Σώζεται η Δύση;
Ο «πόλεμος των φύλων» μαίνεται στη Δύση. Παρότι οι φεμινιστικοί στόχοι του έγιναν ήδη θεσμοί. Καπελωμένος από τη σεξουαλική «περηφάνια», ο φεμινισμός έχει γίνει η αιχμή του δόρατος της «Υπερδύναμης», με στόχο την ανατίναξη της συνοχής των εθνών που διατηρούν ακόμη την αυτοκυριαρχία τους.
Άξονας του «πολέμου» είναι φυσικά το ζήτημα της Εξουσίας: Ποιος πρέπει να κάνει κουμάντο; Ο πατέρας; Η μητέρα; Το παιδι;… Απάντηση: «Κανένας»!.. Τα ονόματα «πατέρας», «μητέρα», «γιος», «κόρη», καταργούνται… Το «κοινωνικό φύλο» προηγείται του βιολογικού. Τα παιδιά δικαιούνται να «επιλέγουν» το φύλο τους. Η κόρη «να γίνει αγόρι». Και το αγόρι «κορίτσι»… Κάτω η «ετεροσεξουαλική ηγεμονία». Κάτω η «ομοφοβία». Ή είναι ο άνθρωπος ελεύθερο Άτομο -Θεός του εαυτού του- ή είναι Τίποτα…
Δύο είναι ωστόσο τα κρίσιμα μεγέθη στη διαδρομή κάθε πολιτισμού: η συνοχή της Οικογένειας και η συνοχή της Πατρίδας. Στη σύγχρονη Δύση η διαδρομή αυτή στηρίχθηκε στην Ατομοκεντρική τους θέσμιση. Στην υποβάθμιση του Εμείς σε Σύμβαση. Το μόνο που έλειπε, ήταν να διακηρύξουν ότι και το Φύλο είναι Σύμβαση. Τελικά το έκαναν κι αυτό… Και το Άτομο δυστυχώς η ευτυχώς «μας τελείωσε».
Τον πόλεμο των φύλων τον καταπαύει μόνο η αυθυπερβατική αμοιβαιότητα. Που την γεννά η αμοιβαία αγάπη προς ένα Τρίτο Πρόσωπο: Του Παιδιού στην Οικογένεια. Και του Υιού του Θεού, που είναι κι ο Υιός του Ανθρώπου, στην υπερσυμπαντική τους Κοινότητα. (Το «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν», κατά την Προσωποκεντρική Παράδοση του ελληνικού πολιτισμού.)
Οντας στα 80 παρα ενα και οντας επισης σ σε εναν μεγαλο διχασμο ‘η μαλλοΝ κερματισμο σε διαφορες επιρροες , στην πιστη και στα βιωματα εξακολουθω να ειμαι σε συγχυση. Γιατι , πολυ ωραια ολα οσα η εκκλησιια στην διδασκαλια της μας λεει για το ”εσονται οι δυο εις σαρκα μιαν” αλλα απο την αλλη ”οι γυναικες δεν πρεπει να μιλανε στην εκκλησια ”, οι γυναικες ειναι ακαθαρτες οταν γεννουν , οταν ειναι λεχωνες , οταν εχουν περιοδο . Η εμμηνος ρυση ειναι κατι το απολυτως ακαθαρτο , αρα δεν ζυμωνεις προσφορο εκεινες τις μερες , δεν παιρνεις αντιδωρο , δεν κοινωνας , δεν ασπαζεσαι τις εικονες. Καπου διαβασα σε μια ερμηνευτικη ενος δογματικου θεματος να αποκαλουνται οι γυναικες ”γυναικαρια” επειδη ειναι φορεις μιας συγκεκριμενης και ξεπερασμενης λατρευτικης πρακτικης. βλεποντας οτι η γυναικα ουτε στο ψαλτηρι δεν μπορει να ανεβει, βλεπω οτι η εκκλησια και ο χριστιανικος λογος ειναι μαλλον κενος περιεχομενου στις μερες μας. Στο κοινωνικο πεδιο , ολοι βιωνουμε το ξυλο και τη βια εναντιον των γυναικων . Κι εδω ο λογος της εκκλησιας ειναι ”υπομονη”.
Για μας τις γυναικες ο φεμινισμος ειναι η μονη θεωρια-πρακτικη που μας εδωσε φωνη. Μας εδωσε το ζωντανο αισθημα οτι ειμαστε ανθρωποι που πρεπει να βασιζονται στον εαυτο τους οσο τουλαχιστον και το πρωτο φυλο, με ολους τους ποεριορισμους και τις δυσκολιες που περιβαλλουν καθε ανθρωπινο ον και οχι τον αντρα ‘η τη γυναικα. ‘ολοι και προπαντων ολες ξερουμε τι συνεβαινε οταν ο συζυγος , φοβισμενος μπροατα στο επερχομενο γηρας , φροντιζε την ανανεωση του στην αγκαλια μιας πολυ μικροτερης γυναικας . κι εμενε η γυναικα με τη φροντιδα παιδων που ειχαν ακομα αναγκη στηριξης και αγωνιζοταν , αυτη και τα παιδια της για την περιβοητη κι εξευτελιστικη δια τροφη. Δεν ξερω σε ποια κοσμοθεωρια , πιστη ανηκει αυτο . ολοι ξερουμε για την επαχθη προικα , που τη διαχειριζοταν κατα βουληση ο συζυγος. Ολοι ξερουμε οτι ο αντρας επρεπε να δινει αδεια για να πει η γυναικα του ενα ταξιδι .. ολα αυτα κατασργηθηκαν με την πιεση του ”επαραταου ” φεμινισμου.
Υπηρξαν και υπαρχουν ακροτητες ; φυσικα .. σε ποια ανθρωπινη προσπαθεια δεν υπηρξαν αλλωστε; εδω οι χριστιανοι σκοτωναν με μαρτυρικο τροπο ”αδελφους ”, εκαναν αδελφοκτονους πολεμους και ”εσφαξαν ” εν ονοματι του χριστου λαους και λαους. δεν θα εκανε ο φεμινισμος , που δεν ειχε και καθοδηγητικο κεντρο;
Οσον αφορα τις σεξουαλικες παρεκκλισεις , ομολογω οτι με ξενιζουν και οτι στεκομαι αμηχανα μπροστα τους. δεν εχω , προσωπικα , απαντηση. Σιγουρα , ομως , δεν θεωρω απαντηση της κοινωνιας τις διωξεις , τις φυλακισεις που συνεβαιναν στο παρελθον και συμβαινουν εν πολλοις ακομα , ουτε τις προπηλακισεις , το βρισιμο , την απαξιωση ανθρωπων εξ αιτιας του σεξουαλικου τους προσανατολισμου.
Θα ηθελα , λοιπον , μια αντικειμενικη πορσεγγιση του φεμινισμου. θα ηθελα να παρουσιαστουν οι αναγκες που τον γεννησαν , τα ερωτιματικα στα οποια απαντησε και απαντα, να παρουσιαστουν οι θετικες προσεγγισεις και οι αποτυχιες του. Και θα ηθελα επισης μια λιγοτερο θεωρητικη και πιο ρεαλιστικη και πραγματικη διερευνηση του γιατι τη εκκλησια δεν καταφερε να απαντησει ουσιαστικα στα τοσο πιεστικα και καυτα προβληματα που υπεβοσκαν στο παρελθον, αλλα κρυβονταν κατω απο το χαλι της υπομονης και της υπακοης στο θελημα του θεου [ λες και θελημα του θεου ειναι να δερνει ο αντρας τη γυναικα του] ,και που στην εποχη μας εσκασαν εκκρηκτικα και απαιτουν αμεσες λυσεις και απαντησεις.
Χριστός ανέστη!
Είμαι πολύ μικρότερος αλλά εμπειρικός μέτοχος των προβληματισμών και συγνώμη για το θάρρος.
Μιλάτε εύλογα.
Λέει όμως και ο ομιλητής καθαρά, πως μέχρι την Σιμόν ντε Μποβουάρ, ο φεμινισμός των δύο πρώτων κυμάτων έδωσε θετικά όπως π.χ. τα πολιτικά διακαιώματα, και κάποια αφύπνιση “γυναίκα γίνεσαι” κλπ.
Το τρίτο κύμα, είναι και το πλέον όμως ανατρεπτικό και επιθετικό. Το κυριότερο μέλημα του είναι η απάλειψη κάθε αναφοράς στην ετερότητα των φύλων ως δήθεν “στερεότυπα”, και το πετυχαίνει παρεισφρύοντας σε νόμους και εκπαιδευτικά συστήματα με μεγάλη ευκολία. Πράγμα νομίζω καταστροφικό.
Εξ άλλου, καμία θεολογία δεν δικαιολογεί τον άντρα που σηκώνει χέρι, απατά την σύζυγο, ή φέρεται δεσποτικά-κτητικά: Αυτά είναι κυρίως προϊόντα “εγκόσμιων” μεταπτωτικών (αν θέλετε) πολιτισμών.
Εάν κάποιος π.χ. πνευματικός συμβουλεύει υπομονή στα πλαίσια ενός πατριαρχικού αφηγήματος, αιτιολογώντας παράλληλα τον άντρα και την “θέση του” είναι κατ εμέ υπόλογος. Δεν νομίζω όμως πως συμβαίνει συχνά κάτι τέτοιο. Ο Παπαδιαμάντης περιγράφει στην περίπτωση μίας αγίας στο διήγημα “δίχως στεφάνι” και το μέλημα του, δεν είναι σίγουρα η διαιώνιση της κυριαρχίας του άντρα.
Πέραν τούτων ένα σπιτικό πρέπει να σταθεί.
Το να εισάγεις στον πυρήνα του έναν αγώνα δικαιωμάτων, είναι σαν να βάζεις μία ατομική βόμβα στα θεμέλια.
Το *ακριβώς* αντίθετο κάνει η εκκλησία:
Ειλικρινά, θα ευχόμασταν τα ζευγάρια γύρω σας να ζούσαν όντως-χριστιανικά, όντως φεμινιστικά;
Εγώ, το πρώτο έστω και εάν σπανίζει.
Πολύ αργά για δάκρυα. Ο ξεροπόταμος του ατομικισμού, του δικαιώματος διαφορετικότητας, έγινε, με την επίμονη συμβολή των … προοδευτικών (!) εξουσιαστών που κατάλαβαν κι εκμεταλλεύτηκαν την δυναμική ροή του, ποταμός που ξεχείλισε κι έπνιξε τον κάμπο της κοινωνικότητας. Η ελευθερία μεταβλήθηκε σε ελευθεριότητα και οι κοινωνικές αξίες μεταμορφώθηκαν, στην μεταμοντέρνα-μετανεωτερική εποχή, σε ατομικά δικαιώματα.
Κριτήριο κοινωνικής κι επαγγελματικής επιτυχίας κατέστη να είσαι, black, lesbian and mum κατά την δήλωση-ομολογία της νέας εκπροσώπου της κυβέρνησης του συμπαθέστατου αμερικανού γεράκου Biden. Η αξιοκρατία κρίνεται πλέον από την ατομική ικανότητα να επιβάλει την διαφορετικότητά της. Το ότι ο «dad» δεν είναι η λεσβία σύντροφος της, δεν έχει πια σημασία. Σημασία έχει η δυνατότητα του αυτοπροσδιορισμού. Αυτές θεωρούνται πλέον ανθρώπινες αξίες … έως ότου κάποιο άλλο, μελλοντικό, «νεωτερικότερο» ρεύμα καταπνίξει το σημερινό προτείνοντας κάτι διαφορετικό. Έτσι προχωρά η ανθρώπινη πορεία-απορίας σχηματίζοντας την ιστορία μας, με trials and errors.
Ίσως, πάλι, η μελλοντική πρόταση να είναι πορεία νόστου και γυρίσουμε στην προφητεία του Αισχύλου, στην κυριαρχία της πλειοψηφίας. Και σε περίπτωση ισοψηφίας, στην παρακλητική επέμβαση του Θείου.
Κομιδή !
Για την έλλειψη ζωτικής ενέργειας του Χριστιανισμού βλ.
https://www.geopolitika.ru/en/article/christianity-and-life-element-short-ecclesiological-essay
(Εστιάστε στα σημεία που σχετίζονται με τον Χριστιανισμό).