Νόστος Ασύμμετρος Προσώπου τόμος Β’

Τίτλος: ΝΟΣΤΟΣ ΑΣΥΜΜΕΤΡΟΣ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΜΟΣ Β' (Αρχέτυποι του πολιτισμού και κοινωνικές επιστήμες)

Συγγραφέας: Γεώργιος Παύλος

Εκδόσεις: ΔΟΜΟΣ

Σύντομη Περιγραφή:  Mεταξύ είναι και μη είναι, ύπαρξης και ανυπαρξίας, υφίσταται μία εκπληκτική ασυμμετρία μοναδικού οντολογικού βάθους. Το ότι υφίσταται ο κόσμος και τα Όντα είναι θαύμα μέγα και γεγονός μοναδικότατο. Η σύγχρονη φυσική επιστήμη υποπτεύεται ότι θα ήταν δυνατόν να μην υπάρχει ο ουρανός, τα αστέρια και οι γαλαξίες, ή ο άνθρωπος. Έτσι ή απορία για το υπαρκτό είναι υπέρτερη κάθε άλλης σχέσης με αυτό, και μάλιστα όταν ή σχέση με τον κόσμο καταντά ασυνείδητη επιβίωση και κατανάλωση ύλης ή πληροφορίας. Το βιβλίο αυτό είναι μία, έστω άτεχνη και ατελής, κραυγή οδύνης και χαράς για τον κόσμο, τα όντα και το μέλλον τους, πέραν της απλής και χωρίς προοπτική ή νόημα χρήσης του κόσμου.

[...Σελίδες 36-37 ...] ...Πιο συγκεκριμένα η παιδεία όλο και λιγότερο αποσκοπεί στην αγωγή-μόρφωση του νέου ανθρώπου, ενώ όλο και περισσότερο αποσκοπεί στην προετοιμασία ανταλλάξιμων εξαρτημάτων στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική μηχανή. ¨Έτσι από πολύ νωρίς οι νέοι άνθρωποι (από το Δημοτικό και το Γυμνάσιο) ωθούνται σε εξειδικεύσεις και επιλογές χάριν του μελλοντικού τους επαγγέλματος, ενώ τραυματίζεται συχνά ανεπανόρθωτα ό βαθύτερος και ουσιαστικός πυρήνας της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι οδυνηρό το γεγονός ότι, ενώ σήμερα ή υπάρχουσα τεχνική και τεχνολογική γνώση επιτρέπει όσο ποτέ άλλοτε την παροχή αληθινής παιδείας-μόρφωσης, διδάσκοντες και διδασκόμενοι είναι εγκλωβισμένοι στην αντι-παιδεία του ωφελιμισμού, του χρησιμοθηρισμού, του ανθρωποποιημένου και ανταγωνιστικού επαγγελματισμού και κερδοσκοπισμού. Το πρόβλημα της παιδείας εστιάζεται στο γεγονός ότι ο μαθητής καλείται μηχανικά και απρόσωπα να αποθηκεύσει μέσα του έτοιμες και προκατασκευασμένες γνώσεις, οι όποιες απλώς θα τον καταστήσουν ωφέλιμο και αποδοτικό χωρίς κανένα σεβασμό της ιδιομορφίας-ιδιοσυγκρασίας και του προσωπικά ανεπανάληπτου χαρακτήρα της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης. Για αυτό ό μαθητής εύκολα φθάνει στη πλήρη απώθηση κάθε εκπαιδευτικής διαδικασίας. ¨Έτσι, ενώ δαπανώνται ικανά ποσά του δημόσιου χρήματος στη στοιχειώδη, μέση και ανώτατη παιδεία, τα αποτελέσματα είναι πολύ πιο κάτω του αναμενόμενου. Διότι αν ή μορφή της εκπαίδευσης δεν λειτουργεί μέσα στην ψυχή του μαθητού παρακλητικά προς την αλήθεια και τη χαρά της γνώσης, τότε η υπόθεση της παιδείας θα έχει αποτύχει παντελώς — και έχουμε την τραγική τύχη από την φύση της εργασίας μας να το γνωρίζουμε αδιάψευστα.
Αντίθετα, αν ό τρόπος της παιδείας μας μπορέσει να δημιουργήσει την υποψία ότι δια της παιδείας θα κατορθώσει να πετύχει αυτό που νοστάλγησε ή ψυχή του και που ενδεχομένως του είναι κατ΄ αρχήν απρόσιτο και ασυνείδητο (αυτό για όσους είδαν και γνώρισαν σημαίνει έρως αλήθειας και γνώσεως), τότε μπορεί να «παράγουμε» ακάματους εργάτες της επιστήμης, της τεχνικής, της κοινωνίας και, το κυριότερο ελεύθερους ανθρώπους και πολίτες.
Δηλαδή ο πιο γρήγορος δρόμος για την πολυπόθητη «πρόοδο» είναι ή παιδεία μας να εστιάσει μέσω της γυμναστικής, της μουσικής, της ποίησης των μαθηματικών, φυσικών και άλλων γνώσεων, στην ανάδειξη και φανέρωση μέσα σε κάθε μαθητή του προσωπικά ανεπανάληπτου χαρίσματος της ανιδιοτελούς φιλαλήθειας. Αυτό είναι η μήτρα όλων των τεχνών και των επιστημών.