Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Ο τρώσας ...και τρωθήσετε
Ο θεός Απόλλων, θεός του φωτός και της μουσικής, καθοδήγησε τον Πάρη στην κατά του Αχιλλέα τοξοβολή. Πρώτα του υπέδειξε το τρωτό σημείο του γενναίου παλληκαριού και μετά κατηύθυνε το βέλος στο στόχο. Ο Αχιλλέας εξέπνευσε στην Τροία αλλά η Τροία δεν γλίτωσε τον χαλασμό. Μόνον ο Αινείας γλίτωσε, με μερικούς ακόμα, και διέφυγε στη Δύση για να ιδρύσει αυτό που λέμε σήμερα Λατινικό Πολιτισμό. Έκτοτε βρίσκουμε τον κολεκτιβισμό του πολιτισμού αυτού κάθε μέρα μπροστά μας.
Έτσι και ο Απόλλων Μπαζάντες, στο σχετικό του κείμενο, νόμισε ότι βρήκε την Αχίλλειο πτέρνα των βασάνων του ελληνικού λαού και με μια σαϊτιά γυρεύει να μας απαλλάξει εύκολα, γρήγορα και...οικονομικά! Το «οικονομικά» λογιάστε το και σε χρήμα, και σε χρόνο, και σε προσπάθεια, και σε αίμα. Καλοσύνη του!
Πρώτα καταδεικνύει ως αιτία της κρίσης την πολιτική. Κάμποσοι διαφωνούμε γιατί θεωρούμε ότι η αιτία είναι πνευματική. Δεν προσπαθεί να μας πείσει. Ούτ’ εμάς ούτε κανέναν άλλον. Μετά, μας λέει ότι η κρίση της πολιτικής είναι η απουσία της Δημοκρατίας. Ούτε κι εκεί αναπτύσσει τον συλλογισμό του για να δούμε μη τυχόν συμφωνούμε αφού κι εμείς νομίζουμε ότι η Δημοκρατία μας υποφέρει αφόρητα. Στη συνέχεια εγκαταλείπει το «έρπειν», που λέγαμε στο στρατό, και με άλματα προωθείται στη γραμμή εφόδου. Η κομματοκρατία μαζί με την μιντιοκρατία είναι οι αίτιοι. Ακόμα ένας στρατιώτης, της εκστρατείας κατά των κομμάτων, δογματίζει, αφορίζει και ξορκίζει την κακία τους. Καθαρός, λουσμένος μέσα στο απολλώνιο φως, εγείρεται και εφ’ όπλου λόγχη εξορμά να καταλάβει... τα χειμερινά ανάκτορα!
Νά, η κατάργηση των κομμάτων, νά το «κόμμα νέου τύπου» που εδώ λέγεται «οκτώ χιλιάδες δικηγόροι από είκοσι πέντε έως τριάντα πέντε χρονών», νά η πολιτική καθοδήγηση που εδώ πια λέγεται « ενημέρωση», νά η «ωρίμανση των συνθηκών», νά η επαναστατική πρωτοπορία που εδώ βαπτίζεται «κρίσιμη μάζα», νά εδώ, παντού, ο λενινισμός - τον οποίο ο συγγραφέας του άρθρου φαντάζεται ότι εξέβαλλε από την πόρτα – που μπουκάρει ξανά από το παράθυρο ξελιγομένος στα γέλια. Ως και το «παλαϊκό» - που βαπτίζεται κι αυτό στο λάλον ύδωρ ώστε να γίνει «ανιδιοτελές» - επανέρχεται... αυτή τη φορά σαν φάρσα!
Γιατί λοιπόν χρειάζεται να γράψω – ξανά ένα κείμενο πολεμικής μέσα σε λίγες μέρες και δη μέρες της σαρακοστής και σήμερα μέρα μνήμης του Ιωάννου της Κλίμακος;
Πράγματι δεν θα έπρεπε να γράψω τίποτα πολεμικό, τίποτα πολιτικό, και γιατί το άρθρο δεν λέει τίποτα καινούργιο αλλά κυρίως γιατί η κρίση είναι, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, πνευματική. Το να συζητάμε παλαιές πολιτικές ιδέες με την αίσθηση ότι ανακαλύψαμε τον τροχό είναι χάσιμο χρόνου και αποπροσανατολισμός. Αφήνουμε τον γάμο για να πάμε για πουρνάρια.
Όμως! Κοιτώντας καλύτερα ανάμεσα στις λευκές γραμμές του πολιτικού κειμένου διέκρινα το ιδιώνυμο χρώμα του κολεκτιβισμού που ξεκινάει με τις πιο καλές προθέσεις για να καταλήξει, αγνώριστο, στην άλλη άκρη του χρωματικού πίνακα.
Έτσι, αποφάσισα να γράψω τις σκέψεις μου ελπίζοντας, αν μη τι άλλο, ότι δεν θα επαναλάβω κι εγώ πράγματα που ακούτε πολλές φορές την ημέρα.
Η μιντιοκρατία
Πρώτα θα κάνω μικρή στάση στο ζήτημα της μιντιοκρατίας.
Ο συγγραφέας του άρθρου, μας λέει ότι η μιντιοκρατία μαζί με την κομματοκρατία είναι «διάφορον» της Δημοκρατίας. Ενώ όμως λέει πολλά και αναλυτικά για την κομματοκρατία, ενώ επεξεργάζεται το σχέδιο ανατροπής της, δεν μας λέει τίποτα για την μιντιοκρατία πέρα από αυτά τα ..προκαταρκτικά. Δεν μας λέει πώς θα πάει στην εκλογή προέδρου από τον λαό με την υπάρχουσα μιντιοκρατία σε πλήρη δράση. Δεν μας λέει πώς θα πάει σε δημοψηφίσματα με την υπάρχουσα μιντιοκρατία κράτος εν κράτι. Δεν μας λέει πώς θα εξουδετερώσει εκείνη και τα τόσα συμφέροντα, ομάδων και ατόμων, που συνασπίζονται γύρω της. Τί θα κάνει το κόμμα των «οκτώ χιλιάδων δικηγόρων»; Θα ορίσει επιτροπές λογοκρισίας και θα τους βάλει στο σβέρκο του Πρετεντέρη; Θα φωνάζει τον Πορτοσάλτε στην «οδό Ζαλοκώστα» για να του κάνει τσαμπουκάδες; Θα φορέσει καπίστρι στον Τράγκα; Φερετζέ στην Όλγα Τρέμη; Ο Λοξίας σιωπά!
Ας πούμε ότι με την «ελευθερία του συναιτερίζεσθαι» θα ξεμπερδέψει, με την «ελευθερία του λόγου» πώς θα ξεμπερδέψει;
Απουσία γενναιότητας αλλά και λογικής
Οι συλλογισμοί του συγγραφέα φαίνονται γενναίοι, βρυχώνται, ακίζονται σαν τέτοιοι αλλά στην πραγματικότητα δεν πάνε πέρα από αυτό που κατακρίνουν. Δεν αλλάζουν τον τρόπο που βλέπουν τη Δημοκρατία, δεν την βγάζουν έξω από το σύστημα καταγραφής της γνώμης των πολιτών. Γιατί οι εκλογές, πολλές ή λίγες, βουλευτικές ή προεδρικές, καποδιστριακές ή καλλικρατικές , δημοψηφίσματα ή έξιτπολ, δεν είναι η Δημοκρατία αλλά ένας τρόπος απεικόνισης της γνώμης του λαού. Ακόμα κι αν ήταν άκρως δημοκρατικές ακόμα κι αν ήταν απαλλαγμένες από τα σκυλιά των μίντια δεν θα ήταν Η Δημοκρατία αλλά απλώς η εικόνα της, η και στίγματα φέρουσα πταισμάτων.
Όταν δεν λες τίποτα, μα τίποτα, για το πώς διαμορφώνεται η γνώμη του λαού αλλά λες μόνο πώς θα γίνει η καταγραφή της δεν μαρτυράς απλώς την αμηχανία σου αλλά και την αντίληψη που έχεις για τον ρόλο του λαού στον οποίο ορκίζεσαι.
Και η αντίληψη αυτή είναι η ίδια αντίληψη του συστήματος που τον θέλει απλώς για να το νομιμοποιεί. Εκείνο τον θέλει μια φορά στα τέσσερα χρόνια εσύ τον θέλεις κάθε τόσο. Εκείνο τον θέλει για να εκλέγει βουλευτές εσύ το θέλεις για να εκλέγεις πρόεδρο – παιδονόμο των βουλευτών.
Εκείνο θέλει τον λαό να ψηφίζει «λίγες φορές για πολλά» εσύ τον θες να ψηφίζει πολλές φορές για λίγα. Εκείνο αραιώνει την «δημοκρατία» στον χρόνο και στον χώρο εσύ την πυκνώνεις στον χρόνο και την απλώνεις στον χώρο. Έτσι ακριβώς κάνουμε και με τον τραχανά! Πρώτα τον πυκνώνουμε βράζοντάς τον και μετά τον απλώνουμε. Η Δημοκρατία όμως διαφέρει – νομίζω – από τον τραχανά!
Κάτω τα χέρια από τα κόμματα
Επειδή τα αυτοκίνητα σκοτώνουν, πολλές φορές, τους επιβάτες τους δεν αποφασίζει κανένας να τα απαγορεύσει και να τα εξαφανίσει. Επειδή τα κόμματα δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους δεν θα πρέπει να τα καταργήσουμε. Εκείνοι που το έκαναν – και είχαν κι αυτοί σοβαρούς λόγους – είδαμε τι έπαθαν. Πολλώ δε μάλλον που εμείς εδώ δεν πάσχουμε από την υπερλειτουργία των κομμάτων ως φορέων ιδεολογιών και πολιτικών, ως κυττάρων μείωσης της πολυπλοκότητας. Πάσχουμε από την υπολειτουργία τους. Τα κόμματα, όλα, δρουν σαν συντεχνίες και ομάδες πίεσης στα πλαίσια ενός εξόχως ανταγωνιστικού και δυναμοκεντρικού συστήματος. Δρουν είτε στο επίπεδο των ιδεολογημάτων είτε στο επίπεδο των δικαιωμάτων και επ’ ουδενί τρόπο επεξεργάζονται πολιτικές οι οποίες θα επέτρεπαν και θα διευκόλυναν την συμμετοχή των πολιτών στο πολιτικό γίγνεσθαι. Μη υπαρχούσης αυτής, της σωστής λειτουργίας τους, την απλούστευση της πολυπλοκότητας την αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ. Ο Πορτοσάλτε, ο Τράγκας, ο Πρετεντέρης, ο Παυλόπουλος, η Τρέμη, γίνονται ....πολιτικοί καθοδηγητές(!) Κι επειδή κι αυτοί με την σειρά τους δεν ανταποκρίνονται στον ρόλο που σφετερίστηκαν...αναδεικνύονται κι άλλοι όπως πχ ο μέγας ινστρούχτορας Λάκης Λαζόπουλος(!) Όταν αποτυγχάνει κι αυτός...η στρατολόγηση γίνεται από τους καθηγητές των πανεπιστημίων...από φιλόσοφους και πάει λέγοντας. Κάποια στιγμή καταλήγει και στους...μπλόγκερς(!)
Τα κόμματα στην Ελλάδα υπήρχαν πάντα. Κυρίως στην αρχαία Ελλάδα και πρώτα απ’ όλα στην ίδια την Αθηναϊκή Δημοκρατία. Μέσα στα κόμματα του «δικομματισμού» της εποχής υπήρχαν και άλλα «κόμματα» αυτά που στο Συνασπισμό σήμερα τα λένε «συνιστώσες». (Κάτι «συνιστώσες» μετά συγχωρήσεως...τόσες). Οι συνιστώντες τις συνιστώσες είχαν ένα άλλο όμμα θεώρησης των πραγμάτων και μια άλλη λογικής λύσης των προβλημάτων. Προς τούτο συνήρχοντο, εργάζονταν πάνω σ’ αυτό, ομονοούσαν επιμαρτυρώντας και επιμαρτυρούσαν ομονοώντας. Μετά δε από κείνη τη ζύμωση έβγαιναν πιο δυνατοί πιο γερά επιχειρηματολογούντες και διατύπωναν τη γνώμη τους.
Οι άλλοι πάλι, μετά το πρώτο ζόρισμα από την ισχυρή παρουσία των αντιπάλων, έκαναν κι αυτοί τα ανάλογα οπότε το πράγμα έπαιρνε τροπή ενδιαφέρουσα. Άκουγες τον έναν και σ’ άρεσε, άκουγες τον άλλον και σε έπειθε. Έτσι πορευόμενοι έκαναν χωριό ή δεν έκαναν χωριό. Πράγμα που δεν ήταν καθόλου σπάνιο. Τις προάλλες, φέρελπις επιχειρηματίας μας ανέλυε, «έγκαυλος» εκ του βήματος, ότι για κάθε μία επιτυχημένη επιχειρηματική προσπάθεια προηγούνται 3,8 αποτυχίες!
Σκεφτείτε στην πολιτική τι γίνεται!
Συμπέρασμα: Αν δεν σας αρέσουν τα κόμματα φτιάξτε άλλα. Αν φτιάχνετε άλλα κόμματα δεν υπάρχει λόγος να το κρύβετε, ούτε να ντρέπεστε. Δεν υπάρχει λόγος να λέτε το «κόμμα των δικηγόρων» «κρίσιμη μάζα» και τα σύκα να τα λέτε σκάφη. Αν υπάρχει κάποιος λόγος να ντρέπεστε αυτός ίσως να είναι ότι σε ένα πολιτικό σύστημα οπού βρίθει δικηγόρων, εσείς προτείνετε λύση προερχόμενη από το «κόμμα των δικηγόρων»! Κατά το «τρώσας και ιάσετε»!
Ό,τι είναι πολιτικό υποκείμενο είναι ένα είδος κόμματος.
Ακόμα και η Φιλική Εταιρεία ήταν κόμμα. Κόμμα που όπως έλεγαν και οι κομμουνιστές συνδύαζε τις νόμιμες και τις παράνομες μορφές πάλης. Κόμμα ήταν και το ΕΑΜ. Κόμμα ήταν και η ΕΔΑ.
Και μέσα σ’ αυτά δρούσαν κι άλλα κόμματα. Όταν κάποιοι αποφάσισαν ότι ο ρόλος τους ήταν «αντιδημοκρατικός», «αντιλαϊκός», «αντεθνικός» κλπ μας έβαλαν στο γύψο και συνέβησαν στην Ελλάδα μεγαλύτερα κακά από εκείνα που οι σημερινοί νέοι έχουν γνωρίσει τα «τελευταία τριανταπέντε χρόνια».
Αν αξίζει κάτι να καταργηθεί αυτό είναι οι πολιτικές νεολαίες! Αυτό μάλιστα! Για την ακρίβεια: Να αυτοκαταργηθούν! Να ξεκινήσει πρώτη η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας και να σταθεί στο ύψος της ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμ. Νεολαιών Ελλάδας) και ν’ αυτοδιαλυθεί μέσα σε μια Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων που σκοπό θα έχει μια πατρίδα της τιμής, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική εξάρτηση. Και ν’ ακολουθήσουν οι άλλες πολιτικές νεολαίες. Και μετά όλα τα νέα παιδιά. Μικρά και μεγάλα. Κατά τις δυνατότητές του καθενός.
Αλλά να μην ακούω φρικτά πράγματα για συνταγματικές απαγορεύσεις της πολιτικής δράσης των «ανηλίκων». Δεκατεσσάρων χρονών κι «ανήλικος» ήταν ο Ανδρέας Λυκουρίνος όταν σε ένα σημείωμα έγραψε...
Πατέρα,
Με πηγαίνουν στην Καισαριανή για εκτέλεση με άλλους επτά κρατουμένους (σημειώνονται επτά ονόματα με επώνυμο). Σε παρακαλώ πολύ ειδοποίησε τα σπίτια τους. Μη λυπάστε. Πεθαίνω για τη λευτεριά και την Πατρίδα.
Αντρέας
Μαθητής Γυμνασίου 14 ετών,γεννημένος στην Καλλιθέα το 1929, πήρε μέρος σε οργανώσεις ΕΑΜικές, πιάστηκε απ’ τους Γερμανούς το Μάιο του 1943 στην Καλλιθέα με υλικό πού μετέφερε από τομέα της Αθήνας, μεταφέρθηκε στην οδό Μέρλιν όπου βασανίστηκε φρικτά κι από κει στο Χαϊδάρι. Τουφεκίστηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1943 στην Καισαριανή με άλλους 7 πατριώτες.
Δεκαοκτώ χρονών παιδί ήταν ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης όταν τον απαγχόνισαν οι Εγγλέζοι και έκτοτε παραμένει...αιώνια δεκαοκτώ χρονών! Αιώνια «ανήλικος» γιατί τότε ο «ενήλικος» ήταν από είκοσι ένα και πάνω!
Το δικαίωμα αυτό, να αγωνίζονται για την δημοκρατία και την ελευθερία οι έφηβοι, δεν το πήραν ούτε από συντάγματα, ούτε από γραφιάδες σαν τον Γιανναρά που εδώ και χρόνια ορίεται για την πολιτική δράση των «ανηλίκων». Δεν το πήραν ούτε καν από μάνα και πατέρα. Αλλά το πήραν από την ιστορία τους και τις παραδόσεις τους, από αυτό που λέμε πολιτισμό και ταυτότητα.
Ακόμα λίγα για τον χρόνο και τον χώρο της Δημοκρατίας
Να ξέρουμε τι γίνεται στην Αίγυπτο και στην Ισλανδία και να μην ξέρουμε τι έγινε στην πατρίδα μας δεν είναι ό, τι καλύτερο. Πολύ χειρότερο είναι να καλούμε τον λαό να παραδειγματιστεί από τις επιλογές μιας χώρας που επί δεκάδες δεκαετίες, εκατονταετίες και χιλιετίες κυβερνιέται από φαραώ, δικτάτορες, ξένους και μακρινούς δυνάστες κι οπού η δημοκρατία δεν έχει τόπο μήτε οδό.
Πληροφορώ λοιπόν τους νεότερους που δεν γνωρίζουν ιστορία. Ο Πρόεδρος της δημοκρατίας δεν έχει εξουσίες γιατί δεν του έχει κανείς εμπιστοσύνη ότι θα τις χρησιμοποιήσει με σωστό τρόπο. Ακόμα περισσότερο: δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι αυτό που λέει ο ένας «σωστό» είναι και για τον άλλον «σωστό»! Παράδειγμα: επί πέντε χρόνια μας «κυβερνούσε» ένας τύπος που η πλειοψηφία ισχυρίζονταν ότι ήταν ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός. Κάποιοι άλλοι διαφωνούσαν έως ότου αυτό αποδείχτηκε. Τί έπρεπε να κάνει ο Πρόεδρος προκειμένου να αποκαταστήσει την «αξιοκρατία»; Ν’ ακούσει τη σωστή άποψη της μειοψηφίας και να τον καθαιρέσει στον δεύτερο χρόνο της «νέας διακυβέρνησης»; Να διορθώσει το λάθος με ένα άλλο λάθος;
Αυτή η περί του σωστού άποψη είναι ουσιαστικό στοιχείο του καθ’ ημάς τ(ρ)όπου και δεν έχουμε να δώσουμε λογαριασμό σε κανέναν. Ούτε νιώθουμε κανένα σύμπλεγμα ενοχής ούτε θα κόψουμε την ουρά μας επειδή η αλεπού έκοψε την δική της και μας παραμυθιάζει τώρα ότι είναι...δημοκρατικότερο να έχει κανείς κομμένη την ουρά.
Σε αυτόν εδώ τον τόπο, από παλιά, από την αρχαιότητα, φοβόμασταν την του ενός ανδρός αρχή.
Εδώ κατηγορήθηκε ο Περικλής. Ο πολιτικός που εκτός του ότι επί τριάντα χρόνια εκλέγετο κάθε χρόνο από την εκκλησία του δήμου, δεν κυβερνούσε άμεσα αλλά εισηγείτο προτάσεις και τρόπους διακυβέρνησης για να κυβερνήσει ο δήμος...άμεσα και κατ’ ευθείαν!
Αυτός ο φόβος, που μετά την σύσταση του Ελληνικούς Κράτους γιγαντώθηκε, είναι που μας έκανε να στηρίξουμε την κίνηση του Ανδρέα Παπανδρέου - αν και ποτέ δεν στηρίξαμε τον ίδιο (όσοι δεν τον στηρίξαμε) - η οποία αφαιρούσε εξουσίες από τον Πρόεδρο. Πώς να το κάνουμε; Είναι καλύτερα να είναι ισχυρός ο πρωθυπουργός παρά ο Πρόεδρος. Όταν ασκούνται πιέσεις σε μια κυβέρνηση δια του πρωθυπουργού μπορεί ο κάθε υπουργός να βγει και να αντιδράσει έστω κι αν ο πρωθυπουργός υποκύψει. Μπορεί να διασπάσει το κόμμα, να φτιάξει άλλο, να καταγγείλει τον πρωθυπουργό...μπορεί....μπορεί....Αν ο πρωθυπουργός, που έχει να δώσει λόγο στα μέλη του κόμματος, που έχει να δώσει λόγο σ’ αυτούς που τον ψήφισαν, που έχει να δώσει λόγο στους βουλευτές οι οποίοι ψηφίζουν κυβέρνηση και νόμους, αν αυτός ο πρωθυπουργός καταχράται την εξουσία τότε γιατί να μη συμβεί το ίδιο και για εκείνον που έχει την εξουσία (τον Πρόεδρο) αλλά θεσμικά δεν έχει τόσα φίλτρα να λογοδοτήσει; Γιατί μια κοινωνία πρέπει να είναι όμηρος του ενός; Γιατί πρέπει να κρέμεται από τα ούμπαλα του Προέδρου για το αν θα αποπέμψει την κυβέρνηση που η πλειοψηφία εξέλεξε;
Μήπως αυτό δεν γινότανε και παλιότερα; Ποια είναι η διαφορά; Το ότι λεγότανε Παλάτι; Όταν ξένοι και ντόπιοι ασκούν αφόρητες πιέσεις σε ένα άτομο είναι πιο εύκολο αυτό να υποχωρήσει. Όταν ασκούνται πιέσεις στον Πρόεδρο, από ντόπιους και ξένους, (ένα καλό παράδειγμα ιταμών πιέσεων στον Πρόεδρο είναι εκείνες του Γιανναρά) και το θυμικό του προέδρου δεν αντέξει και υποκύψει τότε τί μπορεί να κάνει κανείς; Μπορεί να κάνει κάτι ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, τα μέλη, οι πολίτες, οι ψηφοφόροι; Τί μπορεί να κάνει όποιος διαφωνεί; Να κάνει μόκο και να περιμένει να λήξει η θητεία του;
Κάτι ακόμα. Γιατί αφού είσαστε τόσο δημοκράτες, οι περισσότεροι από σας που μιλάτε για υπερεξουσίες του πρωθυπουργού,για τον ρόλο του Προέδρου, για την εξαχρείωση των βουλευτών και του πολιτικού συστήματος, δεν βάζετε πουθενά – μα πουθενά – την έννοια της ανακλητότητος;
Έστω! Να δώσουμε εξουσίες στον Πρόεδρο. Εισηγηθείτε έναν τρόπο άμεσης ανάκλησή του!!! Να μπορεί ο λαός να τον ανακαλέσει σε είκοσι τέσσερις ώρες!
Δέκα συν ένας Στρατηγοί . Κανένας «άριστος», όλοι εκλεγμένοι!
Ο Μιλτιάδης ήταν ένας εκ των Δέκα Στρατηγών. Είχε διεξαγάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Θράκη και είχε νυμφευτεί την Ηγησιπύλη κόρη του Θράκα βασιλιά Ολόρου. Δευτερότοκος γιος του ήταν ο Κίμωνας, πολιτικός αντίπαλος του Περικλή, αριστοκράτης κι αυτός πάππου προς πάππου.[1]
Οι Δέκα Στρατηγοί εκλέγονταν για θητεία ενός έτους και κάθε μέρα εναλλάσσονταν στην ηγεσία.
Ας πούμε ότι κάθε μέρα... «προέδρευε» κι άλλος. Αυτός ήταν ο θεσμός. Ενδέκατος στρατηγός θεωρείτο ο πολέμαρχος. Για να είναι μονός ο αριθμός του συμβουλίου των στρατηγών ώστε να μπορεί να παίρνει αποφάσεις. Εκείνη την χρονιά, το 490 π.Χ., πολέμαρχος ήταν ο Καλλίμαχος από τα Κιούρκα (Αφίδνες) οι οποίες τότε δεν είχαν διόδια. Οι στρατηγοί συσκευθέντες διαφώνησαν για τον τόπο όπου θα έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουν τους Πέρσες. Ισοψήφησαν δηλαδή και μόνο χάρη στην ψήφο του Καλλίμαχου πάρθηκε η απόφαση για τον Μαραθώνα. Ούτε ο προεδρεύων στρατηγός της ημέρας εκείνης ούτε ο στρατηγεύων πολέμαρχος επέβαλαν την άποψή τους στους λοιπούς...απλώς ψήφισαν. Πάρα κάτω. Την ημέρα που φαινόταν ότι θα γινόταν η μάχη ο Μιλτιάδης δεν ασκούσε την εκ περιτροπής ηγεσία. Οι λοιποί όμως στρατηγοί, προφανώς και κάποιοι που διαφωνούσαν με την ειλημμένη απόφαση, παραχώρησαν τη θέση τους στον Μιλτιάδη. Ενδεχομένως για να τον διευκολύνουν ενδεχομένως για να τον παγιδεύσουν και να έχουν μετά να λένε. Πάντως την παραχώρησαν! Ο Μιλτιάδης όμως, είτε γιατί ήταν τζόρας είτε γιατί ήταν πονηρός, δεν έκανε χρήση της διευκόλυνσης αυτής, αν και την δέχτηκε, αλλά περίμενε (εφόσον μπορούσε να περιμένει) την ημέρα που εκείνος θα ήταν στρατηγός! Η ημέρα εκείνη ήταν η 9η Σεπτεμβρίου του ασιατικού κολεκτιβισμού!
[Για την...κομψότητα της αφήγησης σημειώνω ότι οι Λακεδαιμόνιοι δεν έστερξαν στον Μαραθώνα για να μην χάσουν την γιορτή των Καρνείων που επίκεντρο είχαν τον θεό Απόλλωνα.]
Να τι είναι η Δημοκρατία κυρίες και κύριοι!
Να αφήνεις τ(Ρ)όπο στον άλλον να συνυπάρχει και να συμμετέχει!
Δεν πήραν οι στρατηγοί τον θεσμό να τον φορέσουν καπέλο στον Μιλτιάδη, ούτε οχυρώθηκαν πίσω από τα δικαιώματά τους! Τα παραχώρησαν και τους παραχωρήθηκαν! Θεσμοθέτησαν ατάκα κι επιτόπου! Ούτε τον θεσμό παραβίασαν ούτε όμως και το συμφέρον της Αθήνας. Δεν παραδειγματίστηκαν από τους...Πέρσες που τότε διαφέντευαν την Αίγυπτο και όχι την Ισλανδία γιατί απλούστατα δεν είχα ακόμα ανακαλυφθεί. Δεν έψαξαν να βρουν τον «άριστο» στρατηγό για να τον κάνουν διοικητή τους. Ίσως να είχαν ξεχάσει τον...γνώμονα στην Αθήνα και πού...να τρέχανε νυχτιάτικα. Δεν κάτσανε σαν τα σκυλιά να μαλώνουν ερμηνεύοντας τον νόμο και τον θεσμό. Δεν έκαναν προσφυγή στο ... Συνταγματικό Δικαστήριο. Δεν έκαναν πραξικόπημα. Δεν έκαναν δημοψήφισμα. Δεν έκαναν επανάσταση. Δεν έκαναν Συντακτική Συνέλευση. Απλώς έκαναν το καθήκον τους προς την Πατρίδα.
Να ποιος είναι ο καθ’ ημάς τρόπος του πολιτεύεσθαι. Να ποιος είναι ο τρόπος να διαχειρίζεσαι τον χρόνο! Το Πριν σε δεσμεύει ως έναν βαθμό αλλά και δεν σε δεσμεύει όταν εσύ, εκείνη τη στιγμή, κρίνεις ότι πρέπει να κάνεις το αντίθετο. Αυτό είναι εξατομίκευση, είναι χειραφέτηση έναντι του δεσμού, της συνήθειας, της παράδοσης, της τυποποίησης. Το παρελθόν δεν καταδυναστεύει το εκτός προδιαγραφών παρόν. Το παρόν δεν γραφειοκρατικοποιείται ψάχνοντας κάθε φορά για ένα καλούπι, μια φόρμουλα, ένα πρό-σχημα, για να υπ-αχθεί!
Το ζωντανό «Τώρα» δεν κρύπτεται στα «φουστάνια» του παρελθόντος, δεν αποστεώνεται, δεν ευνουχίζεται. Τολμηρά, θαρραλέα, δοκιμάζει το μπόι του, διακινδυνεύει τη σύγκρουση του μικρού με το μεγάλο, του λίγου με το πολύ, του μετρημένου με το αμέτρητο. Και ανατρέπει τους συσχετισμούς των δυνάμεων και των αδυναμιών!Και ανατρέπει την αντίληψη για το «μέτριο» και το «άριστο». Και μεταθέτει τα όρια του εφικτού και του ανέφικτου! Και μεταθέτει τα όρια του Κτιστού και του Άκτιστου!
Με πήρε ο οίστρος και μετέθεσα τα όρια...του κεφαλαίου...συμπαθάτε με.
Η δημοκρατία ως κανόνας
Πίσω από αυτή την άποψη για τις εξουσίες του Προέδρου βρίσκεται μια αντίληψη για την δημοκρατία που είναι μακριά νυχτωμένη από εκείνη του τ(Ρ)όπου μας. Βρίσκεται μια κανονιστική της εκδοχή όπου ο θεσμός αρκεί για να δώσει λύση στο πρόβλημα. Βρίσκεται η άποψη που λέει ότι όπου υπάρχει πρόβλημα με τους ανθρώπους χρειάζεται ένας θεσμός (=δεσμός) για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Στο συγκεκριμένο κείμενο, το πράγμα είναι πασίδηλο. Από όλη αυτή την τραγωδία της κρίσης, από όλη αυτή την αλληλεπίδραση παραγόντων στο χώρο και στο χρόνο, από όλη αυτή την ποικιλία εκδοχών για την υπέρβασή της, δύο πράγματα φαίνεται – στον Απόλλωνα – ότι αρκούν: Να δώσουμε εξουσίες στον Πρόεδρο και να καταργήσουμε τα κόμματα!
Τότε, και δημοκρατία θα έχουμε, και ήσυχος θα είναι ο λαός, και η κρίση θα υπερβαθεί, και – προ παντός αυτό – δεν θα χρειαστεί καμία προσπάθεια! Κάποιες συγκεντρώσεις μετά την εκκλησία τις Κυριακές! Αντί να πίνουμε καφέ στο Σύνταγμα θα στήσουμε τσαντίρια!
(Στην περίπτωση που τον ρωτήσουμε την άποψή του για τις συγκεντρώσεις που κλείνουν το «κέντρο» να υποθέσουμε ότι θα μας απαντήσει ότι τις καταδικάζει;)
Ακόμα κι αν ο Απόλλων ήταν γνήσιος επαναστάτης, και ακριβώς τότε, η επανάστασή του θα αποτύγχανε πριν ακόμα εκδηλωθεί! Γιατί; Μα γιατί τη χρησιμοποιεί εργαλειακά. Θέλει να κάνει μια συγκεκριμένη αλλαγή στο Σύνταγμα και καλεί τον λαό προς τούτο. Βάζει τον στόχο, που είναι τελείως καθορισμένος και εγκυβωτισμένος, και σπρώχνει τον λαό στην τρύπα. Δεν υποπτεύεται καν ότι η επανάσταση προηγείται του συντάγματος και όχι το σύνταγμα της επανάστασης. Το σύνταγμα, όπως και κάθε πολιτικός στόχος, είναι αποτέλεσμα κάποιου «συσχετισμού δυνάμεων και αδυναμιών» των φορέων της πολιτικής. Κάποιου συσχετισμού δυνάμεων και αδυναμιών που δεν τον ξέρουμε πριν από την εκδήλωση της επανάστασης αλλά τον μαθαίνουμε μετά. Το μέχρι που θα πάει μια επανάσταση και πως αυτό το «που» θα αποτυπωθεί στον καταστατικό χάρτη της χώρας δεν είναι αποτέλεσμα μια διανοητικής σύλληψης κάποιου Κύρου Γρανάζη αλλά αποτέλεσμα του αγώνα των επαναστατικών δυνάμεων που κι αυτές, όταν η επανάσταση λαμβάνει χώρα, δεν γνωρίζουν ποιες ακριβώς είναι. Αρκετές φορές δεν γνωρίζουν και τι κάνουν οπότε χρειάζεται το ΜΕΤΑ για να το μάθουν. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η επανάσταση. Είναι η γρήγορη ροή ατομικών και συλλογικών πολιτικών πράξεων – γρηγορότερη από κάθε άλλη φορά - η οποία συνεχώς επιταχύνεται και η οποία συμπαρασύρει κάθε στιγμή και άλλες τέτοιες ατομικές και συλλογικές πολιτικές πράξεις πολλαπλασιάζοντας γεωμετρικά τον εαυτό της. Η επιταχυνόμενη αυτή ροή είναι η δύναμη και η αδυναμία της επανάστασης. Το καλό που φέρνει και ο διάολος που την παίρνει!
[Ενώ κάνω τις τελευταίες διορθώσεις στο κείμενο μαθαίνω ότι στην Αίγυπτο η «επανάσταση» απαγόρευσε τις διαδηλώσεις γιατί, λέει, όλοι διαδήλωναν μέσα στο...χάος!]
Δεν υπάρχει καλύτερη έκφραση του λατινικού κολεκτιβισμού από την θεοποίηση των θεσμών (=δεσμών). Ήτοι των κανόνων των θεσμισμένων στο παρελθόν που καλούνται να χωρέσουν την πολυποικιλότητα της κοινωνίας και των προσωπικών ενεργειών των πολιτών που σ’ αυτήν μετέχουν. Πίσω από αυτή την άποψη βρίσκεται και μια άλλη αντίληψη για τον λαό, για την κοινωνία. Είναι η αντίληψη που θυμάται την κοινωνία, που της αναθέτει ρόλο, μόνο στα ζόρικα. Μόνο για να καθαρίσει με την κομματοκρατία. Να μαζευτεί, να φωνάξει, να ψεκάσει, να σκουπίσει και να τελειώσει. Μετά να πάει σπίτι της αφού τραβήξει το καζανάκι και κλείσει το καπάκι.
Μετά, ο Πρόεδρος θα τα αναλάβει όλα! Σαν την επιτροπή ανταγωνισμού(!) Θα ρυθμίζει, θα κλείνει, θ’ ανοίγει, θα σβήνει, θ’ανάβει κ.ο.κ Αρκεί να παρεμβάλλουμε τον Πρόεδρο σαν έναν είδος ρελέ, σαν μικροτσίπ ένα πράγμα, σαν τρανζίστορ, και η δουλειά θα γίνει για μας χωρίς εμάς(!) Να, η δημοκρατία ως φούρνος μικροκυμμάτων(!) (σε πολυτονικό παρακαλώ)
Το χθες φαλκιδεύει το μέλλον στο πουκάμισο του Νέσσου κι ο Ηρακλής «καίγεται» στο Νυν χωρίς να έχει άλλες ευκαιρίες να πραγματοποιήσει τους άθλους του! Ο Χιτώνας του Νέσσου, εμποτισμένος με το αίμα και το σπέρμα του κένταυρου – μισός άνθρωπος μισός ά λογο – είναι το όργανο που φόνευσε τον μέγιστο των Ελλήνων ηρώων. Όντας ημίθεος, μισός άνθρωπος μισός θεός, δεν κατέστη δυνατόν ν’ αναστηθεί. Για την εις Άδου κάθοδον χρειάζονται οι δύο φύσεις ασυγχύτως κι αδιαιρέτως συνηρημένες. Ο Θεάνθρωπος! Πλήρης Θεός και πλήρης Άνθρωπος! Τα μισά πράγματα δεν αντέχουν την φθορά!
Ο Μακρυγιάννης και το Σύνταγμα
Οι συνταγματολάγνοι - θ(δ)εσμολάγνοι νομίζουν ότι έχουν μπαϊράκι τους τον Μακρυγιάννη. Λάθος! Ας κοιτάξουν καλύτερα τί έχουν στα χέρια τους γιατί ο Μακρυγιάννης έφτιαξε σύνταγμα για να πιάσει τον Βασιλιά και να τον βάνει στην τσέπη του, για να τον περιορίσει οπού ήταν ασύδοτος και έκανε ό,τι ήθελε, αυτός και οι αυλοκόλακες.
Δεν έφτιαξε το σύνταγμα για να περιορίσει τον λαό και να απολύσει τον Πρόεδρο κατά του λαού.
Δεν θα έκανε κακό να θυμηθούμε τί επικρατούσε τότε στην ελληνική επικράτεια και πώς το κράτος και το σύστημα παρενέβαινε στη ζωή των πολιτών. Η ζωή τους όντας έξω από την εμβέλεια του κράτους δεν επηρεαζόταν σημαντικά παρά μόνο από τις μεγάλες αποφάσεις. Παρά την καταστροφή των Κοινών, ο λαός παραγωγικά, πολιτικά και πολιτιστικά διατηρούσε την αυτονομία του σε μεγάλο βαθμό. Ήταν, φύση και θέση, μακριά από την εξουσία και από το κέντρο λήψης των αποφάσεων. Δεν πλήρωνε πχ ΦΠΑ στο κράτος για να φάει ψωμί! Ήταν μακριά από την εξουσία, τόσο σε χώρο όσο και σε χρόνο. Ήταν αυτόνομος ήγουν ελεύθερος. Έτσι το σύνταγμα περιόριζε τον Βασιλιά και την υπερεξουσία του. Τώρα όμως που η κοινωνία είναι άμεσα και καθ’ ολοκληρίαν εξαρτημένη από το κράτος, που όλα είναι ευθυγραμμισμένα σε «πραγματικό χρόνο», τώρα που καμιά λειτουργία της κοινωνικής ζωής δεν είναι έξω από τους πλοκαμούς του κράτους, μπορεί να πάμε για μαλλί και να βγούμε κουρεμένοι! Να πάμε να περιορίσουμε τον πρωθυπουργό και να μας περιορίσει ο Πρόεδρος! Λειτουργώντας ως «ανεξάρτητη αρχή» προς το πολιτικό σύστημα μπορεί να γίνει κάλλιστα εξαρτημένη αρχή ως προς τα κέντρα που βρίσκονται και μέσα στο πολιτικό σύστημα και έξω από το πολιτικό σύστημα.
Η Δημοκρατία ως αγώνας (κι όχι e-game)
Η Δημοκρατία είναι αγώνας για γενναίους, για αγωνιστές. Ο αγώνας είναι ο τρόπος της όχι μόνο για την γέννησή της αλλά και για την διατήρησή της και για την ανάπτυξή της.
Η σουγουρατζίδικη λογική τής είναι ξένη. Πριν από μια επιτυχία κρύβονται πάμπολλες δοκιμές. Και αρκετές αποτυχίες. Η Δημοκρατία είναι ποιότητα. Δεν είναι ποσότητα, δεν μετριέται, δεν ποσοτικοποιείται ώστε να γίνει αντικείμενο επιστημονικής έρευνας.
Αν η επιστήμη ασχολείται με τις ποσότητες, με τα μετρήσιμα μεγέθη, η Δημοκρατία δεν ανήκει στα χωρικά της ύδατα. Η Δημοκρατία είναι ποιότητα, είναι ανθρώπινη σχέση, είναι διαρκής αγώνας κι αγωνία (όχι όμως αγονία) και εντάσσεται στον ωκεάνιο χώρο των Πνευμάτων και της Τέχνης.
Είναι ζων οργανισμός, σώμα και όχι «γράμμα» ή νάρθηκας ή προκρούστεια κλίνη.
Δεν φτάνει ένας ρελές, ένα μικροτσίπ, ένα λίγο μεγαλύτερο κρεβάτι, για να λύσει το πρόβλημα.
Δεν είναι ζήτημα μικρορύθμισης, μακρορύθμισης, μακροεντολών ή μικροεντολών.
Είναι ζήτημα του κατορθώματος, της αποκοτιάς, της έμπνευσης, της φαντασίας, της ελευθερίας!
Δεν είναι για τους τεμπέληδες που θέλουν να επινοήσουν μια σειρά μακροεντολών όπου εκκινώντας τες θα έχουν ήσυχο το κεφάλι τους και προπαντός την συνείδησή τους.
Η κότα κάνει τη Δημοκρατία ή ο άνθρωπος;
Η Δημοκρατία κάνει τον λαό ή ο λαός την δημοκρατία; Η «κοινωνία» γενικώς κάνει τη Δημοκρατία ή ο «άνθρωπος», το είδος του ανθρώπου, ο «ανθρωπολογικός τύπος» - όρος που πάρα πολύ καλά κάνουμε και βάζουμε στη συζήτησή μας τώρα τελευταία; Η φύση κάνει το πολιτισμό του Αιγαίου ή ο πολιτισμός του Αιγαίου ομορφαίνει περαιτέρω τη φύση του Αιγαίου; Η Αθήνα ομορφαίνει το βάδισμα της ή όντως το βάδισμα της ομορφαίνει την Αθήνα;
(Φοίβος Δεληβοριάς: «ομορφαίνεις βάδισμά μου την Αθήνα»).
Φυσιοκρατική, κανονιστική, γνωμονιστική ή Προσωποκεντρική η αφετηρία του Ευ Ζην;
Από το γενικό πάμε στο ειδικό ή από το ειδικό στο γενικό;
Από το συλλογικό στο ατομικό ή από το ατομικό στο προσωπικό και από κει στο συλλογικό;
Αναλόγως πως θα απαντήσουμε στα ερωτήματά αυτά θα έχουμε Δημοκρατία ή «Δημοκρατία»!
Χορεύουμε τσα-τσα, χορεύουμε τάγκο ή χορεύουμε «χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς»; (Δ.Σαββόπουλος)
Χορεύουμε το τάγκο το αποστειρωμένο στα ωδεία και στα χοροδιδασκαλεία ή χορεύουμε το τάγκο της Μπόκα; Χορεύουμε πάσο ντόμπλε (διπλό βήμα) αγκαλιά με την « κόκκινη μπέρτα του ταυρομάχου» ή αγκαλιά με το «ντουφέκι» μας, τη Νταλιάνα μας;[2],[3]
Τί σκοπό (ρυθμό) μας παίζει ο Υπεράχρονος Βιολιστής; Παίζει για να χορεύουμε ένας ένας, δυο δυο...ταυρομαχώντας ή για να χορεύουμε κυκλωτικούς χορούς, ανοικτούς, όπου σε κάθε βόλτα πατάμε και σε άλλο μέρος του μαρμαρένιου αλωνιού - άρα πρέπει να κοιτάμε πού πατάμε και να μην έχουμε μόνο το μυαλό μας στις φιγούρες - όπου ο καθένας μετέχει στον ρυθμό με τον τρόπο του κι εντάσσεται με τον δικό του τρόπο και τη χάρη στη συλλογική κίνηση;
Ο ρυθμός (αρμονία δηλαδή και συμμετρία) είναι όριο, είναι έμπνευση ή είναι κανόνας; Είναι γνώμονας, επειδή περιέχει το μέτρο;
Ο Θεός είναι δυνάστης που κάνει πειρατεία στο καράβι της ζωής μας και μας ρίχνει στη χάψη ενώ αυτός παίρνει το τιμόνι ή είναι Θεός GPS που μας δίνει το στίγμα μας – από τρεις τουλάχιστον δορυφόρους – και τις εναλλακτικές πορείες για να πλεύσουμε στο λιμάνι που εμείς – θέλοντας – ορίσαμε ως προορισμό μας;
Αναλόγως πως θ’ απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά θα έχουμε και τον αντίστοιχο ανθρωπολογικό τύπο. Θα έχουμε την εικόνα των ανθρώπων που φτιάχνουν την Δημοκρατία ή την «Δημοκρατία».
Μάθημα ανθρωπολογίας από τον «Ληστή και τον Κακούργο»
Ποιοι είναι τέλος πάντων οι άνθρωποι που φτιάχνουν το δημοκρατικό πολίτευμα και αποφασίζουν δημοκρατικά ν’ αυτοκυβερνηθούν; Πώς σκέπτονται και πώς λειτουργούν; Ποια είναι τα ψυχικά τους χαρίσματα, τα «όργανα» της ψυχής τους;
Θα σας πω μιαν ιστορία προκλητική. Ακριβώς γιατί θέλω να προκαλέσω την μάνιτα στις θεούσες- πολιτικολογούσες που τυχόν διαβάζουν το κείμενο.
Ήμουν ένα βράδυ στον Ιανό. Σε μια συζήτηση για την επανένταξη των φυλακισμένων. Αφού μίλησαν διάφοροι γνωστοί δημοσιογράφοι, ζητήθηκε από τον Νίκο Κοεμτζή να πει δυο κουβέντες.
Ανέβηκε πάνω ο Κοεμτζής κι άρχισε να μιλεί...εμμέτρως! Δεν έλεγε κάποια στιχάκια. Απλώς μιλούσε, μόνο που ο λόγος του – γύρευε πώς – έβγαινε έμμετρος. Φαίνεται ότι τα βάσανα και τα πάθη, ο αγώνας του ανθρώπου για να «δει Θεού πρόσωπο», κάποια στιγμή αποκτούν εκείνη την ανώτερη μορφή της τάξης που λέγεται ρυθμός. Αυτό, καλό είναι να το έχουμε υπόψη μας. Καλό είναι να προσβλέπουμε σ’ αυτό.
Ανάμεσα στα πρώτα λόγια που είπε, αναφερόμενος στην εμπειρία της φυλακής, ήταν και τούτος: «για να μπορέσει κάποιος ν’ αντέξει μέσα στη φυλακή πρέπει να έχει φρόνηση, σωφροσύνη, γενναιότητα και...να χάνει λίγο από το δίκιο του». Έμεινα ενεός! Διαβάζει ο Κοεμτζής Πατέρες της Εκκλησίας; Πλάτωνα κι Αριστοτέλη; Μήπως διάβασε τον Ζιάκα;;;
(«Πέρα από το άτομο» Θ.Ι.Ζιάκας εκδ.Αρμός)
Ανθρωπολογικός τύπος στο σχήμα του Σταυρού
Βγάλτε μια κόλα χαρτί απ’ τον εκτυπωτή. Ένα «άλφα 4».
Στο μέσον του πάνω μέρους γράψτε τη λέξη Φρόνηση.
Από κάτω γράψτε: Θεογνωσία & Φυσιογνωσία.
Στο μέσον της αριστερής πλευράς γράψτε τη λέξη Σωφροσύνη.
Από κάτω γράψτε: Παρθενία & Αγνότητα.
Στην απέναντι πλευρά, στο μέσον δηλαδή της δεξιάς πλευράς, γράψτε τη λέξη Ανδρεία ή αν προτιμάτε Γενναιότητα. Από κάτω γράψτε: Υπομονή, Σταθερότητα, Πίστη.
Στο κάτω μέρος της σελίδας και στο μέσον γράψτε τη λέξη Δικαιοσύνη.
Από κάτω γράψτε: Διάκριση & Ευσπλαχνία.
Στο κέντρο της διάταξης γράψτε τη λέξη Αγάπη!
Έχετε ήδη στα χέρια σας το σκίτσο του ανθρωπολογικού τύπου που δημιουργεί τη Δημοκρατία!
Οι άνθρωποι εκείνοι που θα σταθούν στον Κύκλο (που δεν είναι ακριβώς κύκλος αλλά σπείρα) και θα κάνουν ένα νέο ξεκίνημα για την πατρίδα μας θα πρέπει να ξέρουν τί λογής είναι ο Θεός.(Θεογνωσία). Αν και δεν μπορούμε να μιλήσουμε για την Ουσία του Θεού έχουμε τόσα να πούμε για τις Ενέργειές Του και τις Υποστάσεις Του. Για τη Χάρη του και τις εικόνες της Αρρήτου Δόξης Του οι οποίες είναι γεμάτες στίγματα πταισμάτων, πλημμελημάτων, κακουργημάτων. Έχουμε να πούμε πολλά για την Σάρκωση, την Προσαγωγή του Απροσίτου εν τω Σπηλαίω και εν τη Φάτνη των Α-λόγων. Για την Ασύγχυτο και Αδιαιρέτο Συναίρεση των δύο φύσεων.
Μετά θα είναι πιο εύκολο να κατανοήσουμε την Φυσιογνωσία. Το Χάος και την Τάξη που συναιρούνται ασυγχύτως κι αδιαιρέτως και μας προκαλούν σύγχυση. Την Αρμονία, τη Συμμετρία, την Ευρυθμία. Ήτοι τους τ(Ρ)όπους ύπαρξης της Ομορφιάς. Τη Στάση και την Κίνηση. Την Επιτάχυνση. Την Αιωνιότητα και την Ημέρα. Τον Χρόνο, τον Χώρο, τον Καιρό. Τη Μάζα και την Ενέργεια. Την Αυτοομοιότητα. Το Άπειρο του Πεπερασμένου και το Πεπερασμένο του Απείρου. Το Κβάντο και το Φως. Το Σωματίδιο και το Κύμα.
Οι άνθρωποι που θα σταθούν στον Κύκλο και θα ιδρύσουν μια Νέα Ελλάδα θα πρέπει να είναι Αγνοί κι Αναπαρθενευμένοι. Μετά-νοούντες και Συν-χωρούντες. Ο νους τους ν’ αποφεύγει το Κακό. «.. ρύσαι ημάς από του πονηρού...».... «...και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν....».
Οι άνθρωποι που θα σταθούν στον Κύκλο θα είναι γενναίοι. Σταθεροί στους σκοπούς τους και υπομονετικοί! Έμπιστοι και Πιστευτοί! Πιστεύοντες και Μπιστικοί. Σίγουροι ότι η Αγάπη του Θεού μας καταδιώκει πάσας τας ημέρας της ζωής ημών!
Οι άνθρωποι που θα σταθούν στον Κύκλο θα είναι είναι Δίκαιοι. Με Διάκριση, την μεγίστη των αρετών. Με Ευσπλαχνία! Μεγαλόκαρδοι, σαν τον Ερεχθέα [4]. Υψηλόφρονες. Μεγαλόψυχοι. «Να μπούμε στη θέση του Άλλου» θα είναι το σύνθημά τους!
Να μιλήσουμε ρητώς για το Άρρητο είναι κάτι παραπάνω από α-νοησία.
Είναι αναγκαίο όμως να μιλήσουμε για τη Ρητή Υπόσταση του Αρρήτου!
Δίχως αυτόν τον Λόγο α-νοήτως πορευόμεθα, α-νοήτως διανοούμεθα.
Δυο πράγματα μόνο μας χρειάζονται «εν αρχή»:
«Ο Θεός Αγάπη εστί» & «ο Θεός είναι Ό,τι Καλό»! (ό,τι Όμορφο).
Κι αφού του Απόλλωνα του αρέσουν οι εξισώσεις ας τις χρησιμοποιήσουμε κι εμείς.
Αν Θεός = Αγάπη και Θεός = Ομορφιά τότε Αγάπη = Ομορφιά και Ομορφιά = Αγάπη.
«Η αγάπη είναι Χάρις και Ενέργεια δια της οποίας ο Κόσμος συνέχεται»!
Είναι δηλαδή η αγάπη όχι απλώς ένα συναίσθημα αλλά όλη εκείνη η ομορφιά ,η καλοσύνη,η οποία κρατάει τον Κόσμο ενωμένο. Η Ομορφιά στη φύση. Η Αγάπη στις ανθρώπινες σχέσεις.
Η φύση ήταν όμορφη και πριν από τον Άνθρωπο. Η Αγάπη ωράισε την ομορφιά της φύσης ακόμα περισσότερο και την επεξέτεινε μέσα στην κοινωνία.
«..Ο την φύσιν ωραΐσας του παντός...»
Το ότι η κοινωνία μας δεν είναι ενωμένη σημαίνει ότι δεν έχει Αγάπη κι Ομορφιά, ότι δεν έχει τον Θεό της! Κι από κει πρέπει να ξεκινήσουμε. Να τι πρέπει να κάνουμε!
Θέλοντας να προσδιορίσουμε έτι περαιτέρω τί είναι Αγάπη θα ζητήσουμε από τον όσιο Ιωάννη να μας δανείσει την Κλίμακα. Ή μάλλον να μας φωτίσει να φτιάξουμε μια στα μέτρα μας. Κι ας ελπίσουμε ότι θα είναι στέρεη. Για τα επτά πρώτα σκαλοπάτια ανερχόμενοι λέμε:
Σέβομαι. Εμπιστεύομαι. Νοιάζομαι. Μοιράζομαι. Φροντίζω. Καλλωπίζω. Ελευθερώνω!
Μπορεί κάποιος ν’ αγαπά χωρίς να σέβεται και να εμπιστεύεται; Μπορεί κάποιος ν’ αγαπά χωρίς να νοιάζεται και να μοιράζεται; Μπορεί κάποιος ν’ αγαπά χωρίς να φροντίζει; Κι αν φροντίζει μπορεί να μην καλλωπίζει; Κι αν καλλωπίζει μπορεί να μην ελευθερώνει;
30 Μαρτίου 2011
Ιωάννου της Κλίμακος
Θησείο [5]
ΥΓ.Τα λάφυρα του Μαραθώνα, οι Αθηναίοι τ’ αφιέρωσαν στο Μαντείο των Δελφών, στον θεό Απόλλωνα, αν και καθυστέρησε τους Σπαρτιάτες, με τα Κέρνεια, και αναγκάστηκαν να δώσουν μόνοι τους τη μάχη.
Έτσι κι εγώ, αφιερώνω το κείμενο στον Απόλλωνα (όχι τον θεό) γιατί χάρη σ’ εκείνον μπόρεσα να το γράψω.
Σημειώσεις
[1] Ο Κίμων ήταν μόνο από πατέρα Αθηναίος. Η μητρική του γλώσσα δεν ήταν τα ελληνικά της αττικής! Και η Θράκη τότε ήταν χώρα βαρβάρων. Αυτά για να τα ακούσουν οι επιφυλλιδογράφοι που εισήγαγαν φυλετικά κριτήρια στην αξιολόγηση των πολιτικών μας ανδρών.
[2:] Οι Κλέφτες δίνανε ονόματα στα ντουφέκια τους. Νταλιάνα έλεγε ο Καραϊσκάκης το δικό του. Σημαίνει, στ’ αρβανίτικα, λιγερόκορμη ψηλή γυναίκα. Εμείς δεν είμαστε Κλέφτες συνεπώς μπορούμε να δίνουμε ελεύθερα τα ονόματά των ντουφεκιών σε γυναίκες.
[3:] Στους «Στρατιώτες της Σαλαμίνας» του Χ.Θέρκας (κιν/κο έργο & βιβλίο) περιγράφεται μια εκπληκτική σκηνή σε μια τραγική στιγμή του Ισπανικού Εμφυλίου. Ένα στρατιώτης των Δημοκρατικών, σκοπός που φυλάει τους Φασίστες αιχμαλώτους, κι ενώ η κατάρρευση είναι ζήτημα ωρών, αγκαλιάζει το ντουφέκι του σαν νά’ τανε γυναίκα και χορεύει με πάθος και τρυφερότητα υπό καταρρακτώδη βροχή και υπό τα έκπληκτα αλλά και επιδοκιμαστικά όμματα φρουρών και αιχμαλώτων.
[4] «...Είναι βέβαια ωραίος στην όψη "του μεγαλόκαρδου του Ερεχθέα ο λαός",πρέπει όμως να τον δεις γυμνό.....» Αλκιβιάδης Α-Πλάτων Κάκτος σελ.161
[5] Βάζω χρόνο και χώρο σε μερικά κείμενα για να έχουν ιστορικότητα και για να μην με κατηγορήσει ο Ράμφος ότι ο χρόνος μου αμβλύνει την αίσθηση αυτής της ιστορικότητας.
Εκτός αυτού το Θησείο υπενθυμίζει τον Θησέας, τον ιδρυτή της Αθήνας, της πρώτης Δημοκρατίας.
Κι εγώ, πολίτης της Αθήνας, υπαινίσσομαι έτσι την επαν-ίδρυσή της! Και της Δημοκρατίας και της Αθήνας!
πηγή: antifono.gr
Αγαπητέ φίλε Σαλεμή, ένα μικρό αντίδωρο παρμένο από τό χόλυγουντ πού κατά περίεργο τρόπο ταιριάζει μέ τή στάση κάι τό πνεύμα τών ανθρώπων πού σήμερα προσπαθούν νά εξαφανίσουν τούς Έλληνες.
Στόν “μονομάχο” λίγο πρίν ο Κόμμοδος σκοτώσει τόν πατέρα του, Μάρκο Αυρήλιο, τού λέει πώς: ήθελες από μένα τίς αρετές τής Δημοκρατίας : Σοφία Δικαιοσύνη Καρτερία καί Εγκράτεια.
Εγώ όμως έχω άλλες εξ’ίσου σημαντικές : Φιλοδοξία. Επινοητικότητα(γιά εναλλακτικές λύσεις). Θράσος. Αφοσίωση στην οικογένειά μου.
Καί περιέργως είναι ταυτόχρονα οι αρετές τού Κόμμοδου αυτές πού κατά τή γνώμη τους κατέστρεψαν τήν Ελλάδα καί ακριβώς οι ίδιες εκτός από τήν αφοσίωση στήν οικογένεια, αυτές πού θά μάς σώσουν.
Δύσκολο να μην πεις, εύγε συντάκτη! Και όχι μόνο να πεις, αλλά και να βιαστείς, γιατί το συναίσθημα πυροδοτείται γρήγορα από μία σπάνια πλησμοσύνη εικόνων, ιδεών και ρυθμού που τα δένει..
Όμως, στο σύνολό του να αφομοιωθεί το περιεχόμενο του κειμένου θέλει το χρόνο του κι εκεί οι κρίσεις δεν χρειάζεται να βιαστούν. Νομίζω κύριε Σαλεμή πως ρίξατε γόνιμο λίθο στα νερά μας…
Αν και είμαι φανατικά αντίθετος με την ανάγνωση μακροσκελών κειμένων, τούτο εδώ κάθισε και το διάβασα, γιατί εκεί που το μυαλό μου έγερνε στις δικές του σκέψεις, με αφετηρία την, κάθε φορά, τελευταία φράση του κειμένου, ένιωθα το χέρι του συγγραφέα να με πιάνει από τον ώμο και να με καλεί να διαβάσω καί την επόμενη πρόταση.
Γιατί Δημοκρατία είναι να μπορείς να βλέπεις και στον άλλον κάτι από εσένα, και εκείνα (πλην της αναφοράς στο σύνταγμα και τον Μακρυγιάννη) τα οποία δεν μπορείς να τα πείς εσύ ο ίδιος, είτε λόγο γλωσσικής πενίας, είτε λόγο έλλειψης εκφραστικής ευχέρειας, να τα ακούς ή να τα διαβάζεις από άλλους, είναι μεγάλη, υπαρξιακή, ανακούφιση!
Αγαπητέ Γιώργο,
τι να πω; Επειδή λέγεται ότι αν θέλεις να παραδώσεις κάποιον στο διάβολο, τότε πες του καλά λόγια, … τι να κάνω; Δεν θα πω τίποτα! 😀
Πανάθεμά σε μάστορα! 😀 😀
ΥΓ Σα να μου φαίνεται πως είναι η εποχή των Γιώργηδων… Λογικό αφού χρειάζονται σήμερα πολεμιστές! 😀 😀 😀
Σοκαριστική ταξινόμηση!Θερμά συγχαρητήρια!!
Θαύμασα διαβάζοντας το όμορφο κείμενο του Γιώργου Μιλτ. Σαλεμή, αλλά θαύμασα πιο πολύ όταν είδα στη συνέχεια τον ομόφωνο-ομόψυχο εγκωμιασμό του από ανθρώπους διαφορετικών αντιλήψεων (θαμώνες εδώ στο Αντίφωνο, που τους έχω δει να διαφωνούν μεταξύ τους, και που έχω διαφωνήσει κι εγώ μαζί τους σχολιάζοντας άλλα κείμενα, πολλές φορές με τρόπο έντονα εριστικό). Και κάθισα και σκέφτηκα: τί υπάρχει σ’ αυτό το κείμενο (και όχι μόνο) που προκαλεί τη συμφωνία ανθρώπων με τόσο διαφορετική ιδεολογική ματιά; Ποιες είναι – για να το πω αλλιώς – οι προϋποθέσεις της συμφωνίας, αν δεν είναι οι κοινές ιδεολογικές πεποιθήσεις;
… Για να μην τρώω τον χώρο, βλ. περισσότερα εδώ: [url]https://www.antifono.gr/portal/Πρόσωπα/Ξυδιάς/Αντιφωνικά/2761-Δημοκρατία-για-εραστές-της-ομορφιάς.html[/url]
Το παρόν άρθρο απαντά μεν στα (όχι και τόσο σοβαρά) επιχειρήματα-προτάσεις του άρθρου του Απόλλωνα Μ αλλά προσωπικά το βρήκα φλύαρο και με κούρασε.
Δημοκρατία για εραστές της ομορφιάς, Βασίλης Ξυδιάς
[url]https://www.antifono.gr/portal/Πρόσωπα/Ξυδιάς/Αντιφωνικά/2761-Δημοκρατία-για-εραστές-της-ομορφιάς.html[/url]
Θα συμφωνήσω με τον Κώστα για την φλυαρία του κειμένου.
Μεγαλύτερη απ’ότι θα έπρεπε φλυαρία για απλές (τελικά) διαπιστώσεις για το πως έχει η κατάσταση και καμμία ουσιαστική πρόταση για το πώς (πρακτικά) θα μπορούσε να αλλάξει.
Μάλλον η άποψη είναι (αυτό καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον ότι υποστηρίζει ο κος Σαλεμής) ότι δεν χρειάζεται καμμία νέα πρόταση (έστω και ειπωμένη ανεπαρκώς ή συνοπτικά απο τον Α.Μπαζάντε ή όποιον άλλον) και τίποτα άλλο να αλλάξει προς το παρόν, μέχρι να αλλάξει (με μαγικό τρόπο?) το πνευματικό μας επίπεδο.
Οπως αναφέρεται στο κείμενο “Πρώτα καταδεικνύει ως αιτία της κρίσης την πολιτική. Κάμποσοι διαφωνούμε γιατί θεωρούμε ότι η αιτία είναι πνευματική. ”
Αναρωτιέμαι όμως …”η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα?”
Μήπως καλό είναι να αξιολογούμε όλες τις προτάσεις θετικά πριν ψάξουμε να βρούμε πώς να τις ακυρώσουμε, γιατί η κρίση είναι πολύπλευρη και καθένας την “πιάνει’ απο άλλη πλευρά ανάλογα με τις δυνατότητες και ικανότητές του για προτάσεις και ιδέες?
Κατα τα άλλα ο κος Σαλεμής γράφει όντως πολύ όμορφα κείμενα αν και το συγκεκριμένο το βρήκα κουραστικό τελικά….
“Το δικαίωμα αυτό, να αγωνίζονται για την δημοκρατία και την ελευθερία οι έφηβοι, δεν το πήραν ούτε από συντάγματα, ούτε από γραφιάδες σαν τον Γιανναρά που εδώ και χρόνια ορίεται για την πολιτική δράση των «ανηλίκων». Δεν το πήραν ούτε καν από μάνα και πατέρα. Αλλά το πήραν από την ιστορία τους και τις παραδόσεις τους, από αυτό που λέμε πολιτισμό και ταυτότητα.’
με δεδομένη τη σημερινή πνευματική φτώχια ώς αιτία της κρίσης (όπως ισχυρίζεστε….), μήπως η πολιτική δράση των ανηλίκων σήμερα όντως δεν πηγάζει από τον πολιτισμό και την ταυτότητα αλλά είναι αποτέλεσμα εκφυλισμού της κοινωνίας και των κομμάτων?
Μήπως δεν πρόκειται για ‘πολιτική δράση’ αλλά για στιγνά κομματική δράση?
Δείτε λίγο τί γίνεται γύρω σας με τα παιδάκια που ‘παραμυθιάζονται’ και ‘στρατολογούνται’ στα στενά κομματικά συμφέροντα….
Εχετε προσωπική εμπειρία από γνωστά σας παιδιά?
Οσο για το ‘γραφιάδες σαν τον Γιανναρά’ τί να σχολιάσει κανείς….
Θελετε δεν θέλετε (και είναι ευρέως γνωστό οτι) ο Γιανναράς έχει πεί, έχει γράψει και έχει εμπνεύσει πολύ κόσμο….Μπορείτε βεβαίως να διαφωνείτε μαζί του αλλά τουλάχιστον μη προσβάλλετε με το απαξιωτικό σας ύφος.
Στο επίπεδο του ‘γραφιά’ πέσατε μάλλον εσείς με το παρόν κείμενό σας που κρίνεται μεν ‘όμορφο’ αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο…..
κ. Σαλεμή τον τελευταίο καιρό έχουν πέσει στην αντίληψή μου κείμενά σας μέσω του Αντιφώνου. Μπορώ να πω ότι είστε μια ευχάριστη πηγή χαράς (υπάρχει και δυσάρεστη; Μπορώ να πω ναι!) και ειδικά αυτή την χρονική περίοδο για την χώρα μας. Δεν θα σας πω όμως συγχαρητήρια! Ούτε εύγε. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, εντός και εκτός ελλάδος, που μπορούν να γράψουν “ωραία” κείμενα και να εκφράσουν ακόμα πιο “ωραίες” απόψεις.
Αυτό που νομίζω ότι χρωστώ είναι ένα θερμό ευχαριστώ που υπάρχεται για να θυμάμαι αυτά που χάνω αλλά και να μαθαίνω αυτά που μπορώ να βρω! Ευχαριστώ εκ καρδίας.
Odigithikame stin torini katastasi logo ton “praxeonmas’ pou ine apotelesma tou tropou pou “skeftomaste”, i επαν-ίδρυσή proipotheti ales “praxis”, i ales “praxis” proipothetoun alou tropou “skepsis”.
1. pos alazoun i “skepsis”.
2. pios pii mporoun na to kanoun.
3. oli mazi mporoume.
4. pios ine o sostos tropos “skepsis” pou tha odigisi stin sosti “praxi”
5. theloume oli, i toulaxiston i perisoteri;
6. mporoume;
Κατανοώ ότι κάθε άρθρο σας είναι καλλίτερο από το άλλο, ανεξαρτήτως σειράς. Όμως αυτό που με συγκίνησε βαθύτατα είναι η αναφορά σας στον κύριο Κοεμτζή! Και ότι αυτή η παράγραφος, κάλλιστα, μπορούσε να είναι ο επίλογος του άρθρου σας, δίνοντας του περσσότερο χρώμα και έκπληξη! Επίσης η παράγραφος εκείνη που λέει για τους Ανθρώπους που θα σταθούν στον Κύκλο… με έκανε να θυμηθώ ένα όνειρο, που πριν μερικά χρόνια είδα και με προβλημάτισε και που σήμερα βρήκα την λύση του,μια και τα όνειρά μας είναι οι επθυμίες μας! Ζωγράφιζα ένα μεγάλο Κύκλο και μέσα σ’αυτόν, κατά μήκος της διαμέτρου του, έγραψα: “Μέγας, πλήρης αγαθών, Κύκλος”! Εν συντομία θα σας πώ ότι σύμφωνα με τον Νόμο της Διττότητας του χρόνου, η ζωή μας είναι μία διαδοχή μελλοντικών καταστάσεων οι οποίες μετατρέπονται στιγμιαία σε παρελθόντα χρόνο, όπου το παρόν δεν υπάρχει πια. Αυτό το παρόν δεν είναι παρά η υλοποίηση ενός μέλλοντος που σχεδιάζω ενστικτωδώς ή διαισθητικά πριν το ζήσω. Αντιλαμβάνεσθε τις πιθανές επιπτώσεις στην ζωή μας, αν πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχει κάτι το οποίο μπορούμε να ελέγχουμε, έτσι που να μπορούμε να ελέγχουμε και το μέλλον μας; Δεν θα σας γράψω περισσότερα. Ο νοών νοείτω! Το μόνο που μπορώ να προσθέσω είναι ότι οι αισθήσεις συντονίζουν τις λειτουργές του οργανισμού και ότι ίσως ήρθε η ώρα, ώστε οποιαδήποτε κοινωνική, πολιτική και πνευματική εκδήλωση να πηγάζει απ’ αυτόν τον Κύκλο!!! Σας ευχαριστώ θερμά!
Καλή* μου Βάσια
Θ’ αρχίσω τον λόγο μου μ’ ένα χωρατό. Φαντάζομαι ότι μου το επιτρέπεις!
Η κρίση, σύμφωνα με τη δική μου λογική, είναι σαν…τα Πατήσια! Δεν είναι ένα «Πατήσι» εδώ, ένα «Πατήσι» εκεί…κι ένα «Πατήσι» παρακάτω. Έτσι είναι τα…Δερβενοχώρια…εδώ τα Σκούρτα , εκεί η Πύλη, παρακάτω το Κλειδί, τα Κρόρα, το Κακονισκίρι κλπ. Είναι ενιαία η κρίση όπως ενιαία είναι και τα Πατήσια είτε εσείς πάτ’ ίσια είτε εμείς αρμενίζουμε στραβά.
Όλη μαζί η κρίση λέμε ότι είναι πνευματική γιατί εκ του πνεύματος προέρχονται όλες οι υπόλοιπες υπο-κρίσεις: η πολιτική, η περιβαλλοντική, η πολιτιστική, η εκπαιδευτική, η κρίση στην οικογένεια κλπ. «Κάτι» έχει συμβεί στα πνεύματά μας, στο πνεύμα του Νέου Ελληνισμού αλλά και της ανθρωπότητας, κι έχουμε φτάσει σήμερα εδώ που βρισκόμαστε. Εκείνοι που πιστεύουν πως η αιτία της κρίσης είναι η αβαρία στο πνεύμα, στην ερώτηση «Τί να κάνουμε;» απαντάνε αλλιώς απ’ ότι απαντάνε οι άλλοι που πιστεύουν ότι η κρίση είναι πολιτική γιατί η πολιτική τάχα μολύνει το πνεύμα. Εκείνοι, οι δεύτεροι, ούτε λίγο ούτε πολύ πιστεύουν ότι αρκεί ν’ αλλάξουν την εξουσία – αυτή η αλλαγή έχει διάφορες αποχρώσεις – για να πάνε όλα πρίμα. Η άποψη αυτή για την αιτία των προβλημάτων της κοινωνίας είναι παλιά. Από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης και γενικώς των Αστικών Επαναστάσεων. Οι Αστοί, με άλλα λόγια, ανακάλυψαν αυτή την τεχνική «λύσης» των προβλημάτων της κοινωνίας και εκείνοι την εφήρμοσαν πρώτη φορά.
Μετά, την πήραν οι Κομμουνιστές, η πολιτική «πρωτοπορία» των Προλεταρίων δηλαδή, και την τελειοποίησαν σε τέτοιο βαθμό ώστε σήμερα είμαστε σε θέση να πούμε με απόλυτη σιγουριά ότι… μας χρειάζεται μια άλλη μέθοδος, μια άλλη «τεχνική» λύσης των προβλημάτων της κοινωνίας αυτής!
Αυτά τα λένε άνθρωποι που η γνώμη τους «μετράει». Δεν μετράει σαν ψήφος μονή ή διπλή. Μετράει σαν μαρτυρία, σαν εμπειρία γιατί είδαν έμαθαν κι έπαθαν πολλά υπηρετώντας για χρόνια, με συνέπεια και θυσίες, αυτή την επαναστατική τεχνική όπου τα πράγματα ξεκινάνε να φτιάχνουν από πάνω προς τα κάτω και όχι από κάτω προς τα πάνω. Κι αν στον άνθρωπο το «πάνω» είναι το κεφάλι στην κοινωνία το «πάνω» είναι τα «πόδια» ήτοι ο λαός και το «κάτω» είναι το «κεφάλι» ήτοι η εξουσία. Εξού και η επιθυμία όλων να φέρουν « τα πάνω κάτω»! Για ν’αλλάξουμε την κοινωνία δηλαδή πρέπει ν’ αλλάξουμε πρώτα εμείς – «το κεφάλι της». Έτσι θ’ αλλάξει και τα «πόδια» της – η εξουσία. Κατά τον αγά και το πεσκέσι λέμε και ο «αγάς» είναι η κοινωνία!
Το πεσκέσι είναι η εξουσία!
Από τα δώδεκά μου χρόνια που διάβασα τον Γκόρκι, που διάβασα τον « Ήρεμο Ντον» και το «Πως δενότανε τ’ ατσάλι», μέχρι σήμερα -τριάντα εννέα χρόνια μετά – που διαβάζω τον Ζιάκα, σκέφτομαι και μελετάω την επανάσταση ήγουν τους τρόπους αλλαγής της κοινωνίας.
Κάπου εκεί στο ‘90, πίστεψα ότι η γενιά η δική μου ήταν η οπισθοφυλακή ενός γιγαντιαίου κινήματος αλλαγής της κοινωνίας που παρά την επική θωριά του δεν κατάφερε να την αλλάξει δραστικά. Αν και δεν άλλαξε όμως την κοινωνία, το κίνημα αυτό άλλαξε πολλούς ανθρώπους, έδωσε ήρωες, έδωσε κατορθώματα μεγάλα, άξια να περάσουν στην επόμενη γενιά.
Καθόρισα λοιπόν ως καθήκον μου, τότε, την υπεράσπιση του θετικού έργου του κινήματος αυτού, την αυστηρή κριτική του αρνητικού έργου και…τον ενταφιασμό των «νεκρών» κατά πως αξίζει στους ήρωες.
Στα μέσα της δεκαετίας του ‘90, ευτυχώς όχι πολύ αργά δηλαδή, συνειδητοποίησα ότι όντας στην οπισθοφυλακή του απερχόμενου στον χώρο των Πνευμάτων κινήματος ήμουν ταυτόχρονα και στην…εμπροσθοφυλακή ενός άλλου, νέου, ρωμαλαίου κινήματος αλλαγής της κοινωνίας.
Εκείνου του οποίου τα χαρακτηριστικά ψηλαφίζουμε τώρα.
Έκτοτε καθόρισα ως καθήκον μου την μετάδοση στο κίνημα αυτό, στους φορείς του που εκ των πραγμάτων είναι οι μετά από τη δική μου γενιές, όλες τις γνώσεις μου ,όλες τις σκέψεις μου, όλες τις μαστορικές που μπόρεσα να διασώσω – εγώ μαζί με πολλούς άλλους – από τον καταιγιστικό σε αλλαγές και σε αίμα, φευ, 20ο αιώνα.
Στα πλαίσια αυτά καταθέτω τις σκέψεις μου. Τζάμπα είναι και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!
Mας ξαναβρίσκει στους μπαξέδες
Ξαναβρισκόμαστε πάλι λοιπόν. Όλοι μαζί! Ο Βασίλης ο Ξυδιάς έχει δίκιο! Είναι ακριβώς μέσα στο μυαλό μου! Υπάρχει κάτι «πίσω» από μας που μας ενώνει! Όσο κι αν διαφωνούμε, όσο κι αν παθιαζόμαστε για την πολιτική, όσο κι αν τροχίζουμε «κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν».( Ν. Καββαδίας ο Μέγας)
Είναι το κάλλος αυτό το «κάτι». Αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε ρούπι μακριά του χωρίς να χάσουμε τη ψυχή μας.
Ψάχναμε χρόνια καχύποπτοι τί να κρύβει ο μύθος της αρπαγής της Ωραίας Ελένης, το έπος του Τρωικού πολέμου. Τι συμφέροντα και τι σκοπιμότητες. Και ήταν τόσο απλό! Απλό ήταν! Έγινε ένας πόλεμος, ο μόνος πόλεμος, για το Κάλλος! Κι όχι για …γεωπολιτικά συμφέροντα, πετρέλαια, αγορές, πρώτες ύλες. Όταν, πριν κάποια χρόνια, το συνειδητοποίησα έγραψα ένα κείμενο σε μια φίλη μου μακρινή που τίτλο έχει: «Πατρίδα μου είναι η Παναγία η Άμμος». Σαν εκ αντιδιαστολής απάντηση στους στίχους του Μ. Πασχαλίδη «η μόνη μου πατρίδα είναι ο Χρόνος». Ναι, για την Παναγία την Άμμο,για ένα μικρό εκκλησάκι με το άρρητο κάλλος που συμπυκνώνει στην αγαπημένη μου Νήσο Σ των Κυκλάδων, αξίζει να πεθάνει κανείς! Έκτοτε…σημαιώνω και σημειώνω τα μέρη εκείνα για τα οποία ευχαρίστως θα πέθαινα τραγουδώντας. Αυτές είναι οι δικές μου Γαλανόλευκες, οι δικές μου «Μπλε Σημαίες»! Οι περισσότερες βέβαια ανεμίζουν…νοητές…εκ του Νοητού Κάλλους κι αυτές ορμώμενες. Είναι κάτι τραγούδια του Μίκη, κάτι τραγούδια του Μάνου, κάτι τραγούδια του Μάρκου, κάτι τραγούδια του Δήμου, το «Αι γενεαί πάσαι», το «Σήμερον Κρεμάται επί Ξύλου» το «Τον Νυμφώνα σου βλέπω», μαζί με την πραγματική εικονικότητα που συνεπάγονται, με τα λάβαρα, τα ξάρτια και τα άρμενα του Καθ’ ημάς τ(Ρ)όπου!
Να γίνει, λέει, ένα μεγάλο μπαμ και να απελεύσω άρτι εις Γην Μαδιάμ! Απλά και όμορφα!
Οι «Παναγιές» ορίζουσες τον τόπο και τα τραγούδια ορίζοντα τον χρόνο της εις Άδου κάθοδον! Τί άλλο θέλει ο άνθρωπος για να Ζήσει;
Κι αν πεις για την Κοινωνία, τί νομίζεις ότι χρειάζεται γι’ αναστηθεί; Μη τάχα της χρειάζονται «δυο στιβαρά χέρια», ο Βγενόπουλος κι ο Μαρκεζίνης;
Ένα τσουνάμι ομορφιάς και καλοσύνης της χρειάζεται! Ένα ντόμινο ομορφιάς! Μια αλυσιδωτή αντίδραση ομορφιάς. Ο καθένας μας να εμπνέει τον άλλον! Ο καθένας μας να εμπνέεται από τον άλλον! Να πατάω όπου πατάς και κάθε τόσο να με κρατάς….να μην αναληφθώ. (Μίκης Θεοδωράκης – Βασίλης Λέκκας)
Είδες, λίγε καλές κουβέντες έγραψα και μαζεύτηκαν τόσοι άνθρωποι. Πρώτα εσύ, δύο φορές μαζί. Και δεν ησύχασες και «γυρνάς παντού και με δικάζεις». Ότι χωρίζω τους ανθρώπους με τους ανθρωπολογικούς τύπους. Ο κ. Βαρελίδης με τους του νοός στοχασμούς του που είμαι τόσο αμαθής ώστε δυσκολεύομαι να τις παρακολουθήσω, ο Αμέθυστος που «μέθυσε» και άρχισε τα κεράσματα κι ο Λούμπεν που…υπέκυψε στον πειρασμό να διαβάσει μακροσκελές κείμενο! Η Άρτεμις που μου θύμωσε κι έριξε τα ευθύβολα βέλη της υπερασπιζόμενη τον Απόλλωνα. Κι ο Γιάννης ο Ιωαννίδης που φοβάται μη και τα καλά του λόγια με …παραδώσουν στον διάολο. Τόσα μυαλά, συν-εργάστηκαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Τόσα μυαλά στριφογύρισαν γύρω από ένα απλό κείμενο που είπε λίγο διαφορετικά εκείνα που διάβασε αλλού!
Σκέψου, φαντάσου, τί μπορεί να γίνει στην κοινωνία άπαξ κι αρχίσει να περιστρέφεται γύρω από τα Άρρητα Ρήματα, από την «Ηχώ του Θεού», εννοώντας και ψάλλοντας :
«ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ, Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον Κόσμο».
Ότι είμαστε όλοι σαν τα δέντρα, οπού τα έσπειρε ο Θεός και μας έδωσε τη συμβουλή, αν θέλουμε, να μετατρέπουμε το άσχημο σε όμορφο, το κακό σε καλό, το ανθρώπινο σε άγιο!
Κι όπως τα δέντρα μετατρέπουν στα φύλλα τους το ηλιακός φως σε ενέργεια έτσι κι εμείς να μετατρέπουμε το ά-σχημο σε εύ-μορφο, το ά-ρυθμο σε ευ-ρυθμό, το α-σύμμετρο σε συν-μετρικό, και το Χάος σε Τάξη, διαμορφώνοντας γύρω μας ένα μικρο-κλίμα Αγαθότητας και Καλοσύνης. Εκεί, μέσα σ’ αυτόν τον χωρό, χωρεί το αχώρητο και όλα τα καλά βλασταίνουν και ευδοκιμούν ευκολότερα. Εκεί δεν σου είναι δύσκολο να κάνεις το καλό αλλά έρχεται μόνο του σαν το μικρό παιδάκι και κάθεται στην ποδιά σου! Εκεί λευτερώνεσαι και λευτερώνεις!
Οι Χαολόγοι λένε «σύνθετη επίδραση» τη δύναμη που έχει το πέταγμα των πεταλούδων που πετάνε μαζί, που γίνεται δύναμη τεράστια, παγκόσμια δύναμη και μεταδίδει παντού την ορμή – τη «ρύμη» όπως μου έμαθε ο Χρυσηίς Θεοδόση. https://www.antifono.gr/portal/Ισοκρατημα/Αντιφωνικά/2658-Χάος3a-τί-είναι-η-σύνθετη-επίδραση3b.html
Τη ρύμη του Κάλλους που θα σώσει τον Κόσμο!
Χαίρε Βάσια
* «ω αγαθέ» (καλέ μου) προσφωνούσε ο Κρίτων τον Σωκράτη εκεί στις όχθες του Ιλισού
”Ένα τσουνάμι ομορφιάς και καλοσύνης της χρειάζεται! Ένα ντόμινο ομορφιάς! Μια αλυσιδωτή αντίδραση ομορφιάς. Ο καθένας μας να εμπνέει τον άλλον! Ο καθένας μας να εμπνέεται από τον άλλον! ”
Κέντρο στόχος! Σε ανακυρήσσω ‘Ελεύθερο Σκοπευτή’ του Αντιφώνου. 🙂
Εν συνεχεία αφιερώνω σε όλους αυτή την φράση.
We have exiled beauty; the Greeks took the arms for her.
“Helen’s Exile” (1948)
Albert Camus (άλλος κι αυτός!)
Αγαπητέ κύριε Σαλεμή,
Ευχαριστώ για το ‘πλούσιο’ γράμμα!
Κατ’αρχάς, οφείλω να εξηγήσω (έγραψα κι ένα ανάλογο σχόλιο το πρωί, αλλά δεν εμφανίστηκε τελικά παρότι το έστειλα δύο φορές) ό, τι παρ’ότι κάποια άλλα άρθρα σας μου έχουν αρέσει πολύ, το συγκεκριμένο με απογοήτευσε κάπως , γιατί είναι μεν ποιητικό και με ενδιαφέρον περιεχόμενο στο δεύτερο μέρος του, αλλά δεν βρίσκω ωραίο (με την ευρύτερη έννοια της λέξης) το πρώτο μέρος του που αποτελεί ‘απάντηση’ σε μία καθαρά πολιτική πρόταση, βάζοντας σταθερά μόνο προβλήματα στις όποιες προτάσεις και μάλιστα με έναν (οπώς και να το κάνουμε) απαξιωτικό και ‘αφ’υψηλού’ τρόπο.
Συνεχίζω μετά αυτή την εισαγωγή….
Η κρίση κατά τη γνώμη μου είναι σε διάφορα επίπεδα. Αρχίζοντας αν θέλετε από το πνευματικό αλλά αυτό νομιζω οτι δεν έχει καμμία σημασία γιατί η ‘διαδικασία’ έχει προχωρήσει ήδη πολύ και δεν παίζει ρόλο η αφετηρία της, επείγει όμως η άμεση καταστολή της με πυροσβεστικά μέσα και με όλους τους δυνατούς τρόπους!
Κατά τη γνώμη μου κανένας ‘ανθρωπολογικός τύπος’, κανένα άτομο, κανένα πρόσωπο δεν περισσεύει στην διαδικασία άμεσης καταστολής, αρκεί να έχει μία διάθεση να συζητήσει, να νουθετήσει, να μάθει και να συμβάλλει με καλή πρόθεση, έστω κι αν δεν είναι προς το παρόν ο πνευματικά προχωρημένος άνθρωπος του (πολύ ωραίου) Σταυρού σας.
Η σωστή ιδρυση της Νέας Ελλάδας ας είναι το αμέσως επόμενο βήμα, μετά την κατάσβεση της ‘φωτιάς στο σπίτι μας’, που δυστυχώς δεν είχαμε νου και γνώση να προβλέψουμε.
Αυτή είναι η αποψή μου και αυτό προσπαθώ να πώ εκφράζοντας την αγωνία μου για τον ελάχιστο χρόνο που έχουμε αλλά και την ηθική ευθύνη μας απέναντι στα παιδιά μας (έφηβοι τα δικά μου).
Κατά τα άλλα η γραφή σας ποιητικότατη και οι τρόποι που προτείνετε εκφραστικοί και εμπνευσμένοι (βασίζομαι και σε άλλα άρθρα σας)
Ευχαριστώ ξανά για το γράμμα. Θα το ξαναδιαβάσω αύριο (πρωί) πιο προσεκτικά. Εκανα μια γρήγορη ανάγνωση προς το παρόν.
Και να τολμήσω και μία ερώτηση (για σκέψη ή για την γνώμη σας αν γνωρίζετε…) για την κλίμακα των επτά σκαλοπατιών:
Σέβομαι. Εμπιστεύομαι. Νοιάζομαι. Μοιράζομαι. Φροντίζω. Καλλωπίζω. Ελευθερώνω!
Αν μπορεί να ειπωθεί κάποια ‘εικόνα’ για τα σκαλοπάτια αυτά, τα οποία βλέπουμε ανερχόμενοι…..
έχουν όλα το ίδιο ύψος? Κυρίως, ποιό ίσως είναι το ύψος του τελευταίου (έβδομου) σκαλοπατιού για να δώσει νόημα στην λέξη ‘Ελευθερώνω’!
Καληνύχτα
Με εκτίμηση
Βάσια
Αγαπητή Βάσια
Θα διαφωνήσω με την λέξη “αφετηρία” της κρίσης. Το ότι “κάτι” χάλασε στο πνεύμα των ανθρώπων δεν είναι απλώς “αρχή- αφετηρία” είναι αιτία!
Και είναι μια αιτία που είναι πάντα on line αιτία. Πώς να το πούμε; Είναι σαν τη μητέρα που θηλάζει το παιδί της όντας μαστουρωμένη, δηλητηριασμένη κ.ο.κ. Συνεπώς στην ερώτηση “από πού ν’ αρχίσουμε” – που όλοι οι επαναστάτες, όλοι εκείνοι που θέλουν να κάνουν καλύτερη τη ζωή των ανθρώπων,αντιμετωπίζουν – απαντάμε: Από το πνεύμα! Από κει που αρχίσανε κι άλλοι πριν δυο χιλιάδες χρόνια!
Άλλωστε, ο “μετέωρος άνθρωπος” όπως έγραψε την Κυριακή στην Ελευθεροτυπία ο Γ. Γραμματικάκης, ή αλλιώς ο άνθρωπος της “κατάστασης μηδέν” που λέει ο Θ.Ζιάκας, ο άνθρωπος που δεν έχει Θεό, δεν είναι Ελληνική πρωτοτυπία. Συνεπώς και η κρίση δεν είναι μόνο,ούτε κύρια, ελληνική. Έτσι πρέπει να δούμε την κρίση. Σαν ενιαίο σύνολο ακόμα κι αν μόνο τοπικά μπορούμε να δράσουμε. Τοπικά, ήγουν τ(ρ)οπικά! Στον τρόπο ζωής που μπορεί να γίνει και μια νέα οικουμενική συνεισφορά των Ελλήνων. Να γίνει η Ελλάδα το προβλαστήριο του Κάλλους που θα σώσει τον Κόσμο.
Από όλο αυτό το κακό, αν…πυροσβέσουμε τον Πρόεδρο και τα κόμματα, εκτός του ότι αποπροσανατολιζόμαστε και το σύστημα έτσι βρίσκει κι άλλο χώρο ν’ αναπαραχθεί, κινδυνεύουμε να μολύνουμε τον ωκεανό με το…ραδιενεργό νερό. Βλέπετε τί ανοησίες κάνουν οι Γιαπωνέζοι που καταβρέχουν τους αντιδραστήρες!( Κι η ανθρωπότητα τους χαζεύει!)
Όσο για την “κλίμακα” τί να πω; είναι πρώτη φορά που την θέτω σε δημόσια διαβούλευση. Και οι θεολόγοι με περιμένουν στη γωνία με τον κανόνα και τον γνώμονα. Πέστε τη γνώμη σας και σεις.
Πάντως για να είναι σκάλα τα σκαλοπάτια πρέπει να είναι όλα ίδια…αλλιώς μπουρδουκλώνεσε. Δεν είναι λοιπόν το μέγεθος λοιπόν, η ποσότητα, που τα κάνει να παίζουν τον διαφορετικό ρόλο στην άνοδο, αλλά η ποιότητα. Ίσως θα ήταν καλύτερα να το λέγαμε αλλιώς: στο πρώτο και στο τελευταίο σκαλοπάτι η …υψομετρική διαφορά βρίσκεται στο ανθρώπινο μπόι ή στο “μέγεθος” της καρδιάς κι όχι στην αυξομείωση του μεγέθους των σκαλοπατιών. Ανεβαίνοντας …ψηλώνουμε…και μεγαλώνουμε σε πνεύμα και καρδιά!
Χαίρε και πάλι!
Καλημέρα,
Συμφωνώ με την λέξη ‘αιτία’ αντί της αφετηρίας.
Παραμένω στην άποψη ότι πέρα από την δουλειά να ‘βρούμε τον Θεό μας’ που είναι και η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι αναγκαίο εδώ και τώρα (όχι ως Έλληνες αλλά ως άνθρωποι αρχικά) να κάνουμε κάτι που να φανερώνει με εντελώς γήινο και πρακτικό τρόπο το πώς βλέπουμε τη ζωή και την Ζωή.
Ο καθένας με τον τρόπο του…..ως επαναστάτης …ξεσηκώνοντας τον εαυτό του.
Οι προτάσεις του τύπου ‘να τους υπερφαλαγγίσουμε’ πχ, είναι ευληπτος τρόπος…..
Οι πιο γενικές προτάσεις “Να γίνει η Ελλάδα το προβλαστήριο του Κάλλους που θα σώσει τον Κόσμο” είναι ευχή όλων μας.
Αυτό που προσπαθώ να πώ είναι ότι είμαι πολύ υπέρ των πρακτικών προτάσεων που δίνουν έναν ‘αέρα’ στη σκέψη μας και μία αίσθηση ότι ‘κάτι υπάρχει που μπορώ ακόμα να κάνω’.
Για την δουλειά της Κλίμακας : προφανώς είναι πιο εσωτερική και πιο προσωπική και το ερώτημά μου σχετίζεται με το ότι πιστεύω ότι είναι μία εσωτερική ‘εικόνα’ για τον καθένα μας, την οποία ‘ερμηνεύουμε’ (ίσως η λέξη να μην είναι η πιο κατάλληλη) και προχωράμε…..
Ηταν ένα ερώτημα περισσότερο για παραπάνω σκέψη, επειδή μου άρεσε η εικόνα της Κλίμακας με την οποία κλείσατε το άρθρο σας, παρά για απάντηση….
Δεν ρώτησα για να προκαλέσω ούτε εσάς, όυτε τους θεολόγους 😀 (συγγνώμη αν φάνηκε έτσι)
Ευχαριστώ για τον χρόνο που διαθέσατε και την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση!
[i]’Είδες, λίγε καλές κουβέντες έγραψα και μαζεύτηκαν τόσοι άνθρωποι. Πρώτα εσύ, δύο φορές μαζί. Και δεν ησύχασες και «γυρνάς παντού και με δικάζεις». Ότι χωρίζω τους ανθρώπους με τους ανθρωπολογικούς τύπους.'[/i]
Αν πρόκειται για το σχόλιό μου στο άρθρο του κου Προγγίδη, όχι δεν δίκασα κανέναν και κυρίως όχι εσάς! 😀 😀
Ενθουσιάστηκα απλώς από το νόημα της ιστορίας και την ερμηνεία και προσέγγιση του κου Προγγίδη που διάβασα αμέσως μετά το σχόλιο του κου Θ.Ζ στο άρθρο του κου Ξυδιά.
Οσο για τό “[i]μαζεύτηκαν τόσοι άνθρωποι[/i]” και
‘[i]Mας ξαναβρίσκει στους μπαξέδες
Ξαναβρισκόμαστε πάλι λοιπόν. Όλοι μαζί! Ο Βασίλης ο Ξυδιάς έχει δίκιο! Είναι ακριβώς μέσα στο μυαλό μου! Υπάρχει κάτι «πίσω» από μας που μας ενώνει! Όσο κι αν διαφωνούμε, όσο κι αν παθιαζόμαστε για την πολιτική, όσο κι αν τροχίζουμε «κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν».( Ν. Καββαδίας ο Μέγας)….'[/i]
Αφορμή χαράς για όλους μας! Ευκαιρία για γιορτή (ώς κλασσικοί Ελληνες…)
Αχ!…κύριε Σαλεμή, τι σας έκανα, που δεν συγχωρήσατε και με
αναφέρετε με αρσενικό άρθρο; Γυναίκα είμαι,όπως η κόρη του Χρύση,ιερέα του Ναού του Απόλλωνα στην Τροία!
[quote name=”Χρυσηίς Θεοδόση”]Αχ!…κύριε Σαλεμή, τι σας έκανα, που δεν συγχωρήσατε και με
αναφέρετε με αρσενικό άρθρο; Γυναίκα είμαι,όπως η κόρη του Χρύση,ιερέα του Ναού του Απόλλωνα στην Τροία! [/quote]
Χίλιες και μία συγγνώμες σας ζητώ αγαπητή κυρία Θεοδόση!!!
Ξέρω, φυσικά,πως είστε γυναίκα, άλλωστε έχουμε επικοινωνήσει μερικές φορές από τις τόσες που διαβάζετε τα κείμενά μου.
Το λάθος άρθρο οφείλεται μάλλον στην κόπωση.
Όλα στα εξήγησα,Βάσια, ακόμα και την λέξη “Αγάπη” (αυτό είναι αυτοσαρκασμός) αλλά μου ξέφυγε μία..κτητική αντωνυμία και δεν διευκρίνισα το πράγμα σαφώς και εγκαίρως.
Ο “Σταυρός μου” που έγραψες δεν είναι “μου”. Τον έχω αντιγράψει από το βιβλίο του Θ.Ι.Ζιάκα “Πέρα από το Άτομο” που αναφέρεται στο κείμενο και λίγο πριν το σχετικό κεφάλαιο. Σ’ αυτό το βιβλίο αναφέρονται και πολλά άλλα επί του θέματος.
“Δικές μου” είναι μόνο μερικές λέξεις…όσο μπορούν να ανήκουν σε κάποιον οι λέξεις!
Κι εγώ σ’ ευχαριστώ θερμά για την συζήτηση και κυρίως για την ντόμπρα και καλοπροαίρετη διάθεση.
Τις ευχαριστίες μου λοιπόν και στον κύριο Ζιάκα (τον οποίο επίσης διαβάζω με πολλή χαρά και ενδιαφέρον) για τον Σταυρό….και για την τροφή για το πνεύμα…
Ισως τα ξαναπούμε κάπου εδώ γύρω μέσω των σχολίων….
Πάντως μέσω των άρθρων σίγουρα υπάρχει επικοινωνία έστω και χωρίς σχόλια….
Είμαι στη διάθεση των επαναστατικών δυνάμεων! Πάντα και δια πάντα!
Καλή σας μέρα! Πρόσθεσα, νοερά, Το Ουσιαστικό…Άνθρωπος και είναι Όλα εν-τάξει!!!
Για την Βάσια:
αγαπητή Βάσια,ο διαχειριστής έχει λάβει από μένα ένα μικρό κείμενο με την παράκληση να το προωθήσει σε σένα. Αφορά την “κλίμακα”. Αν θέλεις, μπορείς να του αφήσεις το μέιλ σου για να το λάβεις.
Γ.Σαλεμής
Καλημέρα,
Εχω γράψει το μειλ μου στο παρόν μήνυμα…..
Ευχαριστώ!
Βάσια
Αγαπητέ κ. Βαρελίδη
είμαι της “σχολής” εκείνης που πιστεύει ότι Σύμπας ο Κόσμος είναι δομημένος σύμφωνα με τον τριαδικό τρόπο: Ουσία,υπόσταση,ενέργειες.
Αυτό σημαίνει ότι κάθε οντότητα είναι ουσία, είναι υπόσταση, είναι ενέργειες. Μπορεί να μην ξέρουμε τί είναι ο Θεός, ποια είναι η ουσία Του δηλαδή αλλά μπορούμε να μάθουμε πάρα πολλά πράγματα γι’ Αυτόν από τις ενέργειές του. Το ίδιο και από τις υποστάσεις Του.
Δεν μπορούμε να πούμε τί είναι η Μαύρη Τρύπα, ποια είναι η ουσία της αλλά κάλλιστα μπορούμε να συναγάγουμε αρκετά πράγματα από τις ενέργειές της στο περιβάλλον της.
Συνεπώς, η μελέτη του “τί είναι” κάτι έχει τρία πεδία.
Εγώ πιο πολύ μαθαίνω για τον νου από το τί μπαίνει και τί βγαίνει από το εκείνον. Το τί είναι μέσα και πώς αυτό λειτουργεί είναι κάτι που με γοητεύει αφάνταστα. Πάντα έλεγα να ασχοληθώ, κοίταξα και κάποια πράγματα στην βιβλιογραφία, αλλά ποτέ δεν βρήκα τον χρόνο.
Ίσως δεν βρήκα και τον κατάλληλο δάσκαλο.
Δίχως άλλο κάποια στιγμή θα πρέπει να επεκταθούν η μελέτες μου και προς τα κει.
Υπέροχο!!!
Συμφωνώ απολύτως.
Θα συμφωνήσω συμπληρώνοντας ότι
– για να αλλάξουν οι σκέψεις χρειάζεται ‘αυτοανάπτυξη’ η οποία όμως σε μεγάλο βαθμό πυροδοτείται από την παιδεία και τον πολιτισμό στον οποίο αναπτύσσεται το ‘πρόσωπο’.
Θέλω να πώ ότι υπάρχει μία κυκλική πορεία (ή καλύτερα σπείρα) όπως ανάλογα αναφέρεται και στο κείμενο του κυρίου Σαλεμή.
Η οποία όμως κάποιες φορές αντί να πηγαίνει προς τα πάνω (προς την ανάπτυξη και τον πολιτισμό) μπορεί να οδηγεί στην αντίθετη πορεία (υπανάπτυξη, εκβαρβαρισμό) …..δυστυχώς….
Επομένως είναι νομίζω λάθος να βλέπουμε την κρίση ώς μόνο πνευματική, μόνο πολιτική (εγώ πλέον θα έβαζα και την περιβαλλοντική 🙁 )
Αυτό που πρέπει να δούμε πιστεύω είναι, το πώς ο καθένας που έχει κάποιες συγκεκριμένες ικανότητες και ενδιαφέρεται πραγματικά και καλοπροαίρετα μπορεί να βοηθήσει με συγκεκριμένες προτάσεις-πράξεις, συνεπικουρούμενος απο τους υπόλοιπους ανάλογα ενδιαφερόμενους, προς την σωστή κατεύθυνση.
Δεν είναι λύση το να ‘βαφτίζουμε’ την κρίση με ένα όνομα και να θεωρούμε τις δικές μας μόνο προτάσεις (ή μή προτάσεις) ώς τη μόνη διέξοδο.
Για την συγκεκριμένη περίπτωση για τη χώρα μας κάθε πρόταση είτε σε πολιτικό, είτε σε πνευματικό επίπεδο, νομίζω είναι αναγκαίο να συζητιέται με σοβαρή ανάλυση, ανοιχτό μυαλό χωρίς να βάζουμε εξ’αρχής ταμπέλες του παρελθόντος , επειδή ‘κάτι μας θυμίζει’……
Κι επειδή οφείλω και μία παραπάνω εξήγηση για το προηγούμενο σχόλιο μου για το παρόν άρθρο του κου Σαλεμή…..
Εχω διαβάσει και έχω ενθουσιαστεί με κάποια άλλα άρθρα του και προτάσεις του…..
Απογοητευτηκα όμως από το συγκεκριμένο κυρίως επειδή ήταν ‘απάντηση’ σε κάποια καθαρά πολιτική πρόταση, με ποιητικό μεν τρόπο αλλά όχι με τεκμηριωμένη ανάλυση και με πολλές γενικεύσεις.
Απο μόνο του ένα μέρος του κειμένου, (αν έλειπε το πρώτο μέρος) θα ήταν πραγματικά ένα κείμενο που θα με ενέπνεε και θα με βοηθούσε…..
Βασια, aristes i diapistosis sou aristeses ke i protasis sou, ke parapolon anthropon akomi. Ala den ine periergo i “theoria” den ginete praxi, pio ine to empodio pou empodizi tin voulsimas. Den nomizo kanis na min theli na vgoume apo ti “kris”.
Ευχαριστώ Σταύρο.
Νομίζω ένας λόγος είναι ότι ‘κλεινόμαστε’ στην απαισιοδοξία μας πολλές φορές και αντί να βλέπουμε φως μπροστά μας και να προσπαθούμε να το ακολουθήσουμε , εξετάζουμε με πολλή προσοχή μόνο τα προβλήματα σε όλα τα επίπεδα , προσωπικό, κοινωνικό, πολιτικό κλπ.
Πιθανόν αν ο καθένας απο εμάς το παλέψει λίγο παραπάνω με τον εαυτό του και με τους γύρω του πρώτα, τότε σιγά-σιγά και η κοινωνία θα γίνει λίγο πιο καλή. Κοινοτυπίες θα μου πείς…ίσως…αλλά δεν βλέπω και άλλον τρόπο….
βασια
pali kata tin gnomimou exis dikio, ke exis grapsi tin lexi παλεψει pou pali kata tin gnomi mou estiazi to “provlima”.
Pos to vlepo ego, xeri o kathenas me pio “meros” tou eautou tou na palepsi, xeri pos na palepsi, ke an “kapios” tou dixi pos na palepsi mpori na to katalavi. Ke mi mporontas, telika meni stin “asfalia” tou tropo pou emathe mexri tora ke afini alous na “frontisoun” gia auton, mono pou ali sinithos theloun “andalagmata” ke autos mpros stin “animporia tou” na palepsi ta dexete.
O Kos Σαλεμης lei se ena kenourgio kimeno gia mia pixida. Giati lipon o anthopos arnite mia pixida pou tha ton kani elfthero.
Leo mipos to provlima mas ine lexis ke i enies tous, pou erxonte apo to parelthon, ke mas empodizoun na orimasoume, mipos prepi na erthoume se rixi me autes ke na pame mprosta.
ὤπ, τώρα τὸ εἶδα!….
μάλιστα…
Μὲ [b]εἰρωνεύεστε [/b]σὲ πολλὰ σημεῖα, ἐπειδὴ ἔγραψα ἕνα σύντομο κείμενο ὅπου πολλὰ θέματα ἀφήνονταν χωρὶς λεπτομέρειες, λ.χ. ὁ [b]Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας[/b].
“Ἀπαντᾶτε” μὲ πράγματα στὰ ὁποῖα συμφωνῶ, λ.χ. ἀνακλητότητα τοῦ Προέδρου.
Ἂν ἔμπαινα σὲ τόσες λεπτομέρειες:
1) θὰ ἔβγαινε τεράστιο τὸ κείμενο,
2) δὲν θὰ ἦταν πρόσφορο γιὰ συζήτηση,
3) καί, κυρίως, τότε πράγματι θὰ ἦμουν ὁ ἐλιτιστὴς ποὺ σκιαγραφεῖτε καὶ κατονομάζετε μὲ διάφορους ὅρους καὶ θὰ σκόπευα νὰ φορέσω στὸν λαό Σύνταγμα.
Τὰ εὐκόλως ἐννοούμενα (λ.χ. δικλεῖδες ἀσφαλείας), εὐκόλως ἐπειδὴ ἔτσι εἶναι καὶ σὲ ἄλλες ἐφηρμοσμένες ἤδη συνταγματικὲς πρακτικές, εὐλόγως παραλείπονται.
[u]Φαίνεται ὅμως ὅτι [b]μὲ τὸν Εἰσαγγελέα κο Σαλεμῆ δὲν παίζουμε[/b]. Τὴν ἔχει στημένη στὴν γωνία, γιὰ νὰ μὲ κατακεραυνώσῃ γιὰ παραλείψεις (!!!), ὡσὰν νὰ εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ γράφω a priori καὶ νὰ ἀπαντῶ σὲ κάθε ὑποθετικὴ ἐρώτησή του[/u]!!!
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΣΤΕ ΠΟΛΥ ΑΔΙΚΟΣ.
—————————
Ἔγραψα (ἐὰν διαβάσατε ποτὲ τὸ κείμενό μου μὲ στοιχειώδη εὐγένεια) ὅτι τὰ [b]κόμματα [/b]στὴν παροῦσα φάση εἶναι ΠΡΩΘ-ΥΣΤΕΡΟ.
Ἐπειδὴ αὐτὴν τὴν στιγμὴ ἀπουσιάζει ἡ Δημοκρατία καὶ αὐτὸ εἶναι παλλαϊκὸ θέμα (ὅπως ἐνδεικνύει ἡ πλ.Συντάγματος σήμερα) καὶ ὄχι κομματικό (ἐπιλογῆς κόμματος δηλ.)….
[b]Ὅσο γιὰ τὸ «Κόμμα τῶν Δικηγόρων», εἶστε προβοκάτορας καὶ διαστρεβλωτής. Ὁ ὅρος εἶναι καθαρὰ δικός σας.[/b]
Ἐὰν ἐνέσκηπτε Πανδημία, θὰ ἔβγαιναν οἱ ἰατροὶ μπροστὰ γιὰ νὰ μιλήσουν, νὰ προφυλαχθῇ ὁ κόσμος (κανόνες ὑγιεινῆς κ.λπ.). Ἔτσι, εὔλογα, καὶ οἱ Δικηγόροι γιὰ πολιτειακὰ θέματα….
Αὐτονόητα πράγματα ποὺ δὲν λέγονται μὲ διάθεση αὐθεντίας, ἀλλὰ ἀπὸ κάποιαν ἐμπειρία.
——————–
Ποῦ ἔμπλεξα;!
Γνώρισα καὶ ἐκτίμησα τὸν Διαχειριστὴ καὶ νόμιζα ὅτι ὑπῆρχαν καὶ στοὺς ἀναγνῶστες τοῦ ἱστότοπου κοινοὶ τόποι… Λάθος!
Κε Σαλεμῆ,
[b]Δὲν ἔγραψα ποτὲ γιὰ τὰ κόμματα «νὰ τὰ καταργήσουμε»[/b]!!!
Ὅτι εἶναι πρωθύστερα, γιατὶ προηγεῖται ἡ στοιχειώδης ἐπαναφορὰ τῆς Δημοκρατίας, ἔγραψα.
Ξέρετε ἀνάγνωση, ἀλλὰ διαβάζετε αὐτὰ ποὺ θέλετε καὶ ἀπαντᾶτε σὲ ἄλλους, ἐνδεχομένως. Ἕνας Θερσίτης ποὺ γράφει σωστὰ πράγματα σὲ λάθος ἀποδέκτες, καταστρέφοντας τὴν συζήτηση. Πουθενὰ ἡ στοιχειώδης καλοπιστία.
[b]Εἶστε τραγικὰ κακὸς συνομιλητής[/b].