Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ: Χρήστος Γιανναράς

Την συγκεκριμενη εκπομπή με τον αξιότιμο κ. Γιανναρά την παρακολούθησα μαζί με άλλο ενα άτομο, το οποίο εκείνο που μου επεσήμανε και κούνησα το κεφάλι δίχως να πω τπτ είναι ότι θα ηταν ευχης έργον αν -όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι ιερεις ή εκκλησιαστικά πρόσωπα- μπορούσαν να μιλήσουν σαν αυτόν το άνθρωπο πολλά παρεξηγημένα θέματα θα είχαν βρει τη λύση τους μακρια από τον ανταγωνισμό και τις ψυχολογικες ανισσοροπιες πολλών εκκλησιαστικών προσώπων. Ο κ. Γιανναράς μιλησε τόσο ευστοχα για την τρομακτική εποχή της αναγκαιότητας και της συμβατικότητας. Περαν όλων αυτων, εκείνο που παρατηρει κανεις σε αυτόν τον άνθρωπο είναι ότι μας προτρεπει να δούμε τον Θεό τη Θεολογία του και την εν χρονω ιστορίκη Δημιουργία του ‘[i]’καθως εστί” [/i]όπως στην πραγματικότητα είναι.

Απολύτως εύστοχη η παρατήρησή σας – πραγματικά, γι’ αυτό τον λόγο αγαπάμε τον Χρήστο Γιανναρά.
Αν, μάλιστα, διαβάσετε το «editorial» ετούτου του site θα δείτε ότι για τη χαρά τού να ανεβάζει, συγκεκριμένα, τέτοιες καταθέσεις λόγου έφιαξε το [i]Αντίφωνο[/i] ο Κ. Βεργής.

Από πλευράς μου, θα επισημάνω ωστόσο ότι εν μέσω, ακριβώς, μιας τέτοιας εμβέλειας του λόγου του, μου προξενεί ένα μούδιασμα να ακούω τον σπουδαίο αυτόν θεολόγο μας να αποθαρρύνει (στην ουσία) τους γονείς από το να στείλουν το παιδί τους στην ενοριακή κατηχητική σύναξη.

Να ευχαριστησουμε τον κ. Γιανναρά που μασ εμπνέει όχι τόσο φαντασιωδώς όσο υπαρξιακώς. Κι εγώ συναναστρεφόμενος με ιερεις και κατηχητές την ίδια αντιληψη διατηρώ. Το νόημα εκλείπει η αλήθεια και η οντολογια στο περιθωριο και προτάσσεται το καθως πρεπει. Που είναι η απλότητα ακόμα και από τους εκκλησιαστικούς φορείς επειδη εχουμε μια ενορία ως προισταμενοι νομιζουμε ότι έχουμε το Βατικανό η ανωριμότητα ο γεροντισμός η φλυαρία, η θεολογία του καναπε ο πολυξερισμός και ο συντηριτισμός είναι συνήθη συμπτώματα μιας αρρώστιας που ουτε καν εχουν την επίγνωση ότι πάσχουν. ο Γέροντας Παίσιος είχε πει το εξής απλό
αν θελεις να αλλάξεις κάτι στην Εκκλησία τότε άλλαξε τον εαυτό σου αν όλοι το κάναμε – ιερεις και μη πέραν της υποκρισίας- η Εκκλησία μας δεν θαείχε αυτήν την εικόνα που έχει τωρα θα ήταν καλύτερη στη σχέση της με τον κόσμο. Επιστροφη στην αυτογνωσία – γνωση ορίων γιατι ξεφύγαμε…απ΄όλες τις απόψεις!!!

[quote name=”Γιώργος Καστρινάκης”]
Από πλευράς μου, θα επισημάνω ωστόσο ότι εν μέσω, ακριβώς, μιας τέτοιας εμβέλειας του λόγου του, μου προξενεί ένα μούδιασμα να ακούω τον σπουδαίο αυτόν θεολόγο μας να αποθαρρύνει (στην ουσία) τους γονείς από το να στείλουν το παιδί τους στην ενοριακή κατηχητική σύναξη.
[/quote]

Να πάνε τα παιδία κατηχητικό για να τους διδάξουν πώς να αγαπούν τον θεό;
Μπορεί κάποιος με κανόνες να σου διδάξει πώς να αγαπάς;

Η αγάπη στο θεό είναι η απόλυτη ελευθερία
Ενώ τα κατηχητικά σχολεία είναι φυλάκιση πίσω από ιδεολογίες.

Περα απο το γεγονος οτι ο κυριος Γιανναρας μας ευχαριστησε μεσα απο τον ευστοχο λογο του, θα ηθελα να επισημανω μια (μικρη;) αστοχια του οταν αναφερε στο τελος της συνεντευξης πως:
“ειναι μια αναπηρια το να μην εχει ακουσει καποιος ποτε στη ζωη του Μοτσαρτ”.
Δεν θα επεκταθω περισοτερο εδω. Νομιζω ειναι αυτονοητο…
Mαλλον ηταν γλωσσικη παραδρομη.
Θα ηθελα επισης να αναφερθω, σε συσχετηση με τα συμφραζομενα του κ. καθηγητη αναφορικα με την ποιηση, την αποψη του Αριστοτελη οτι:
“η τραγωδια ειναι η ανωτερη μορφη ποιησης”.
Βεβαια θεωρω πως σαφως καταλαβα οτι υπαρχει αυτη η παραμετρος στο “νεο εκπαιδευτικο συστημα” του κ.Γιανναρα αφου αναφερει ρητα πως:
“πρεπει να διδακτουμε την γλωσσα λογικα και τα μαθηματικα γλωσσικα”,
προυποθεσεις που πληρουνται στο επακρο μεσα απο τους τραγικους μας ποιητες και κυριως στον Αισχυλο.
Πανω σ΄αυτο το θεμα βεβαια εχει να μας πει πολλα η αγαπημενη μας Ζακλιν ντε Ρομιγυ η οποια δεν θα λειψει ποτε απο τις καρδιες μας.
Κυριε Γιανναρα τα σεβη μου.

Η άποψη σας μου θυμίζει αυτό που ο Φώτης Κόντογλου επεσήμανε το εξής ότι ακόμα και την πέτρα να πιάσεις και δεν νιώσιες μυστήριο μέσα της τότε δεν είσαι πνευματικός άνθρωπος.
Κατεμέ η ιερότητα μπορεί να επιτευχθεί δια της αυτογνωσίας (οχι κλεισιμο στον εαυτο μας αλλά ενασχόληση και οριοθέτηση των τρωτών του εν σχεσει με τον συνάνθρωπο τη φυση την ιστορια εν γενει). Ο πολυξερισμός ακυρωνει το μυστηριο η σιωπη την εντείνει, η σιωπή απέναντι στο μυστηριο ή το ιερο της Δημιουργίας ή ειδικότερα στην ιερότητα που κρύβει ο άλλος – ο συνάνθρώπος. Το αντιθετο της σιωπής είναι η φλυαρία εκεί χανεις την μπάλα γίνεσαι υποχείριο του ”υπερτονίζοντος” ρασιοναλισμού. Ο ορθός λόγος με την πίστη όταν συμβαδίσουν αντιλαμβάνεσαι το μυστηριο στη σχαση τους αντιλαμβάνεσαι το χαος , το κενό…

Προσωπικα νομιζω στην συγκεκριμενη εκπομπη ο κ.Γιανναρας ηταν λιγο βαρυεστημενος.Γιαυτο κατεφευγε σε ηδη διατυπωμενα παλαιοτερα (Μοτσαρτ και αναπηρια).
Η κυρια Κυριακοπουλου ειναι αξιεπαινη για την ποιοτητα των προσκεκλημενων της αλλα δυστυχως σε βασικα σημεια δεν μπορει να τους ακολουθηση στην σκεψη τους και ετσι εκει που πανε να πεταξουν, τους προσγειωνει με ρηχα (ορισμενες φορες) σχολια…
Σαφως και διαφωνω με τον κ.Γιανναρα στο οτι η εκκλησια θα πρεπει να διδαξει γλωσσα,και οτι δεν χρειαζεται το κηρυγμα τις Κυριακες η το κατηχητικο σχολειο για τα παιδια.
Και το κηρυγμα χρειαζεται και το κατηχητικο ΑΦΟΥ ΠΡΩΤΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΞΥΛΙΝΗ ΓΛΩΣΣΑ.
Και ξυλινη γλωσσα υπαρχει εκει ΟΠΟΥ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ.Εκει οπου η εκκλησια μετατρεπεται σε καριερα για τους ιερεις και σε μανιερα για τους εκκλησιαζομενους……..

1ον) Απαράδεκτη, αισχρή και ανήθικη η παρέμβασή σας κύριε/κυρία “PapaMpiscot”. Τέτοιες καταγγελίες ειδικά όταν έχουν υπονοούμενα “σεξουαλικής παρενόχλησης” πρώτον δεν γίνονται ανώνυμα και κυρίως δεν γίνονται ατεκμηρίωτα. Οφείλετε λοιπόν να κατονομάσετε τις “πηγές” απ’ όπου προέρχονται οι “πληροφορίες” σας και βεβαίως οφείλετε αυτό να το κάνετε επωνύμως. Διαφορετικά δεν είστε τίποτα περισσότερο από ένας δόλιος συκοφάντης.

2ον) Γενικά πρός όλους: Όταν κάνουμε αυθαίρετες γενικεύσεις που δεν αποδεικνύονται αλλά απλά υποστηρίζονται από εκφράσεις όπως “κατά γενική αποδοχή” όχι μόνο κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε σε λάθος συμπεράσματα, αλλά εμφανιζόμαστε προκατειλημμένοι και δογματικοί. Και η ιδεολογία, πόσω μάλλον η ιδεοληψία, δεν έχουν θέση στην φιλοσοφική σκέψη, ούτε αποτελούν ίδιον του λόγου του Χρήστου Γιανναρά.

3ον) Πολύ σωστή η τοποθέτηση του κύριου που υπογράφει ως “Συμεων Δανιηλιδης”, ο Γιανναράς μάλλον ήταν “βαρυεστημένος”, εγώ δε πιθανολογώ, συμφωνώντας, από την μέτρια ποιότητα της παρουσιάστριας.

4ον) Όσο για την “αστοχία” στην λέξη “αναπηρία”, συμφωνώ απόλυτα με τον Χρήστο Γιανναρά. Κάποιος ο οποίος ΔΕΝ έχει, ποτέ στην ζωή του, ακούσει Μότσαρτ, έχει υποστεί, εκών ή άκων, μία μορφή πνευματικής αναπηρίας. Όμως ο Γιανναράς δεν κυριολεκτεί. Απλώς, εννοεί (κατά την γνώμη μου πάντα) ότι όποιος δεν έχει μπορέσει ή δεν του δόθηκε η δυνατότητα να ξεφύγει από την σημερινή “παρακμή του σκυλάδικου” και να νιώσει την εμπειρία π.χ. της κλασσικής μουσικής, σαφώς και το πνεύμα του έχει υποστεί ένα είδος αναπηρίας.

5ον) Ο Γιανναράς έχει και στο παρελθόν κάνει την θλιβερή διαπίστωση ότι ο μέσος Έλληνας είναι διανοητικά ευνουχισμένος, διότι αυτό εξυπηρετεί αυτούς που θέλουν και τελικά το πετυχαίνουν, να τον ελέγξουν. Απλά σκεφτείτε ότι την δεκαετία του ’80, μία σεβαστή πλειοψηφία των Ελλήνων ψηφοφόρων, τραγουδούσαν νυχθημερόν “Κάρμινα Μπουράνα”. Πιστεύει κανείς σας ότι όλοι αυτοί είχαν την παραμικρή εκτίμηση για την καλή μουσική;

—

Παρακολουθώ τον κύριο Γιανναρά εδώ και 20 περίπου χρόνια και μάλιστα είχα την τύχη να τον γνωρίσω προσωπικά το 2004 που επισκέφτηκε την πόλη μας με την ευκαιρία ενός συνεδρίου.

Συνομίλησα μαζί του για πολύ λίγο συνεπώς δεν δικαιούμαι να πω ότι γνωρίζω τον άνδρα. Τον ερώτησα όμως μιά απλή ερώτηση: “Γιατί ‘δάσκαλε’ η έννοια του αυτονόητου έτσι όπως μας παραδόθηκε από τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό έχει απαξιωθεί; Γιατί αυτό που εμείς σήμερα ονομάζουμε ‘κοινή λογική’ τις περισσότερες φορές ισοδυναμεί με τον στυγνό παραλογισμό, ενίοτε παράκρουση; Γιατί η εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού δεν συμβαδίζει με πραγματική ευτυχία;”

Ξέρετε τι μου απάντησε; Διότι πλέον δεν είμαστε πολίτες μιας κοινωνίας. Δεν κοινωνούμε και δεν επικοινωνούμε. Ζούμε χρησιμοθηρικά και όχι ερωτικά! Δεν αποτελούμε μέρος ένος ιστού αξιών αλλά μονάδες ενός κατασκευασμένου συνόλου που ως Α και Ω έχουν την κατοχύρωση και διεκδικηση δικαιωμάτων ενώ πρωταρχικό συσταταικό στοιχείο μιας (πραγματικής) κοινωνίας είναι η εθελουσία τήρηση των υποχρεώσεών μας που εκπηγάζουν από το σύστημα αυτό των αξιών του οποίου εμείς είμαστε, όχι τυχαία και ούτε με το ζόρι, αλλά επειδή θέλουμε να είμαστε μέλη.

Κατά τον Γιανναρά λοιπόν υπεύθυνος είναι ο (Δυτικός) τρόπος ζωής που εμείς (ή οι πρόσφατοι προγόνοί μας) ασπάσθηκαμε για την σημερινή παρακμή του ελλαδικού κρατιδίου. Και μόνο η επιστροφή στις παραδοσιακές ελληνικές αξίες και τρόπο ζωής, ίσως, επαναλαμβάνω ίσως να βοηθήσει στην αποφυγή της κατάρρευσης λόγω πλήρους παρακμής και την επιστροφή του Έλληνα στο “φώς”.

Θεωρώ τον Χρήστο Γιανναρά τον σημαντικότερο εν ζωή Έλληνα Δάσκαλο-Φιλόσοφο της εποχής μας και μακάρι η γνώμη και οι απόψεις του να ακούγονται όσο το δυνατόν περισσότερο και από όσο το δυνατόν περισσότερα ΜΜΕ.

Δεν γνωρίζω για πόσα χρόνια ακόμα θα είναι σε θέση ο κύριος Γιανναράς να παρεμβαίνει με τον σοφό του λόγο στα δρώμενα της νεοελληνικής κοινωνίας, εγώ προσωπικά προσεύχομαι να είναι ακόμη πολλά περισσότερα.

Ευχαριστώ!

Ο κυριος (ή η κυρια) με το σχολιανο ”τα εν Οικω εν Δημω” (PapaMpiscot) , ειναι εκτος πραγματικότητας προτίμησε να θεσει μια πληροφοφορια επείδη αυτό τον βόλευε παρα να θεσει την αποψη του για τον κο Γιανναρα. Αυτό σημαίνει οτι ετερο-κατευθυνεται άγεται και φερεται σαν τα περιισσότερα εκκλησιαστικα πρόσωπα, αν και αυτο το ΄΄κατινιστικο΄΄΄κατεμε ύφος της γραφής του συγκεκριμενου προσωπου που αναφερει αυτά που αναφερει θυμιζει το κοινο αηδιαστικό βαρετό δίχως σοβαρότητα παπαδιστικο κουτσομπολιο, τη θεολογια του καναπε… Μπορεί να τα περασε ολα αυτα ο κ Γιανναρας δεν ενδιαφερει ωστόσο κανέναν το σημαντικότερο είναι ότι μια ψυχή τέτοια ευαίσθητη και προβληματισμένη σαν του κου Γιανναρά που θα μπορουσε ο καθενας να την έχει, επεδίωκε το αληθινό και όχι το μιζερο το φλυαρο το συνηθισμένο το τρωτο και το μεταβλητό. Δυστυχώς τέτοιοι κατευθυνουν το λαό πνευματικοί καθοδηγητές κατα τ΄αλλα. Πόσο ευκολο είναι να λέμε για τον άλλο δίχως να κοιταμε την δική μας αναπηρία ή ανωμαλία ή ανασφάλεια, αυτα όλα μπορουν να ρυθμιστούν δια της επιγνωσεως της τρωτήγς μας αυτης καταστασεως αρκεί να κατευθύνουμε την πορεία μας στην αληθεια στην αναζητηση όχι στο συνηθες που θεωρείται απόροια μηρυκασμού…τα ίδια και τα ίδια δίχως κανένα ενδιαφέρον για την ιστορία όπως και είπα σε παραπανω σχόλιο μου εχουν πιασει μια ενορια και θεωρούν ότι έχουν το Βατικανό μείναν στάσιμοι εκεί ριζώσαν δίχως να ανθίσουν δεν ασχολούνται με τπτ αλλο παρα μόνο το τι κανει ο ενας και ο άλλος, σα δεν ντρεπομαστε λιγάκι, έχουν και άποψη…ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΞΑΝΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ : ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΚΑΤΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ, ΑΝ ΓΙΝΌΤΑΝ ΑΥΤΟ ΑΠ΄ΌΛΟΥΣ ΜΑΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ!!!

Ο γέροντας Παΐσιος όμως, φαίνεται να είχε μια σοβαρή αναπηρία(!) Εκοιμήθη χωρίς να έχει ακούσει…Μότσαρτ(!!!)

“5ον) Ο Γιανναράς έχει και στο παρελθόν κάνει την θλιβερή διαπίστωση ότι ο μέσος Έλληνας είναι διανοητικά ευνουχισμένος, διότι αυτό εξυπηρετεί αυτούς που θέλουν και τελικά το πετυχαίνουν, να τον ελέγξουν. Απλά σκεφτείτε ότι την δεκαετία του ’80, μία σεβαστή πλειοψηφία των Ελλήνων ψηφοφόρων, τραγουδούσαν νυχθημερόν “Κάρμινα Μπουράνα”. Πιστεύει κανείς σας ότι όλοι αυτοί είχαν την παραμικρή εκτίμηση για την καλή μουσική;”

Αγαπητέ Δημήτριε,
Σας προκαλώ να γνωρίσετε τους υιούς.

Κύριε Δημήτρη Γκάρτζο,

ἐὰν εἶστε ἕνας «ἀγρότης ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἐπιβιώσει», ὀφείλω νὰ σᾶς ἐνημερώσω ὅτι τὰ ἀδικήματα κατὰ τῆς τιμῆς (ἐξύβριση, δυσφήμιση, ἁπλὴ καὶ συκοφαντική) εἶναι πολὺ σοβαρά, τόσον ὡς πρὸς τὶς ποινικὲς συνέπειες ὅσον καὶ ὡς πρὸς τὴν ἀστικὴ ἀξίωση (γιὰ ἀποζημίωση) ποὺ δικαιοῦται νὰ ζητήσῃ ὁ παθών ἀπὸ τὸν δράστη.

Γι’ αὐτό, ἀκόμη καί ἀπὸ τὴν ἄποψη αὐτήν, δὲν εἶναι σώφρον αὐτὸ ποὺ κάνατε ἐδῶ.
Οὔτε ἀνωνύμως (ὅλοι καταλαβαίνουν γιατί) οὔτε ἐπωνύμως (γιατὶ θὰ κληθῆτε νὰ τὸ ἀποδείξετε καὶ στὸ Δικαστήριο), ἐπιτρέπεται νὰ κάνετε τέτοια ἀδικήματα.
Οὔτε εἶναι χῶρος ἀνομίας τὸ Διαδίκτυο.
Παραθέτω καὶ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἀπόφαση 533/2010 Ἀρείου Πάγου (αὐτὴν εὑρῆκα πρόχειρη), ποὺ μπορεῖ νὰ σᾶς βοηθήσῃ στὸ μέλλον:

Κατά το άρθρο 362 του Π.Κ. “όποιος με οποιονδήποτε τρόπο ισχυρίζεται ή διαδίδει για κάποιον άλλον γεγονός που μπορεί να βλάψει την τιμή ή την υπόληψή του τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών ή με χρηματική ποινή, κατά δε το άρθρο 363 ΠΚ, “Αν στην περίπτωση του άρθρου 362 το γεγονός είναι ψευδές και ο υπαίτιος γνώριζε ότι αυτό είναι ψευδές, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών” και κατά το άρθρο 361 ίδιου Κώδικα (εξύβριση) “όποιος προσβάλλει την τιμή άλλου με λόγο ή έργο, ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενός έτους”. Από το συνδυασμό των διατάξεων αυτών, προκύπτει ότι για τη στοιχειοθέτηση του εγκλήματος της συκοφαντικής δυσφήμησης απαιτείται: α) ισχυρισμός ή διάδοση από τον υπαίτιο, με οποιονδήποτε τρόπο, ενώπιον τρίτου για κάποιον άλλον γεγονότος που θα μπορούσε να βλάψει την τιμή ή την υπόληψή του, β) το γεγονός αυτό να είναι ψευδές και ο δράστης να τελεί εν γνώσει της αναληθείας του και γ) δόλια προαίρεση, η οποία περιλαμβάνει τη γνώση του δράστη ότι το ισχυριζόμενο ή διαδιδόμενο γεγονός είναι πρόσφορο να βλάψει την τιμή ή την υπόληψη του άλλου και τη θέληση να ισχυρισθεί ή διαδώσει αυτό το βλαπτικό γεγονός. Αν ο δράστης δεν γνώριζε το ψευδές του γεγονότος, που ισχυρίστηκε ή διέδωσε ή είχε γι’ αυτό αμφιβολίες, δεν στοιχειοθετείται το έγκλημα της συκοφαντικής δυσφήμησης, παραμένει όμως η απλή δυσφήμηση[….]

Τέλος, ὀφείλω νὰ πῶ ὅτι θεωρῶ κι ἐγὼ μεγάλη ἀπρέπεια τὴν παρέμβασή σας.

Νὰ παραθέσω καὶ κάτι ποὺ χειροτερεύει ἀκόμη περισσότερο τὴν θέση σας, τὸ ἄρθρο 366 § 1 Π.Κ.:

[i]Ἂν τὸ γεγονὸς τοῦ ἄρθρου 362 [ἁπλῆς δυσφημήσεως] εἶναι ἀληθινό, ἡ πράξη μένει ἀτιμώρητη. [b]Ἡ ἀπόδειξη ὅμως τῆς ἀλήθειας τοῦ γεγονότος ἀπαγορεύεται ὅταν αὐτὸ ἀφορᾷ ἀποκλειστικὰ σχέσεις τοῦ οἰκογενειακοῦ ἢ τοῦ ἰδιωτικοῦ βίου ποὺ δὲν θίγουν τὸ δημόσιο συμφέρον καὶ ὁ ἰσχυρισμὸς ἢ ἡ διάδοση ἔγιναν κακόβουλα.[/b][/i]

Τὸ καλύτερο ποὺ μπορεῖτε νὰ κάνετε εἶναι νὰ παρακαλέσετε τὸν Διαχειριστὴν τῆς Ἰστοσελίδας νὰ ἀφαιρέσῃ τὰ ἐπίμαχα “σχόλιά” σας…

Ευχαρίστως να ανταποκριθώ στην πρόκλησή σας εφ’ όσον πρώτα μου διευκρινίσετε ακριβώς εννοείτε με την φράση “να γνωρίσετε τους υιούς” και τι σχέση έχει με το απόσπασμα του κειμένου μου που παραθέσατε.

Ενδιαφέρουσα η παρατήρησίς σας. Βέβαια τον γέροντα Παΐσιο δεν νομίζω ότι μπορούμε να τον θεωρήσουμε ώς τον μέσο Έλληνα. Ο Γιανναράς, όπως είπα, λέγοντας αυτό για τον Μότσαρτ, αναφέρεται στον βαθμιαίο εκχυδαϊσμό της ελληνικής κοινωνίας και την “νοοτροπία του σκυλάδικου” που επικράτησε ως η κυρίαρχη κουλτούρα της μεταπολίτευσης. Πάντως, αν δεν είμαι αδιάκριτος πώς γνωρίζετε ότι ο γέρων Παΐσιος δεν είχε ακούσει ποτέ του την μουσική του Μότσαρτ;

Αγαπητε Δημητρη Π. απ΄ οτι φαινεται κατα την γνωμη σας οι Σωκρατης, Αριστοτελης, Πλατωνας, Δημοκριτος, Ομηρος, Ηρακλειτος, Σοφοκλης, Αισχυλος, Ιππαρχος, Ευδοξος, Ησιοδος, Αριστοφανης, Ησιοδος, Χιλων, Σολωνας, Πυθαγορας, Παρμενιδης, Θαλης, Αναξιμενης, Αρισταρχος, Εμπεδοκλης, Επικουρος, Ευριπιδης, Ηροδοτος, Ησιοδος, Θεοφραστος…
εξαιτιας του γεγονοτος οτι δεν εχουν ακουσει Μοτσαρτ, (σημ. : ειναι ο αγαπημενος μου), ειναι ολοι τους ΑΝΑΠΗΡΟΙ !!!

Οπως ανεφερα και προηγουμενως “σπουδαζωντας αισχυλο” μας δινει το προνομιο να εχουμε καλυτερη νοηματικη ακριβεια στις εκφρασεις μας.

Ευχαριστω.

Δὲν εἶπα ὅτι εἶστε ἔνοχος. Εἶπα ὅτι αὐτὸ ποὺ κάνετε (ὑπὸ τὰ δεδομένα τῆς νομικῆς προστασίας τῆς κοινωνίας -μέσῳ τοῦ ΠΚ- ἀπὸ τὸ νὰ γίνῃ τελείως ζοῦγκλα) εἶναι ἐπικίνδυνο τόσο γιὰ τὸν κο Γιανναρᾶ, ὅσο καὶ γιὰ σᾶς.

Ἐπίσης, ἐννοοῦσα ὅτι εἶναι ἀπρέπεια νὰ βγάζετε τὰ «ἐν οἴκῳ ἐν δήμῳ», ὡσὰν νὰ πρόκηται γιὰ φιλικὴ παρέα. Στὸ Διαδίκτυο εἴμαστε καί, μάλιστα, scripta manent…

Τὸ νὰ κάνατε γενικῶς μίαν ἄσχετη παρεμβάση, θὰ ἦταν ἁπλῶς ἄκομψο. Ἐδῶ, ἁπλῶς, τίθενται καὶ ἄλλα θέματα (βλ. ἄνω).

Κυριε Βαρελιδη αυτο δεν ειναι απαντηση στο σχολιο μου.

Περισοτερο σαν κακια μου φαινεται.

Kυριε Δημητρη για να ξεκαθαρισω την σκεψη μου συμφωνω μαζι σας οτι ο κυριος Γιανναρας δεν κυριολεκτουσε.

Δεν θα επρεπε ομως ενας τοσο μεγαλος δασκαλος να κυριολεκτει στον λογο του, ωστε να μην αφηνει περιθωριο για αμφιβολιες και να μεταφραζεται κατα το δοκουν;

Ευχαριστω.

Το σχολιο του κ.Γιανναρα περι Μοτσαρτ και αναπηριας ηταν επιτυχες γιατι μας εβαλε να το σκεφτουμε και να παρουμε θεση.
Συμφωνω με την θεση του κ.Γιανναρα και επεκτεινοντας την ειναι αναπηρια οταν δεν γνωριζουμε (και ετσι δεν απολαμβανουμε) την προικα του ανθρωπινου γενους (μουσικη και τεχνες γενικα).
Ειναι μια αναπηρια με την οποια ζουμε συμφιλιωμενοι και το μεγεθος της οποιας δεν μπορουμε να συνειδητοποιησουμε.
Να υπενθυμισουμε οτι ο Πυθαγορας ειχε την μουσικη σαν μαθημα στην σχολη του.
Προικα μας ειναι βεβαια και τα: Γνωθι Σαυτον,Εν οιδα οτι ουδεν οιδα,και γηρασκω αει διδασκομενος.

Κυριε Δανιηλιδη εχετε δικιο και θεωρω οτι δεν υπαρχει λογος να συνεχισουμε την συζητηση επ’ αυτου διοτι ολοι καταλαβαμε πολυ καλα τι ηθελε να πει ο κυριος καθηγητης.

Αν μαλιστα στον πρωτοτυπο λογο του αντικαθιστουσε την λεξη “αναπηρια” με την λεξη “στερηση”, (και για λογους αισθητικης), τοτε νομιζω, (ας με συγχωρησει γι΄ αυτο ο κυριος Γιανναρας), θα απεδιδε με περισοτερη ακριβεια αυτο που ειχε κατα νου.

Ξερετε… η λεξη αναπηρια ειναι σκληρη και οχι απαραιτητα μομφη.
Ας μην ξεχναμε πως το μεγαλυτερο μερος του πληθυσμου δεν εχει προσβαση στην προικα του ανθρωπινου γενους οπως πολυ καλα αναφερατε.

Από τον αρχοντάρη ενός αγιορείτικου μοναστηριού – μονή Φιλοθέου, 1992 – είχα ακούσει ότι ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει κάπου πως αν ήμασταν πραγματικοί χριστιανοί (δηλαδή άγιοι) δεν θα χρειαζόμασταν, διόλου, μουσική επένδυση του λόγου μέσα στις λατρευτικές ακολουθίες.

Έτσι – συμπεραίνουμε – ο γέροντας Παΐσιος μπορεί να μη χρειαζόταν, όχι απλώς τον Μότσαρτ, αλλά ούτε καν την εκκλησιαστική μουσική / ψαλτική.
Αυτό επ’ ουδενί σημαίνει, ωστόσο, ότι όλοι οι υπόλοιποι έχουμε επίσης υπερβεί την συγκεκριμένη χρεία.

Όσοι από μας, λοιπόν, εξακολουθούμε να ανατρέχουμε ενίοτε σε ακούσματα τής «θύραθεν» μουσικής παραγωγής, εάν θέλουμε να αγνοούμε τον Μότσαρτ τότε πράγματι – προσυπογράφω την άποψη Γιανναρά – επωμιζόμαστε, αυτοπροαιρέτως, μιαν ανυποψίαστη ψυχ-αγωγική αναπηρία.

Ἴσως δὲν καταλάβατε τὸ νόημα τῆς παρεμβάσεώς μου. Μπορεῖ νὰ ἐπαγγέλλομαι δικηγόρος, ἀλλὰ προτιμῶ πολὺ περισσότερο νὰ συμφιλιώνω. Ἂν θέλετε μπορῶ νὰ μεσολαβήσω στὴν δικαστικὴ διαφορά σας μὲ τὸν γαμβρὸ τῆς γιαγιᾶς σας καὶ τὰ ξαδέλφια σας (δωρεάν).

Τὸ ἄσχημο, γιὰ μένα, εἶναι ἡ μονόπλευρη εἰκόνα ποὺ καλλιεργεῖται πάντοτε στὸ ἔδαφος τοῦ κουτσομπολιοῦ (καὶ σ’ αὐτὸ δὲν φταίει μόνον ὁ …παρέχων τὶς κουτσομπολίστικες “είδήσεις”, ἀλλὰ καὶ τὰ …εὐήκοα ὦτα).

Κι ἐσεῖς ἔχετε κι ἄλλες πλευρές, λιγότερο ἐμφανεῖς (λ.χ. ἡ εἰλικρίνειά σας) καὶ ἀφανεῖς. Καὶ ὁ κος Γιανναρᾶς ἐπίσης. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἁπλὰ …φιλάργυρος.

Καὶ εἶναι κρίμα. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ οὐσία, νὰ μὴ χάνεται/ἀποκρύβεται/λοιδωρῆται ὁ πλοῦτος τοῦ κάθε προσώπου.
Τὰ ἄλλα (ΠΚ καὶ τὰ ρέστα) εἶναι γιὰ νὰ μὴ διαλυθῇ τὸ σύμπαν ἐντελῶς.

Νὰ μὲ συγχωρῆτε γιὰ τὸ δασκαλίστικον τῆς παρεμβάσεώς μου.

Παρακολουθώ αρκετά τις παρεμβάσεις του Γιανναρά. Όταν μιλά ή γράφει για την κοινωνία, τη φιλοσοφία, την παιδεία… οι προτάσεις του συνήθως είναι σοβαρές και ενδιαφέρουσες. Όταν αναφέρεται όμως στην Εκκλησία, κατά κανόνα οι παρεμβάσεις του είναι από ανεδαφικές ώς … αστείες.
Όπως η πρόταση που κάνει εδώ, η Ι. Σύνοδος να κλείσει τα κατηχητικά σχολεία, κατά το “πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι”, και η Εκκλησία να περιοριστεί στη διδασκαλία της γλώσσας.
Ίσως τα κατηχητικά που γνώρισε ο διανοητής να είχαν (και αρκετά από τα σημερινά να έχουν) πολλά από ηθικολογία και προσκοπισμό, όπως επισημαίνει.
Όμως η κατήχηση είναι ένα από τα βασικά έργα της Εκκλησίας. Αν μελετήσει κανείς τα κατηχητικά κείμενα των Πατέρων, θα δει ότι κατήχηση είναι η μύηση των υποψηφίων ή νεαρών μελών της Εκκλησίας στο μυστήριό της από τους μεμυημένους. Αυτό φανερώνει ότι αυτή δεν είναι κάτι το διανοητικό, δεν απευθύνεται τόσο στη λογική όσο στην όλη ύπαρξη του ανθρώπου, είναι κάτι το βιωματικό. Οπότε, το απαιτούμενο είναι οι “κατηχητές” να είναι εγκεντρισμένοι στο σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, εμποτισμένοι από το πνεύμα της, να μεταγγίζουν ζωή κι όχι λόγια ή θωρίες. Και τα παιδιά ζητούν την αλήθεια κι όχι διανοητικά κατασκευάσματα ή κανόνες καλής συμπεριφοράς. Και ανθρώπους που να έχουν ζήσει (στα μέτρα του ο καθένας) όσα διδάσκουν.
Η προσπάθεια, λοιπόν, της Εκκλησίας είναι να αναδείξει τέτοια μέλη. Κι όταν τέτοιοι άνθρωποι διδάσκουν στα κατηχητικά, τότε φυσικά δεν θα ασχολούνται με προσκοπισμούς και ηθικολογίες, αλλά με την εν Χριστώ ζωή.

Πολλές φορές άνθρωποι περιορισμένης μόρφωσης, που δεν κατανοούν διανοητικά τα κείμενα των εκκλησιαστικών ακολουθιών, περισσότερο μετέχουν σ’ αυτές και δέχονται τη χάρη τους από τους επαΐοντες και γνώστες και αναλυτές των ιαμβικών κανόνων, γιατί έχουν κοινά βιώματα με τους συντάκτες αυτών των κειμένων.
Λοιπόν, καλή και η γλωσσική διδασκαλία και ανάλυση των παραπάνω κειμένων, αλλά καλύτερη η ποδηγεσία προς την εμπειρία των συντακτών τους, με βάση τη διδασκαλία περί της εν Χριστώ ζωής και την ερμηνεία τους από τους Πατέρες της Εκκλησίας, που προβάλλει τα υπερφυή πνευματικά νοήματα, τα κρυμμένα μέσα και κάτω από τη γλωσσική επιφάνεια.

Χαιρετω εν Κυριω κυριε Δανιηλιδη!

Μια ερωτηση: Ειχατε γνωρισει μηπως τον γεροντα Παισιο;

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ

Αλεξανδρος

Βερολινο