«Ναρκιᾷ μου ἡ ψυχὴ διηγουμένη
τὴν τῆς θείας πληθύος
μίαν
καρδίαν»1∙
«συμφώνως ἀλλήλοις ἐδίδαξαν ἡμᾶς [...]
ἐν διαφόροις τόποις τε καὶ χρόνοις
τὴν θείαν ἡμῖν διδασκαλίαν παρεσχηκότες»2.
Μίαν καρδίαν, εν διαφόροις τόποις τε και χρόνοις.
Παντού, πάντα, μίαν καρδίαν
- μία σειρά επεισοδίων,
εντός ανθρωπότητας,
μίας «ψυχικής συνεννόησης» και
«μίας ψυχικής περιπέτειας»3,
μίας,
συγκαίουσας το παν,
ελπίδας-κλήσεως-αναζητήσεως-βεβαιώσεως-χαράς:
«ότι Αγαθός εστί»4.
«Η ζωή εφανερώθη»5.
Η ζωή «πρὸς τὴν πόρνην ἔρχεται
καὶ οὐκ αἰσχύνεται»6.
Η ζωή δίνει στον άνθρωπο
μία ζωή που να τον ξεπερνά
(άρα ικανή
πάντα να τον ευχαριστεί)∙
τον ίδιο και τα λόγια του.
Δεν του λέει λόγια,
του λέει:
«χορεύσαι βούλομαι»7,
κι όσοι ακόμα είναι στα λόγια,
προσπαθώντας
να «φθάσουνε τον άφθαστον»8
με το «όργανον του νυν αιώνος»,
«του αιώνος τούτου
του διαλυομένου»9,
«θαρσεῖτε»10,
και μην αξιολογήσετε κοσμικώς
τον κόσμο τούτο,
τον αχειροποίητον,
τον όντως (Θεοτόκον).
Το κάλεσμα τρέχει 20 αιώνες τώρα:
«πλούσιοι και πένητες
μετ’ αλλήλων χορεύσατε»
ότι «ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν,
ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων
ἐγένετο»11.
«Αἰνεῖτε αὐτόν»12
που δεν κάνετε,
κάποια στιγμή,
στον χώρο και στο χρόνο,
Χριστούγεννα, Πάσχα
και Πεντηκοστή.
«Αἰνεῖτε αὐτόν»
που έκανε τον άνθρωπο
Χριστούγεννα, Πάσχα
και Πεντηκοστή.
«Αἰνεῖτε αὐτόν»
που είστε «τὸ ἅλας τῆς γῆς»13
(δε γιορτάζεται κάτι τεχνητό,
κάτι έξω από εσάς τους ίδιους)
και «φίλοι μού ἐστε»14, λέει.
Έτσι, υπάρχει η «μία καὶ ωὑτή»15
«Οδός και Ζωή»16,
με τις δύο φόρες
που μπορείς να πάρεις:
ή θα υποφέρεις το σκότος
ή θα υποφέρεις το φως.
Η ενασχόληση με τις κατηγορίες
εναντίον αυτών που διάλεξαν το πρώτο είναι παράλογες,
κι αυτές εναντίον αυτών που διάλεξαν το δεύτερο
δαιμονικές.
Δεν υπάρχει καλός και κακός
- «Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος,
περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία,
βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος» -
«ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός»17.
«Νῦν πάντα πεπλήρωται [...]»18,
και το πιο ελάχιστο και δεδομένο,
έχει την αξία του μέγιστου και θείου,
μιλάει την αξία τούτη:
όταν ξημερώνει,
σβήνουνε οι λάμπες οι ανθρώπινες,
και όλοι οι δρόμοι
- όλων -
είναι ευκρινείς, ηλίου θέλοντος.
Όλοι οι υπό ηλίου βαδίζοντες
και συγγνωμούντες
έχουν «μίαν καρδίαν»,
και «μία παράδοξος κοινότης»19
τους μαζεύει
εν μέσω λογικής
και τραγικής ανθρωπότητας
- που ξέρει ακριβώς τί θέλει,
ξέρει ακριβώς πώς θα το πετύχει,
και ποτέ δεν έμαθε ακριβώς
ποια είναι -
και μάνα της είναι,
που την καλεί σε υγιή καταλλαγή
με τον εαυτό της,
και «οὐκ ἀκουσθήσεται ἔτι ἀδικία
ἐν τῇ γῇ» της,
«οὐδὲ σύντριμμα οὐδὲ ταλαιπωρία
ἐν τοῖς ὁρίοις» της,
«ἀλλὰ κληθήσεται Σωτήριον
τὰ τείχη» της,
«καὶ αἱ πύλαι» (της) «Γλύμμα»,
«και δεν είναι ο ήλιος
ο φωστήρας της ημέρας της»,
«οὐδὲ ἀνατολὴ σελήνης
φωτιεῖ» την νύχτα της,
«ἀλλ’ ἔσται Κύριος φῶς αἰώνιον
καὶ ὁ Θεὸς δόξα»20 της.
Η θέση μου είναι δική μου και είναι
όλων αυτών που δέχτηκαν αυτήν
την «καταξίωση του παραλόγου»21∙
συντάσσεται και παραδίδεται
σ’ αυτήν κι αυτούς∙
«ὅτι οὐχὶ λόγος κενὸς οὗτος ὑμῖν»,
αλλά «αὕτη ἡ ζωὴ ὑμῶν»22.
*
- Ρωμανός Μελωδός, Κοντάκιο στους Άγιους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες, Η'
- Ιουστίνος ο Φιλόσοφος, Λόγος Παραινετικός Προς Έλληνες
- Ζ. Λορεντζάτος, Διόσκουροι/Γ. Σαραντάρης
- Αββάς Ισαάκ, Λόγοι Ασκητικοί/ΜΑ' 387
- Ιω. Α' 1,2
- Ιω. Χρυσοστόμου Λόγοι εις Ευτρόπιον/Β'
- Ιω. Χρυστοστόμου, Εις το Γεννέθλιον του Σωτήρος
- Χαιρετισμοί/Οίκος Θ
- Αββάς Ισαάκ, ό.π./ΝΕ' 121 & ΞΓ' 265
- Ιω. 16,33
- Ιω. Χρυσοστόμου, Κατηχητικὸς εἰς τὸ ἅγιον πάσχα
- Ψαλ. 150
- Ματθ. 5,13
- Ιω. 15,14
- Ηράκλειτος, Fr. 60
- Ιω. 14,6
- Κολ. 3,11
- Ιω. Δαμασκηνός, Κανών Αναστάσεως
- Δ. Κουτρουμπής, Η Χάρις της Θεολογίας
- Ησ. 60,18-9
- Ν. Γ. Πεντζίκης, Προς Εκκλησιασμόν
- Δευτ. 32.47
Η ζωγραφική παράσταση που πλαισιώνει τη σελίδα ("Εις Άδου Κάθοδος") είναι έργο της ουκρανής Ivanka Demchuk.