Στρατηγική ανάπτυξης – Πώς ξεκινάμε

…ή αλλιώς, πως να ενεργοποιήσεις παροπλισμένα τμήματα του εγκεφάλου σου σκεφτόμενος τα αυτονόητα, τόσο επικίνδυνα για τους συγκατανευσιφάγους (όπως λέει κι ένας άλλος σπουδαίος), τόσο λυτρωτικά για όσους καταλλαβαίνουν όμως τα λόγια του κ.Γιανναρά, ακόμη και άν διαφωνείς σε σημεία, η διαφωνία μαζί του είναι σίγουρα δημιουργική.

Απρόσφοροι καιροί για διαλέξεις; Ή, όλως αντιθέτως, καιροί κατ’ εξοχήν προσφερόμενοι;
Τ ο_ π α ρ ά δ ε ι γ μ α_ ε τ ο ύ τ η ς_ τ ή ς_ μ α γ ν η τ ο σ κ ό π η σ ης_ α π ο δ ε ι κ ν ύ ε ι (υποστηρίζω) τ ο_ δ ε ύ τ ε ρ ο.

Μια, περί της “θεματικής προκρίσεως”, επιφύλαξη παρά ταύτα: Το ερώτημα για την “βασική προτεραιότητα” τού – ευρεθησόμενου – ηγέτη, μεταθέτει τη συζήτηση τόσο σε έναν [i]τόπο[/i] απόμακρο, όσο και σε έναν [i]χρόνο[/i] πρωθύστερο. Κυριώτατα ωστόσο, μας περιάγει στην… επανάπαυση ότι η Ιστορία ορίζεται από την Πολιτική Εξουσία.
[b]Ενώ ανατάσσονται, προφανώς, οι καταληκτικές διερωτήσεις μας αν τυχόν υποθέσουμε ότι η Ιστορία ορίζεται από τη Διανόηση.[/b]

Μας χρειάζεται Παιδεία, οπότε, όπως επίμονα υποδεικνύουν οι περισσότεροι από τους παρεμβαίνοντες; Μα, ένας πολιτισμός που οικοδομήθηκε πάνω στο δόγμα ότι η Αλήθεια [i]δεν[/i] είναι μία (κατ’ ουσίαν : ότι δεν υπάρχει αλήθεια) μας συστήνεται – εν προκειμένω – ως βέβαιος ότι [i]μία[/i] είναι, εξ άπαντος, η εκδοχή τής Παιδείας μας. Μοναδικός νοητός πολιτισμός, οπότε, απομένει εκείνος που συμβαίνει, ήδη, να μας περιβάλλει. Βυθισμένος στην κρίση – και όμως – υπεράνω κριτικής… ανά-κρισης!
[b]Εν τοιαύτη περιπτώσει, ωστόσο, ο αυτοπεριορισμός του δημόσιου διαλόγου στα Πολιτικά Διλήμματα επικυρώνει, εν τέλει, την [i]παραγνώριση[/i] τού ότι ως ριζική διερώτηση θα μπορούσε να [i]αναγνωρίζεται[/i] αυτή περί του Πολιτιστικού Προκρίμματος.[/b]

Η (χαρισματική, ασφαλώς, στην εκδίπλωσή της) εισήγηση ετούτη, λέω, μου δείχνει να στέκεται ένα-βήμα-πριν τήν ανυπέρβλητης – από έτους 1987 – διορατικότητας προειδοποίηση περί «Finis Graeciae».

Ο άλλος σπουδαίος που αναφέρει ο κύριος Θανάσης στο πρώτο σχόλιο, αν τον ερμηνεύω σωστά (τον άλλο σπουδαίο, όχι τον κύριο Θανάση), φαίνεται να θεωρεί ως υπ’ αριθμόν ένα πρόταγμα των ημερών την είσοδο της κοινωνίας στην πολιτική. Αυτό που οι υπόλοιποι με το άχαρο και ανειδίκευτο λεξιλόγιό μας θα λέγαμε “περισσότερη δημοκρατία”. Αναφέρθηκε από κάποιον στη συζήτηση, και το σχόλιο του κυρίου Γιανναρά (επίσης, αν τον ερμηνεύω σωστά) ήταν πως ο λαός μας στη σημερινή κατάσταση “εξηλιθίωσης” δεν είναι σε θέση να αναλάβει αυξημένους ρόλους και αρμοδιότητες.

Τι θα λέγατε, λοιπόν, κύριε Αντίφωνο, να προσπαθούσατε να διοργανώνατε μια συζήτηση Γιανναρά – Κοντογιώργη, με αντικείμενο αυτό ακριβώς, ποιο το πρώτο βήμα προς την ανάταση, ίσως με υπότιτλο αν περισσότερη θεσμοθετημένη συμμετοχή του λαού / της κοινωνίας στα πολιτικά δρώμενα και τις αποφάσεις θα βοηθούσε ή όχι – δεδομένης και της σημερινής κατάστασης της κοινωνίας, όπως την εκλαμβάνει κανείς.