Βίκυ Καπόγιαννη
Ατέρμονοι εγκεφαλικοί τυποποιημένοι στροβιλισμοί εμμένουν και τιτρώσκουν τον αυθορμητισμό, την έκφραση και την ελευθερία του είναι μας. Μια δαιδαλώδης περιδίνιση καταδυναστεύει τη νοητική λειτουργία του ατόμου και το καθιστά πειθήνιο έρμαιο των ίδιων του κατασκευών. Το άτομο όντας από τη φύση του άτμητο υπεισέρχεται σε διαδικασία ασυνείδητου κατακερματισμού μέσα από κοινωνικές διαιρετικές κατατάξεις και κατασταλτικές παραδόσεις.
Μια σειρά από μεγάλες ιδέες, αέναους κι εγκιβωτισμένους ισμούς περιχαρακώνουν την πνευματική εξέλιξη και δημιουργούν μια τετριμμένη νεφοκουλτούρα. Η αγάπημενη ενασχόληση η οποία στην εποχή μας κατέληξε ένα ιδιαίτερο και ανησυχητικό σύμπτωμα είναι οι επίπονες προσπάθειες όλων εκείνων που εργάζονται πίσω από διάφορα προσωπεία κοινής αποδοχής και με ποικίλους τρόπους ώστε να μετατρέψουν τον άνθρωπο σε κάτι λίγο πιο πάνω από καταναλωτικό πίθηκο. Ένα άχρωμο κέλυφος αποτέλεσμα συγκεκριμένων κι ελεγχόμενων κοινωνικοπολιτικών και υπαρξιακών προδιαγραφών της αρεσκείας κάποιων ταγών, το οποίο εκπαιδεύεται να καταναλώνει, να αφοδεύει και να αναπαράγει τους επόμενους αιχμαλώτους. Ύστερα χάνεται αδόξως μέσα σε μία a priori «υποτιθέμενη ανυπαρξία» αφήνοντας πίσω του τον απόηχο κάποιας γκρίζας κι επίπεδης κοινωνικής επονομαζόμενης κουλτούρας.
Ο μέσος άνθρωπος ήταν πάντοτε παγιδευμένος ανάμεσα σε συμπληγάδες πέτρες της θέσης και της αντίθεσης. Αυτές οι δύο όψεις του Ιανού, τα ζεύγη των αντιθέτων καθορίζουν επακριβώς την διαμόρφωση του, το είδος και τη φύση της φυλακής του. Από τη μια πλευρά του πέπλου έχουμε μία φονταμενταλιστική ερμηνεία του κόσμου με ασαφείς θεοκρατικούς βερμπαλισμούς, περιχαρακωμένες ιδιότητες της καθεστηκύιας τάξης κι από την άλλη, μία δήθεν προοδευτική αντίδραση ως προς αυτό.
Αυτές οι δύο όψεις ή κοσμοθεωρίες που αντιπροσωπεύουν τα δύο πρόσωπα του Ιανού, της καθεστηκυίας τάξης από τη μια και της αντιδραστικής ψευδοκουλτούρας από την άλλη, όπως όλα τα αντίθετα είναι οι δύο φαινομενικά αντίθετες όψεις του ιδίου πράγματος. Αυτό που βιώνουμε είναι μία ψευδή πραγματικότητα. Η πραγματικότητα αυτή δεν είναι παρά ένα βαρυτικά παγιδευμένο φώς μέσα στον υπερολόγραμμα της συνείδησης. Η ίδια η σκέψη είναι ένα βαρυτικό πεδίο πολωμένου φωτός παγιδευμένο μέσα στην πλανητική σύγχυση. Ο νους είναι η φυλακή.
Η ανθρωπότητα οφείλει να βρεί τα πνευματικά της πεπρωμένα κι αυτό είναι μια βαθιά υπαρξιακή κι άκρως επιστημονική, με την ευρεία έννοια του όρου, δήλωση. Οφείλουμε ολοταχώς να αφήσουμε πίσω μας το θεοκρατούμενο σκοταδισμό καθώς επίσης και το σπασμωδικά αντιδραστικό υλισμό. Το μέλλον δεν ανήκει σε αυτούς. Ο εικοστός πρώτος αιώνας θα χαρακτηριστεί από αυτόνομες κι ολοκληρομένες συνειδήσεις οι οποίες θα λειτουργούν έσω και πέρα όλου αυτού του υποβαθμισμένου και συνειδητά κατευθυνόμενου σκοταδισμού.
Οι ατελεύτητες περιχαρακώσεις διαιωνίζονται κυκλικά μέσα σε ένα παγιδευμένο άρρυθμο χωρόχρονο καταστρατηγώντας την ελεύθερη βούληση και την άχρονη πραγματικότητα ενός ατόμου, είτε πρόκειται για άτομο της ύλης είτε για τον ίδιο τον άνθρωπο. Και τα δύο είναι προβολή του άχρονου μέσα στη δική μας κοινωνικοπολιτική διαδικασία. Η συνείδηση είναι άπειρη έκταση. Ένα σωματίδιο, όπως το βαρυτόνιο, βρίσκεται στο παρελθόν και στο μέλλον ταυτόχρονα. Το ίδιο και η πραγματική συνείδηση του ατόμου που αποτελείται από τα ίδια τα σωματίδια. Δεν είμαστε χώμα και ιδεολογήματα της μιας ή της άλλης πλευράς. Δεν μας προσδιορίζει το κοινωνικοπολιτικό σύμπλεγμα αλλά η ταχύτητα της φωτονιακής νοόσφαιράς μας. Στο μέλλον το Άτομο θα είναι εκείνο που θα προσδιορίζει τα κοινωνικά του δρώμενα κι όχι η πολιτική μέσα από αυτό και οι κομπάρσοι της.
Εύγε -διαυγέστατο!
Αν έλειπε η τελευταία φράση θα ήταν τέλειο!
Μηδενισμος και συγχυση ,σαν γυαλιστερο χαρτι περιτυλιγματος…