[ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ]
Πρός Κλήση μύθου. Υπεριώδη ευρήματα στους στροβίλους του πόθου λευκών ημερών. Περί Ουσίες περισπασμών – σε βυθούς αλωνιών, σε αψίδες πλατάνων. Υπό Εκ Φυγές σε όνειρα πιστά. Θητείες του κόκκινου: Ερυθροί θαυμασμοί, πορφυροί δισταγμοί, πυρές παρηχήσεις.
«Ε, χρυσολαμπαδόκορμη, φεγγαρολαμπυρούσα
χρυσοδακτυλιδόστομη κι ανθοδροσομιλούσα!» [1]
Χλωρή μαρμαρυγή, ορατόρια ακούσματα, ου τοπίες σωμάτων. Θροΐσματα, λέξεις, χαμογέλια κι ονόματα. Λ ε π τ ε π ί λ ε π τ η ά ψ η.
Χαρίλαες γραμμές, πολύδωρα σχήματα, τερψίχοροι κύκλοι. Στους σπασμένους καθρέφτες μορφές αθρυμμάτιστες. Ευγονία αβύσσου και διαβήματα φωτός. Ύδατα πλατειά που γυρεύουν το βάθος τους. Η λ ι ο Σ ύ γ ν ε φ ε ς λ ά μ ψ ε ι ς. Νομίσματα υδρόγειου χώρου – ψηφίδες αέναου χρόνου. Μια πλήρης περιπλάνηση εξελιγμένη σε ακέραιη στάση. Γύρω της ένας μεταξένιος τροπικός θ’ αμηχανεί.
Ριγηλές ροές θα τυλίγουν τις πλάτες. Παράθυρα ψυχής ανοιχτά, τώρα εδώ, στα θαλασσοπούλια. Τρεχάμενοι ίσκιοι – πλαταγισμοί από γιρλάντες και μενεξεδιά δροσιά στην ψίχα μέσα του κατακαλόκαιρου.
«Πέρασε φουριαστά μπροστά του – σα να χτυπούσανε φτερούγες
Χάθηκε κάπου – κάτι λευκό και κρεατί.» [2]
Χρυσές και φαεινές σαν οίστρος, σαν ίριδα, σαν αστραπή. Τριζοβολώντας χρώματα, πορφυρίζοντας γραμμές, ανασαλεύοντας αχούς. Στήθος με στήθος προς τον άνεμο [3]. Μια φλόγα οξυγόνου θα συζεύγνει των ματιών τους το αβρό και μελιχρό.
Ανταύγειες μιας ευαρέσκειας διάτρητης ακόμα απ’ τον ήλιο. Παράδοση κι Επιφύλαξη. Δώρα τρικυμίας κι αστραφτερές αναστολές. Μίλια μακριά απ’ τις ώρες, τα σύμβολα, τις μουσικές – ακόμα κι απ’ τα φορέματα που τις τυλίγουν.
Με τη διαίσθηση πως το περισσότερο που έχουν να δώσουν δεν είναι ένα έκθετο σώμα. Είναι μια περίβλεπτη ψυχή. Κάποτε, θ’ αποσυρθούν σ’ αδέξιες άμυνες : Το πρώτο θα κληθεί να φυλάξει το δεύτερο! Μια αδιαπέραστη… διαφάνεια – κάλυπτρο (!) κάλλους.
– Τι ψάχνεις πρώτα στους ανθρώπους που συναντάς;
– Κοιτάζω τις λέξεις τους.
Η ζωή είναι εδώ;
Θα βγω μια μέρα να ρωτήσω τον καιρό των κοριτσιών, ν’ αγοράσω τη θλίψη του, ν’ απορήσω τις ερωτήσεις που δεν έχει ακούσει.
Τι αντανακλούν τάχα – μέσα σ’ αυτό τον ίλιγγο της προσδοκίας – οι φευγαλέες τους ταυτότητες; Ο χρόνος πόσο μοιάζει αλαργινός για τη λαχτάρα τους; Πού φυλάσσουν την πέμπτη ουσία του ρεμβασμού τους; Κ α ι τ ι ε ί ν ’ α υ τ ό, επί τέλους, π ο υ κ ά ν ε ι τ ο ν α έ ρ α τ ο υ ς ν α λ ά μ π ε ι σ α ν ε κ ε ί ν ο π ο υ α γ ν ο ο ύ ν ;
– Να ξέρουν, άραγε, ότι η ιστορία της ευτυχίας δεν γράφτηκε ποτέ;
– Τι γράφτηκε;
– Η ιστορία της αιτίας της. Οδύσσεια ενός απερινόητου νοήματος.
[Μια ιστορία εν εξελίξει – μοιρασμένη σε δύο φύλα : Το ανδρικό είναι εκείνο που επιφορτίζεται πρωτίστως να προσκομίσει το νόημα. Το γυναικείο εκείνο που κατ’ εξοχήν αναλαμβάνει να τό ενσαρκώσει. Κι η συναρπαστική διαλεκτική της αντάμωσής τους δεν είναι παρά η συνεύρεση του λόγου και της ζωής.
]Είναι γι’ αυτό που η χαρά, εν τέλει, έχει γένος! Ενώ η υποδοχή του νοήματος συνιστά την πρωταρχική ανάγκη και για τους άνδρες και για τις γυναίκες – και τα δυο φύλα οφείλουν να υιοθετήσουν μια θηλυκή στάση απέναντί του – είναι σαφές ότι η γυναικεία φύση είναι εκείνη η οποία βρίσκεται αμεσώτερα συνυφασμένη με τον καθολικό ανθρώπινο προορισμό. Κατά τούτο, μπορεί και να τον εκφράσει εναργέστερα.]
Ποιος καιρός δεν το ξέρει; Ζωντανό είναι μόνο ό,τι περικλείει τό – δεν περικλείεται στο – χρόνο.
Η κατακλυσμική χαρά των κοριτσιών έχει να κάνει με μια γνώση που τα ανοίγει, πέρα ώς πέρα, στο πηγαίο είναι τους: Αν κυρίως θηλυκότητα (θηλυκή διάσταση της ανθρωπότητας) είναι η ετοιμότητα πρόσληψης ενός νοήματος – τότε – κι όταν, λοιπόν, μαραθεί η ομορφιά τους τα όνειρα (δικά τους και δικά μας) δεν θά ’χουν προδοθεί.
[1996 ]
1) δημοτικό2) Κοσμάς Πολίτης
3) Ανδρέας Εμπειρίκος
Πηγή: Αντίφωνο
[b][i]“Ζωντανό είναι μόνο ό,τι περικλείει τό – δεν περικλείεται στο – χρόνο.”
[/i][/b]
Ναι, αφού χρόνος είναι η συνείδηση.
Τα φύλα διαφέρουν μόνο στο πιό στοιχειώδες επίπεδο της ύπαρξης. Η δεκτικότητα προς το Πνεύμα δεν είναι ούτε θηλυκότητα ούτε αρρενωπότητα.
Πάντως, εδώ τα κορίτσια σχολιάζουν τα αγόρια που τις περιστοιχίζουν και υπολογίζουν το ενδιαφέρον που προκαλούν. Το υπερβολικό παιχνίδι κατά κανόνα τις παγιδεύει. Ποιά γενιά θα πραγματοποιήσει άραγε την ισότητα; Διακρίνονται σαφέστατα και δύο νεαροί που ασκούν τις δύο βασικές τεχνικές γοητείας, δεξιά τον καημό και το πάθος που πνίγεται στο ποτό και αριστερά την ωραία γράμμωση των μυώνων με λίγη καμπούρα και ευθειασμό της αυχενικής μοίρας για να τονιστεί λίγο το πιθηκοειδές και αρρενωπό.