Η διαχρονία του Ελληνικού τρόπου

1
2244
  1. Τι σήμαινε «κατ’ αλήθειαν βίος» για τους αρχαίους Έλληνες; Πώς σχηματίζεται το κατόρθωμα της πόλεως και της κοινωνίας των σχέσεων; Υπάρχουν δείγματα αυτής της προτεραιότητας σε μεταγενέστερες ιστορικές περιόδους της πατρίδας μας;
  2. Πώς κατέστη δυνατός ο πολιτιστικός εξελληνισμός, η «ένδοθεν άλωση» της πανίσχυρης Ρωμαικής Αυτοκρατορίας;
  3. Πώς απάντησε ο χριστιανισμός στις μεταφυσικές αναζητήσεις του ελληνισμού;
  4. Είναι η γλώσσα μας το πιο απτό τεκμήριο της διαχρονικής μας συνέχειας; Πώς η αρχαία ελληνική γλώσσα υπηρέτησε το άθλημα της πολιτικής τέχνης στην κλασσική περίοδο, αλλά και το πρωταρχικό βιωματικό περιεχόμενο της χριστιανικής εκκλησιαστικής εμπειρίας;
  5. Υπάρχει σύνδεση του αρχαιοελληνικού φιλοσοφικού λόγου με τον λόγο των Πατέρων της Εκκλησίας;
  6. Η Βυζαντινή εκκλησίας των πιστών είχε στοιχεία πολιτικού γεγονότος; Είχε αυτή η κοινωνία σχέσων διοικητικές προεκτάσεις;
  7. Υπάρχει ποιοτική συνέχεια μεταξύ βυζαντινής και αρχαιοελληνικής τέχνης;
  8. Πως μπορεί να εξηγηθεί η διατήρηση της ελληνικής συνειδήσεως και η αξιοθαύμαστη αντοχή της στα 400 χρόνια σκλαβιάς κατά την τουρκοκρατία;
  9. Έχετε αναφέρει ότι για να ερμηνεύσει κανείς τα γαρφόμενα του Στρατηγού Μακρυγιάννη χρειάζεται να έχει γνώση της εκκλησιαστικής εμπειρίας. Πως συνέβη να έχει ο Μακρυγιάννης αυτήν την εμπειρία μετα τα 400 χρόνια σκλαβιάς και ο σύχρονος έλληνας να την έχει χάσει σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα και σε συνθήκες ελευθερίας ως επί το πλείστον;
  10. Ποιός ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας που οδήγησε στην σημερινή πολιτιστική αλλοτρίωση; Τι τους έκανε να αδιαφορήσυον για το μεγαλείο και την χαρά που τους έδινε η πατροπαράδοτη πολιτιστική τους πρόταση και να ζηλέψουν μια πρόταση που απευθύνεται στα κατώτερα ένστικτα του ανθρωπίνου γένους;
  11. Πως θα μπορούσε ο σύγχρονος άνθρωπος να νιώσει την ανάγκη για συμμετοχή στην κοινωνία των σχέσεων και νιώσει την χαρά του αθλήματος όντας απόλυτα προσηλωμένος στον υλικό κόσμο της χρησιμοθηρίας;
  12. Είναι δυνατόν να μεταλαμπαδευθεί ο έρωτας για την μεταφυσική;

H συζήτηση που ακολούθησε:

Διαδικτυακή συζήτηση την Κυριακή 17 Οκτωβρίου του 2021, με την ελληνική κοινότητα στο Pawtucket, της πολιτείας του Rhode Island των ΗΠΑ.

Ὁ Χρῆστος Γιανναρᾶς γεννήθηκε τὸ 1935 στὴν Ἀθήνα ὅπου καὶ σπούδασε Θεολογία, ἐνῷ συνέχισε μὲ σπουδὲς Φιλοσοφίας στὴ Βόννη καὶ τὸ Παρίσι. Διδάκτωρ Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καὶ Φιλοσοφίας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Σορβόννης. Διετέλεσε καθηγητὴς φιλοσοφίας στὸ Πάντειο Πανεπιστήμιο Πολιτικῶν καὶ Κοινωνικῶν Ἐπιστημῶν τῆς Ἀθήνας, στὸ Τμῆμα Διεθνῶν καὶ Εὐρωπαϊκῶν Σπουδῶν. Ἐπίσης, ἔχει διδάξει βυζαντινὴ θεολογία καὶ Φιλοσοφία στὸν Ἅγιο Σέργιο Παρισίων, στὸ Ἰνστιτοῦτο Οἰκουμενικῶν Σπουδῶν (Παρίσι), στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Γενεύης, στὴ Φιλοσοφικὴ Σχολὴ Κρήτης (Ρέθυμνο) κ.ἀ.

1 σχόλιο

  1. Στην υπέροχη αυτή προυσίασή του ο Γιανναράς (και το εννοώ αυτή τη φορά) δεν έκανε καθόλου αναφορά στη ζωντανή εικόνα του ελληνορθοδόξου ήθους, “κοινωνίας”, “πόλεως”, “ἁγάλματος”, “γλώσσας” κλπ κλπ (η οποία ηταν και υπάρχει ανανέκαθεν, έστω και ποσοτικά μειωμένα) – “εικόνα” η οποία λέγεται πνευματικότητα και εκφράζεται στον (αληθινό) υπαρξιακό, ενσυνείδητο μοναχισμό! Η ρωσική μαρτυρία, όσο και η Ελληνική τοιαύτη στον χώρο αυτόν έχουν δώσει τα δείγματά τους, και την επίδρασή τους, ιδίως στη βορειο-αμερικανική ήπειρο, και όχι μόνο …

Σχολιάστε:

Πληκτρολογήστε το σχόλιό σας
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ