Μία Κριτική Ματιά στον Αποδομισμό (Φουκώ, Ντελέζ, Ντεριντά)

Ο Στέφανος Ροζάνης μας λέει σε κάποιο σημείο ότι η ζωή υπερβαίνει τον άνθρωπο. Αυτό είναι ολίγον άτοπο διότι ο άνθρωπός εκτός από “theōrós” της ζωής είναι συνάμα και “theōrós” του επέκεινα, και τούτο δε δύναται να πηγάζει από τη χθαμαλή ζωική φαντασία η οποία δεν αξιώνει την αιωνιότητα. Ο άνθρωπος ο αληθινός “θεωρεί” τον θάνατο ως ένα κατώφλι προς μια νέα ζωή, πάντα δια του μεγάλου άλματος της πίστεως υπερβαίνει την αιτιοκρατία αλλά και την άγνοια των άλλων ζωικών οργανισμών περί του όλου, καθιστώντας τη στάση του εντός του κ όσμου “παράλογη”, τούτη η παράλογη στάση του ανθρώπου εντός του σύμπαντος δεν μπορεί παρά να πηγάζει από το υπέρλογο κάλεσμα του Θεού. Σε κάποιο άλλο σημείο ο αγαπητός Στέφανος Ροζάνης μας λέει πως τα Βιβλικά κείμενα αναφέρονται στην απουσία του Θεού, δίχως όμως βέβαια να αναφερθεί στο τι δύναται να διαμηνύει τούτη η εν μέρει απουσία. Εν μέρει διότι όπως μας λέει και ο Erich Auerbach σχετικά με τον Αβραάμ : « Οι συνομιλητές δεν βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο: αν φανταστούμε τον Αβραάμ στο πρώτο επίπεδο, δηλαδή μια μορφή πεσμένη στο χώμα η γονατισμένη ή σκυφτή με τεντωμένα τα χέρια ή με στραμμένα τα μάτια κάπου ψηλά, τότε ο Θεός δε βρίσκεται εκεί: τα λόγια κι οι χειρονομίες του ΑβÏ �αάμ κατευθύνονται προς το βάθος του πίνακα ή στα ύψη, σ᾽ ένα απροσδιόριστο, σκοτεινό χώρο, και οπωσδήποτε όχι σε πρώτο επίπεδο, απ᾽ όπου προέρχεται η φωνή που τον καλεί». Καθώς, λίγο πιό κάτω μας λέει πως : «Ο θεός δίνει την εντολή του σε άμεσο λόγο, αποσιωπά όμως το κίνητρο και την πρόθεσή του, ο Αβραάμ μόλις πάρει την εντολή, βουβαίνεται κι ενεργεί όπως ακριβώς τον πρόσταξαν». Για ποιό λόγο άραγε η βιβλική τεχνοτροπία αναδεικνύει μόνο ό,τι έχει σημασία για τα δρώμενα και τα υπόλοιπα μένουν σκοτεινά; Μπορούμε να πούμε λοιπόν πως η εν μέρει απουσία αξιώνει την πίστη, δηλαδή την αμοιβαία εμπιστοσύνη που τρέφει ο Αβραάμ στον Θεό, και εδώ είναι που αναδύεται το παράλογο που αντιτίθεται στους νόμους της ζωής, ενώ τα πάντα υπακούν στον ντετερμινισμό του κόσμου ο άνθρωπος ο αληθινός όχι με “παρρησία” ( για την οποία γίνεται μια μικρή αναφορά στη συζήτηση) άλλα με “ταπεινότητα” εμπιστεύεται τον Θεό δημιουργ ώντας έτσι μια υπέρλογη σχέση που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με κάθε τι συμπαντικό.

Ακούγοντας την ενδιαφέρουσα συζήτηση για τον αποδομισμό μου γεννήθηκαν κάποια ερωτήματα. Πρώτον,αν ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τη μεθοδολογία του αποδομισμού,δηλαδή βάζει σε διαρκή αμφισβήτηση κάθε έννοια και κάθε αυθεντία,που θα βρει τα ιδανικά που χρειάζεται για να αγωνιστεί; Δεύτερον,κάποιος συνεπής αποδομιστής δεν πρέπει να μπει στη διαδικασία να αποδομήσει τον ίδιο τον αποδομισμό; Και αν συμβεί αυτό,τότε δεν έχουμε το παράδοξο ο αποδομιστής κάνοντας χρήση της μεθοδολογίας του να αυτοαναιρείται;
http://thodoriszannidakis.blogspot.gr/2015/04/blog-post.html

Άς μου επιτραπεί, παρακαλώ, νά σημειώσω – μετά τήν πάροδο τών εννιάμιση ετών από τήν βιντεοσκόπηση – τήν παραστατικότατα απεικονιζόμενη αναχρονιστικότητα (ευτυχώς, πλέον) τής εν τώ μεταξύ καί PER LEGGE πρακτικής εφαρμογής τού “αποδομισμού” τού τότε ανεκτού σιγαρεττοκαπνισμού – εν μέσω δημόσιου κλειστού χώρου -, χωρίς, μάλιστα, μάλλον, ενόχληση τών συγκαπνιζομένων …

Νά, καί κάπου που ΗΤΑΝ αναγκαίος (ο αποδομισμός, εννοώ), ιδίως άν είχε επωφελή επίδραση καί επί τών υποκείμενων συνηθειών.

Ευχαριστώ