Σώπασε ο Μίκης. Όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες του. Άκουσε, να...
Ντιν: Εθνική Αντίσταση 1941 - 1944
Ντιν: Αντιδικτατορική δράση
Νταν: Διώξεις, φυλακίσεις, απαγορεύσεις
Ντιν: Το άξιον εστί
Ντιν: Μικρές Κυκλάδες
Νταν: Canto general
Ντιν: Κούβα, Φιδέλ, Νικαράγουα, Σαντινίστας
Ντιν: Αλληλεγγύη στους δοκιμαζόμενους λαούς του κόσμου
Νταν: Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Δημοκρατία
Ντιν: Όχι στη μνημονιακή κατοχή της Πατρίδας
Νταν: Όχι στη μειοδοτική Συμφωνία των Πρεσπών
Ντιν... Ντιν... Νταν...
Άκουσε, να... Αχνά σημαίνουν ήχοι άγραφοι γι’ αυτούς που παραμένουν. Για τους μακάριους που δε θα δουν μα θα πιστέψουν. Για κείνους που σαν ορθωθούν στο σταυροδρόμι της συνείδησης, όπου μεγάλες λησμονιές και συνειδητοποιήσεις χτυπιούνται στη διασταύρωση, το δρόμο θα πάρουν τον τραχύ της ιδιοσυστασίας. Γι’ όσους τα οικουμενικά διαλέγονται με γλώσσα τοπική. Για τους παρορμητικούς και για τους αγαθούς μιας άχρονης νιότης. Γι’ αυτούς που την Πατρίδα επίμονα αγαπούν, γιατί κι εκείνη αγαπά κάθε άλλη πατρίδα. Γι’ αυτούς που στα γραπτά και τα πεντάγραμμα θα δουν και θα αφουγκραστούν τον τρόπο «ίνα ώσιν εν». Το πώς τα καθ’ ημάς με τα δυσμάς αλληλοπεριχωρούνται δίχως να αλληλοκαταργούνται. Για τους αμετανόητους συμφιλιωτές: του χοϊκού με το πνευματικό, του ενθάδε με το επέκεινα, του ανθρώπου με τον άνθρωπο. Για τους κομμουνιστές των Πράξεων των Αποστόλων. Για τους νεολαίους με τ’ ανοιχτά πουκάμισα και με το στήθος μάρμαρο π’ απάνω του κακιά σκουριά δεν πιάνει. Γι’ αυτούς που γαιοπατώντας βαίνουν ουρανομήκεις.
Σώπασε ο Μίκης κι ήδη σημαίνουν οι καμπάνες του. Άκουσε, να· Ντιν... Ντιν... Νταν... Εμπρός, λοιπόν, στον τρόπο τον καλό για να λειτουργηθούμε.
Το εικαστικό έργο που πλαισιώνει τη σελίδα ("Μίκης Θεοδωράκης") αποτελεί δημιουργία του χαράκτη Τάσσου.
Ο Μίκης δεν σώπασε, κ. Τασούδη. Ο Μίκης ΜΑΣ συνεχίζει εις τους αιώνες των αιώνων να φωτίζει τον δρόμο μας και να μάς καθοδηγεί στον δικό του δρόμο της προσφοράς. Οι Μεγάλοι δεν σωπαίνουν ποτέ. Έχουν υπερβεί τον φυσικό θάνατο. Γι αυτό είναι Μεγάλοι. Ούτε ο Μίκης είναι ο “τελευταίος μεγάλος” όπως δήλωσε ο Σαββόπουλος. Αλίμονο αν ήταν έτσι. Θα είχε έρθει το τέλος της Ιστορίας. Ο Μίκης ζη, και θα ζη όσο θα ζούμε την προσφορά του.
Οι απόψεις, η πορεία, ο χαρακτήρας του Μίκη Θεοδωράκη είχαν άραγε το Α΄, το Β΄ ή μήπως το Γ΄ (κ.ο.κ.) ιδεολογικό/πολιτικό στίγμα;
Ξεκινώ, με μια υποδειγματικά λανθασμένη ερώτηση! (Εγώ. Όχι ο Γιώργος Τασούδης.) Διότι η δημόσια παρουσία του συγκεκριμένου δημιουργού δεν είχε να κάνει με οποιοδήποτε, επιμέρους, ατομικό χαρακτηριστικό του ιδίωμα.
Δεν είχε να κάνει, καν, με μία ορισμένη εποχή – της οποίας θα μπορούσε, πράγματι, και να ήταν ο μουσουργός.
Η παρουσία του Μίκη Θεοδωράκη ήταν κυρίως ένα ωκεάνειο πάθος…
Διόλου άλογο εν τούτοις!
Στον πυρήνα του έργου του, η μουσική του είχε λόγο. Ήταν λόγος! Όχι τόσο ο λόγος των εκάστοτε στίχων της.
# Κάθε γύρισμα της μελωδίας του είναι μια μαρτυρία, ανείπωτη, ότι η ζωή έχει νόημα!
Κι είναι γι’ αυτό που οι φθόγγοι της προορίζονται να επισείουν – ανά πάσα ηλικία του σύμπαντος Είναι – ες αεί τον συγκλονισμό.