Βίκυ Καπόγιαννη*
Είμαστε όλοι μας χαμένοι μέσα σε έναν κοσμο νεκρών ερμηνειών και λέξεων. Σε ένα καλειδοσκόπιο από ποικίλες προπολιτικές, μοντέρνες και μεταμοντέρνες θέσεις, απόψεις, προκαταλήψεις κι αμφισβήτησεις οι οποίες προσδιορίζουν επακριβώς τον τρόπο με τον οποίο είναι ρυθμισμένος ο εγκέφαλός μας ο οποίος κατ’επέκτασιν καμπυλώνει το χωρόχρονο και παγιδεύει τη ζωή και τη φωτονιακή εκείνη ελεύθερη ροή σωματιδίων που αποτελούν την πραγματική συνείδηση και υπόστασή μας προσδιορίζοντας τον αιώνα στον οποίο θέλουμε να ζήσουμε. Οι ορολογίες κι ερμηνείες λόγω της συνεχούς μας ενασχόλησης και προσοχής μας προς αυτές έχουν πλέον αποκτήσει ανεξάρτητη κι ανεξέλεγκτη ζωή και ύπαρξη από το πνευματικό τους ισοδύναμο -εάν υπάρχει – κυριαρχώντας και καταδυναστεύοντας αμετάκλητα τους οπαδούς της στείρας νοησιαρχίας κι αυτοί με τη σειρά τους όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Ζούμε σε έναν κόσμο νοητικών εικόνων και ειδώλων μέσω των οποίων προσπαθούμε να βρούμε τι προσδιορίζει την πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα είναι θεωρίες, φιλοσοφίες κι απόψεις να διαδέχονται ακατάπαυστα η μία την άλλη αλλά ο κόσμος να παραμένει αμετάκλητα ο ίδιος.
Αυτό το τελευταίο είναι που, κατά κύριο λόγο, ενδιαφέρει τις νεότερες γενιές. Σήμερα ο κόσμος αντικατοπτρίζεται επαξίως μέσα από τα πεπερασμένα νοητικά περιεχόμενά μας και τα περιεχόμενά μας προσδιορίζουν το είδος του νεκρού κόσμου του οποίου επιλέξαμε να βιώσουμε. Κάθε νοητική εικόνα είναι παγωμένη σκέψη, ένα τεταρτημόριο από τη ροή της ζωής που κατορθώσαμε να παγιδέψουμε στο κόσμο του γνωστού κι έτσι παγιδευτήκαμε κι εμείς μαζί του. Οι λέξεις δεν είναι το πράγμα και κατά κανέναν τρόπο δεν προσδιορίζουν τη ζωή που ρέει ακατάπαυστα μέσα από την ανθρώπινη υπόσταση. Ο 21ος αιώνας θα σηματοδοτήσει μία νέα κίνηση – πνοή σε παγκόσμιο επίπεδο πρωτίστως από νέους ανθρώπους η οποία θα απαλλάξει δια παντός την πληροφορία από τον αρτηροσκληρωτικό διανοητικό της φορέα. Αυτήν την δουλειά δε μπορούν να την κάνουν οι διανοούμενοι ούτε και θα έχει ακαδημαικό χαρακτήρα. Θα είναι μία ομάδα διάχυτη σε ολόκληρον τον πλανήτη απηλλαγμένη από οργανωμένους -ισμούς, θεωρίες, αντιγνωμίες και πολιτικούς βερμπαλισμούς. Αυτά ανήκουν στο παρελθόν το οποίο αυτή τη στιγμή κλωνίζεται συνθέμελα και γοργά θα καταρρεύσει. Ο όμιλος αυτός θα δράσει όχι μέσα από την διανοητική του ανάπτυξη αλλά μέσα από την πνευματική του υπόσταση διότι όσοι θα τον αποτελούν θα έχουν διανύσει αυτόν το μακρύ εσωτερικό δρόμο και θα έχουν όλοι μαζί φθάσει στην άλλη όχθη πυροδοτώντας κατ’αναλογίαν ολόκληρα τα Έθνη. Διότι τα Έθνη όπως και τα άτομα είναι οντότητες οι οποίες στην κατώτερή τους μορφή αποτελούνται από ατομικοποιημένες διανοητικές υπάρξεις οι οποίες αναπτύσσονται μέσω της διάσπασης και σύγκρουσης των αντιθέτων και κατόπιν εφόσον βρεθεί η συγκεκριμένη νότα θα αποτελέσουν κατ’αναλογίαν πνευματικές οντότητες και θα συνηχήσουν αρμονικά όλα μαζί δημιουργώντας εκείνη την συγκεκριμένη συγχορδία που θα εκτελέσει το προδιαγεγραμμένο ρόλο της στην μεγάλη εκείνη συμφωνία που είναι το πλανητικό σχέδιο. Αυτό το τελευταίο δεν έχει ουδεμία σχέση με τους ανθρώπινους ευσεβείς πόθους, τις γνώμες μας, τις εγκεφαλικές μας αναλύσεις και τις συνηθισμένες μας μίζερες αντιλήψεις.
Πρώτα θα υπάρξουν οι αναγκαίες εκείνες ριζικές αλλαγές μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση ώστε η ανθρωπότητα να αντιληφθεί την αναγκαιότητα της σύνθεσης σαν βασικής και λειτουργικής ιδιότητας της πνευματικής αρχής και μετά θα ακολουθήσουν οι αναγκαίες προσαρμογές στο κοινωνικό πεδίο. Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει σήμερα πιο έντονα από κάθε άλλη φορά είναι μία λυσσαλέα μάχη μεταξύ των δυνάμεων του υλισμού που προσπαθούν να κατωχυρώσουν ότι με πολύ κόπο έχουν κατακτήσει στους σκοτεινούς αιώνες που περάσαμε και της ελευθερίας του ανθρωπίνου πνεύματος που είναι το όραμα που βρίσκεται μπροστά. Το πλανητικό κακό συνεχώς αναλύει – διαιρεί κι εκλογικεύει στο όνομα του βιοπορισμού αντιγράφοντας αυτό που υποπτεύεται ότι πάει να γίνει σε ένα εκλογικευμένο και διανοητικό παραπλανητικό πλαίσιο ομαλών ταχυτήτων μέσα σε ένα λαβύρινθο τεχνιτών όρων, τεχνιτής νοημοσύνης και πλασματικής αντιλήψης περί ζωής ώστε να αποφύγει το μεγάλο κβαντικό συνειδησιακό άλμα για το οποίο προορίζεται το ανθρώπινο γένος. Θα υπάρξει, λοιπόν, αναγκαστικά, σύγκρουση, κατάρρευση του παλιού και μετά η ανοικοδόμηση του νέου από συγκεκριμένα κι εκπαιδευμένα άτομα ενός άλλου τύπου και ρυθμού. Ίδωμεν.
* Η κ. Βίκυ Καπόγιαννη είναι Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών Διεθνών Σχέσεων & ΕυρωπαικώνΣπουδών
Σοβαρή ανάλυση με λόγο στέρεο.
Όμως χρειάζεται να φτάσουμε πιο πέρα απο το να σκιαγραφούμε -όσο πειστικά- το αναπόφευκτο των ριζικών αλλαγών που όλοι γνωρίζουμε ότι θα επέλθουν.
Έτσι η στερεότητα του αναλυτικού μας υπόβαθρου θα κατατείνει και στην ανάλογη ανάληψη “διανοητικών” αλλά και πρακτικών ρίσκων (δράσης) για να επιταγχυνθεί αυτή η πολυεπίπεδη διαδικασία αναπόφευκτων αλλαγών. Αυτός ίσως να είναι και ο ρόλος των διανοουμένων.
Θα με ενδιέφερε να μάθω αν η αρθρογράφος Δρ. Βίκυ Καπόγιαννη έχει κάποιες συγκεκριμένες σκέψεις επ’ αυτού.
Ευχαριστώ.
Γιάννης Παπαδάκης, PhD
Charlotte, USA
πλανητικό κακό, κβαντικό συνειδησιακό άλμα, συνείδηση με φωτονιακή ροή, τρικυμία εν κρανίω, μπαρούφες…