Αγάλματα φωνήεντα. Μέτωπα γυμνά, ομμάτων χλιδή, υπέρλαμπρα νεύματα. Γραμματική του μεταξιού. Εύφλεκτα σχήματα, σφύζουσες στάσεις, πυρίπνοα δρώμενα.
Χειρονομίες που περιφράσσουν το χάος. Καρποί που αφηγούνται, εύθογγα δάκτυλα. Συλλαβές χειροποίητες.
Το βλέμμα στον κίνδυνο. Που ανοίγει φτερά.
Μαγνήτες ιλίγγου πυκνού. Ακίνητες στιγμές, σιωπές αγαλμάτων και φάος φωνών. Οστρακα οίστρου.
Ψηφία και γράμματα. Καλλονή ονομάτων – έκπαγλα ρήματα. Λόγοι ιατροί. Χρυσόβουλοι κώδικες.
Ακοές που βοούν.
Διαιώνιες ιχνηλασίες. Ορί-ζουσες απ-ορίες. Οπτασίες φόβου και ελέους. Αξονικές βεβαιότητες και διχοτομικές αμφιβολίες. Τρίμορφες μοίρες και τετράφυλλα δάκρυα. Σπονδές και θυσίες. Ελεγείες και θρήνοι σ’ ανομίες και κρίματα.
ΛΑΧΤΑΡΑ και ΘΛΙΨΗ.
Κλέος συντριβής. Φθορά που λυτρώνει. Τιμαλφή ερείψιμα.
ΠΟΥΘΕΝΑ το ΠΟΤΕ.
Κειμήλιοι τύμβοι, βασιλεύοντες νόστοι, εφέστιοι άνεμοι.
ΑΝΑΒΑΣΙΣ εν είδη ΑΝΑΧΩΡΗΣΗΣ.
Ρευστά ευρήματα. Πέτρες χλωρές και μετάλλων ποταμοί. Μύχιοι αιφνιδιασμοί. Ποντοπορίες στα βάθη της έκπληξης.
«Μ’ αστραπές μιλάει το άωρο»* ;
[Ένα σύμπαν πανέτοιμο για τις απαντήσεις που θα τό διακαινίσουν.
Νά ’ναι τυχαίο άραγε πως ο μόνος αρχαίος κόσμος που διανοίχθηκε στο μέλλον (: που επέζησε) ήταν αυτός με τις ριζικώτερες διερωτήσεις;
Η ζωή της ζωής μας τό ξέρει: Σ’ αυτή τη γη τ ο μ ό ν ο π ο υ μ π ο ρ ε ί ν α κ υ μ α τ ί σ ε ι α ν ε ξ ά ν τ λ η τ α ε ί ν α ι τ ο ν ό η μ α . Οι πολιτισμοί που δεν τό νοιώθουν αποδεικνύονται, στο πέρασμα της Ιστορίας, αυτό που – κατά βάθος – εκ γενετής υπήρξαν: ασύστατοι.]
Γενεές σημασίας. Πυρήνες ζωηφόρου σκοταδιού κι ερέβη αγέρωχου φωτός. Πολυδάκρητη χαρά και καταλάμπουσα λίβη. Ροές ρίγους κάτω από ματόφυλλα άστρων. Νύχτα που πλέει.
ΤΙΠΟΤΑ ΕΥΚΟΛΟ.
Τύποι κυμάτων κι ανάγλυφα γκρεμών. Μητρικές σταθερές και πάτριες θύελλες. Αναλογίες αιγιαλών. Ό ψ ε ι ς σ α ν ί χ ν η . Λευκώματα ιαχών και ψιθύρων. Παρουσίες που ερμηνεύουν τα χρώματα και τις μουσικές, μορφές που δονούν το φως και τους ήχους.
ΤΙΠΟΤΑ ΜΑΤΑΙΟ.
Χρυσηλασία βασάνων. Ευώνυμα πάθη κι ανάλεκτα δάκρυα. Φίλιες προσκλήσεις με φοβέρες και μ’ αίματα.
Δεινές δέσμες διλημμάτων. Μυριετείς πόλεμοι κι αέναες ανακωχές. Άγρυπνα βέλη. Βία θυμού και μήνις εκδικήσεως. Βρόγχοι κατάρας κι Ερινύων πλέγματα. Άδυτο πένθος γι’ ανήκεστα αίματα. Τύχες ανάγκης. Ευχές κι επικλήσεις στη σκιά ανήλιων δίσκων, στο κέντρο κύκλων κλειστών. Εξαγγελίες ορίων και περάτων αφές.
Ευχές προς «μια θέση μέσ’ στα ερχόμενα»*.
Βήματα θνητών που διασταυρώνονται ακατάπαυστα με βήματα θεών. Ψυχές που διψούν να προσευχηθούν κάτω από ανήλεους ήλιους και σελήνες πικρές. Ουρανοί που ασφυκτιούν σε μια δικαιοσύνη εντεύθεν της εξιλέωσης.
Έσχατες συναγωγές. Προνόμια παράπονα. Η ζ ω ή ι δ α λ γ ό ς ά λ γ ο υ ς , η γ η σ τ έ γ η α γ ω ν ί α ς ; Άποροι κλήροι. Μαύρες κρηπίδες στις λευκές χαραυγές.
Τί θα εξαγοράσει τάχα το δέμας της ήττας;
Ύστατη λέξη της θρηνητικής ωδής, η ικεσία σε μια λύτρωση που θα τμήσει τα μέτρα της Ιστορίας. Θα γονιμοποιήσει τον κύκλο. Θ’ αναστρέψει το χρόνο.
* : Οδυσσέας Ελύτης