Τι αξία έχουν τα χρώματα, αν δεν αποκαλύπτουν τη μυστική ζωή των αντικειμένων;
«Ένα χωράφι έτοιμο για σπορά, μια αλέα με πανύψηλα δένδρα που διαγράφονται στον ουρανό του δειλινού, ένα μονοπάτι πλαισιωμένο από κυπαρίσσια που συστρέφουν τους κορμούς τους, ένα κομμάτι κήπου μαζί με το πίσω μέρος του σπιτιού, αγωγιάτες με κάρα που τα σέρνουν λιπόσαρκα άλογα σ’ ένα λιβάδι, μια μπακιρένια λεκάνη με μια πήλινη κανάτα, μερικοί χωρικοί καθισμένοι γύρω από ένα τραπέζι ενώ τρώνε πατάτες. Χρειάζεται μήπως να πω για το χρώμα; Μα, τι αξία έχουν τα χρώματα αν δεν αποκαλύπτουν την κρυφή ζωή των αντικειμένων;
Η ζωή αυτή βρισκόταν εκεί: το δένδρο, το μονοπάτι, η πέτρα, ο τοίχος, το μονοπάτι περιστοιχισμένο από δένδρα, φανέρωναν ό,τι πιο μυστικό είχαν, ανοίγονταν σε μένα. Πηγαίνοντας από τον ένα πίνακα στον άλλο ένοιωθα αυτό που τους ένωνε όλους: τη μυστική ζωή που κρυβόταν στο χρώμα και στους συνδυασμούς των χρωμάτων. Τους έβλεπα να ζουν ο ένας χάρη στον άλλο.
»Όπου και να κοιτούσα ένοιωθα την ψυχή εκείνου που τα είχε ζωγραφίσει όλα αυτά. Ένοιωθα, γνώριζα, εισχωρούσα, απολάμβανα τις αβύσσους και τις κορυφές, το εξωτερικό και το εσωτερικό των πραγμάτων και όλα αυτά, στο ένα χιλιοστό του χρόνου που καταναλώνω για να τα περιγράψω.»
Εις θέσιν προλόγου ένα απόσπασμα κριτικής του αυστριακού Hugo von Hofmannstahl, περί Βίνσεντ Βαν Γκογκ. Τέταρτο “αντιφωνικό” αφιέρωμα, εδώ, υπό τη συνοδεία μουσικής του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ.
