Τούτο το ημερολόγιο με βάζει σε σκέψεις.
Τί κάνω δηλαδή γράφοντας με τις ώρες τόσα πολλά; Θέλω να πιστεύω πως σκαλίζω το χαρτί για τις αλήθειες μου, πως βάζω τάξη στις σκέψεις μου, πως δίνω ονόματα στο άγνωστο, πως εξορκίζω τους φόβους που, σχεδιάζοντάς τους σε ήρεμες λέξεις, τους αποφορτίζω απ’ τον κίκδυνο να συμβούν. Πως σαν υπάκουος γραφιάς του μύχιου εαυτού μου καταγράφω μέσα στην ησυχία του σπιτιού τα μηνύματα που στέλνει για να τα μαθαίνω κι εγώ.
Θέλω να πιστεύω πως με το ημερολόγιο διασώζω το παρελθόν μου κατακρατώντας τον καιρό που τρέχει.
Συμβαίνουν όμως αυτά ή γράφω για ν’ αυτοδικαιώνομαι ακόμα πιο συστηματικά; Σκαλίζω για τις αλήθειες μου ή θάβω αλήθειες; Καθαρίζω το πρόσωπό μου ή αργά - αργά το μεταπλάθω όπως θα τόθελα για να το ανέχομαι; Για να το αγαπήσω ίσως κάποτε;
Πόσο ύπουλη και υποκριτική μπορεί να γίνει η δύναμη του λόγου! Το καταλαβαίνω τώρα που γράψε - γράψε, οι ευχέρειες μου βελτιώνονται και ακονίζονται. Με τρεις αλήθειες για λάβαρο, εισβάλλω περνώντας δέκα ψέματα στις εξομολογήσεις μου. Τα ψέματα αυτογονιμοποιούνται, απλώνουν και γεμίζουν τον κόσμο, μού σαστίζουν τη διάκριση. Σαν τους σουρεαλιστές ποιητές που μαζί με την τέχνη τους μπορούν να περνούν αυθαιρεσίες, μπορούν άνετα να μπλοφάρουν. Μπλοφάρω;
Από το μυθιστόρημα «Τανγκό μες στον καθρέφτη», εκδόσεις ¨Φιλιππότη¨
