Στη σειρά αυτή των ανοιχτών συζητήσεων που διοργανώνει ο ΣΚΑΙ 100,3 άνθρωποι του πνεύματος μιλούν σε πρώτο πρόσωπο και απαντούν στις ερωτήσεις του κοινού.
Την Τρίτη 4 Ιουνίου ο Στέλιος Ράμφος συζήτησε με τον Άρη Πορτοσάλτε και το κοινό στο χώρο εκδηλώσεων του Public Συντάγματος.
Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση, την έλειψη εμπιστοσύνης των νέων, την ανάγκη για αλλαγή νοοτροπίας όλων μας, και την απώλεια νόηματος που κυριαρχεί.
α΄ μέρος
β΄μέρος
O Ράμφος κάνει έναν ακόμα επικήδειο πάνω στο ελληνικό πτώμα. Μέχρι να αλλάξουμε νοοτροπία θα έχει μείνει η σκόνη μας. Όποιος διαβάζει τα βιβλία του, θα έχει καταλάβει ότι πίσω από την ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας (που είναι πράγματι ανάγκη) κρύβεται η προσμονή του να γίνουμε οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού, να γίνουμε άτομα που “θα εκτοξευθούν προς τα εμπρός”, ικανά να ανατρέψουν κάθε είδους εμπόδιο. Η λύση βρίσκεται στα χέρια του καθενός. Ή θα γίνεις Μπιλ Γκέιτς και Μέσι ή χάθηκες και σωστά χάθηκες. Άραγε αυτοί που επιβάλλουν ένα τέτοιο απάνθρωπο και αναποτελεσματικό πρόγραμμα εξυγίανσης της Ελλάδας, τι νοοτροπία έχουν; Πώς θα την ονομάζαμε;
It is not that ALL have to do that :
” να γίνουμε άτομα που “θα εκτοξευθούν προς τα εμπρός”, ικανά να ανατρέψουν κάθε είδους εμπόδιο. Η λύση βρίσκεται στα χέρια του καθενός. Ή θα γίνεις Μπιλ Γκέιτς και Μέσι ή χάθηκες και σωστά χάθηκες”
It is that people who cannot do it, let the others that can, do it, respectfully.
Ο κ. Ράμφος είναι ευφυέστατος και εκπληκτικά διαβασμένος. Κάθε φορά που τον ακουω ή διαβάζω έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Θαυμάζει τα δυτικοευρωπαϊκά μοντέλα και καλά κάνει σε πολλά σημεία αλλά έχει ένα είδος απαξιωτικής εμμονής με την ελληνική παράδοση που με στεναχωρεί.
Πολλά απο όσα λέει μου “αρέσουν” αλλα και πολλά όχι.
Θα ήθελα καλοπροαίρετα να επισημάνω τα εξής:
Στον πολιτισμό της παραγωγής-κατανάλωσης, πώς μπορεί να συναιρεθεί το ψυχρό-ορθολογικό με το ζεστό-χαβαλεδιάρικο;
Μας είπατε κυριε Ράμφο για τις λιτανείες και την μαφία των Ιταλών, ούτε λέξη όμως για το Άουσβιτς.
Όλα αυτά τα εκατομμύρια βορειο-ευρωπαίων που ζούν μεταξύ φάμπρικας και μπαπ, είναι το πρότυπο στο οποιο πρέπει να φτάσουμε;
Ποιο είναι το ποσοστό συμμετοχής των παραπάνω στις εθνικές τους εκλογές; 40%; 50%; Και πού πραγματώνουν την συμμέτοχή τους στην συλλογική ευθύνη;
Αν αφαιρεθεί (και ίσωσ γίνει αυτό) μέρος της καταναλωτικής άνεσης απο τον Γερμανό-Ολλανδό ή Γάλλο, πώς θα αντιδράσει; Ξερουμε ήδη πως αντέδρασε μια φορά πριν 70 χρόνια…
Γιατί είναι (ήταν εστω προ κρίσης) τόσο υψηλότερα τα ποσοστά αυτοκτονιών στην β. Ευρώπη;
Η επιτιμητική αναφορά στους “δημοσίους υπαλλήλους” και στο γιατί τους πληρώνουμε(!!!), είναι στο concept της ενότητας; Αλήθεια γιατί δεν αναρωτηθήκατε, τους περισσότερους ιδιωτικούς υπαλλήλους ποιος έμμεσα αλλα πραγματικά τους πληρώνει;
Είστε κύριε Ράμφο περήφανος για τον τρόπο με τον οποίο ο δυτικός άνθρώπος προκειμένου να “εκτοξευθεί” έχει επιβάλει κατάσταση απάνθρωπης δουλείας σε εκατομμύρια άπω-ανατολίτες; Νιώθετε δηλαδή δέος με τον εφευρετικότητας του Γερμανού μηχανικού όταν πιάνεται στα χέρια σας ένα τηλέφωνο που έχουν κατασκευάσει κινέζοι με μισθό 1 ευρώ/μέρα οι οποίοι προστατεύονται με δίχτυα απο την αυτοκτονία;
Και άλλα πολλά… Στα σημεία που συμφωνώ δεν αναφέρομαι για προφανείς λόγους.
Δες πώς το “καλλιεργημένο” ακροατήριο ξεσπά σε χειροκροτήματα όταν ο Ράμφος πίπτοντας σε μέγα κατ εμε ολίσθημα, τσουβαλιάζει τους δημοσίους υπαλλήλους. “Γιατί να τους πληρώνουμε;” “με τα λεφτά μας” κτλ.
“Με τα λεφτά μας”!!! Εύγε!!
Όλοι αυτή η αγωνία για την προ και μετα-νεοτερικότητα, όλη αυτή η ευφυής ανάλυση για τα προβλήματα του ελληνισμού και τόσα άλλα, κορυφώνεται με ενα τραγικό “με τα λεφτά μας”…
Βγαίνει δηλαδή αίφνης ένας πρωτόγονος βαρβαρισμός. Αυτός που έχει τα χρήματα δικαιούται την υπηρεσία των άλλων.
Όποιος δεν συμμετέχει στην παραγωγή χρήματος είναι πολίτης β’ κατηγορίας. Μαθαίνεις τα παιδιά μας γράμματα, σώζεις ζωές με χειρουργεία, κινδυνεύεις κάθε μέρα μεσα σε ένα αεριωθούμενο; θα έπρεπε να τα κάνεις τζάμπα αλλά που θα πάει θα γίνει και αυτό.
Εν τω μεταξύ ο ασύλληπτης δημιουργικότητας και πρωτοτυπίας, (άμεμπτος και άσπιλος) ελληνικός ιδιωτικός τομέας, συνεχίζει να μεγαλουργεί και να αφήνει άφωνο τον πλανήτη με τα επιτεύγματά του.
Τα καλύτερα σουβλάκια της υφηλίου!
σπουδαιος διανοητης ο κ.Ραμφος,ειτε συμφωνει ειτε οχι οποιοσδηποτε με τα διανοηματα του.
ΟΜΩΣ αυτον τον απιστευτο τυπο(Πρωτοσαλτε)τι τον ηθελε διπλα του???
καμια φορα και με οποιεσδηποτε συνθηκες ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ με ποιους συν-καθεσαι.ΚΡΙΜΑ ΚΡΙΜΑ ΚΡΙΜΑ.
Μακάρι να ζούσε ο Μαλεβίτσης, τα μεγάλα πνεύματα φεύγουν γρήγορα μακριά, ίσως γιατί δεν αντέχουν να συνυπάρχουν με τις σκιές που πάντα τους ακολουθούν και αντιγράφουν την μορφή τους με τον χειρότερο τρόπο. Βαρέθηκα τις σκιές, σβήστε τα κεριά για να εξαφανιστούν η αλλιώς καλύτερα θα ήταν να να αποχωρίσουμε εμείς.
Κανείς δεν είναι σ-τέλειος… (Ράμφος).
Ράμφο διάβασε Καραμπελιά. Τέτοια υπερπροβολή πάντως – ιδίως από την κρίση και μετά – κανείς άλλος!! Δεν ξέρω.. Είναι τιμή σήμερα να σε καλεί το μέγκα και το σκάι?
Άλλη μία διάσταση της πολιτισμικής παρακμής που επικρατεί στο τόπο μας είναι η ταυτοποίηση του φιλοσοφικού στοχασμού στα πρόσωπα τηλεοπτικών διανοητών και καθηγητών επιφυλλιδογράφων που έχουν ταχθεί τις τελευταίες δεκαετίες να ορίσουν και να καθορίσουν την “Ελληνικότητα” εκθέτοντας και παρασύροντας ενίοτε το κοινό που ενδιαφέρεται για τον εθνικό και πολιτισμικό του αυτοπροσδιορισμό σε πολιτισμικές παλιγγενεσίες, σε περιούσιες καταβολές και στη συνέχεια σ’ ένα εθνοκεντρικό αυτοπυρπολισμό στο χάσμα της απόκλισης από τις πετυχημένες δυτικού τύπου κοινωνίες που συγκροτούνται από τα υπεύθυνα, ορθολογικά και αυτοτελή υποκείμενα με τη δυνατότητα σύστασης το δικού τους ατομικού χώρου και χρόνου έχοντας αποβάλει κάθε “ενστικτώδη” και συναισθηματική παρέκκλιση.
Οι ίδιοι διανοητές που εξήραν την “Eελληνική Πρόταση΅ παρασύροντας στην ευδαιμονία του “άρχοντα” Νεοέλληνα στις δύο περασμένες δεκαετίες συμβάλλοντας στην παράλυσή του τώρα τον οικτίρουν είτε επειδή δεν κατανόησε σωστά τη πρότασή τους είτε γιατί αυτοί οι ίδιοι μόλις ανακάλυψαν το Διαφωτισμό και δεν τους κάνει πια η παλιά τους Πρόταση.
Περιμένοντας από τα media να προσδιορίσουν τα αίτια της κρίσης και της παρακμής προβάλλοντας ως επίκαιρο και αποκαλυπτικό τον λόγο Εθνοδιδάσκαλων Διανοητών που ότι κρίσιμο και ουσιαστικό είχαν να πουν το έχουν πει ήδη από τη δεκαετία του ¨70 για όσους είχαν τα ώτα ανοιχτά, ενώ αυτοί οι ίδιοι οι διανοητές προ πολλών δεκαετιών έχουν σταματήσει να διαβάζουν και να έχουν οποιαδήποτε επαφή με το διεθνές στερέωμα της διανόησης περιφέροντας ένα αμάλγαμα φιλοσοφικών, ανθρωπολογικών, πολιτικών και ψυχολογικών ισχυρισμών χρησιμοποιούμενων κατά περίπτωση, παραμένουμε δέσμιοι του ίδιου μεσσιανισμού που στο πολιτικό χώρο μας οδήγησε σε αυτό του οποίου τις αιτίες αναζητούμε.