Β. Τατάκης: Η ελληνική πατερική και βυζαντινή φιλοσοφία

Το πρόβλημα στην ελληνική φιλολογία είναι το γεγονός ότι οι συγγραφείς γράφουνε μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες σελίδες στις οποίες παραθέτουνε απλά τα συμπεράσματά των, δηλαδή τις έτοιμες απόψεις των. Ουδεμία προσπάθεια να σεβαστούνε τον αναγνώστη σε τέτοιο βαθμό, ώστε να το θεωρήσουνε σκόπιμο να παρουσιάσουνε μέρος του προβληματισμού ο οποίος τους οδήγησε στην έρευνα.
Ο συγγραφέας ΚΑΙ αυτού του έργου, δημιουργεί στον αναγνώστη την εντπύπωση ότι δεν χρειάστηκε να εργαστεί επίπονα και επίμονα, ότι δεν είχε ανησυχίες και απορίες καθόλη την διάρκεια της αναζήτησης, πώς οι πεποιθήσεις του αποκτήθηκαν ως εκ θαύματος.
Βέβαια δεν είναι κακό να είναι κάποιος απολύτως πεπεισμένος ότι αυτό που ισχυρίζεται είναι η αλήθεια, αλλά στην σημερινή (νεοελληνική) εποχή το ζητούμενο για την κοινωνία, δεν είναι παρωχημένες απόψεις που οδηγούνε στον εφησυχασμό της αβασάνιστης (καθότι ετερόχθονης) βεβαιότητας, αλλά αυτή καθαυτή η ενασχόληση. Η κοινωνία έχει ανάγκη από πληροφορίες, όχι από ηθική άνευ αντικρίσματος!

αγαπητέ Λούμπεν

Πρώτον δεν μας δίνεις συγκεκριμένα παραδείγματα στα οποία ο Τατάκης γράφει χωρίς προσωπική προσπάθεια και χωρίς σεβασμό στον αναγνώστη.
Αρα λοιπόν και στη δική σου κριτική οδηγείσαι ως εκ θαύματος αφού δεν δίνεις και σε μας τον ανάλογο σεβασμό!
Δεύτερον η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από πληροφορίες – τον καταιγισμό των οποίων δεν μπορούμε να διαχειριστούμε- αλλά από συμφωνίες πάνω στις οποίες θα χτίσουμε το μέλλον.

ευχαριστώ