Νείκος Ζαχαριάδης-Νείκος Πλουμπίδης-Νίκος Μπελογιάννης Έλλη Παππά (Α’)

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Δύο θύτες, τέσσερα θύματα, ένας ήρωας

Μέρος Α΄

Εκδόθηκε πριν λίγες μέρες,από το Μουσείο Μπενάκη,το βιβλίο «Μαρτυρίες μιας διαδρομής»της Έλλης Παππά. Πριν κλείσει χρόνος από τον βιολογικό της θάνατο έρχονται στα χέρια μας τα κείμενα που ονομάστηκαν «πολιτική της διαθήκη». Διαβάζοντας λαίμαργα και μετά από μεγάλη αδημονία τις «Μαρτυρίες» της μόνο για πολιτική διαθήκη δεν μπορούμε να μιλήσουμε. Αν συνιστούν κάτι αυτά τα κείμενα,με τις τόσες επαναλήψεις και τα τόσα ατεκμηρίωτα «καρφώματα»,είναι μια μετά θάνατον πολιτική αυτοκτονία! Ναι,η Έλλη Παππά αυτοκτονεί πολιτικά λίγους μήνες μετά τον βιολογικό θάνατός της! Αυτοκτονεί τελετουργικά, «εν επισήμω τελετή και δημοσία δαπάνη» αφού μας μάζεψε μεθοδικά,υπομονετικά,γύρω της,καλλιεργώντας τόσα χρόνια την προσδοκία της αποκάλυψης του «μεγάλου μυστικού»! Και τη στιγμή που η τραγωδία φαίνεται να κορυφώνεται,τη στιγμή που νομίζουμε ότι όπου νά’ναι θα φανεί η κάθαρση,σκυμμένοι όλοι πάνω στην ιέρεια που αιμόφυρτη κείται δίπλα στο βωμό,ανακαλύπτουμε ότι ήδη έχει αποπειραθεί να σκοτώσει πολιτικά,τον κατά σάρκα επί έξι(6) μήνες και κατά το πνεύμα επί πενήντα επτά (57) χρόνια σύντροφό της Νίκο Μπελογιάννη!!!

Μπορεί να κατηγορεί όσο θέλει τον Νίκο Ζαχαριάδη ότι εκείνος λέει το «πυρ» στην εκτέλεση Μπελογιάννη. Την πολιτική δολοφονία όμως του Νίκου Μπελογιάννη την αποπειράται η «Έλλη του»,ο άνθρωπος που φώτιζε τα μάτια του όταν στον όρθρο εκείνο της Κυριακής  στεκόταν μπρος στους προβολείς των αμερικάνικων τζιπ και στις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος.

Η περίφημες εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946

«Και να σκέφτεσαι ότι πάμε να πεθάνουμε για ένα λάθος» φέρεται να είπε ο Μπελογιάννης στην Έλλη λίγες ώρες πριν από την εκτέλεσή του! Κι εννοεί το «λάθος» της αποχής του ΚΚΕ στις εκλογές του ‘46. Στις εκλογές βέβαια του ‘46 δεν έχει κάνει αποχή μόνο το ΚΚΕ. Έχει κάνει  αποχή και ο Καρτάλης και ο Καφαντάρης και ο…Τσουδερός,εμμέσως δε και ο….Πλαστήρας!
Ο  τελευταίος είναι πρωθυπουργός περιορισμένης ευθύνης όταν η εωθινή σαρκί εξόντωση του Νίκου Μπελογιάννη λαμβάνει χώρα. Κανείς από αυτούς δεν εκτελείται. Ούτε και διώκεται. Καμία μομφή δεν πέφτει επάνω τους. Γιατί λοιπόν η μομφή αυτή πέφτει στον Ζαχαριάδη;

[Είναι τόση η ξεφτίλα της πολιτικής σκέψης της εποχής μας γύρω από την αποχή του ‘46 που οι πρώτοι στη γραμμή των λιθοβολητών είναι εκείνοι που καλούν σήμερα τον λαό να τιμωρήσει το πολιτικό σύστημα κάνοντας αποχή,ψηφίζοντας «κυνηγούς»,λευκό και δεν συμμαζεύεται. Κι απορώ:αν σήμερα οι διάφορες θεούσες-πολιτικολογούσες νομιμοποιούνται να καλούν σε αποχή γιατί δεν νομιμοποιείται το ΚΚΕ,ο Ζαχαριάδης και όλοι οι τίμιοι άνθρωποι του Κέντρου,όταν χιλιάδες δολοφονούνται όταν δεκάδες χιλιάδες διώκονται παντιοτρόπως όταν οι εκατοντάδες χιλιάδες νικητές των κατακτητών εξωθούνται από ντόπιους και ξένους σε ένα νέο  «ελευθερία η θάνατος»;]

Είναι η «καταραμένη» αποχή του ‘46 αιτία της συμφοράς; Αν δεν είχε «διατάξει» ο Νίκος, την αποχή δεν θα είχαμε εμφύλιο πόλεμο,δεν θα είχαμε ιμπεριαλιστική επέμβαση,οι γεωστρατηγικές βλέψεις των Αγγλοαμερικάνων θα ήταν άλλες στην περιοχή; Στη Κορέα γιατί έγινε «της Κορέας»;Στο Βιετνάμ γιατί έγινε «του Βιετνάμ»;
Αφήνω αυτά τα ερωτήματα στην άκρη υποσχόμενος ότι θα επανέλθω-αν θέλει ο Θεός-με μια πιο ολοκληρωμένη έκθεση των επιχειρημάτων μου. Εν των μεταξύ ας πορεύονται οι θεούσες-πολιτικολογούσες πιστεύοντας ότι οι εμφύλιοι πόλεμοι γίνονται με αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής,με αποφάσεις του «Αρχηγού».
Προς το παρόν θα προσπαθήσω να στρέψω την  προσοχή σας σε άλλα γεγονότα και στους μηχανισμούς που τα δημιούργησαν. Σε γεγονότα που κι εκείνα με τη σειρά τους δημιούργησαν άλλους μηχανισμούς προκαλώντας με τη σειρά τους άλλα γεγονότα. Θα επιχειρήσω να αποκαλύψω τους κύκλους του θυσιαστικού μηχανισμού που πυροδοτήθηκε στους κόλπους του Κομμουνιστικού Κινήματος,με την κήρυξη του πολέμου από την φασιστική Ιταλία στην Ελλάδα,και ο οποίος μαίνεται  άχρι του νυν χωρίς να έχει ακόμη λάβει κάθαρση.

«Πόλεμος πατήρ πάντων…τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελεύθερους»

Βρισκόμαστε στον Οκτώβριο του 1940. «Όλοι μαζί»,με το χαμόγελο στα χείλη,οι Έλληνες αποφάσισαν να κινήσουνε «για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σχόλες».
31 Οκτωβρίου και η επιστράτευση καλά καλά δεν έχει ολοκληρωθεί.
«Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους».
Ο Νίκος Ζαχαριάδης είναι στη φυλακή. Είναι ο γραμματέας του  ΚΚΕ. Νέος άνθρωπος στην ηλικία του Τσίπρα. Έλληνας της διασποράς. Έχει γεννηθεί στην Αδριανούπολη,έχει μεγαλώσει στο Μοναστήρι. Έχει δουλέψει στην Πόλη,στο λιμάνι. Από το 1934 ηγέτης του ΚΚΕ.«Κρατείται» για καθαρά πολιτικούς λόγους. Η φυλάκισή του είναι πολιτική και μόνο. Κανείς Καλύβας,κανένας Μαραντζίδης δεν τολμάει (ή τολμάει;) να ισχυριστεί ότι υπάρχει λόγος άλλος πλην της πολιτικής που ο Ν.Ζ  είναι φυλακωμένος στις μεσαιωνικές φυλακές που οι Άγγλοι κατακτητές των Επτανήσων έχτισαν στην Κέρκυρα. Οι φυλακισμένοι κομμουνιστές στην Κέρκυρα σίγουρα θα ήταν από τους πρώτους Έλληνες που άκουσαν τους κρότους του πολέμου αρκετές ώρες πριν οι σειρήνες ηχήσουν στην Αθήνα. Στις φυλακές αυτές λοιπόν και ενώ το κανονίδι ακούγεται από την άλλη μεριά ο Ζαχαριάδης γράφει την περιβόητη ανοιχτή επιστολή[1] του και την απευθύνει στον Ελληνικό λαό και στους συντρόφους του Κομμουνιστές οι περισσότεροι των οποίων βρίσκονται,όπως εκείνος,στις φυλακές και στα ξερονήσια,εξόριστοι από την κυβέρνηση Μεταξά.

«…Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό πού τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη.
Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα,πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό…»

Στις λίγες αυτές γραμμές συμπυκνώνει,ο άδικα και βάρβαρα φυλακισμένος Έλληνας,ό,τι μεγαλειώδες μέλλεται να επακολουθήσει τα επόμενα φρικτά χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Ζαχαριάδης βλέπει μπροστά και δεν διστάζει να δείξει τον δρόμο σε κείνους που θέλουν να έχουν «λεύτερη πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά»:βράχο τον βράχο…σπίτι το σπίτι…καλύβα την καλύβα. Αντίλαλος στο σύνθημα  του Ζαχαριάδη το αντάρτικο εμβατήριο:«Σε πόλεις,κάμπους και χωριά της Λευτεριάς ανοίγω δρόμο της στρώνω βάγια να περνά»!(ύμνος του ΕΛΑΣ) Ο χρόνος της επιστολής είναι «παράξενος»,αμιγώς ελληνικός! Δεν έχει παρελθόν!Πουθενά δεν αναφέρει τις διώξεις που έχει υποστεί ο λαός,τη δυστυχία και την ένδυα που υπάρχει,την πλημμελή οργάνωση της άμυνας,την εκ των ένδον και άνω υπονόμευση του φρονήματος του στρατεύματος. Στο γράμμα τους Ζαχαριάδη υπάρχει μόνο παρόν και μέλλον! Τι κάνουμε τώρα!Και σε τι πρέπει να προσβλέπουμε στο μέλλον. Δεν βάζει όρους!Δεν γυρεύει ρήτρες!Δεν παζαρεύει,δεν ανταλλάσει,δεν διεκδικεί,δεν τάζει! Προσφέρει ό,τι έχει και δεν έχει. Ορίζει τις θέσεις μάχης. Καλεί τους Έλληνες και πρώτους τους Κομμουνιστές να τις επανδρώσουν. Καλεί,προτρέπει,παρακινεί!
-«Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα,πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό…»
Φτιάχνει με ελάχιστες σταράτες λέξεις ένα μέλλον καλύτερο και το ανεμίζει,σημαία της Λευτεριάς και της έμπνευσης.
-«Στον πόλεμο αυτό πού τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη».
Δεν ζητάει να «πέσει» η κυβέρνηση Μεταξά. Δεν ζητάει να αναλάβει άλλη δημοκρατική,με εχέγγυα αντιφασιστικά,αντιμπεριαλιστικά κλπ. Για τους Άγγλους ιμπεριαλιστές,που εκμεταλλεύονται άγρια την Ελλάδα,δεν λέει τίποτα. Ούτε και για την χώρα των Σοβιέτ. Δεν ποντάρει σε ξένη βοήθεια απευθύνεται μόνο στον Λαό.

Άνευ προηγουμένου,άνευ κι επομένου;

Όσο κι αν έχω ψάξει δεν έχω βρει ανάλογο προηγούμενο στην ιστορία της Ελλάδας. Ένας πολιτικός ηγέτης να βρίσκεται δέσμιος υπό φρικτές συνθήκες και παρ’όλα αυτά να θέτει τον εαυτό του ανεπιφύλακτα στη διάθεση της Πατρίδας. Μόνο τον Κίμωνα μπορούμε να μνημονεύσουμε. Εκείνος όμως ήταν απλώς εξόριστος όταν έγινε η μάχη της Τανάγρας στην πρώτη  φάση του Πελοποννησιακού Πολέμου. Δήλωσε την πρόθεσή του να πολεμήσει και ζήτησε την άδεια του Δήμου των Αθηναίων. Ακόμα κι όταν ο Δήμος του αρνήθηκε την τιμή κάλεσε τους οπαδούς του να λάβουν μέρος στη μάχη και να πολεμήσουν σαν να ήταν κι εκείνος ανάμεσά τους.
Το γράμμα του Ζαχαριάδη δημοσιεύεται στις εφημερίδες και όπως είναι φυσικό φτάνει στις φυλακές,στους πολιτικούς κρατούμενους,φτάνει και στην Ακροναυπλία. Είναι τότε,η φυλακή αυτή του Ναυπλίου, κάτι σαν «ένα διαρκές συνέδριο»(!) Όλα τα στελέχη του κόμματος,παλιά και νέα,βρίσκονται εκεί. Κάπου πεντακόσιοι (500) κομμουνιστές σε σύνολο δυο-τριών χιλιάδων! Είναι οργανωμένοι σε ομάδες συμβίωσης,έχουν πρόγραμμα ζωής,μόρφωσης και αυτομόρφωσης. Διεξάγονται έντονες πολιτικές και ιδεολογικές συζητήσεις.
Η επιστολή Ζαχαριάδη ευθύς τίθεται σε συζήτηση και εγκρίνεται από όλους τους φυλακισμένους.
Το ίδιο γίνεται και στις άλλες φυλακές καθώς και στις εξορίες. Οι μηχανισμοί του Μεταξά διευκολύνουν φυσικά την ενημέρωση και την διακίνηση της επιστολής Ζαχαριάδη και ο Ζαχαριάδης τους χρησιμοποιεί για να φτάσει σε όλους τους χώρους που επηρεάζει το ΚΚΕ. Είναι σαφές ότι ο Μεταξάς θέλει την στήριξη των Κομμουνιστών αν και δεν θέλει τη δράση τους. Ούτε θα τους αποφυλακίσει ούτε στο μέτωπο θα τους στείλει όπως επίμονα ζητούν. Αντιθέτως το καθεστώς που επιζεί και του Μεταξά και του Κορυζή -έχει την «ευαισθησία» να αυτοκτονήσει για να μην παραδώσει την πατρίδα- παραδίδει του Κομμουνιστές δεμένους και αριθμημένους  στους κατακτητές. Ο θυσιαστικός μηχανισμός για τον οποίο κάνει λόγο ο Ρ.Ζιράρ έχει πυροδοτηθεί. Ο παράδοση των Ελλήνων Κομμουνιστών είναι η πρώτη θυσία που λαμβάνει χώρα.
Από εκείνους τους πολιτικούς κρατουμένους θα έχουν οι Γερμανοί τη «μαγιά» των αντιποίνων. Από κείνους θα παίρνουν και θα εκτελούν ακόμα και τις τελευταίες μέρες πριν συμπτυχθούν άρον άρον. Από κείνους είναι οι περισσότεροι των «διακοσίων της Καισαριανής» την Πρωτομαγιά του  ‘44. Η εκατόμβη αυτή των αθώων πολιτικών κρατουμένων σκοπό έχει να  «υπερβεί» την κρίση ο ηττημένος λαός και να συνταχθεί με την ιθύνουσα τάξη που ετοιμάζεται ν’αλλάξει αφεντικό. Από τους Άγγλους στρέφεται στους Γερμανούς. Αποπέμποντας τους Κομμουνιστές ελπίζουν ότι θα σαλαγήσουν του πλήθος στα μαντριά τους. Μαντριά που υφίστανται από την εποχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκλείποντος -επ αόριστον- του Εγγλέζικου παράγοντος στην Ελλάδα, προσβλέπουν στην περιστασιακή σύμπραξη με τους πολιτικούς τους αντιπάλους οι οποίοι όμως είναι αρκούντως γυμνασμένοι στην οσφυοκαμψία έναντι του ξένου παράγοντα.
Μια τέτοια όμως θυσία δεν μπορεί να μην έχει και τα φράκταλ της! Όπως όλα τα συντελούμενα γεγονότα στην Κτίση,υπόκειται και η  θυσία στις αρχές της αυτοομοιότητας! Οι μορφοκλασματικές  δομές της φυσικά αγγίζουν και το ΚΚΕ και εισέρχονται βαθιά στις γραμμές του.

Η κοινωνία στο μηδέν και η φρίκη στο άπειρο-Μάιος 1941

Όταν ο κατακτητής είναι προ των πυλών,όταν όλοι ξέρουν «ότι οι Μήδοι στο τέλος θα διαβούνε» έχουμε κρίση κοινωνική. Τίθεται το ερώτημα «τί κάνουμε;» σε αυτές τις φρικτές συνθήκες που την φρίκη τους και την χρονική διάρκειά της δεν μπορεί κανείς να φανταστεί με ακρίβεια. Τέλη Απριλίου αρχές Μαΐου ειδικά,ο χρόνος-η διάρκεια- της φρίκης φαντάζει αιωνιότητα! Από πουθενά δεν φαίνεται ελπίδα,Κανείς δεν είναι σε θέση να νικήσει τον φασισμό. Η σκλαβιά μοιάζει με πολύ μακρύ ανηφορικό μονόδρομο. Γολγοθάς χωρίς καν τον Σίμωνα τον Κυριναίο.
Στη φάση αυτή όπου το θύμα βρίσκεται στο θυσιαστήριο,ο ψυχρός εμφύλιος πόλεμος που μαίνεται στη ελληνική κοινωνία από την αρχή του 20ου αιώνα και για τον οποίο ουδόλως ευθύνονται οι λίγοι και περιθωριοποιημένοι Κομμουνιστές, πάει να μετατραπεί σε θερμό εμφύλιο πόλεμο.
Οι Καλύβας,Μαραντζίδης και Σια κάνουν λάθος! Δεν αρχίζει ο εμφύλιος το ‘43. Το ‘41 αρχίζει! Ο δε ψυχρός εμφύλιος πόλεμος μαίνεται με διαφορετικές μορφές (βενιζελικοί-βασιλικοί) από την αρχή του 20ου αιώνα.
Όταν τίθεται το ερώτημα «τί κάνουμε τώρα» ο κάθε ένας άνθρωπος καλείται ν’απαντήσει.
Ανάλογα με το τί είδους άνθρωπος είναι αποφασίζει με ποιους θα πάει και ποιους θ’αφήσει. Τίποτα «κοινωνικό» δεν μπορεί να τον χειραγωγήσει γιατί απλούστατα δεν υφίσταται κοινωνία. Όλα που ήταν «κάτι» τώρα είναι «τίποτα». Βρίσκονται όλοι στην «κατάσταση μηδέν».
Μόνο ο θεός που κουβαλάει μέσα του ο καθένας δείχνει κάποιον δρόμο και πάλι δεν τον εγγυάται.
Ανάλογα με το θεό είναι είναι κι ο δρόμος. Ανάλογα με τον άνθρωπο ο δρόμος είτε περπατιέται είτε γίνεται αδιάβατος κι ο άνθρωπος-καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί-αλλάζει δρόμο.
Εκείνοι που τα βρίσκανε πάντα με την εξουσία και όπου το τίμημα της συναλλαγής δεν είχε για εκείνους σημασία αυτό κοιτάξανε να κάνουν και τότε. Κοιτάξανε να τα βρούνε με τους κατακτητές. Εκείνοι που κοιτάζανε «την πάρτη» τους κοιτάξανε να εξυπηρετήσουν και τότε την πάρτη τους. Κι εκείνοι που δεν ήταν «με το εγώ αλλά με το εμείς»,που ήταν της λογικής ή όλοι μαζί ζούμε ή όλοι μαζί πεθαίνουμε,ψάξανε για έναν «άλλο» δρόμο. Βρήκανε τον δρόμο που είχαν προετοιμάσει ο Ζαχαριάδης και οι Κομμουνιστές στους μήνες του ελληνοϊταλικού πολέμου. Αν η Επανάσταση του ‘21 είχε μιαν ένοπλη πρωτοπορία,την Κλεφτουριά,αν το Χάνι της Γραβιάς είχε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο,ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της Κατοχής είχε τους αποδιοπομπαίους Κομμουνιστές που επανήλθαν και ηγήθηκαν των Ελλήνων που έψαχναν το «άλλο» δρόμο,που ο Θεός τους ήταν Θεός της Ελευθερίας. Η ανταπόκριση του Ελληνικού Λαού στο σάλπισμα ήταν καταλυτική. Οι συνεργάτες των κατακτητών είναι ελάχιστοι αν και οι συνθήκες του πρώτου χειμώνα είναι φοβερές και οι άνθρωποι δοκιμάζονται σε μια επίγεια κόλαση. Είναι τόσο μεγάλη η θέληση του έθνους για να ζήσει που ο θερμός εμφύλιος…αναβάλλεται για το ‘43. Παραμένει όμως ως ψυχρός εμφύλιος πόλεμος και διεξάγονται μάχες προφυλακών.

Η επιστολή Πλουμπίδη

Στο Χάνι της Γραβιάς προηγήθηκαν της μάχης  έντονες συζητήσεις και διαφωνίες. Για το αν έπρεπε να πολεμήσουν. Αν έπρεπε να πολεμήσουν πού έπρεπε να πολεμήσουν! Έτσι και στο Κομμουνιστικό Κόμμα έλαβαν χώρα έντονες συζητήσει και διαφωνίες…μεγάλου βεληνεκούς το τίρο των οποίων φτάνει μέχρι της μέρες μας!

[Βλέπετε τί λέει σήμερα ο Τσίπρας; Εεε μην ψάχνετε να βρείτε τί του έμαθε ο Αλαβάνος. Στον Πλουμπίδη να ψάξετε. Βλέπετε τί λέει σήμερα η Αλέκα;Ε μην ψάχνετε να βρείτε τί διδάχτηκε από τον Ζαχαριάδη. Στον Πλουμπίδη πρέπει να ψάξετε.]

Ο πρώτος μήνας του πολέμου έχει περάσει με νίκες πάνω στις νίκες με θαύματα πάνω στα θαύματα. Ο Ελληνικός Στρατός προελαύνει νικηφόρος,απωθεί τους φασίστες του Μουσολίνι και δημιουργεί προϋποθέσεις οριστικής νίκης κατά των Ιταλών. Αν και ο πόλεμος έχει μεταφερθεί έξω από τα σύνορα τίποτα ακόμα δεν έχει κριθεί και τίποτα ακόμα δεν δικαιολογεί αλλαγή πλεύσης για τη χώρα. Σ’αυτή την κρίσιμη φάση, 7 Δεκεμβρίου του 1940,η κατάσταση στο μέτωπο είναι η εξής: Την προηγούμενη μέρα(6/12) έχουν απελευθερωθεί οι Άγιοι Σαράντα. Την ίδια ημέρα ( 7/12) απελευθερώνεται το Δέλβινο και την επαύριο (8/12) απελευθερώνεται η Κορυτσά. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή μετά από σαράντα μέρες σιωπής,η «Παλιά Κεντρική Επιτροπή» απευθύνει προς τον λαό το «Μανιφέστο»!!! [2]

[Δεν νομίζω να το έχετε διαβάσει ολόκληρο και δεν νομίζω να υπάρχει ολόκληρο σε ηλεκτρονική μορφή. Γι’αυτό διαβάστε το με προσοχή.]

Η «Παλιά Κεντρική Επιτροπή» είναι δημιούργημα της παρανομίας και του Νίκου Πλουμπίδη,του «Μπάρμπα». Ο παράνομος μηχανισμός του ΚΚΕ έχοντας δεχτεί φοβερά πλήγματα στην πραγματικότητα δεν υφίσταται. Σκόρπια στελέχη και μέλη γίνονται «θύματα» των διαφόρων μηχανισμών που στήνει το Μανιαδάκης και στόχο έχουν να προβοκάρουν και να υπονομεύσουν την αντίσταση στη δικτατορία. Ο Νίκος Πλουμπίδης,εκλεγμένο αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ από το 6ο Συνέδριο του ‘35 (μαζί με τον Β.Κτιστάκη,από τα Χανιά, που είχε κάνει διδακτορικό στο Βερολίνο στις Οικονομικές και Πολιτικές επιστήμες) φτιάχνει ένα «καθοδηγητικό κέντρο» στα μέτρα του «θεού»που πίστευε. Δεν διστάζει να μιλήσει εν ονόματι της ΚΕ. Με το βάρος του «παλαιού»,δεν διστάζει να σφετεριστεί την ηγεσία του κόμματος.
Αυτή λοιπόν η «Παλαιά ΚΕ» βγάζει το Μανιφέστο,το κατάπτυστο αυτό κείμενο,που αν το είχαν ακολουθήσει τότε,η βάση και τα στελέχη,το ΚΚΕ θα είχε χαθεί από την ιστορία και όλοι αυτοί που σήμερα σείουν τις αντικομμουνιστικές περγαμηνές τους θα είχαν μείνει χωρίς ένδοξο παρελθόν ,θα βίωναν βαθιά υπαρξιακή κρίση.
Να τί δεν λέει αυτή η κατά Πλουμπίδη πολιτική ανάλυση:Ο χαρακτήρας του πολέμου είναι ..ιμπεριαλιστικός(!)Κύριος εχθρός,τον Δεκέμβρη του ‘40,είναι οι Εγγλέζοι ιμπεριαλιστές(!) Εναντίον τους καταφέρεται σχεδόν κατά αποκλειστικότητα. Ο Γερμανικός ναζισμός σχεδόν δεν αναφέρεται ενώ για τίποτα δεν ενοχοποιείται(!)Ο μόνος υπεύθυνος για την επιδρομή της Ιταλίας στην Ελλάδα είναι η φιλοαγγλική στάση της κυβέρνησης Μεταξά. Εν πολλοίς,αν τα είχαμε «σπάσει» με τους Εγγλέζους η Ιταλία μάλλον θα μας …σεβότανε(!) Απαιτεί την πτώση της κυβέρνησης και συνιστά στον ένοπλο και μη ένοπλο λαό να εξεγερθεί,να μην πολεμήσει «έξω» από τα σύνορα ,να σαμποτάρει τις μεταφορές,τις αποθήκες,κάθε πολεμικό έργο(!)
Δεν υπάρχει τίποτα που δεν διαστρευλώνεται.Δεν υπάρχει τίποτα που στο μέλλον δεν θα χρησιμοποιηθεί για να κατηγορηθούν οι Κομμουνιστές αν και έπραξαν τα εντελώς αντίθετα από εκείνα που τους συνιστούσε και τους συμβούλευε ο Πλουμπίδης.
Ακόμα και ο χρόνος του «Μανιφέστου» διαφέρει ριζικά από εκείνον της επιστολής Ζαχαριάδη!
Στη λογική του δεν υπάρχει μέλλον. Υπάρχει μόνο παρόν όπως νοηματοδοτείται από το παρελθόν. Το παρελθόν σαν βαμπίρ ορμάει να ξεσκίσει το παρόν αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Δεν είναι μόνο οι ατιμίες κατά της πατρίδας που βαραίνουν τον πολύ Νίκο Πλουμπίδη. Είναι και οι ατιμίες κατά των συντρόφων του.

«….Τη λατρεία σας προς τη λευτεριά και  την πατρίδα, την ηρωική σας ιστορία και  τη λεβέντικη παλληκαριά, το άγριο μίσος σας κατά του φασισμού, η εγκληματική σπείρα Μεταξά-Βασιλιά-Μανιαδάκη, η Ίντέλιτζενς σέρβις, τα εκμεταλλεύτηκαν αισχρά να σας ρίξουν σε τούτο τον καταραμένο πόλεμο πού δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα ευγενικά αισθήματα σας. Με ραδιουργίες, απάτες, πλαστογραφώντας το τιμημένο όνομα του Κ.Κ.Ε. Και  τις υπογραφές των φυλακισμένων ηρωικών ηγετών του σ.σ. Ζαχαριάδη, Νεφελούδη, Παρτσαλίδη, Σιάντου, πλαστογραφώντας το όργανο του το «Ριζοσπάστη», σας τραβάνε να χύνετε, δίχως να το καταλαβαίνετε, άδικα το αίμα σας, ενώ ταυτόχρονα σκοτώνονται οι γονιοί και τα παιδιά σας στα μετόπισθεν κι η πατρίδα σας ρημάζει απ’την μιαν άκρη ως την άλλη…»

Τί λέει η Πλουμπίδεια λογική; Οι Ζαχαριάδης,Νεφελούδης,Παρτσαλίδης,Σιάντος αποκλείεται να σκέφτηκαν διαφορετικά από τη σωστή γραμμή που είναι η δική μου. Άρα η επιστολή Ζαχαριάδη,ο Ριζοσπάστης,είναι πλαστογραφίες του Μανιαδάκη. Αυτά τα λέει ευθαρσώς. Θρασύτατα και ανενδοίαστα «καπελώνει» το κόμμα,τους εκατοντάδες φυλακισμένους Κομμουνιστές. Είναι η πρώτη φορά που ο Πλουμπίδης επιχειρεί ν’αλώσει το κόμμα δηλώνοντας: «το κόμμα είμαι εγώ»!
Το χειρότερο όμως δεν το λέει,το εννοεί και το υποβάλλει:
Αν η επιστολή και ο Ριζοσπάστης δεν είναι πλαστογραφημένα τότε οι Ζαχαριάδης,Νεφελούδης,
Παρτσαλίδης,Σιάντος συντάσσονται με τους Μεταξά-Βασιλιά-Μανιαδάκη-Ιντέλιντζενς Σέρβις για να διεξαγάγουν τον καταραμένο αυτόν πόλεμο που καμιά σχέση δεν έχει με τα ευγενικά αισθήματά σας(!!!)
Εδώ ακριβώς είναι που συντελείται η «μικρή» θυσία μέσα στην μεγάλη θυσία. Εδώ ακριβώς είναι που το οξύ τέμνον όργανο απειλεί να πλήξει το θύμα καίρια. Αν και «μικρή» η θυσία,(την αποπομπή-φυλάκιση τη διαπράττει ο Μεταξάς)απειλεί την «ζωή» του θύματος. Αν το κόμμα ενδώσει,αν χάψει  τις βαρύγδουπες ανοησίες του Πλουμπίδη,τότε η «ζωή» του χάνεται.
Ευτυχώς για τον λαό και την πατρίδα όμως οι φυλακισμένοι  κομμουνιστές δεν «τσιμπάνε»!
Συντάσσονται όλοι με τη γραμμή Ζαχαριάδη,με έργα και με λόγια. Ζητούν να σταλούν στο μέτωπο να πολεμήσουν. Απορρίπτουν με αποφασιστικότητα τόσο το Μανιφέστο όσο και όλα τα μετέπειτα κείμενα της «Παλαιάς ΚΕ» που εξακολουθεί να λέει τα ίδια ακόμα και την ώρα που οι Γερμανοί προελαύνουν στην νότιο Ελλάδα.
Σε συνθήκες πολεμικής κρίσης,σε συνθήκες απειλής κατά της πατρίδας έχουμε δύο τελείως διαφορετικές αντιδράσεις:
-Η μία δεν «ψάχνεται».Σε μισή σελίδα μέσα,«ανεπιφύλακτα»,καθορίζει και καθήκοντα και μέσα και στόχους και έπαθλα!
-Η άλλη λέει πολλά και διάφορα που αν τα ακολουθούσε το κόμμα δεν μπορώ να φανταστώ τί θα μπορούσε να είχε προκύψει.
-Ο ένας πολιτικός ηγέτης είναι στη φυλακή,χωρίς καμιά εγγύηση για το μέλλον του όπως αποδείχθηκε. Διώκεται απηνώς από την κυβέρνηση και κείνος αίρεται του προσωπικού του και κομματικού προβλήματος και φροντίζει το συμφέρον της πατρίδας.
-Ο άλλος πολιτικός ηγέτης είναι στη παρανομία,ελεύθερος.
Και οι δύο επιζητούν το δίκιο και το συμφέρον του λαού.
-Ο ένας, «ο μπάρμπας»,το ψάχνει «εδώ και τώρα».Κοιτάει πίσω και ζητάει «να μην πληρώσει ο λαός» αφού δεν φταίει!
-Ο άλλος,ο νεώτερος,δεν κοιτάει πίσω. Κοιτάει στο μέλλον αν και το μέλλον το δικό του είναι άδηλο. Και βάζει στόχους γι’αυτό!!!
-Ο ένας θέλει να κάνει τη μοιρασιά «τώρα»,αναδιανέμοντας τη φτώχεια και το αίσχος του παρελθόντος στο Νυν.
-Ο άλλος θέλει να κάνει τη μοιρασιά «τότε»,αναδιανέμοντας τη σπορά των θυσιών του λαού,στο Αεί.
Φάγανε όλοι από αυτή τη σοδειά κι έμεινε να φάμε κι εμείς και τα παιδιά μας κι όλοι οι ερχόμενοι!
Πρόκειται για δύο διαφορετικούς τρόπους άσκησης πολιτικής αφού ως χρονισμό υποβάθρου έχουμε δύο διαφορετικούς τρόπους διαχείρισης των τριών διαστάσεων του χρόνου…το παρελθόν,το παρόν και το μέλλον.
-Ο ένας αποπέμπει το μέλλον συναιρώντας παρελθόν και παρόν.
-Ο άλλος αποπέμπει το αμαρτωλό παρελθόν,κάνει μια νέα αρχή στο «τώρα»,συναιρεί το μέλλον με το παρόν!
Η δραματική αυτή κατάσταση παίρνει τέλος τον Ιούλιο του ‘41.Οι δραπέτες Κομμουνιστές,απ’τα νησιά και τις φυλακές,συγκροτούν την Κεντρική Επιτροπή εκείνη που αποφασίζει την ίδρυση του ΕΑΜ. Η «Παλαιά ΚΕ» αναγκάζεται να παραιτηθεί από την άσκηση ηγεσίας στο ΚΚΕ. Με ανακοίνωσή της καλεί τα μέλη και τα στελέχη που την ακολουθούσαν και βρίσκονται κυρίως στις τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων,να πειθαρχήσουν στις αποφάσεις του νέου καθοδηγητικού κέντρου.

Η τύχη του Κτιστάκη

Αυτή τη στιγμή που γράφεται το κείμενο,το καινούργιο βιβλίο της Μάρως Δούκα «Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ» είναι μεν στα χέρια μου αλλά δεν έχει τελειώσει η ανάγνωσή του. Η κ.Δούκα αναφέρεται στη μεγάλη προσωπικότητά  του Βαγγέλη Κτιστάκη,στην δράση του κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά,τη δράση του στα Χανιά κατά την κατοχή και στην μαρτυρική εκτέλεσή του στη Κρήτη. Αυτό  που δεν λέει,γιατί ίσως δεν το γνωρίζει,είναι το γιατί ο Κτιστάκης μπαίνει σε καραντίνα από το κόμμα  το 1941. Ο Φώτης Βερμαίος (κατά κόσμον Φοίβος Γρηγοριάδης γιος του στρατηγού Νεόκοσμου Γρηγοριάδη) λέει πολλά πράγματα για κείνη τη φάση του σημαντικού αυτού ανθρώπου. Ίσως θα πρέπει να επανέλθουμε με μια σύνοψη της ηρωικής και τραγικής ιστορίας του. Τον Ιούνιο πάντως του 1943 αποκαθίσταται. Συνεχίζει ν’αγωνίζεται και βγάζει πολλούς Κρητικούς αντάρτες στην Πάρνηθα. Έτσι εξηγούν οι παλιοί την σημαντική παρουσία Κρητικών στον ΕΛΑΣ Αττικοβοιωτίας. Ο Γιώργης Μπουτσίνης (Νικήτας) στο βιβλίο του για το αντάρτικο της Αττικοβοιωτίας αναφέρει ονόματα Κρητών σε αλλεπάλληλα «κύματα» που «τους στέλνει το Κτιστάκης».Τελικά ο Κτιστάκης φεύγει για την Κρήτη ως γραμματέας της οργάνωσης περιοχής Κρήτης του κόμματος. Μετά από λίγο καιρό θα εκτελεστεί από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους.(βλέπε Μ.Δούκα «Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ»). Παρά όμως τις ποικίλες και εύφημες μνείες των αγωνιστών για τη δράση του Βαγγέλη Κτιστάκη δεν φωτίζεται από κανέναν η πτυχή εκείνη των πρώτων ημερών του ελληνοϊταλικού πολέμου. Αν και κάποιος αναφέρει ότι ο Κτιστάκης πίστευε ότι η ΕΣΣΔ θα σταματήσει την προέλαση μόλις απελευθερώση τα εδάφη της γιατί τάχα ένας πόλεμος μετατρέπεται σε επεκτατικός και άδικος όταν περνά στα εδάφη του αντιπάλου,δεν προκύπτει από πουθενά η γνώμη του Κτιστάκη για την επιστολή Πλουμπίδη. Δεν ξέρουμε και δεν μπορούμε να υποθέσουμε,χωρίς να αδικήσουμε τη μνήμη του σημαντικού αυτού ανθρώπου,τι θέση πήρε ως προς τις δύο γραμμές που τέθηκαν,με εκείνο τον ιδιόμορφο τρόπο,στην κρίση των μελών και στελεχών του ΚΚΕ μέσα στον ζόφο της παρανομίας.
Η καραντίνα που το κόμμα του επέβαλλε,ξέρουμε πια χάρη στον Βερμαίο,δεν οφείλεται στο ζήτημα αυτό αλλά στην σύλληψή του από τους Γερμανούς και στην εν συνεχεία απελευθέρωσή του  χάρη στη παρέμβαση κάποιου Γερμανού φίλου ονόματι Στρέϊτ που ζούσε στην Κηφισιά και εγγυήθηκε για κείνον.

Ο Πλουμπίδης και η ΕΣΣΔ

Εν τω μεταξύ,το καλοκαίρι του 1941,η διεθνής κατάσταση έχει αλλάξει. Η Γερμανία έχει εισβάλλει στην Σοβιετική Ένωση και οι μεγαλοφυείς(!) εκτιμήσεις του Πλουμπίδη για τον χαρακτήρα του πολέμου έχουν πάει περίπατο. Δεν μπορεί με κανέναν τρόπο πια να σπεκουλάρει υποστηρίζοντας ότι ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός(!) Ο πόλεμος ήταν από την αρχή παγκόσμιος και ήταν πόλεμος κατά του Φασιστικού Άξονα κι όχι κατά του Ιμπεριαλισμού συνολικά.  Ο Πλουμπίδης,αποσιωπώντας τα πραγματικά γεγονότα και τον ρόλο της ΕΣΣΔ ,ισχυρίζονταν ότι μια συμμαχία με την ΕΣΣΔ θα μας κρατούσε εκτός πολέμου(!) και ότι ο πόλεμος είναι διαπάλη ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές αφού δεν αγγίζει την Σοβιετική Ένωση(!) Αποσιωπούσε όμως το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ δέχτηκε πρώτη επίθεση σε δύο μέτωπα:α) Στα σύνορα της Μογγολίας  από την Ιαπωνία το καλοκαίρι του 1939 πριν ακόμα υπογραφεί το σύμφωνο Ρίπεντροπ-Μολότωφ και αφού είχε υπογραφεί η συμφωνία του Μονάχου και β) Στην Καρελία,στα σύνορα με την Φινλανδία,
φθινόπωρο του ‘39, από το φασιστικό καθεστώς της που δρούσε σαν προφυλακή των Ναζί. Αν πραγματοποιούσε η Φινλανδία τον αντικειμενικό σκοπό της εισβολής της,τότε,η περικύκλωση του Λένινγκραντ  από την Βέρμαχτ,μετά,θα ήταν πλήρης και η πτώση του αναπόφευκτη.
«Λησμονούσε» ακόμα,στις αναλύσεις του ο Πλουμπίδης,ότι στην πρόβα τζενεράλε,στον Ισπανικό Εμφύλιο πόλεμο δηλαδή,είχε διαφανεί πλήρως ότι στη διάταξη των δυνάμεων που ετοιμάζονταν να συγκρουστούν με τον φασισμό κύρια δύναμη ήταν η ΕΣΣΔ! Εκείνο που «παιζότανε» ήταν η στάση των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών που έκαναν πως δεν έβλεπαν τον Χίτλερ που βομβάρδιζε με τα γιούγκερ-φασόν για τον Φράνκο-την Γκουέρνικα!
Αν ο αναγνώστης δώσει προσοχή σε όλες τις κομβικές σκέψεις του Πλουμπίδη θα αντιληφθεί ότι η πλατφόρμα του αποτελεί το εκμαγείο όλων όσων επί χρόνια καταμαρτυρούσαν οι αντίπαλοι στους Κομμουνιστές!Αν οι Κομμουνιστές είχαν κάνει ότι τους συμβούλευε ο Πλουμπίδης,σήμερα θα είχαν δίκιο στην κριτική εναντίον τους ο Γιανναράς,ο Καλύβας,ο Μαραντζίδης,ο Πρετεντέρης κλπ.
Δεν ακούσανε όμως οι Κομμουνιστές τον «Μπάρμπα» αλλά τον Ζαχαριάδη.
Μπορεί η θυσία τους ν’απάλλαξε την ιθύνουσα τάξη και τον Πλουμπίδη από τους ενοχλητικούς.
Μπορεί η αποπομπή τους να ήταν πλήρης. Σε ιδεολογικό επίπεδο όμως νικητές είναι τα θύματα! Επανακάμπτουν!Τον Ιούνιο του ‘41 οι περισσότεροι εξόριστοι Κομμουνιστές.Τον Μάιο του 1945 ο ίδιος ο Ζαχαριάδης! Καμία αίγλη δεν θα είχε ένας τόσο νεόκοπος(με τον περισσότερο καιρό της θητείας του στις φυλακές) και νεαρός ηγέτης του κόμματος αν δεν είχε με τόσο σωστό τρόπο καθορίσει τα καθήκοντα των Κομμουνιστών προς τον λαό και την Πατρίδα. Ενώ εκείνος ήταν στο Νταχάου όλα εργάζονταν υπέρ της ιεροποίησής του!  Η φράση του «το έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες» είχε γίνει πράξη και το έθνος είχα αγωνιστεί βράχο τον βράχο,καλύβα την καλύβα,σπίτι το σπίτι! Τί έμενε τώρα; Η απονομή στο λαό του επάθλου… «η καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς,η λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό…»

[1.]

Ανοιχτό γράμμα του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ

Προς το λαό της Ελλάδας
Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά καί ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι Έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος πού θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό πού τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη.
Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα,πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λάου της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.

Αθήνα, 31 του Οχτώβρη 1940

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ
Πρωτοδημοσιεύτηκε στον καθημερινό τύπο της Αθήνας στις 2-11-1940.

[2]
Μανιφέστο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ

Προς όλους τους εργάτες, τις εργάτριες κ “υπαλλήλους!
Προς τους φαντάρους, τους ναύτες καί τους αεροπόρους!
Προς τους πατριώτες αξιωματικούς κ υπαξιωματικούς!
Προς τις μαννάδες, τους πατέρες, τις γυναίκες και  τα παιδιά
των πολεμιστών!
Προς τους εργάτες και  τους εργαζόμενους των γειτονικών χωρών!

Σύντροφοι, αδέρφια
Τεσσεράμισυ τώρα χρόνια η ματωβαμένη τυχοδιωκτική σπείρα Μεταξά-Γλύξμπουργκ κρατιέται στην εξουσία με τα πιο απαίσια εγκλήματα, κάνοντας το μαντρόσκυλο στους ντόπιους πλουτοκράτες και το πιστό τσανάκι στους ξένους ιμπεριαλιστές.
Με διαταγή του ντόπιου εφοπλιστικού κεφαλαίου και των ξένων του αφεντικών, χιλιάδες ναυτεργάτες, παιδιά του λάου μας, στάλθηκαν απ’τη βασιλομεταξική σπείρα να δοκιμάσουν του πολέμου τη φρίκη. Μα η ίδια τύχη μέλλονταν σ’ολόκληρο το λαό, στην πατρίδα μας σύγκορμη. Για να κρατήσει της εξουσίας το λουφέ η δικτατορική σπείρα, για να σώσουν οι Εγγλέζοι πλουτοκράτες την παγκόσμια κυριαρχία τους, για να θησαυρίσουν μια χούφτα από ντόπιους μπαζαδόρους και μεγαλοκαρχαρίες-ληστές και για να «δοξαστούν» μερικοί τυχοδιώκτες γαλονάδες, τραβήχτηκε στον πιο εγκληματικό τυχοδιωκτικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο ο λαός μας.
Τον πόλεμο τον διέταξαν οι εμπόλεμοι Εγγλέζοι πλουτοκράτες. Η πολιτική τους «είχε και  έχει σκοπό να παρασύρει στον πόλεμο όσο μπορεί μεγαλύτερο αριθμό κρατών κ’εθνών» έγραφε κι
η « Ισβέστια » στις 23 Αυγούστου 1940. Έτσι μετάβαλαν και τη χώρα μας σε προχωρημένο τους φυλάκιο αφού έβαλαν τους λαούς της Πολωνίας, Νορβηγίας, Βελγίου, Ολλανδίας, Γαλλίας, να σκοτωθούν και να υποδουλωθούν για τα συμφέροντα τους. Μα ο σκοπός τους σήμερα πηγαίνει πολύ πιο μακρυά: Ελπίζουν πως μεταφέροντας στην Ελλάδα τον πόλεμο θα μπλέξουν στο μακάβριο χορό και τ’άλλα Βαλκάνια, ακόμα και  τη Σοβιετική Ένωση.
Βαρύς βραχνάς έρχεται στους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές όσο βλέπουν τη Σοβιετική Ενωση έξω από το αλληλοφάγωμα του καπιταλιστικού κόσμου, να ευημερεί και να δυναμώνει με την ειρηνική της πολιτική, συγκεντρώνοντας τις ελπίδες σωτηρίας της κατασπαραζόμενης και καταπιεζόμενης ανθρωπότητας. Το βαθύ τους αντισοβιετικό μίσος τους έσπρωξε στη μπαμπέσικη αντισοβιετική τους πολιτική. Σήμερα τα πληρώνουν ακριβά. Κι ως τόσο, βλέποντας να πλησιάζει το τέλος τους, ακόμα πιο λυσσάνε, ραδιουργούν,θυσιάζουν λαούς και χώρες για να μπλέξουν τη Σοβιετική Ένωση σε πόλεμο με τη Γερμανία, για να συγκεντρώσουν έπειτα το διεθνή καπιταλισμό στην αντισοβιετική επέμβαση. Ομως χωρίς τον ξενοδόχο κάνουν το λογαριασμό. Ποτέ η Σοβιετική Ένωση δε θα μπλεχτεί σε τυχοδιωκτικό πόλεμο, ούτε και  θα ενισχύσει τους υποκινητές του. Ποτέ η Σοβιετική Ένωση δε θα βγάλει των άλλων τα κάστανα απ’τη φωτιά. Μάταιες οι ελπίδες τους, χαμένοι οι κόποι!
Η διαταγή των Εγγλέζων πλουτοκρατών εχτελείται πιστά απ’ τις 28 του Οχτώβρη. Μέχρι τη μέρα εκείνη η Σοβιετική Ένωση κάμποσες φορές γλύτωσε το λαό μας άπ’τα υποδουλωτικά σχέδια του Μουσσολίνι, απ’τις ραδιουργίες των Εγγλέζων πλουτοκρατών κι απ’τις προδοσίες της βασιλομεταξικής σπείρας. Μα η Σοβιετική Ένωση έδωσε με το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο σε όλα τα κράτη κ’ ιδιαίτερα στα βαλκανικά, τη δυνατότητα να γλυτώσουν κι οριστικά απ’τον πόλεμο, αρκεί να δέχονταν ανεξάρτητα απ’το εσωτερικό τους καθεστώς, να συνεργαστούνε μαζί της. Τις σωτήριες όμως για το λαό καί την πατρίδα μας προτάσεις της τις απόκρουσε με λύσσα η τυχοδιο-κτική βασιλομεταξική δικτατορική κυβέρνηση που προτίμησε να πουληθεί στους εμπόλεμους Εγγλέζους πλουτοκράτες για να μας μπλέξει στον πόλεμο. Γιατί η φασιστική Ιταλία δεν παραιτήθηκε βέβαια ποτέ απ’τά καταχτητικά της σχέδια κατά της πατρίδας μας.
Όντας όμως μπλεγμένη σε πόλεμο ζωής και θανάτου με την Αγγλία, ποτέ δε θ “αποφάσιζε ν’ ανοίξει και με την Ελλάδα πρόσθετο πόλεμο αν δεν έβλεπε την ελληνική κυβέρνηση να γίνεται όργανο των αντιπάλων της και να τους παραχωρεί τ’αεροδρόμια, τα λιμάνια και τα νησιά μας. Και δε θα τολμούσε καν να επιβουλευτεί την ανεξαρτησία μας, αν η χώρα μας είχε κατοχυρωθεί με τη συνεργασία της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο πόλεμος αυτός που προκλήθηκε απ’τη βασιλομεταξική σπείρα,που διατάχτηκε απ’τους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές, δε μπορεί νά’χει την παραμικρή σχέση με την υπεράσπιση της πατρίδας μας. Ούτε είναι βέβαια «πόλεμος κατά του φασισμού», όπως δήλωσε κυνικά ο αρχιφασίστας Μεταξάς-ο δήμιος του λάου μας. Μα ούτε και πόλεμος για την απελευθέρωση των ελληνικών μειονοτήτων της Αλβανίας απ’το ζυγό του ιταλικού φασισμού και  της αλβανικής αστοτσιφλικάδικης κλίκας. Γι’αυτό ο πόλεμος αυτός δεν μπορεί νά’χει καμιά σχέση με την ελευθερία.
Το αίμα, οι ακρωτηριασμοί, οι σφαγές των ηρωικών μας φαντάρων, των γέρων, των ανήλικων παιδιών, η καταστροφή κι η ερείπωση της πατρίδας μας, η εγκατάσταση της αγγλικής κυριαρχίας στα νησιά μας, είναι η αρχή μονάχα, είναι το προμήνυμα της ανείπωτης συμφοράς πού μας έφερε, μπλέκοντας μας στον πόλεμο η βασιλομεταξική σπείρα. Είναι αλήθεια η Γερμανία δεν όρμησε να βοηθήσει τους Ιταλούς φασίστες ισοπεδώνοντας στρατιωτικά τη Σερβία. Και τούτη την καλοτυχία στη Σοβιετική Ένωση τη χρωστάμε που, φροντίζοντας πάντα να εντοπίσει τον πόλεμο κι εκτιμώντας τη στάση της Σερβίας (πού τηρεί μέχρι σήμερα πραγματική ουδετερότητα κ’απόδειξε πως θέλει την ειρήνη, δίνοντας αμνηστία στους κομμουνιστές) απαγόρεψε στη Γερμανία να τη θίξει. Ο λαός μας το ξέρει. Και ξέρει ακόμα πως η Σοβιετική Ένωση με τον ίδιο τρόπο θα απαγόρευε στην Ιταλία να θίξει τη χώρα μας, αν η Ελλάδα δεν κυβερνιόταν απ’τη βασιλομεταξική σπείρα. Είναι αλήθεια πως η ιμπεριαλιστική κλίκα της Βουλγαρικής πλουτοκρατίας δεν αρπάζει τούτη, την τόσο ευνοϊκή στιγμή, τη Μακεδονία καί τη Θράκη μας. Ο λαός ξέρει σε ποιόν το χρωστά κι αυτό: όχι βέβαια στην προαίρεση της ούτε στις τουρκικές απειλές μα στο διάβημα της Σοβιετικής Ένωσης και στο ξεσήκωμα του φιλειρηνικού και φιλοσοβιετικού λάου της Βουλγαρίας. Μα τα σχέδια των Εγγλέζων πλουτοκρατών, οι προδοτικές συμφωνίες που έκλεισε μαζύ τους η βασιλομεταξική σπείρα, δεν περιορίζονται με τους φασίστες Ιταλούς, θέλουν να βάλουν την Ελλάδα να γενικέψει τη σύρραξη στα Βαλκάνια, αδιαφορώντας για το τι θα επακολουθήσει. Την ίδια την ανεξαρτησία μας δεν την λογάριασαν. Στη μαύρη ξενική σκλαβιά πάνε να ρίξουν το λαό μας.

Λαέ της Ελλάδας, ηρωικοί πολεμιστές.

Τη λατρεία σας προς τη λευτεριά και  την πατρίδα, την ηρωική σας ιστορία και  τη λεβέντικη παλληκαριά, το άγριο μίσος σας κατά του φασισμού, η εγκληματική σπείρα Μεταξά-Βασιλιά-Μανιαδάκη, η Ίντέλιτζενς σέρβις, τα εκμεταλλεύτηκαν αισχρά να σας ρίξουν σε τούτο τον καταραμένο πόλεμο πού δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα ευγενικά αισθήματα σας. Με ραδιουργίες, απάτες, πλαστογραφώντας το τιμημένο όνομα του Κ.Κ.Ε. Και  τις υπογραφές των φυλακισμένων ηρωικών ηγετών του σ.σ. Ζαχαριάδη, Νεφελούδη, Παρτσαλίδη, Σιάντου, πλαστογραφώντας το όργανο του το «Ριζοσπάστη», σας τραβάνε να χύνετε, δίχως να το καταλαβαίνετε, άδικα το αίμα σας, ενώ ταυτόχρονα σκοτώνονται οι γονιοί και τα παιδιά σας στα μετόπισθεν κι η πατρίδα σας ρημάζει απ’την μιαν άκρη ως την άλλη.
Πικρά λόγια ειν’αυτά κι άσχημα χτυπάνε στην καρδιά σας, στον άδολο σας ενθουσιασμό. Όμως είν’η αλήθεια κι η πραγματικότητα. Γιατί στον πόλεμο που προκάλεσαν οι Εγγλέζοι κι οι ντόπιοι πλουτοκράτες με τα όργανά τους, τη σπείρα Μεταξά-Γλύξμπουργκ, για συμφέροντα άνομα κι ανόσιους σκοπούς, δε θυσιάζετε μονάχα τα κορμιά σας. Τούτος ο πόλεμος θα ξεκάμει κάθε τι που αγαπάτε, ο καθένα σας κι όλοι σας μαζύ. Καί πρώτα-πρώτα όσα νομίζετε πώς σώθηκαν με τη θυσία τη δική σας!…
Όμως δεν είναι καιρός για μοιρολόγια, μπορούμε ακόμα να σωθούμε. Μπορούμε να σωθούμε γιατί η Σοβιετική Ένωση που χτες ακόμα έφραξε το δρόμο του Χίτλερ προς τη μέχρι σήμερα πραγματικά ουδέτερη Σερβία, εμποδίζοντας τον έτσι να φτάσει και στην ελληνική Μακεδονία  είναι πάντα πρόθυμη να βοηθήσει τους λαούς που θα δείξουν πώς πραγματικά θέλουν την ειρήνη. Για να σωθούμε λοιπόν πρέπει να δείξουμε κι εμείς τη φιλειρηνική μας θέληση. Πρέπει γι ‘αυτό πρώτα-πρώτα ν’ανατρέψουμε τη βασιλομεταξική σπείρα που μας έμπλεξε στον πόλεμο. Πρέπει ακόμα να προτείνουμε ειρήνη δίχως προσαρτήσεις κι αποζημιώσεις καί ν’ασφαλίσουμε την ουδετερότητα μας απέναντι στο συνεχιζόμενο πόλεμο των ιμπεριαλιστών, προσανατολιζόμενοι προς τη Σοβιετική Ένωση.
Αν αφήσουμε τη βασιλομεταξική σπείρα να συνεχίζει τον πόλεμο είναι φανερό πια τι μας περιμένει. Το Κόμμα μας σας καλεί λοιπόν στον παλλαϊκό και πανεθνικό συναγερμό, για τη σωτηρία του λαού και της πατρίδας μας.
Το Κόμμα μας έχει κάποιο δικαίωμα να ζητήσει σήμερα να εισακουστεί. Το απόχτησε το δικαίωμα αυτό με το αίμα και  τις αφάνταστες θυσίες των χιλιάδων δολοφονημένων, φυλακισμένων κ εξόριστων μελών κι οπαδών του που αψήφισαν τα πιο φριχτά βασανιστήρια για να μπορούνε τεσσεράμισυ χρόνια τώρα να σας βροντοφωνάζουν συνεχώς: Το ματωβαμένο φασιστικό καθεστώς της 4-ης Αυγούστου μας φέρνει πείνα, τυραννία, πόλεμο, ξεπούλημα, αφανισμό, υποδούλωση στους ξένους!
Δε μνησικακούμε με όσους από σας αδιαφόρησαν στις εκκλήσεις μας και  σήμερα θρηνούν συμφορές καί πένθη. Συμμεριζόμαστε τον πόνο ολονών. Ούτε ταιριάζει τη στιγμή αυτή να σταθούμε στα παλιά, ακόμα ούτε στις διαφορές μας με ορισμένους στρατιωτικούς και πολιτικούς παράγοντες.
Ζητούμε όμως σήμερα, τη δωδέκατη ώρα, πιο έντονα από κάθε άλλη φορά, να ενωθεί στρατός και λαός σε τούτο το πανανθρώπινο καθήκον: Να σώσουμε το λαό και την πατρίδα μας από τη σφαγή και τον αφανισμό!
Καλούμε τους πολεμιστές μας ν’ αρνηθούν να πολεμήσουν πέρ’απ’τα σύνορα της πατρίδας μας. Τί ζητάμε στην Αλβανία; Πού μας πάνε; Ο λαός μας δε θέλει δεύτερο Σαγγάριο!
Παίρνοντας αυτή την απόφαση, οι πολεμιστές μας να υποβάλουν στους αντιπάλους απέναντι τους προτάσεις ειρήνης δίχως προσαρτήσεις και αποζημιώσεις. Να παρουσιαστούν ομαδικά κι ένοπλα στους ανωτέρους τους ζητώντας συμμετοχή στις προσπάθειες τους. Να στείλουν τελεσίγραφο στην πουλημένη ιμπεριαλιστική κυβέρνηση ζητώντας την ειρήνη και θυμίζοντας της πως τους κάλεσε στα όπλα μονάχα για να διώξουν απ’τα ελληνικά εδάφη τον Ιταλό καταχτητή. Η λύση των μειονοτικών ζητημάτων ν’αφεθεί στους ίδιους τους ενδιαφερόμενους ελληνικούς κι αλβανικούς πληθυσμούς. Κι αν η κυβέρνηση αρνηθεί, σύσσωμος ο στρατός περιφρουρώντας ταυτόχρονα τα σύνορα της πατρίδας μας – να ενωθεί με το λαό για την ανατροπή της.
Καλούμε όλη την εργατική τάξη σε τούτες τις κρίσιμες στιγμές να εφαρμόσει το πιο φαρδύ Ενιαίο εργατικό φιλειρηνικό μέτωπο στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις, με τους αρχηγούς και με τη βάση, με όλους όσους συμφωνάνε για το γκρέμισμα της βασιλομεταξικής σπείρας, τη σύναψη ειρήνης και τον προσανατολισμό προς τη Σοβιετική Ενωση και να παλαίψουν με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, με μαζικές απεργίες, οικονομικές καί πολιτικές. Ιδιαίτερα οι εργάτες μεταφορών, ναυτεργάτες, σιδηροδρομικοί, αυτοκινητιστές να σαμποτάρουν με κάθε τρόπο τη μεταφορά πολεμοφοδίων κι οι εργάτες των πολεμικών εργοστασίων να κωλυσιεργήσουν όσο μπορούν την παραγωγή.
Τα εργατικά στελέχη, οι πρωτοπόροι εργάτες, όπου κι αν βρίσκονται, στα εργοστάσια είτε στο μέτωπο, να μην ξεχνάν όπως πάντα έτσι και τώρα, αρχή και κίνητρο για τους πιο μεγάλους αγώνες μπορούν να γίνουν τα οικονομικά ζητήματα γενικά, κι ιδιαίτερα τα πιο «ασήμαντα». Πώς μια διαμαρτυρία, ένα υπόμνημα με διεκδικήσεις οικονομικές ενός κλάδου ή κι ενός εργοστασίου η απεργία, μπορούν να γίνουν οι κρίκοι της αλυσίδας του οργανωμένου αγώνα, οι μορφές πάλης, στις μαζικές απεργίες, οικονομικές και  πολιτικές, που φέρνουν στο θρίαμβο της Γενικής πολιτικής απεργίας.
Καλούμε τους αγρότες και  τους άλλους εργαζόμενους ν’ακολουθήσουν το δρόμο της πάλης ξεκινώντας απ’τα ζητήματα τους τα πιο παραμικρά. Καλούμε ολόκληρο τον εργαζόμενο λαό να σχηματίσει αδελφωμένος με το  στρατό το Μέτωπο εθνικής σωτηρίας – ειρήνης, ν’απαιτήσει άμεση Γενική πολιτική αμνηστεία! Να διακηρύξει πώς θα κάμει ό,τι μπορεί για να σταματήσει τον πόλεμο που έφεραν οι Εγγλέζοι και ντόπιοι πλουτοκράτες στη χώρα μας. Ν’αναδείξει Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας – ειρήνης πού θα συγκαλέσει συνταχτική εθνοσυνέλευση! Να δηλώσει πως κάθε είδους διαφορά με τους γειτονικούς λαούς μπορεί να λυθεί αδελφικά κ’ειρηνικά σύμφωνα με τις υποδείξεις της Σοβιετικής Ένωσης! Και να ενώσει τη φωνή του και  τον αγώνα του με την πάλη των λαών των γειτονικών χωρών για τον κοινό και  πανανθρώπινο σκοπό: την ειρήνη.
Για τη σωτηρία του λαού και  της πατρίδας μας οι κομμουνιστές μπαίνουν στις πρώτες γραμμές του αγώνα.
Ζήτω το ηρωικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας! Ζήτω το Μέτωπο εθνικής σωτηρίας-ειρήνης! Κάτω η πουλημένη ιμπεριαλιστική βασιλομεταξική σπείρα που έφερε τον πόλεμο στη χώρα μας!
Ειρήνη  να σώσουμε το λαό και  την Ελλάδα μας!
Ζήτω η  ειρηνόφιλη Σοβιετική Ένωση πού με τη βοήθεια της θα σώσουμε το λαό, την πατρίδα μας και  την ειρήνη!

7 Δεκέμβρη  1940.

Ή Κεντρική  Επιτροπή του ΚΚΕ