Ο Ισοκράτης επιλέγει
«...Πόσο πιο απλά έμοιαζαν τα πράγματα όταν η φοβέρα έστεκε πάνω άπ' το κεφάλι μας και το μόνο λόγο τον είχε ο Ηρωισμός. Η πλάνη ήταν να τον αφήσουμε πίσω άπ' την πόρτα όταν εσήμαναν οι καμπάνες της ειρήνης. Ή, όπως έκαναν οι άλλοι μισοί, να τον στρέψουνε οι νικητές πάνω στους νικητές, για νά’χουμε και ακόμα και πάλι και πάντοτε πόλεμο. Το μόνο που δε σκεφθήκαμε είναι να του αλλάξουμε πρόσωπο, θώρακα και κοψιά σπαθιού. Να τον περάσουμε — τον Ηρωισμό εννοώ πάντοτε — ολόισα στον κόσμο των ειρηνικών έργων πού μας περίμεναν, ατόφιο στην τόλμη και στην αγρύπνια της ψυχής, στη διάθεση της αλλαγής και στη θυσία. Και όμως απ’αυτόν περίμεναν όχι μονάχα την οικονομική και τη διοικητική τους αναδιοργάνωση οι κοινωνίες, αλλά και, προπάντων,την ηθική τους μεταπολίτευση,τη βιολογική τους επανάσταση. Ο έρωτας, οι αισθήσεις, τα όνειρα, ξεψυχούσανε από μια πρωτοφανή στα χρονικά της ανθρώπινης φαντασίας ασιτία. Και τί άλλο θα μπορούσε να 'ναι σε τέτοιες στιγμές ο ποιητής παρά ένας χορηγός οξυγόνου. Πώς αλλιώς θα αισθανότανε ότι εκπληρώνει τον προορισμό του παρά δίνοντας με τα ποιήματα του το παράδειγμα, παίρνοντας δικαιωματικά τη θέση που είχε αφήσει κενή ο Ληστής ή ο Κουρσάρος, ο Ποδηγέτης ή ο Κατακτητής, αδιάφορο, συνεχίζοντας την ενεργό επέμβαση τους μέσα στα πράγματα, τη συσσώρευση λείας και θηραμάτων, την ανακάλυψη αγνώστων θησαυρών,την προσάρτηση περιοχών μακρινών και ανεξερεύνητων....»
Ανοιχτά Χαρτιά-Οδυσσέας Ελύτης σελ 414 εκδ.Ίκαρος
Ο Ισοκράτης αφιερώνει
Στις ψυχές-ποιητές της εποχής όπου «...ο έρωτας, οι αισθήσεις, τα όνειρα, ξεψυχούνε από μια πρωτοφανή στα χρονικά της ανθρώπινης φαντασίας ασιτία».
Στις ψυχές που έγιναν ληξίαρχοι,καταγράφοντας σε χοντρά λογιστικά βιβλία τις ημερομηνίες γέννησης και θανάτου του «παλιού»,του Ελληνισμού,του Έρωτα,της Αγάπης,της Ελευθερίας.
Στις ψυχές που ενώ αρνούνται να γίνουν πολεμικοί ανταποκριτές στη μεθόριο του Κτιστού και του Ακτίστου,προθύμως παρέχουν τις υπηρεσίες τους ως «αναλυτές»
(και...διαλυτές) στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.
Στις ψυχές που αρνούνται να γίνουν μαιευτήρες του «Καινού» αλλά προθύμως συν-εργάζονται με τους κατ’επάγγελμα «νεκροθάφτες του παλιού»,ενίοτε όμως και με σεσημασμένους τυμβωρύγχους.
Στις ψυχές-ποιητές της μεζούρας,του μέτρου και της...οκάς, που γύρισαν την πλάτη στο Άμετρο του έμμετρου μέλλοντος και καταγίνονται με τις ακριβείς μετρήσεις του «δυνατού και του αδύνατου»,του «εφικτού και του ανέφικτου»,της «ισχύος και της απόφασης».
(«γυρίζω την πλάτη μου στο μέλλον»..στίχος γνωστού ροκοειδούς άσματος όπου εκφράζεται πλήρως ο «επαναστατικός κλαψάρικος ναρκισσισμός» άμα δε και ο «ναρκισσιστικός κλαψάρικος επαναστατισμός»).