Αν, λοιπόν, μπορεί να δημιουργηθεί κάτι, θα έλεγα ότι μπορεί να δημιουργηθεί μόνον ως απάντηση στο εξής δίλλημα: Ή η κυβέρνηση, θα γεννήσει έναν άλλον ηγέτη, που θα μπορεί να αναμετρηθεί με το ανάστημα του Τσίπρα, ή η αντιπολίτευση – ο Τσίπρας δηλαδή- θα γεννήσει ένα άλλο κόμμα. Μόνο σε αυτές τις δύο περιπτώσεις μπορούμε να ελπίζουμε σωτηρία" ο Καθηγητής Φιλοσοφίας Χρήστος Γιανναράς, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, σχολιάζοντας την νέα πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, αμέσως μετά τα αποτελέσματα της 17ης Ιουνίου.
Ό,τι προδιαγράφεται για το σχηματισμό Κυβέρνησης με την συνεργασία των τριών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ), δίνει την εντύπωση ότι θα είναι βραχύβιο – δηλαδή, θα αντέξει πολύ λίγους μήνες. Κι αυτό, για έναν και μόνο λόγο –κατά τη γνώμη μου: Διότι, αυτή η συνεργασία, των τριών κομμάτων, μοιάζει να είναι καθαρά χρηστική.
Δηλαδή, είναι μια «συνταγή» για να... βολέψουμε - να βάλουμε ένα πρόχειρο κατάπλασμα στα προβλήματά μας, χωρίς να έχουν -αυτοί οι οποίοι συγκροτούν την Κυβέρνηση- ένα κοινό όραμα κοινωνίας σχέσεων, μια κοινή θέα, του τι θέλουμε για την Ελλάδα στο μέλλον.
Όμως, δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική διαχείριση σε ώρες οξύτατης κρίσης, εάν οι άνθρωποι που την διαχειρίζονται, δεν πιστεύουν σε κάτι! Και αυτά τα τρία κόμματα, δίνουν -σε εμένα τουλάχιστον- την εντύπωση, ότι δεν πιστεύουν σε τίποτα!
Αντίθετα, βασίζονται μόνον σε ικανότητες διαχείρισης της κρίσεως, δηλαδή, κυρίως σε μία τεχνοκρατική αντιμετώπιση, με στελέχη όπου και μόνον από τα πιθανά ονόματά τους που συζητούνται , βεβαιώνεται, ότι πάλι ανακατεύουμε την ίδια σούπα.
Διότι, στην Ελλάδα, όταν μιλάμε για προσωπικότητες και Κυβέρνηση προσωπικοτήτων, εννοούμε και πάλι τσιράκια των κομμάτων.
Από την άλλη μεριά, υπάρχει μια αντιπολίτευση με έναν αρχηγό, ο οποίος έχει το ταλέντο να δείχνει ότι πιστεύει σε κάτι. Είναι μια έκπληξη ο κύριος Τσίπρας, των δύο τελευταίων εκλογών. Διότι, πράγματι, έχει κατορθώσει να μιλάει διαφορετική γλώσσα από κάθε άλλον πολιτικό ηγέτη.
Έχει ένα λόγο στιβαρό, τετράγωνο, πατάει πολύ γερά εκεί που επιλέγει να πατήσει, για να δώσει μια κοινωνική δυναμική –θα έλεγα- στην πολιτική που χαράζει. Δυστυχώς, όμως, ο κύριος Τσίπρας, ενώ εμφανίζεται ξαφνικά με αυτό το έκτακτο και σπάνιο ταλέντο, δεν έχει από πίσω του τίποτα…
Αυτό το κόμμα, για την ακρίβεια αυτό το σύμφυρμα των συνιστωσών που τον ανέδειξε ηγέτη, είναι ότι πιο ασύνδετο και σεχταριστικό έχει γνωρίσει, ποτέ, ο πολιτικός βίος της χώρας.
Άνθρωποι πολύ χαμηλού επιπέδου και βεληνεκούς, τους οποίους, επιτέλους, ξέρουμε και από μία διαδρομή των τελευταίων 40 ετών, ότι κάλυψαν έναν χώρο δήθεν αριστεράς και ουσιαστικά, καριερίστικο - εφόσον γνωρίζουμε πως είτε στα Πανεπιστήμια, είτε στο χώρο της τέχνης και στον πολιτισμό, αν δεν προερχόσουν από τον Συνασπισμό δεν έβλεπες άσπρη μέρα. Αυτοί οι άνθρωποι, με λίγα λόγια, έχουν ένα παρελθόν εντελώς αρνητικό.
Σήμερα, δε, και από τότε που αποχώρησε από το κόμμα τους ο Κουβέλης και ο Κωνσταντόπουλος, μοιάζουν να είναι απλώς ένα σινάφι χωρίς τίποτα θετικό ως πρόταση Αριστεράς.
Σημειωτέον, πως έχουμε ξεχάσει πια στην Ελλάδα, από χρόνια, ότι Αριστερά σημαίνει: κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες, ότι Σοσιαλισμός θα πει προτεραιότητα της κοινωνίας των σχέσεων και όχι του ατομικού κέρδους και του ατομικού συμφέροντος.
Βέβαια, και το λεγόμενο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος και η Ευρωπαϊκή Αριστερά, έχουν χαρακτήρα άκρως συντεχνιακό, αφού έχουν φτάσει να υποστηρίζουν τα συνδικάτα των υψηλών ρετιρέ και εκεί να εξαντλείται η αριστερή τους ιδιότητα.
Κατά τούτο, το τοπίο είναι πάρα πολύ απαισιόδοξο!
Εάν, λοιπόν, καταρρεύσει το κυβερνητικό σχήμα, που έφτιαξαν συμβατικά και επί του προχείρου, αυτή τη στιγμή οι τρεις αρχηγοί, τότε θα είναι η ώρα του Τσίπρα, και όπως φαντάζομαι αυτή η ώρα, θα έρθει πολύ σύντομα.
Αλλά τότε, θα επέλθει μεγαλύτερο χάος, διότι, όπως είπα, οι δυνάμεις που τον στηρίζουν, το δήθεν κόμμα που τον ανέδειξε αρχηγό, δεν έχει να προσφέρει τίποτα σήμερα. Μένει ένα παιδί... με ένα μεγάλο πολιτικό ταλέντο.
Αν, λοιπόν, μπορεί να δημιουργηθεί κάτι, θα έλεγα ότι μπορεί να δημιουργηθεί μόνον ως απάντηση στο εξής δίλλημα:
Ή η κυβέρνηση, θα γεννήσει έναν άλλον ηγέτη, που θα μπορεί να αναμετρηθεί με το ανάστημα του Τσίπρα, ή η αντιπολίτευση – ο Τσίπρας δηλαδή- θα γεννήσει ένα άλλο κόμμα. Μόνο σε αυτές τις δύο περιπτώσεις μπορούμε να ελπίζουμε σωτηρία.
Ή καινούργιο κόμμα στην αντιπολίτευση, ή καινούργιος ηγέτης στην συμπολίτευση.
Κρ.Π.: Και σε σχέση με τα αυξανόμενα φαινόμενα της βίας που έχουν κάνει την εμφάνισή τους, τι έχετε να πείτε;
Εάν δεν λειτουργήσει κράτος, οποιαδήποτε γνώμη για τη χυδαία αυτή βία, που έφτασε μέχρι τα βουλευτικά έδρανα, είναι περιττή και κενή περιεχομένου.
Πρέπει να στηθεί κράτος και να λειτουργήσει κράτος. Για να στηθεί, όμως, και να λειτουργήσει το κράτος, δεν αρκούν οι χρησιμοθηρικές συνταγές. Θέλει όραμα… Θέλει, να πιστέψει και ο ηγέτης και η κοινωνία σε στόχους. Σε πολύ σύγχρονους στόχους ποιότητας της ζωής.
Εδώ και 40 χρόνια, η κοινωνία έχει φτάσει στο έσχατο σημείο της εξαθλίωσης, επειδή μοναδικός στόχος ήταν η καταναλωτική ευχέρεια. Και όταν λέμε στόχος, δεν εννοούμε ιδεολογήματα, αλλά τη χαρά της ζωής. Τι δίνει χαρά ζωής σε έναν Έλληνα σήμερα; Μόνον η καταναλωτική ευχέρεια!
Μόλις στερήθηκε ο Έλληνας την καταναλωτική ευχέρεια, τα πάντα διαλύθηκαν. Δεν έχει κανένα κίνητρο παραγωγικότητας, κανένα κίνητρο προόδου ή ποιότητας της ζωής.
Οπότε, εάν δεν υπάρξει όραμα και στόχος, που να ξαναδώσει στον Έλληνα αίσθημα αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας, τότε θα παραμείνουμε... ζήτουλες για αύξηση της καταναλωτικής μας ευχέρειας.
Μου είναι απολύτως ευπρόσδεκτος ο θετικός, εδώ, αναπροσανατολισμός της στάσης του Χρήστου Γιανναρά, ως προς την “αξιολόγηση” του Αλέξη Τσίπρα.
Νομίζω, μάλιστα, ότι θα διαφωνήσει μαζί του μόνο κάποιος που… δ ε ν_ π α ρ α κ ο λ ο ύ θ η σ ε_ τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ κατά τις, αποκαλυπτικές, προηγούμενες εβδομάδες του εκλογικού πυρετού.
Θα προσθέσω, ωστόσο, και κάτι άλλο: Μόνο όσοι [b]δεν παρακολούθησαν[/b] (δηλαδή… σχεδόν όλοι) τους Βαγγέλη Βενιζέλο και Αντώνη Σαμαρά, θα αμφισβητήσουν ότι και οι δύο αυτοί αρχηγοί ανταποκρίθηκαν στις υποχρεώσεις τους με – επίσης – ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ά_ υ ψ η λ έ ς_ προσωπικές επιδόσεις.
Συντελώντας, και οι τρεις, στο να έχει διεξαχθεί μια διπλή εκλογική διαδικασία σε απροσδόκητα (για όποιον παρακολουθεί τα δρώμενα μέσω… δημοσιογραφικών πληροφοριών) απαιτητικό επίπεδο δημόσιου λόγου.
Ένα ακόμη κείμενο που επιτείνει τη σύγχυση αντί να τη διασκεδάσει, φοβάμαι. Ο πνιγμένος όμως από τα μαλλιά του πιάνεται: μέσα στον απελπισμένο του καταγγελτισμό ο Γιανναράς, μοιάζει με τους manqué κριτικούς του Παβέζε, μερικές φορές κι αυτός ακόμη νιώθει την ανάγκη να επαινέσει.
Το βασικό του λάθος δεν είναι ότι βρίσκει τον λόγο του Τσίπρα …στιβαρό και τετράγωνο! Αλλά ότι αποδίδει στην πολιτική λίγο πολύ υπερφυσικές ικανότητες. Εδώ και δεκαετίες αναζητεί έναν βολονταριστή που μαγικώ τω τρόπω θα μας απαλλάξει από την κομματοκρατία. Λες και τους ηγέτες δεν τους αναδεικνύουν οι κοινωνικές συνθήκες… Δυστυχώς για όλους μας, στην περίπτωση της σημερινής Ελλάδας το ψάρι δεν βρωμάει (μόνο) από το κεφάλι. Ακόμη κι αν αυτό το κεφάλι λέγεται Τσίπρας.
Αγαπητέ κε Αρ. Κυριαζή, φοβάμαι ότι και το δικό σας σχόλιο επιτείνει τη σύγχυση. Τους ηγέτες, λέτε, τους αναδεικνύουν οι κοινωνικές συνθήκες. Αυτή είναι κοινωνιολογία του γλυκού νερού, θα έλεγα εγώ. Διότι πού βρίσκεται εν τοιαύτη περιπτώσει η ελευθερία ή η ευθύνη του λαού ή του όποιου άλλου ιστορικού υποκειμένου; Στη διαμόρφωση των κοινωνικών συνθηκών, θα πείτε, φαντάζομαι. Και πώς διαμορφώνονται οι κοινωνικές συνθήκες, θα επιμείνω εγώ; Η επιλογή ηγετών δεν είναι ένας παράγων, και μάλιστα απ’ τους βασικούς, που επιδρούν στη διαμόρφωση των κοινωνικών συνθηκών; Άρα, πού καταλήγουμε; Φαύλος κύκλος ή δεν μπορούμε να μοιράσουμε δυο γαϊδουριών άχυρα; Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε από ποια σκοπιά μιλάμε. Αν μιλάμε μακροϊστορικά, ηθικά ή κοινωνιολογικά, τότε πράγματι, το κεφάλι δεν είναι παρά μέρος του ψαριού, και ο κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αναλογούν. Αν όμως μιλάμε πολιτικά, από την άποψη δηλαδή της άμεσης επέμβασης στα πράγματα, τότε οι ηγέτες διαμορφώνουν (παιδαγωγούν) τον λαό. Μέσω της αναπαραγωγής των πολιτικών θεσμών και των σχέσεων εξουσίας έχουν τη δυνατότητα να αναπλάθουν τις κοινωνικές δομές κατά τη δική τους εικόνα και ομοίωση (όχι βέβαια σ’ ένα πλαίσιο απόλυτης ελευθερίας, αλλά σ’ ένα ιστορικά προσδιορισμένο φάσμα αντίθετων δυνατοτήτων). Αυτό είναι ένα θέμα πολύ κρίσιμο στις μέρες μας, γιατί πίσω απ’ τη γενική αλήθεια που συνόψισε ο Πάγκαλος στο «όλοι μαζί τα φάγαμε» κρύβονται αυτοί που, πρώτον, έφαγαν τα περισσότερα, και πάνω απ’ όλα επιμένουν να ελέγχουν την κατάσταση με μοναδικό κριτήριο να συνεχίσουν να τρώνε, έστω και λιγότερο. Αν έναντι του ιστορικού αδιεξόδου αποφασίσουμε να παραιτηθούμε της πολιτικής ως μέσου επεμβάσεως στα πράγματα, έχει καλώς. Αλλά τότε θα πρέπει, αν ήμαστε συνεπείς, να παραιτηθούμε και της κοινωνιολογίας.
Μετά το «με σιχασιά το μη χείρον» που ήταν ένα αναπάντεχο όσο και πολύτιμο για τον Σαμαρά στήριγμα, το νέο αυτό κείμενό του Χρ. Γιανναρά κινείται για μια ακόμα φορά στις γραμμές άμυνας του μετά βίας διασωσμένου κομματικού συστήματος. Από τη στιγμή που συνεστήθη κυβέρνηση, εξαντλώντας όλα τα αποθέματα του καθεστώτος, το αμέσως επόμενο μέλημά του είναι η κατασκευή βολικής και πειστικής μαζί αντιπολίτευσης, ικανής να μαζέψει την αναμενόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια. Κι υπάρχουν δύο τρόποι: (α) ένα νέο κόμμα, (β) ένας στρογγυλευμένος Σύριζα. Το κείμενο του Χρ. Γιανναρά παίζει και στα δύο ενδεχόμενα. Δυστυχώς.
Αν η δική σας κοινωνιολογία, αγαπητέ κ. Ξυδιά, είναι πιο κατάλλληλη από τη δική μου, τότε μπορεί ασφαλώς να μας εξηγήσει τα ακόλουθα:
α) Γιατί οι Έλληνες αποδοκίμασαν επανειλημμένα, διαχρονικά και διακομματικά όσους πολιτικούς προσπάθησαν όντως να επιφέρουν δραστικές αλλαγές στο σύστημα της πολιτικής διακυβερνήσεως του τόπου, λ.χ. τους Στ. Μάνο, Αντ. Τρίτση, Αν. Πεπονή, Αλ. Παπαδόπουλο, Τ. Γιαννίτση. Γιατί λ.χ. σ’ αυτές τις εκλογές δεν επανεξελέγησαν ο Γ. Ραγκούσης και ο Γ. Κουτρουμάνης τη στιγμή που γνωστοί δημοκόποι διατήρησαν την έδρα τους;
β) Γιατί η ψήφος διαμαρτυρίας στις φετινές εκλογές κατευθύνθηκε σχεδόν αποκλειστικά προς κόμματα λαϊκιστικά έως δημαγωγικά και ευθέως αντιδημοκρατικά (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝ.ΕΛ., Χρυσή Αυγή) και όχι προς δυνάμεις πράγματι μεταρρυθμιστικές;
γ) Γιατί κάθε φορά που πολιτικός αρχηγός παραδέχεται το προφανές, ότι δηλαδή ο τόπος δεν μπορεί να τρέφεται άλλο με δανεικά, χάνει πανηγυρικά τις εκλογές (Μητσοτάκης, 1993, Καραμανλής, 2009) ενώ όταν ισχυρίζεται πως “λεφτά υπάρχουν” τις κερδίζει ή εν πάση περιπτώσει εκτοξεύεται το ποσοστό του (Παπανδρέου, 2009, Τσίπρας, Μάιος & Ιούνιος 2012);
δ) Γιατί τον “στιβαρό και τετράγωνο λόγο” του Τσίπρα στηρίζει το απάνθισμα των συντεχνιακών συμφερόντων της χώρας από τον κ. Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ έως το συνδικάτο των νοσοκομειακών γιατρών και τους πρυτάνεις των ΑΕΙ;
Η δική μου κοινωνιολογία ισχυρίζεται τα προφανή: α) Κανείς πολιτικός βολονταρισμός δεν μπορεί να πετύχει αν δεν στηρίζεται σε μια αποφασισμένη κοινωνική ομάδα, έστω και μειοψηφική. β) Η ελληνική κλεπτοκρατία της μεταπολίτευσης δεν αφορούσε τις ελίτ αλλά το σύνολο σχεδόν του λαού. γ) Ακόμη και τώρα που είμαστε στο παρά πέντε, όπως αποδεικνύουν οι εκλογές, κοινωνικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις επαρκείς ο τόπος δεν διαθέτει.
Συμπέρασμα: οι ελπίδες που αποθέτει ο κ. Γ. και τόσοι άλλοι “αγανακτισμένοι” Συνέλληνες σε θαυματοποιούς τύπου Τσίπρα (γιατί όχι και τύπου Καμμένου και Μιχαλολιάκου, αναρωτιέμαι;) συνιστούν εθελοτυφλία και μοιραία αυταπάτη.
[quote name=”Αριστομένης Κυριαζής”]Γιατί τον "στιβαρό και τετράγωνο λόγο" του Τσίπρα στηρίζει το απάνθισμα των συντεχνιακών συμφερόντων της χώρας από τον κ. Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ έως το συνδικάτο των νοσοκομειακών γιατρών και τους πρυτάνεις των ΑΕΙ;
[/quote]
Αν για εσάς κ. Κυριαζή οι ευθύνες των νοσοκομειακών γιατρών εκφράζουν το [i]«απάνθισμα των συντεχνιακών συμφερόντων»[/i], τότε φανερώνετε, απλά, ότι δεν έχετε διαβεί_ ο ύ τ ε_ μ ί α_ φ ο ρ ά_ την είσοδο ενός δημοσίου νοσοκομείου της χώρας.
Υπό τέτοιες προϋποθέσεις, δεν προβαίνει παράδοξο ότι περιγράφετε ως [i]«κοινωνικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις»[/i] τη [b]νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά[/b] – ενώ σχολιογραφείτε με κύρια πρόθεση να εκδικηθείτε την ελληνική κοινωνία για το ότι δεν ανέθεσε τόν… πρωταγωνιστικό ρόλο στον αγαπημένο σας κύριο… Μάνο.
ΥΓ: Διευκρινίζω, κατά τα άλλα, ότι ασφαλώς εμπεριέχονται και – επιμέρους – βάσιμες επισημάνσεις στα επιχειρήματά σας.
Η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Ιατρών Ελλάδος, κ. Καστρινάκη, ανήκει στις πιο σκληρές και αντικοινωνικές συντεχνίες της χώρας. Διακρίνεται για τη συστηματική κάλυψη των παρανομούντων μελών της εμπρός σε κάθε πειθαρχική και ποινική δίωξη. Επίσης για την στα όρια του τραμπουκισμού συνδικαλιστική της δράση. Ο πρόεδρός της, κ. Δημήτρης Βαρνάβας, είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.
Όσο για τον κ. Μάνο, αν ρωτήσετε θα μάθετε γιατί τη δεκαετία του 1980 αποδοκιμάστηκε επανειλημμένα από το κόμμα του και τους ψηφοφόρους. Μια μικρή βοήθεια: οι λόγοι δεν είχαν να κάνουν σε τίποτα με την …ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό.
Κ-ΛΕΦΤΑ υπάρχουν αλλά δυστυχώς τα έχουν μαζέψει κάποιοι χωρίς να τα δικαιούνται . Βάζω και τους συνδικαλιστές μέσα .
Όχι πολύ καιρό πριν σκιαγραφώντας κόμματα και αρχηγούς, για τον κ. Τσίπρα γράψατε ότι αν και νέος, πρόλαβε να παρουσιάζει ένα πολιτικό λόγο πέρα για πέρα “ξύλινο”, μη διαφέροντας από τους παλιούς πολιτικούς. Τώρα τον παρουσιάζετε ως “ηγέτη” που πρέπει να ηγηθεί σε άλλο κόμμα γιατί αυτό δεν του πάει. Ειλικρινά έμεινα ενεός από τα τωρινά γραφόμενα. Αλλά ειλικρινά θα ήθελα να επανέλθετε, και πιστεύω ότι σε αυτό θα σας οδηγήσουν οι αντιδράσεις πολλών αναγνωστών σας, για το σκεπτικό σας προς αυτήν την κατεύθυνση,