτό που δικαιούνται. Και ω του θαύματος το συμβούλιο των Δέκα αμέσως, ήγουν αυθημερόν, κάνει δεκτό το αίτημα και αναιρεί όλη την μέχρι τότε πολιτική του έναντι των Ελλήνων!

Το κείμενο αυτής της των Στρατιωτών αναφοράς, ως και την απόφαση των Δέκα, παρουσιάζουμε σήμερα στους φιλίστορες αναγνώστες του Αντιφώνου. Την πρώτη μετάφρασή του στα ελληνικά την οφείλουμε στον σπουδαίο Γαλαξειδιώτη Κωνσταντίνο Σάθα.

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι Στρατιώτες που έχουν τόσο μεγάλο κύρος στην πόλη των τεναγών;

Αυτή είναι μεγάλη ιστορία. Και όπως πολλές πτυχές της ιστορίας και δη της μεσαιωνικής καλουμένης παραμένει συσκοτισμένη και άγνωστη.

Σκοπό έχουμε να την φωτίσουμε κατά τις μικρές μας δυνάμεις.

Προς το παρόν ας απολαύσει, ο αναγνώστης, την θεολογία εκείνων των ανθρώπων, το πώς αντιλαμβάνονταν τον Κόσμο και τη ζωή οι “φτωχοί Στρατιώτες”, οι τελευταίοι πρόμαχοι των κάστρων του Μοριά που αποσύρθηκαν για να προασπίσουν τη Βενετία από άλλους κινδύνους.

Ως πρώτο μικρό βήμα δημοσιεύουμε σήμερα την αναφορά για τον Αγ. Γεώργιο μαζί με μια εικόνα της Δευτέρας Παρουσίας που απ' το κείμενο προκύπτει ότι απασχολούσε ιδιαίτερα τους τραχείς άμα και ευλαβικούς εκείνους Στρατιώτες 

 

Τη 4 Οκτωβρίου 1511 οι εν Ενετία Στρατιώται υπέβαλον εις το συμβούλιον των Δέκα αναφοράν, ήτις αυθημερόν εγένετο δεκτή, και ακυρωθέντων των κατά της ελληνικής εκκλησίας παλαιών δογμάτων, επετράπη εις τα ελληνικόν γένος να θεμελίωση την επ' ονόματι του πάτρωνος και οδηγού των Στρατιωτών αγίου Γεωργίου* μέχρις του νυν διατηρουμένην Ελληνικήν εκκλησίαν.

Το πολύτιμον τούτο έγγραφον, το οποίον αναιδής αγνωμοσύνη δια λόγους αγνώστους μοι, παρέδωκεν εις λήθην, έχει ως εξής νυν πρώτον εξελληνιζόμενον`(κείμενο του Κ. Σάθα)

“Αναφορά των Στρατιωτών προς τον γαληνότατον ηγεμόνα και τους εκλαμπροτάτους Αυθέντας. 

”Έκαστος πιστός χριστιανός χρεωστεί να προτιμά παντός άλλου την αγίαν θρησκείαν, θεραπεύων ταύτην πάση δυνάμει και επιμελεία ως αρχήν και θεμέλιον πάσης πράξεως και οδηγόν προς το ποθητόν τέλος της μακαριότητας` αλλ' ημείς ελθόντες εις την χώραν ταύτην ως πολεμισταί και υπερασπισταί του ενδόξου υμών κράτους, και αγαγόντες οι πλείους τας γυναίκας και τέκνα, με την πρόθεσιν να ζήσωμεν μεθ' ημών και αποθάνωμεν υπό την σκιάν των Υ. εξ. στερούμεθα εκκλησίας, ένθα συνερχόμενοι νά προσφέρωμεν την οφειλομένην λατρείαν (latria) εις τον ημέτερον δεσπότην θεόν, και ακούωμεν την θείαν λειτουργίαν ελληνικώ τω τρόπω (more greco), καθότι η υφ' υμών χορηγηθείσα εις το ημέτερον έθνος επί τοιούτω σκοπώ καπέλλα του αγίου Βλασίου είνε τόσον στενή και ανεπαρκής εις περιοχήν του πολυαρίθμου ημών γένους, ώστε ούτε εντός, ούτε έκτος δυνάμεθα να σταθώμεν` συγχρόνως δ' εις τον σημειωθέντα τόπον αναμιγνύονται διάφορα γένη, γλώσσαι, φωναί και ιερουργίαι ελληνικαί και λατινικαί, επιφέρουσαι σύγχυσιν υπερβαίνουσαν την της Βαβυλωνίας, όταν ο κατά του αντάρτου Νεμρώδ παρωργισμένος Θεός συνέχυσε το ανθρώπινον γένος δια της διαιρέσεως των γλωσσών όθεν ούτε οι λατίνοι εννοούσιν ημάς, ούτε αυτούς ημείς, μάλιστα ούτε εκείνοι ούτε ημείς συνεννοούμεθα προς αλλήλους· αν δ' επιτρέπηται, δυνάμεθα να προσθέσωμεν ότι ούτε αυτός ο δεσπότης ημών θεός εννοεί τας δεήσεις ούτε ημών ούτε εκείνων, δια την επικρατούσαν σύγχυσιν και ανακάτωσιν.

”Στερούμενοι μάλιστα χώρου εις ταφήν των νεκρών, ως έχουσιν άπασαι αι εκκλησίαι, βλέπομεν τα οστά ημών αναμιγνυόμενα προς τα κόκκαλα των γαλεωτών, αχθοφόροι και παντός άλλου αχρείου ανθρώπου, εν τοιαύτη δε περιπτώσει θα επροτιμώμεν να μένωμεν αταφοι` οι ημέτεροι νεκροί, χωννόμενοι άνευ τάφων επί της κοινής οδού και του αγρού, μετ' ολίγας ημέρας εκβάλλονται και ρίπτονται εις την θάλασσαν. Τούτο δε πράττει ο εφημέριος δια να ελευθέρωση τον τόπον εις ταφήν άλλων, διότι πτωχότατος ων εκ του εισοδήματος των ταφών ζη. Αλλ' ό,τι ο εφημέριος θεωρεί εύλογον, ημείς θεωρούμεν απαίσιον και σκληρότατον, όταν δε σημάνη η τελευταία ημέρα της κρίσεως, μετά πολλής δυσκολίας θα ζητηθώσιν οι ιχθύς της θαλάσσης ιν' αποδώσωσι τα ημέτερα κατακερματισμένα μέλη και οστά εις αναγέννησιν των σωμάτων.

”Όθεν πιεζόμενοι υπό τοσούτων οχληρών κακών, εν ελλείψει πάσης άλλης καταφυγής, προσφεύγομεν εις τας Υ. εξ. και επειδή γινώσκομεν ότι είσθε χριστιανικώτατοι, ευλαβέστατοι, και εκλαμπρότατοι, σας ικετεύομεν ταπεινώς και γονυκλιτεί ίνα επινεύσητε και μας χορηγηθή η άδεια προς αγοράν δι' ιδίας ημών δάπανης γηπέδου εν τη πόλει ταύτη, όπως επ' αυτού οικοδομήσωμεν εκκλησίαν εις δόξαν του θεού και επ' ονόματι του ημετέρου συμμάχου και οδηγού αυθέντου αγίου Γεωργίου, ούτω δε με την βοήθειαν του θεού και με την χάριν του ειρημένου Αγίου ζωογονούμενοι εκθέσωμεν την ημετέραν ζωήν υπέρ της υπηρεσίας, τιμής και ωφελείας των ημετέρων αυθεντειών, και τούτο ουχί διότι και νυν αισθανόμεθα ανανδρίαν, μικροψυχίαν, ή και ολίγην πίστιν και αγάπην προς υμάς, αλλά διότι θα μας χορηγήσητε βεβαίαν ταφήν και δεν θά επαναληφθή το προσημειωθέν άτοπον.

”Τούτο ζητούμεν ως ειδικήν χάριν, βέβαιοι ότι θα την |επιτύχωμεν, ως έντιμον και ιεράν, και μάλιστα δια ν' αποδειχθή ότι δεν μας θεωρείτε χειρότερους και ολιγώτερον εκτιμάτε από τους αιρετικούς Αρμενίους και τους απίστους Ιουδαίους, οι οποίοι τόσον εδώ ως και εις τας άλλας χώρας ένθα κυβερνάτε, έχουσι συναγωγάς και τσαμία, λατρεύοντες κατά την συνήθειάν των τον υπ' αυτών κακώς γινωσκόμενον θεόν πιστεύομεν μάλιστα, ότι αι Υ. αυθεντείαι μας θεωρούσιν αληθείς και καθολικούς χριστιανούς, και ως τοιούτους θα μας ικανοποιήσητε χορηγούντες την αιτουμένην ιερωτάτην χάριν, άλλως θα μάθωμεν δια πραγμάτων ότι εννοείτε να μας μεταχειρισθήτε χειρότερον των Τούρκων και Σαρακηνών, οι οποίοι καλώς μεταχειριζόμενοι τους υπηκόους αυτών χριστιανούς, τοις επιτρέπουσι και εκκλησίας και δημοσίας τελετάς. Αλλ' ημείς, οι πιστότατοι υμών υπηρέται, αδυνατούντες να φαντασθώμεν ότι θ' απορριφθή η ημετέρα αίτησις, ελπίζομεν εξ εναντίας ότι θ' απολαύσωμεν την χάριν πλατείαν και υπερτέραν των ημετέρων προσδοκιών.”

 

Επί της αναφοράς ταύτης εγράφη και η έξης απόφασις του Συμβουλίου των Δέκα.

“Αμέσως ελήφθη η επομένη απόφασις. Τη ισχύι του Συμβουλίου τούτου χορηγείται εις τους αναφερομένους ό,τι ταπεινώς ανωτέρω ζητούσι, μη λαμβανομένης υπ' όψει της υπό του αυτού Συμβουλίου περί του αυτού θέματος εκδοθείσης αποφάσεως τη 28 Μαρτίου 1470, υπό τον όρον όμως ίνα ο αγορασθησόμενος υπ' αυτών τόπος αρέση εις το ημέτερον κράτος και τους Αρχηγούς του Συμβουλίου τούτου, διο και υποχρεούνται να σημειώσωσι και δηλώσωσι προηγουμένους αυτόν”.

*Πάτρων των Στρατιωτών ήτο αυτός ο των αρματωλών άγιος Γεώργιος· το όνομα του επικαλούνται εν τη μάχη της Νοβάρας (1495)

 

 

Σημείωση: το κείμενο βρίσκεται στο βιβλίου του Κ. Σάθα “Έλληνες Στρατιώται εν τη Δύση” εκδ. Φιλόμυθος. Η εικόνα βρίσκεται στη συλλογή της Ελληνικής Αδελφότητας της Βενετίας και ψηφιοποιημένη, μαζί με πολλά άλλα τεκμήρια, βρίσκεται στη διεύθυνση:

 

http://spellcast.innoetics.com/spellcastx/spellcast.aspx?url=http:%2F%2Feib.xanthi.ilsp.gr%2Fgr%2Ficons.asp

19 Σχόλια

  1. Από προσεκτική ανάγνωση του κειμένου προκύπτει ότι αυτό που ζήτησαν οι Στρατιώτες και τους παραχωρήθηκε αυθημερόν ήταν άδεια να κτίσουν ναό στην Βενετία όπου θα μπορούσαν εκκλησιάζονται. Δεν λέει τίποτε ούτε η αίτηση ούτε η απόφαση “χάριτος” της Ενετικής κυβέρνησης σχετικό με τον τύπο και το δόγμα της λατρείας στον ναό αυτόν. Από την απουσία μνείας του σημαντικού αυτού θέματος μπορούμε να συμπεράνομε ότι δόγμα θα ήταν το Παπικό και ο τύπος ίσως αυτός της Ουνίας, αν όχι αυτός ο ίδιος των Λατίνων.

    Αυτά για να μη έχομε καμία ψευδαίσθηση σχετικά με την ανεκτικότητα της Βενετίας προς την Ορθοδοξία, ή την επιρροή αυτών των κακόμοιρων μισθοφόρων, που αναγκάστηκαν να υπηρετήσουν μια πολιτεία που από το 1204 και μετά συνεχώς επιβουλευόταν το Βυζάντιο, και της οποίας η έχθρα για τους Έλληνες δεν φαίνεται να μειώθηκε, ακόμα και μισό αιώνα μετά την τελική καταστροφή του κράτους των, τόσο ώστε να τους επιτρέψει την δικιά τους λατρεία στα εδάφη της.

  2. “…στερούμεθα εκκλησίας, ένθα συνερχόμενοι νά προσφέρωμεν την οφειλομένην λατρείαν (latria) εις τον ημέτερον δεσπότην θεόν, και ακούωμεν την θείαν λειτουργίαν ελληνικώ τω τρόπω (more greco), καθότι η υφ’ υμών χορηγηθείσα εις το ημέτερον έθνος επί τοιούτω σκοπώ καπέλλα του αγίου Βλασίου είνε τόσον στενή και ανεπαρκής εις περιοχήν του πολυαρίθμου ημών γένους, ώστε ούτε εντός, ούτε έκτος δυνάμεθα να σταθώμεν` συγχρόνως δ’ εις τον σημειωθέντα τόπον αναμιγνύονται διάφορα γένη, γλώσσαι, φωναί και ιερουργίαι ελληνικαί και λατινικαί, επιφέρουσαι σύγχυσιν υπερβαίνουσαν την της Βαβυλωνίας, όταν ο κατά του αντάρτου Νεμρώδ παρωργισμένος Θεός συνέχυσε το ανθρώπινον γένος δια της διαιρέσεως των γλωσσών όθεν ούτε οι λατίνοι εννοούσιν ημάς, ούτε αυτούς ημείς, μάλιστα ούτε εκείνοι ούτε ημείς συνεννοούμεθα προς αλλήλους· αν δ’ επιτρέπηται, δυνάμεθα να προσθέσωμεν ότι ούτε αυτός ο δεσπότης ημών θεός εννοεί τας δεήσεις ούτε ημών ούτε εκείνων, δια την επικρατούσαν σύγχυσιν και ανακάτωσιν….”
    Η αναφορά είναι σαφέστατη! Ναούς έχουν οι Στρατιώτες. Εκκλησία Ελληνική δεν έχουν και αυτή ακριβώς ζητάνε. Θέλουν να ψάλουν ελληνικά και να προσφέρουν την λατρεία κατά τον ελληνικό τρόπο. Ο Σάθας υποψιασμένος παραθέτει και τις λέξεις του πρωτοτύπου και δεν αρκείται μόνο στη δική του μετάφραση. Όσο για τον Α. Γεώργιο ούτε παπικός είναι ούτε ουνίτης. Η εκκλησία είναι ορθόδοξη κι όποιος θέλει ανάβει κερί.

  3. Νομίζω πως ο κ. Μαμουλάκης έχει κάποιο δίκιο να υποπτεύεται τους Βενετσιάνους. Γιατί η φράση “ελληνικώ τω τρόπω (more greco)” παραπέμπει στην Ουνία. Επίσημα οι Ουνίτες ονομάζονται “ελληνόρυθμοι” (greco rito) από τους Ρωμαιοκαθολικούς.

    Όμως, όπως σωστά παρατηρεί ο Γιώργος Σαλεμής, η εκκλησία από την αρχή λειτούργησε ως Ορθόδοξη. Και μάλιστα τον ίδιον αιώνα (16ο), λόγω ερημώσεως της περιοχής της Λυδίας από χριστιανικό πληθυσμό, η έδρα του Μητροπολίτου Φιλαδελφείας μεταφέρθηκε στη Βενετία και ο Μητροπολίτης Φιλαδελφείας έκτοτε φέρει τον τίτλο του Προέδρου Βενετίας. Έτσι, η Βενετία ήταν η μόνη πόλη στη Δύση που είχε Ορθόδοξο επίσκοπο και η μόνη στον ρωμαιοκαθολικό κόσμο όπου εκτυπώνονταν λειτουργικά και θεολογικά βιβλία της Εκκλησίας μας και από εκεί διοχετεύονταν στον τουρκοκρατούμενο και βενετοκρατούμενο ελληνορθόδοξο πλήρωμα. Ενώ δηλαδή ο Πάπας επέμενε να ελέγχει όλη τη θρησκευτική έντυπη παραγωγή, μέσω του γραφείου της “Προπαγάδας της πίστεως”, και τη λατρεία, μέσω της Ουνίας, για αιώνες η Βενετία ήταν το μόνο κράτος που τον αψηφούσε. Ίσως σ’ αυτό να έπαιξε ρόλο κι η ρωμέικη παράδοση της πόλης, μια κι η Βενετία ήταν η τελευταία πόλη της Β. Ιταλίας που δέχτηκε την επικυριαρχία των Λογγοβάρδων εισβολέων τον 11ο αιώνα (μέχρι τότε οι πολίτες της, πρόσφυγες από τα εδάφη του εξαρχάτου της ραβέννας του Ιουστινιανού, ήσαν φόρου υποτελείς της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, του λεγόμενου “Βυζάντιου”). Γι’ αυτό, και μετά την Άλωση, ήταν η πόλη που φιλοξένησε τους περισσότερους πρόσφυγες, κυρίως άρχοντες, με επικεφαλής την Άννα, κόρη του τελευταίου πρωθυπουργού Λουκά Νοταρά.

  4. Ευχαριστώ αγαπητέ Theo για τις σημαντικές παρατηρήσεις σου. Θα ήταν ακόμα πιο διαφωτιστικό το να μάθουμε πότε, ποια χρονική στιγμή, η Ουνία αρχίζει να διεμβολίζει την ορθόδοξη πίστη των Ελλήνων της Ιταλίας και Σικελίας. Όπως και το πόσο κράτησε αυτή η διαπάλη μια και η μετάλλαξη δεν έγινε μονομιάς και χωρίς αντίσταση.

  5. Στην ελληνόφωνη Νότια Ιταλία και Σικελία (όπου τον 14ο αιώνα υπήρχε μεγάλη άνθιση του μοναχισμού με πάνω από 50 μοναστήρια και αρκετούς Αγίους) ο Πάπας ανεχόταν κάπως την Ορθοδοξία μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνα, αν και πρωτίτερα πολλοί Ορθόδοξοι αναγκάστηκαν να ασπαστούν την Ουνία. Δεν επέτρεπε μεν να υπάρχουν Ορθόδοξοι επίσκοποι στην περιοχή και οι εναπομείναντες Ορθόδοξοι υποχρεώνονταν να πηγαίνουν στην Αλβανία και στην Πελοπόννησο, για να χειροτονούνται ιερείς. Μετά όμως τη σύνοδο του Τριδέντου (που ολοκληρώθηκε το 1563) και την κήρυξη της Αντιμεταρυθμίσεως από τους Ρωμαιοκαθολικούς, διέλυσε βίαια τη σύνοδο που προσπάθησαν να συγκαλέσουν οι Ορθόδοξοι ιερείς της περιοχής και τους ανάγκασε να ασπαστούν την Ουνία, να γίνουν δηλαδή ελληνόρρυθμοι ρωμαιοκαθολικοί. Στη συνέχεια πολλές από αυτές τις ουνίτικες κοινότητες υιοθέτησαν και το λατινικό τυπικό στη λατρεία. Κι όμως, η σύγχυση μεταξύ των ελληνοφώνων κατοίκων παρέμενε, μέχρι και πριν από 20 χρόνια. Ένας φίλος μου επισκέφθηκε κάποια ελληνόφωνα χωριά της Καλαβρίας τη δεκαετία του 1980. Οι ουνίτες εφημέριοι του έλεγαν πως είναι Ορθόδοξοι (ίσως να θεωρούσαν πως αυτό συνέβαινε επειδή λειτουργούσαν στα ελληνικά). Το 1994 ο αγιορείτης μοναχός Κοσμάς πήγε στη Νότια Ιταλία, συνάντησε κάποιους ελληνόφωνους κατοίκους, τους μίλησε για την Ορθοδοξία και τη ρωμέικη παράδοσή τους, κάποιοι από αυτούς την ασπάστηκαν, δυο τρεις από αυτούς έγιναν μοναχοί και κάποιοι δήμοι τους παραχώρησαν κάποιες βυζαντινές εκκλησίες και ι. μονές για 99 χρόνια. Σε μια απ’ αυτές, τον άγιο Ιωάννη τον Θεριστή, εγκαταστάθηκε ο π. Κοσμάς με τους δυο ή τρεις ντόπιους μοναχούς, το 2005 όμως αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει, ώστε να εγκατασταθούν ρουμάνοι μοναχοί. Ο π. Κοσμάς εκοιμήθη στο Άγιο Όρος, στις 12 Δεκεμβρίου του 2010, σε ηλικία 57 ετών.

  6. Μπορούμε να πούμε, λοιπόν, ότι το 1511 δεν υφίσταται στην πραγματικότητα Ουνία και επομένως ότι όταν οι Στρατιώτες ομιλούν για “ελληνικός τρόπο” εννοούν όντως τον ορθόδοξο και όχι αυτόν της Ουνίας;

  7. Όχι. Η Ουνία θεμελιώθηκε με τη σύνοδο της Λυών του 1282, κι όσοι την δέχτηκαν, υποτασσόμενοι στον Πάπα, όπως ο Μιχαήλ Η΄Παλαιολογος κι ο πατριάρχης Ιωάννης Βέκκος, ήσαν ουνίτες. Αλλά κυρίως Ουνίτες είναι όσοι δέχτηκαν τη σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας του 1439, όπως οι αυτοκράτορες Ιωάννης και Κωνσταντίνος, οι Παλαιολόγοι, ο τελευταίος πριν από την Άλωση πατριάρχης, ο Ισίδωρος Κιέβου, ο Βησσαρίων Νικαίας και πολλοί άλλοι στη συνέχεια.
    Μάλλον φαίνεται πως η πίεση που εξασκείτο προς τους φυγάδες και σπουδαστές ρωμιούς στις ρωμαιοκαθολικές χώρες να ασπαστούν την Ουνία, δεν εφαρμοζόταν από τους Βενετσιάνους, και πως αυτό έκανε την πόλη τους καταφύγιο για πολλούς Ορθοδόξους κατά την Τουρκοκρατία.

  8. Αγαπητέ Theo, στις έρευνές μου συνάντησα μιαν αναφορά στο Πάσχα του 1482 όπου φέρεται να πέφτει στις 26 Μαΐου !!! Αν δεν πρόκειται για χοντρό λάθος των ιστορικών αυτό θα πει ότι εκείνος ο Μάρτης έλειψε από τη Σαρακοστή. Πράγμα που δυσκολεύομαι να πιστέψω. Μήπως θα μπορούσες να μου του εξηγήσεις; Υπάρχει περίπτωση κάποιος υπολογισμός του Πάσχα να δίνει τέτοια ημερομηνία;!

  9. ποιά Ουνία βρέ παιδιά , ποιά 0ρθοδοξία, ποιά Βενετία, ποιό Σάθας και πού τάχα ζούμε…(Συγγνώμη για την γραφή μου αλλά δεν έχω πολυτονικό και λίγα γνωρίζω) Εχετε υπόψη σας ότι στο Δήμο Ζωγράφου μετά την εκταφή σπάζουν τους ανθρώπους σε κομμάτια για να χωρέσουν στα μικρά ταφίδια των άλυωτων? Γνωρίζετε ότι επάνω στο χώρο που φυλάσσονται τα οστάστεγνώνουν οι κάδοι των απορριμάτων και μπροστά στο προσκυνητάρι τους παρκάρουν τα απορριματοφόρα του Δήμου απαγορεύοντας την προσέγγιση των ανθρώπων που τυχόν θα ήθελαν να ανάψουν ένα κερί ? Επειδή αυτό μου συνέβη σε δικό μου άνθρωπο έστειλα διαμαρτυρία και με φωτογραφίες και στην Αρχιεπισκοπή και στον σταθμό τον ραδιοφωνικό της εκκλησίας και σε εφημερίδες ,και στον Δήμο Ζωγράφου.Ουδεμία έλαβα ποτέ απάντηση…Θεός φυλά τα έρημα…Οι άνθρωποι τότε και οι άνθρωποι τώρα λίγη έχουν απόσταση.

  10. Το 1482 το Πάσχα έπεσε στις 6 Απριλίου. (Τότε ίσχυε το ιουλιανό ημερολόγιο σ’ όλη τη χριστιανοσύνη.)

    Το νωρίτερο που μπορεί να πέσει το Πάσχα, κατά το ισχύον (διορθωμένο ιουλιανό) ημερολόγιο είναι στις 4 Απριλίου και το αργότερο στις 8 Μαΐου. Και το νωρίτερο που μπορεί να πέσει η Καθαρά Δευτέρα είναι 15 Φεβρουαρίου, ενώ το αργότερο, στις 21 Μαρτίου. Οπότε, δεν λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή.

    (Το Πάσχα εορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας. Οι υπολογισμοί για τον εορτασμό του ανά τους αιώνες έχουν γίνει από τους Αλεξανδρινούς μαθηματικούς, κατά παράκλησιν των Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Η ημερομηνία του για κάθε έτος βρίσκεται αν γνωρίζει κανείς το “θεμέλιον της σελήνης” και τους “κύκλους του ηλίου” και κάνει κάποιους λίγο πολύπλοκους υπολογισμούς για το συγκεκριμένο έτος. Επειδή όμως η Εκκλησία μας ακολουθεί τους πίνακες που έχουν καταρτίσει οι παραπάνω μαθηματικοί, στον αιώνα μας η εαρινή ισημερία υπολογίζεται στις 3 Απριλίου, δηλαδή με 13 μέρες καθυστέρηση, ενώ οι ρωμαιοκαθολικοί και διαμαρτυρόμενοι την υπολογίζουν στις 21 Μαρτίου, όπως είναι αστρονομικά σωστό. Και ο λόγος που η Εκκλησία μας επιμένει σ’ αυτό το επιστημονικό “λάθος” είναι για να συνεορτάζουμε το Πάσχα με τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες που σ’ όλο το εορτολόγιό τους ακολουθούν το ιουλιανό ημερολόγιο, ενώ εμείς το ακολουθούμε μόνο για τις κινητές εορτές, αυτές δηλαδή που σχετίζονται με το Πάσχα.)

  11. Υπέροχα!!! Άρα στις 26 Μαΐου του 1482 δεν ήταν Κυριακή του Πάσχα αλλά του Αγίου Πνεύματος!!! Πρόκειται για λάθος του ιστορικού.
    Θερμές και πολλές ευχαριστίες Theo!!!

  12. Αγαπητέ Theo πάλι θα σε παρακαλέσω να με βοηθήσεις.
    Όταν είχα πάει στο Όρος άκουσα από έναν γέροντα μια λέξη που δεν την έχω συγκρατήσει. Κάποιος λαϊκός όταν τον συνάντησε του φίλησε το χέρι υποκλινόμενος με έναν συγκεκριμένο τρόπο που πια δεν συνηθίζεται. Αυτό του είχε κάνει εντύπωση και το ανέφερε σαν ένδειξη διασωζόμενης ευλάβειας. Πώς λέγεται αυτός ο τρόπος προσκυνήματος;

  13. Ίσως να ήταν “έκανες το “σχήμα””, που σημαίνει τις μετάνοιες που κάνει ο μοναχός στο κέντρο της εκκλησίας, αφού προηγουμένως έχει προσκυνήσει τις εικόνες.

  14. Αυτό είναι. “Έκανε το σχήμα”!

    Tο σχήμα γίνεται σε όλους τους τόπους προσκυνήματος και όχι μόνο από μοναχούς;

    Ο τόπος προσκυνήματος, όπου γίνεται το σχήμα, μπορεί να ονομαστεί “σχηματάρι” όπως λέμε “προσκυνητάρι”;

  15. Ναι, είναι το χωριό μου.Ψάχνω να βρω την καταγωγή του τοπωνυμίου. Ο νους μου πάει στον “τόπο προσκυνήματος” γιατί εκεί, στον μεσαίωνα, δεν υπήρχε τίποτα άλλο από δυο τρεις εκκλησίες κοντά κοντά η μία στην άλλη που σήμερα λέμε ότι μάλλον ήταν μοναστήρι.
    Εν τω μεταξύ σε κάποιους χάρτες εμφανίζεται και “Σκυματάρι”.

Σχολιάστε:

Πληκτρολογήστε το σχόλιό σας
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ