O κ. Βασίλειος Μαρκεζίνης συζήτησε με τον κ. Γεώργιο Σαχίνη στην εκπομπή "Αντιθέσεις" στις 22 Οκτωμβρίου του 2010 στο κανάλι Kρήτη ΤV. Στο πρώτο μέρος αναφέρθηκε στη οικονομική και πολιτική κατάσταση της πατρίδας μας μετά μίλησε για την Ευρώπη, την Αμερική και το Ιράν. Στο τρίτο μέρος δήλωσε ότι η πολιτική της Ελλάδας έναντί της Τουρκίας, το 2010 δεν μπορεί να είναι η ίδια με αυτή που ήταν το 1999 και τάχθηκε σαφώς κατά της οικονομικής συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, αποκαλώντας «παραχώρηση» ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Κλείνοντας, αναρωτήθηκε για την αποτελεσματικότητα των οικουμενικών κυβερνήσεων ή λύσεων τύπου "κυβερνήσεις σοφών" και τόνισε ότι δεν τον ενδιαφέρει η πολιτική.
"κατεβάστε" εδώ το αρχείο ΗΧΟΥ της ομιλίας με δεξί "κλίκ" & save target/link as
Όλοι αυτοί που εκφράζουνε σφαρικές απόψεις για τα εθνικά ζητήματα της εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής, εάν τους έδινες μια μέρα την εξουσία και τους έλεγες: “λύσ τα τα έρμα αφού τα ξέρεις όλα”
είμαι σχεδόν βέβαιος ότι μετά από λίγο διάστημα θα είχανε παραιτηθεί και θα ψάχνανε για δικαιολογίες, με τις οποίες θα επιχειρούσανε να μεταφέρουνε τα προβλήματα που δεν έλυσαν, στο βάθος της…ιστορίας.
Έτσι έγινε με τους χουνταίους, που πήρανε με το έτσι θέλω την εξουσία, για να μας πούνε στην συνέχεια, ότι το Κυπριακό είχε κριθεί ήδη από το 1959.
Η βεβαιότητα της πεποίθησής μου αυτής προκύπτει από την απλούστατη διαπίστωση, ότι κανείς από αυτούς δεν έχει διατελέσει έστω δήμαρχος μιας κωμόπολης, ή πρόεδρος ενός χωριού, για να έχει μια ιδέα για το μέγεθος της κουβέντας: “η Ελλάδα οφείλει να κάνει αυτό και εκείνο”!
Σαφώς το γεγονός ότι κάποιος έχει επιτυχημένη ακαδημαϊκή καριέρα δεν τον καθιστά σε καμία περίπτωση και καλό πολιτικό, αλλά στη χώρα ο πύχης των πολιτικών είναι τόσο χαμηλά που αποτελεί κέρδος μόνο και μόνο η εντιμότητα (που και αυτή δεν είναι βέβαιη, διότι άλλο να μιλάς θεωρητικά και άλλο να έχεις μπροστά σου το βαζάκι με το μέλι ανοιχτό, υπάρχουν ηθικοί και οι εξ ανάγκης ηθικοί, αυτοί που δεν έκλεψαν διότι απλά δεν τους δόθηκε η ευκαιρία, αρχή άνδρα δείκνυσι!)
Δεν θα διαφωνήσω φυσικά μαζί σας. Αλλά δεν πιστεύω, ότι η διαφορά ανάμεσα στην δική μας εξωτερική πολιτική και σε εκείνη της τουρκίας, βρίσκεται στην ποιότητα του πολιτικού προσωπικού ένθεν κακείθεν αλλά στις πολιτικές επιλογές (casus belli), στις στρατιωτικές μηχανές που θα κλειθούνε να τις υποστηρίξουνε και στην γενικότερη γεωπολιτική αν-ισορροπία συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή.
Η δουλειά ενός πνευματικού ανθρώπου δεν είναι να υλοποιήσει πολιτικές, η δουλειά του είναι να στηρίξει με ιδέες και απόψεις εθνικές επιλογές. Για να το πούμε λαϊκά ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής δεν γίνεται κατ’ ανάγκη ένας καλός προπονητής και αντίστροφα ένας μεγάλος προπονητής δεν έχει πάντοτε πίσω του καριέρα καλού ποδοσφαιριστή. Αλλά οι απόψεις για το ποδόσφαιρο και των δύο είναι πολύτιμες!!
Από εκεί και πέρα δεν μπορούμε να λέμε συνεχώς ότι απουσιάζει η διανόηση από τα τεκτενόμενα και όταν κάποιος αποφασίζει να μιλήσει να λέμε “σιγά, αν τον κάναμε αυτόν πρωθυπουργό, θα τα έκανε καλύτερα;”. Ας μην συγχέουμε τους ρόλους. Για μένα η αξία του Μαρκεζίνη αποδεικνύεται από την λυσσώδη επίθεση που δέχεται από τα ξενόδουλα κέντρα τύπου “Καθημερινής”.
Προφανώς το όρθο “τεκταινόμενα”.
Όταν δεν ξέρει κάποιος για τί πράγμα μιλάει, εννοείτε ότι αυτά τα οποία λέει, έχουνε μια σχετική μόνο σημασία.
Και εγώ πριν ασχοληθώ με τα κοινά, είχα πολλά ιδανικά και ακόμη περισσότερες ιδέες για υλοποίηση. Από την σύντομη ενασχόλησή μου με την πολιτική στο κατώτατο έστω επίπεδο, αποκόμισα το συμπέρασμα, ότι οι προθέσεις δεν μπορεί να εκφραστούνε ανεξάρτητα από την πραγματικότητα στην οποία δραστηριοποιήσαι πολιτικά. Αυτή η αυθαιρεσία της σκέψης, η οποία προκύπτει από την απουσία της οικονομίας των πράξεων, είναι και το κεντρικό σημείο το οποίο χαρακτηρίζει το πρόβλημα της διανόησης, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και γενικότερα στον δυτικό κόσμο. Παλιά είχανε τους φιλοσόφους, οι οποίοι δεν έκαμαν αυθαίρετη σκέψη όπως οι σημερινοί “στοχαστές”, αλλά ζούσανε ανάμεσα στους πολίτες, συναναστρεφότανε με αυτούς και τους έδιναν, εκ των πραγάτων χρήσιμες συμβουλές. Σήμερα την αποστολή, ως γνωστόν, έχουνε αναλάβει κατά το ήμισυ οι δημοσιογράφοι (αποψεογράφοι στην Ελλάδα) και κατά το έτερο ήμισυ οι “διανοούμενοι”, με τα γνωστά αποτελέσματα!