Μέχρι τις 12/2/2025 και το τηλεφώνημα του Τραμπ στον Πούτιν, η Αμερική ταλαντεύονταν ανάμεσα σε δυο γραμμές για την επίλυση του Ουκρανικού ζητήματος: Την σκληρή, που αναζητούσε μοχλούς πίεσης απέναντι στην Ρωσία (με οικονομικό πόλεμο σφοδρότερο απ’ ό,τι επί Μπάιντεν καθώς και άλλα μέτρα) για να εξασφαλισθούν παραχωρήσεις από την Μόσχα, που να σώζουν τα προσχήματα για τις ΗΠΑ και να μην επιτρέπουν να γίνει λόγος για νέο Βιετνάμ και μια δεύτερη γραμμή, πολύ ηπιώτερη,την άμεση δηλαδή απεμπλοκή των ΗΠΑ από την Ουκρανία και την ανάθεση διαχείρισης του προβλήματος στην Ευρώπη.
Οι ρωσόφοβες ηγεσίες της γηραιάς ηπείρου, εκμεταλλευόμενες την ύπαρξη δυο αντιτιθέμενων γραμμών στο επιτελείο του Τραμπ, ονειρεύονταν την αποστολή μετά την κατάπαυση του πυρός «μιας ευρωπαϊκής ένοπλης δύναμης στα ελεύθερα εδάφη της Ουκρανίας» ως εγγύησης ασφαλείας του κράτους αυτού απέναντι σε μια -υποτιθέμενη- νέα επίθεση της Ρωσίας στο μέλλον. Η παρουσία νατοϊκής δύναμης στην Ουκρανία θα ισοδυναμούσε, όμως, με ντε φάκτο νατοποίηση της χώρας.
Η ταλάντευση στο επιτελείο του Τραμπ και τα ευρωπαϊκά όνειρα για νατοποίηση της Ουκρανίας, -στην πράξη- σαρώθηκαν από το τηλεφώνημα του Τραμπ στον Πούτιν στις 12/2/2025 και τις διευκρινιστικές δηλώσεις του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ που προηγήθηκαν. Σύμφωνα με αυτές τις δηλώσεις η επιστροφή, κατ’αρχάς, στα προ του 2014 σύνορα της Ουκρανίας είναι μη ρεαλιστική, πράγμα που σημαίνει ότι τα εδαφικά κέρδη της Ρωσίας κατοχυρώνονται ως δια παντός. Αποκλείεται επίσης η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, ενώ θα παρασχεθεί εγγύηση ασφαλείας στην Ουκρανία με την εγκατάσταση στην χώρα αυτή ευρωπαϊκών και μη ευρωπαϊκών στρατευμάτων. Στην ένοπλη αυτή δύναμη δεν θα συμμετέχουν Αμερικανοί και η αποστολή της δεν θα είναι νατοϊκού χαρακτήρα και άρα δεν θα μπορεί να γίνει επίκληση του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ.
Κερασάκι στην τούρτα αυτών των εξελίξεων αποτελεί η παράκαμψη του ειδικού απεσταλμένου του Τραμπ για την Ουκρανία, του Κηθ Κέλλογκ, που ήταν εισηγητής της σκληρής γραμμής απέναντι στην Ρωσία. Ο Κηθ Κέλλογκ αντικαταστάθηκε από τον Στηβ Γουίτκοφ που ενορχήστρωσε την πρόσφατη εκεχειρία στην Γάζα.
Πώς μπορούν να χαρακτηρισθούνε αυτά τα γεγονότα; Οι δηλώσεις του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ ωθούν την Ουκρανία σε συνθηκολόγηση άνευ όρων. Η νίκη των ρωσικών όπλων αναγνωρίζεται χωρίς δισταγμούς και οι βασικοί όροι που είχε θέσει η Ρωσία για την επίλυση του Ουκρανικού γίνονται δεκτοί πριν καν αρχίσει η διαπραγμάτευση. Οι υστερικά ρωσόφοβες ευρωπαϊκές ηγεσίες «αδειάζονται» πλήρως από την Αμερική του Τραμπ, την ίδια στιγμή που εξετάζουν το ενδεχόμενο να αφιερώσουν το 5% του ΑΕΠ των χωρών τους για την αγορά αμερικανικών όπλων.
Όντως, εν ονόματι των υποτιθέμενων επεκτατικών διαθέσεων της Ρωσίας και της πρόθεσής της να ανακτήσει την σοβιετική σφαίρα επιρροής, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες είναι έτοιμες να θυσιάσουν το κοινωνικό κράτος και την ήδη χειμαζόμενη ευρωπαϊκή βιομηχανία στον Μολώχ μιας γιγαντιαίας αύξησης των αμυντικών δαπανών.
Αν οι ευρωπαίοι ηγέτες συνεχίζουν να ονειρεύονται την απόκτηση «στρατηγικής αυτονομίας» απέναντι στους άλλους πόλους του διεθνούς συστήματος, με αυτόν τον αχαρακτήριστο τρόπο, τότε τα μαντάτα για τους λαούς της Ευρώπης είναι πολύ δυσάρεστα. Η Ευρώπη ξεπερνιέται από τις εξελίξεις γιατί έχει χάσει την ψυχή της στην προσπάθειά της να μετατραπεί από μια Ευρώπη των εθνών σε ένα μεταεθνικό και αδιαφοροποίητο υπερκράτος. Η επανασύνδεση των ευρωπαϊκών εθνών με τις ρίζες τους είναι απροϋπόθετος όρος για να καταστεί όντως αυτόνομη η Ευρωπαϊκή Ένωση στα πλαίσια του πολυπολικού συστήματος.
Ο ζωγραφικός πίνακας που συμπληρώνει τη σελίδα ("Πυραμίδα", 1981) είναι έργο του Κωνσταντίνου Ξενάκη.
