Εκείνο που θα έπρεπε να μας απασχολεί όλους και που δεν απασχολεί κανέναν (κανέναν από τους διανοούμενους), είναι πως ζούμε με δανεικά στην κυριολεξία, πως δεν κερδίζουμε τη ζωή μας. Μας ζουν. Αν δεν το καταλάβομε αυτό, δεν κάνομε τίποτα, Από εκεί πρέπει να αρχίσει οποιαδήποτε κίνηση για ενδεχόμενη γενικότερη αλλαγή στην Ελλάδα.
Όσο ζούμε με δανεικά, όσο χρωστάμε στους άλλους τη ζωή μας, δεν είναι δυνατό να αλλάξομε νοοτροπία. Κανένας άνθρωπος που ζει με δανεικά δεν είναι της προκοπής. Το ίδιο κανένας λαός ή κράτος. Προπαντός με αιώνια δανεικά σαν εμάς¨ (γιατί κάποτε μπορεί να παρουσιαστεί μεγάλη ανάγκη, αν και μια μοναχά φορά μπορεί να σημάνει κακή αρχή).
Πρέπει να πληρώσομε κάποτε τα χρωστούμενα - τα χρωστουμέικα, όπως λεν οι Μανιάτες - ή να βάλομε σοβαρά πλώρη για την πληρωμή τους και να ξαναρχίσομε από την αρχή, δίχως χρέη. Για να μπορεί να έχει ο λόγος μας πέραση και η υπογραφή μας τιμή, δηλαδή κάποια αξία.
Πρέπει να καταλάβομε πως οι άλλοι δεν χρωστούν τίποτα να μας ζουν εμάς, και πως κάθε φορά που προσφέρεται η λύση αυτή, να μας ζουν ή να μας δανείζουν, κάθε φορά θάβεται το ενδεχόμενο να βγούμε από τον φαύλο κύκλο στο φως μιας έντιμης και σχετικά ανεξάρτητης ζωής (λέω σχετικά ανεξάρτητης, μια και είμαστε πολύ μικρό κράτος). Δεν μπορούμε ad infinitum να καταναλώνομε περισσότερα από όσα παράγομε, να μπάζομε περισσότερα από όσα βγάζομε.
Πρέπει να πουλάμε αρκετά στους άλλους, ώστε να αγοράζομε αρκετά - αυτά που μας χρειάζονται ή που μας επιτρέπουν τα οικονομικά μας - από τους άλλους. Είναι κακή συνήθεια τα δανεικά. Και σχετίζεται άμεσα με το πρόσωπο του κάθε λαού, του κάθε ατόμου, όπως το τόνισε μια φορά ο Καβάφης στον E.M. Forster.
Κάποια μέρα οι δανειστάδες της Ελλάδας που δεν παίρνουν πίσω τα λεφτά τους, αλλά πάντα μοναχά ένα ποσοστό από το χρέος - δανειζόμαστε ακόμα και για τους τόκους από τα δάνεια - μπορεί να μας πουν (αν και αυτό είναι αμφίβολο - για άλλους πάλι λόγους) πως πρέπει να σταματήσει αυτή η ωραία μηχανή και πως να φροντίσομε εμείς για τη σωτηρία μας (όπως και πρέπει να φροντίσομε).
Εμείς δεν χρειάζεται να περιμένομε τους δανειστάδες να μας το πουν αυτό (αυτοί έχουν το χαβά τους). Πρέπει εμείς να το διακηρύξομε ως άμεσο σκοπό μας, διαφορετικά θα πηγαίνομε στον φούντο. Η σωτηρία μας θα γίνει από εμάς, δε θα γίνει από τους άλλους. Αν ποτέ γίνει.
Collectanea 185, σελ. 88. Εκδ. Δόμος
πηγή: http://stinarada.blogspot.com/2011/03/blog-post_09.html
[i]”Πρέπει να πληρώσομε κάποτε τα χρωστούμενα – τα χρωστουμέικα, όπως λεν οι Μανιάτες – ή να βάλομε σοβαρά πλώρη για την πληρωμή τους και να ξαναρχίσομε από την αρχή, δίχως χρέη”.[/i]
Επειδή δεν ήταν αφελής, πρέπει να υποθέσουμε πως ο Λορεντζάτος δεν εγνώριζε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με απλούς δανειστές αλλά με διεθνείς τοκογλύφους και σπεκουλαδόρους, με ένα ολόκληρο διεθνές [b]σύστημα παραγωγής τοκογλυφικών χρεών[/b]. Διότι, αν το εγνώριζε, θα διευκρίνιζε και με ποιον τρόπον οι Μανιάτες “καθάριζαν” με τέτοιας λογής κουμάσια.
[i]Πρέπει να καταλάβομε πως οι άλλοι δεν χρωστούν τίποτα να μας ζουν εμάς, και πως κάθε φορά που προσφέρεται η λύση αυτή, να μας ζουν ή να μας δανείζουν, [/i]
Ε όχι! Δεν χρωστάμε σε κάποιον … φίλο ή συγγενή, που δεν έχει σαν επάγγελμα να δίνει δάνεια και που στερείται για να μας δανείσει! Έλεος! Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν. [b]Οι δανειστές μας (οι λεγόμενες “αγορές”) ζουν από τα χρέη, ζουν δημιουργώντας χρέη στους άλλους. [/b][b][u]Αυτή είναι η δουλειά τους, το επάγγελμά τους: να παράγουν δάνεια, δηλαδή χρέη[/u].[/b]
Δείτε ένα παράδειγμα για το πως λειτουργεί το όλο πράγμα. Ας πάρουμε τις τράπεζες. Καταθέτει κάποιος 100 ευρώ σε μια τράπεζα. Η τράπεζα δεν είναι βέβαια κουμπαράς. Βαστάει το 10% του ποσού στο αποθεματικό της και τα υπόλοιπα 90 ευρώ τα δανείζει σε κάποιον άλλον. Ας υποθέσουμε πως αυτός καταθέτει τα 90ε σε μια άλλη τράπεζα. Αυτή βαστάει το 9ε στο αποθεματικό της και δανείζει τα υπόλοιπα 81ε σε κάποιον άλλον. Κ.ο.κ. Στο τέλος του όλου κύκλου θα διασπιστώσετε ότι από τα αρχικά 100ε, το τραπεζικό σύστημα έχει παράξει κάπου 30 δάνεια, δηλαδή χρέη. Τα οποία πρέπει να επιστραφούν σε αυτό με διάφορα επιτόκια.
Όλη αυτή την παραγωγή χρεών, το τραπεζικό σύστημα δεν την κάνει “από σπόντα”, ούτε είναι πάρεργό του. ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ. Η δουλειά του. [b]Χωρίς δανειολήπτες, τράπεζες και τραπεζικό σύστημα δεν υφίστανται.[/b]
Και αν οι συνήθεις τράπεζες δανείζουν με ένα α επιτόκιο, τα “χρηματοπισττικά ιδρύματα” που ονομάζονται “αγορές” – οι δανειστές κρατών δηλαδή -, είναι σαφές ότι δανείζουν με [b]πολλαπλάσιο του α επιτόκιο.[/b] Με επιτόκιο καθαρά τοκογλυφικό. Εφαρμόστε λοιπόν σε αυτούς τον τρόπο λειτουργίας, που περιέγραψα παραπάνω και θα το δείτε ξεκάθαρα: Οι “αγορές” ΖΟΥΝ από την τοκογλυφία. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ!
Με λίγα λόγια, είναι [u]εντελώς ανακριβές [/u], αν όχι αφελές, αυτό που λέει ο Λορεντζάτος, ότι δηλαδή “δεν χρωστούν τίποτα να μας ζουν εμάς [να μας δανείζουν]”. Αυτό θα ίσχυε μόνο εάν οι δανειστές μας δεν είχαν ως [b]επάγγελμα[/b] το να δημιουργούν δάνεια, δηλαδή χρέη. Όμως δεν είναι τέτοια οι περίπτωση των δανειστών μας. Διότι, όπως είδαμε, οι δανειστές μας, οι “αγορές”, ΖΟΥΝ ΔΑΝΕΙΖΟΝΤΑΣ ΜΑΣ. Αυτή είναι η δουλειά τους!
[i]Η σωτηρία μας θα γίνει από εμάς, δε θα γίνει από τους άλλους. [/i]
Πολύ σωστά, μόνο που δεν πρόκειται ποτέ να σωθούμε, [b]όσο κι αν παράγουμε και πουλάμε[/b] – ας το καταλάβουμε αυτό! -, όσο υπάρχει και αφήνεται ανεξέλγκτο το διεθνές τοκογλυφικό σύστημα που περιέγραψα. Δεν γίνεται! Ειδικά σε συνθήκες ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης. Γι’ αυτό άλλωστε ΟΛΑ τα κράτη είναι χρεωμένα έως το λαιμό.
Είναι λοιπόν εύκολο να νουθετεί κανείς γενικώς και αορίστως.
Επισημαίνω απλά ότι ο ίδιος ανωνυμογράφος ο οποίος μας προτρέπει, εδώ, να «καθαρίζουμε» τα «κουμάσια»,
ο ίδιος λοιπόν άνθρωπος,
αναλάμβανε να μάς… κατατοπίσει, τις αμέσως προηγούμενες μέρες με (τριπλή μάλιστα!) παρέμβαση κάτω από άλλη ανάρτηση του “Αντίφωνου”, για το ποια περί οικονομίας άποψη είναι αποδεκτή από χριστιανική σκοπιά – και ποια αιρετική.
Αποδεικνύοντας ότι κάποιοι από εμάς έχουμε (ή έχουν) διαγράψει, πια, εντελώς τις σημασίες των λέξεων.
Ας επισημάνω κι εγώ, απλά, πως εκείνο για το οποίο “κατατόπισα” τις αμέσως προηγούμενες ημέρες – με τριπλή παρέμβαση, το ομολογώ – κάτω από την ανάρτηση “Χωρίς τίτλο”, ήταν απλώς η [i]ισχυρή αίσθησή μου[/i] ότι επρόκειτο περί [i]χιουμοριστικού[/i] κειμένου.
Τίποτε πέραν τούτου – και ασφαλώς με κανένα τρόπο δεν “κατατόπισα” ποια περί οικονομίας άποψη είναι αιρετική από χριστιανικής σκοπιάς, όπως ισχυρίζεται εκ του μη όντος ο κ. Καστρινάκης.
Εδώ είναι η ανάρτηση, εδώ και τα 3 σχόλιά μου, προς επαλήθευση.
Να προσθέσω μόνον, ότι με την αίσθησή μου εκείνη – ότι επρόκειτο περί χιουμοριστικού κειμένου – συμφώνησαν και έτεροι σχολιαστές του, οι κ.κ. Γιώργος Σαλεμής, Σωτ Μητραλ συγκεκριμένα, χωρίς να κατηγορηθούν παρολαυτά (προς το παρόν τουλάχιστον…) ότι “κατατοπίζουν” περί του ποια είναι η αποδεκτή από το χριστιανισμό άποψη περί οικονομίας και ποια η αιρετική.
Σε ό,τι αφορά την υποτιθέμενη προτροπή μου να “καθαρίζουμε” τα “κουμάσια”, νομίζω ότι και πάλι ο κ. Καστρινάκης υπερβάλλει. Εφόσον, [b]και μόνον εφόσον,[/b] ο Λορεντζάτος θεώρησε εύστοχο να αναφέρει τους Μανιάτες στο θέμα της ρύθμισης των χρωστουμέικων, δεν βλέπω γιατί πρέπει να στοχοποιούμαι επειδή υπενθύμισα πώς οι Μανιάτες αντιμετώπιζαν τους τοκογλύφους – αυτό, ειλικρινά, [i]καθόλου δεν σημαίνει ότι ασπάζομαι, εγώ, αποτρόπαιες μεθόδους, ούτε και ότι προτρέπω σε αυτές…[/i]
Λυπάμαι, διότι η παρέμβαση του κ. Καστρινάκη περιορίστηκε αυστηρά στα στενά πλαίσια μιας [i]επίθεσης[/i] και δεν ασχολήθηκε καθόλου με την όλη επιχειρηματολογία μου. Αν και δεν καταλαβαίνω το λόγο αυτής της επίθεσης, του ζητώ συγγνώμη εάν για οποιονσδήποτε λόγο τον εκνεύρισα.
Θα συμφωνήσω και με τον Λορεντζάτο που γράφει: “[i]Όσο ζούμε με δανεικά, όσο χρωστάμε στους άλλους τη ζωή μας, δεν είναι δυνατό να αλλάξομε νοοτροπία. Κανένας άνθρωπος που ζει με δανεικά δεν είναι της προκοπής[/i].” και με τον Γ. που επισημαίνει πως “[i]οι δανειστές μας (οι λεγόμενες “αγορές”) ζουν από τα χρέη, ζουν δημιουργώντας χρέη στους άλλους. Αυτή είναι η δουλειά τους, το επάγγελμά τους: να παράγουν δάνεια, δηλαδή χρέη[/i].” Το πρώτο προβάλλει μια στάση ζωής, κατά τον τρόπο του τόπου μας, ενώ το δεύτερο μάς υποδεικνύει τα πολιτικοοικονομικά παιχνίδια του άκρατου παγκοσμιοποιημένου αδηφάγου καπιταλισμού των ημερών μας που γιγαντώνεται από τις σάρκες των μικρών (υπανάπτυκτων ή και αναπτυγμένων οικονομικά) χωρών.
Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
[quote name=”Theo”]Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.[/quote]
Ασφαλώς, γι’ αυτό και δεν εξέφρασα καμιά κριτική στη συγκεκριμένη νουθεσία του Λορεντζάτου [να μην χρωστάμε γιατί όποιος ζει με δανεικά δεν είναι της προκοπής]. Μόνο που το ένα αποτελεί απλή νουθεσία, μια πολύ γενική αλήθεια, ενώ το άλλο μια πολύ συγκεκριμένη και σκληρή πραγματικότητα, η οποία μάλιστα δεν αντιμετωπίζεται καθόλου με την έτερη νουθεσία του – περί την οποία εξέφρασα ουσιαστικά την κριτική μου – ότι [i]”πρέπει να πληρώσομε κάποτε τα χρωστούμενα – τα χρωστουμέικα, όπως λεν οι Μανιάτες – ή να βάλομε σοβαρά πλώρη για την πληρωμή τους και να ξαναρχίσομε από την αρχή, δίχως χρέη.”[/i]
Να πληρώσουμε τα χρωστούμενα στους διεθνείς επαγγελματίες τοκογλύφους; Το έχει ποτέ καταφέρει κανείς, έθνος ή άνθρωπος;
Δεν γίνεται! Είναι απολύτως μάταιο να το προσπαθεί κανείς. [b]Οι τοκογλύφοι δεν ξεχρεώνονται – οδηγούνται στον εισαγγελέα και αντιμετωπίζουν την κρίση της δικαιοσύνης[/b] … και δεν νομίζω αυτό να βρίσκεται εκτός του τρόπου του τόπου μας, σωστά;
Επομένως η νουθεσία “να τους πληρώσουμε”, το μόνο που κάνει είναι να καθοδηγεί τους νουθετούμενους στην απόλυτη ματαιοπονία. Πολύ δε χειρότερα όταν απευθύνεται στο φιλότιμό τους, υποδεικνύοντάς τους το απίθανο, εφόσον μιλάμε για τοκογλύφους, ότι οι δανειστές μας δήθεν “δεν χρωστούν τίποτε να μας δανείζουν” και ταλαιπωρούνται δήθεν από το δίλημμα “να ζουν ή να μας δανείζουν”. [b]Μείγμα άκρως επικίνδυνο, ως γνωστόν, να πιάνεις κάποιον στο φιλότιμο καθοδηγώντας τον σε έργα μάταια και σε βάσανα αδιέξοδα.[/b]
Άλλωστε, [i]στην πράξη,[/i] δεν είναι ακριβώς “έτερον εκάτερον”, διότι το … άλλο (η διεθνής τοκογλυφία στην εξουσία) [b]αναιρεί [/b], σκοπίμως και συστηματικά, το … ένα (τον αγώνα να ζήσει ένας λαός χωρίς χρέη).
Δεν έχω να πω τίποτε άλλο.