Ο Ισοκράτης σχολιάζει
Διαγενομένου του Σαββάτου,σκεπτόμουν τη μέρα “των λευκών μπαστουνιών”.Τώρα τελευταία πολύ τους σκέπτομαι αυτούς τους ανθρώπους!Τον τυφλό άλτη του μήκους. Που στέκει εκεί. Στη μέση του σκοτεινού Παντός!Και περιμένει τη Φωνή. Που θα τον θέσει σε κίνηση. Που θα τον καλέσει να μιμηθεί την ευθεία. Αν και δεν την έχει δει πότε!Παρά μόνο την έχει ψηλαφίσει. Να μιμηθεί την ευθεία τρέχοντας. Τρέχοντας με ορμή. Με όσο μπορεί περισσότερη ορμή. Να νικήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Να πιστέψει στη Φωνή!Να τρέξει ελεύθερα,με ορμή,εκεί που η Φωνή τον καλεί. Να κατανείμει το βάρος του σωστά στα πόδια,ώστε να μην παρεκκλίνει. Να πατήσει στο σωστό σημείο και ας μη το έχει δει ποτέ. Να πατήσει τη σωστή στιγμή,υπολογίζοντας μόνο με τη Φωνή και με τα λίγα βήματα που διανύει στο σκοτάδι. Να πατήσει με όση δύναμη έχει. Να τιναχθεί στο σκοτεινό Παν του Κόσμου του. Μη ξέροντας,την ώρα που αιωρείται,τί υπάρχει κάτω από τα πόδια του!Αν είναι άμμος ή ό,τι άλλο!Που και την άμμο δεν έχει δει ποτέ. Ούτε το σκάμμα. Ούτε το γεωμετρικό σχήμα το”παραλληλόγραμμο”καλούμενο. Ούτε το πρόσωπο της Φωνής!Αν είναι είναι όμορφο,άσχημο,άσπρο ή μαύρο. Να πατήσει λοιπόν,και να εκτιναχθεί στο Παν του Κόσμου του,των Ήχων του,που χωράνε σε ένα cd. Στο Παν που υπάρχει,όσο ακούγεται. Στο Παν που όσο ακούγεται,υπάρχει! Ναι,είμαι πια σίγουρος. Το πραγματικό νικητήριο άλμα γίνεται μέσα στην ψυχή του. Όταν αποφασίζει,όταν κατακτά τον Τρόπο,να εμπιστεύεται τη Φωνή,τον Άλλο!Όταν είναι απόλυτα ελεύθερος να τρέξει ξέφρενα,να τρέξει με πάθος. Ακόμα κι αν θα μπορούσε,η Φωνή,να τον οδηγήσει στο Χάος. Όσο διστάζει,όσο αμφιβάλλει,όσο ανησυχεί,τα βήματά του είναι ασταθή. Η λιγοστή ορμή,δεν μπορεί να τον οδηγήσει στη νίκη. Ω!πόσο τους συμμερίζομαι τώρα τελευταία,αυτούς τους ανθρώπους! Και τους άλλους!Που αποπλέουν χωρίς να έχουν δει τι είναι αυτό που τους παίρνει στην αγκαλιά του. Που δεν έχουν δει το κύμα,το χρώμα,τον ουρανό,τη βροχή,τη θύελλα,την αστραπή!Μόνοι τους,οι δυο τους μέσα στο σκοτάδι του Παντός. Και ο κάθε ένας μόνος του,μέσα στο δικό του σκοτάδι. Εμπιστευόμενοι αλλήλους και οι δύο το Θεό!
Το κείμενο αυτό γράφτηκε το 2004. Η «ημέρα των λευκών μπαστουνιών» είναι η 15η Οκτωβρίου. Εκείνη τη χρονιά έγιναν και οι παραολυμπιακοί αγώνες της Αθήνας. Αφιερώνεται στους τυφλούς άλτες του μήκους και στο τυφλό ανδρόγυνο που, εκείνες τις μέρες,απέπλευσε με ιστιοφόρο για ένα ταξίδι στον Ατλαντικό.
