A. Ραπίτου: Οι βασιλιάδες είναι γυμνοί

Πρωτο θεμα:”αυτο που πουλαει και θελει ο κοσμος”, δεν ειναι ενα επιχειρημα αλλα η θεμελειωδης βαση της εννοιας του ελευθερου εμποριου.
Οι βασιλιαδες ειναι γυμνοι…συμφωνα με το lifeftyle της εποχης.Οι αυλικοι ,μας εκλησσουν, που εχουν κανει lifestyle το stripshow.
Δευτερο θεμα:ΑΝ καθε γειτονια ειχε μια ομαδα αναρχικων να βαζει οριο στο καθε τσογλανι που ΕΙΣΒΑΛΛΕΙ στην περιοχη μου-σου-του…20 λεξεις σκλαβωμενες!!!
ΤΕΤ Α ΤΕΤ:θα επεδιωκα μια συνεντευξη με τον μεταπολιτευτικο ελληνα ενοικο οποιασδηποτε πολυκατοικιας του Ν.Ηρακλειου,του Γαλατσιου της Μεταμορφωσης.Εχει αντιληφθει τη ζημια που εγινε στη μνημη και την αισθητικη του ελληνα?
Προσωπικα αξιολογω τους παντες με την οικονομικη και επιχειρηματικη τους ανοδο γιατι αυτο ακριβως ειναι το εργο τους.Τουλαχιστον ο κ.Κωστοπουλος ζει οπως σκεφτεται σε αντιθεση με τη συντριπτικη πλειοψηφια των αντιπροσωπων του πολιτικου μας στερεωματος.
Τιποτα πιο βαθυ και αληθινο απο την προσωπικη διακριση και επιλογη,για να αποφυγουμε γκουρουδες της δημοσιας ταξης και ευπρεπειας.Μπρρρ…

Θα ομολογήσω την απορία στην οποία με φέρνει το γεγονός ότι μια τέτοια ε π ι τ ο μ ή της [b]απανθρωπίας[/b], όπως ετούτη που έχει προλάβει να εγκιβωτιστεί στις λίγες γραμμές του προκείμενου σχολίου, στέκει δύο σχεδόν εικοσιτετράωρα – ήδη – εδώ σκοτεινή, τόσο, όσο και αναντίρρητη.
[b]Με φέρνει, λέω, σε ερωτήματα (επί κοινωνικού / ιστορικού πεδίου) θεμελιακά: Τη θέλουμε, οι άνθρωποι που… καταφάσκουμε στην κατάφαση – δηλαδή, στο νόημα – τη [i]δημόσια[/i], μεταξύ μας, επικοινωνία; Ή αρκούμαστε, ενδεχομένως, στην απόλαυση (παραδέχομαι) της [i]ιδιώτευσης[/i];
[/b]Γνωρίζουμε βέβαια ότι οι κραταιές εφημερίδες, όπως και οι ραδιοτηλεοπτικοί πομποί, τον τηρούν αποκλεισμένο το λόγο που μας αφορά. Ξέρουμε ότι δεν έχουμε στη διάθεσή μας έστω περιοδικά. Το διαδίκτυο, επί τέλους, ούτε καν αυτό μάς ενεργοποιεί κάποια – αν μη τι άλλο – διερώτηση ευθύνης;

ΥΓ1: Ζητώ τη συγγνώμη. Μα, [i]«Αν αυτό το λένε αυστηρότητα, τότε είμαι αυστηρός. Και το συνιστώ και στους άλλους – τουλάχιστον σε κείνους που αγαπώ.»[/i] (Οδυσσέας Ελύτης)

ΥΓ2: Η αντίσταση προς την απανθρωπία του υπερκείμενου σχολίου θα μπορούσε – σημειωτέον – εύκολα να υποστραφεί προς την [i]υλακή[/i] ή προς, εν γένει, την [i]αμετροέπεια[/i]. Το στοίχημα (εννοείται ότι) έγκειται σε μια συμμετοχή η οποία θα έχει α σ κ η θ ε ί και στην αποτροπή κάθε παρόμοιας [b]αυτο-ακύρωσης[/b].

αγαπητέ Γιώργο,
εμένα δε με εκπλήσσει τίποτε πλέον. Αφού οι Έλληνες-ορθόδοξοι παραδώσαμε το πεδίο του λόγου στους μισέλληνες, αρκούμενοι να εκτοξεύουμε ο ένας στον άλλον κατηγορίες επί αιρέσει, και αφού το κτιστό μας πέφτει πολύ λίγο, το πήραν στα χέρια τους οι δεξιοί, οι αριστεροί και κάθε λογής κατεργάρηδες. Ας μάθουμε να ζούμε με την ασχήμια.

Θεωρώντας ότι δεν πρέπει να απασχολούμε πολύ τον νού μας με τα άσχημα, όταν δεν προφταίνουμε τα ωραία που γράφονται και γίνονται, έγραψα αλλά δεν ανάρτησα το ακόλουθο. Το σχόλιο του αγαπητού Γιώργου Καστρινάκη με ώθησε να το παραθέσω. Είμαι όμως υποχρεωμένος να θυμίζω το κείμενο του Θεοφάνη Τάση “Μόδα, φιλοσοφία και life style” εδώ στο Αντίφωνο. Είναι αντιφωνικό και ως προς τον θεωρητικό του προσανατολισμό και την ποιότητα και τον αισιόδοξο χαρακτήρα του:

“Να ένα ακόμη δημοσίευμα που αναδεικνύει τα θετικά της κρίσης ξεχνώντας να αναφέρει τα αρνητικά. Παραδόξως τα περισσότερα από αυτά τα κείμενα τα γράφουν άρενες, γι αυτό με εντυπωσίασε και η εμφάνιση γυναικείας φωνής.
Εδώ μαθαίνουμε ότι στην Ελλάδα υπήρξε η πρό και μετά Κωστόπουλο εποχή, δηλαδή πρό και μετά της Πτώσεως, ότι πριν ήμασταν Ανατολή και μετά γίναμε μίγμα “Ανατολής” (με κεφαλαίο) και “φτηνής αμερικανιάς”. Προφανώς η ομιλούσα μπήκε στην εφηβεία μετά το 1980, δεν θυμάται τι συνέβαινε πριν και ανατράφηκε με παλιό καλό ελληνικό σινεμά μέσω της εκπαιδευτικής τηλεόρασης. Ή λοιπόν είναι γεννηθείσα το 1973, το νωρίτερο, ή ξύπνησε προσφάτως από βαθύ ύπνο ή έχει τους ιδιωτικούς της λόγους να θολώσει τα νερά.”

Φίλε Παύλο, το «κτιστό» δεν μπορεί παρά να μας πέφτει «λίγο», ενόσω εξακολουθεί αυτό που αποκαλούμε [i]ζωή[/i], εντός του, να μην αυτοσυστήνεται παρά ως [i]φορέας θανάτου[/i].
Είναι άλλο όμως ετούτο και άλλο να εγκαταλείψουμε το πεδίο του λόγου – οπότε και να παραδώσουμε (συμφωνούμε εδώ) το πεδίο της ιστορίας, στα χέρια αυτών που αντιμάχονται την ανθρωπιά των ανθρώπων.

Αυτό το τελευταίο, μάλιστα, νομίζω κι εγώ ότι μόνο οι έλληνες «αξιωθήκαμε» να το πραγματώσουμε…

Αγαπητέ κ. Δεληνικόλα, η ώθηση για την ανάρτηση του συγκεκριμένου σχολίου σας, λέτε, δεν ήταν η προβολή αντίρρησης στην κ. Παγωνοπούλου, ήταν η επιτίμηση της κ. Ραπίτου.
Δεν έχω λόγους να μην το πιστέψω.
Διευκρινίζω μόνο, από πλευράς μου, ότι δεν ταυτίζω τα έντυπα του Π. Κωστόπουλου με τον λόγο της Β. Παγωνοπούλου: Ο δεύτερος μάς απευθύνεται ως ασυγκρίτως ωμότερος.
Αυτό επ’ ουδενί σημαίνει, ωστόσο, ότι η Ελλάδα προ lifestyle ήταν η ίδια με την μετά: Θυμίζω μόνο ότι τα γραπτά – που μένουν – του «κλικ» (πριν, καν, το «nitro») πανηγύριζαν, ήδη, ακριβώς επί τούτω!

[b]Το θέμα που έθεσα, πάντως, με την αρχική μου παρέμβαση εδώ δεν έχει τόσο να κάνει με το τι διαπράττουν οι άλλοι: Έχει κυρίως να κάνει με αυτό που δεν πράττουμε εμείς.
Είναι το θέμα εκείνο – εισηγούμαι – το οποίο αξίζει, πρωτίστως, να κατανοούμε πως μας αφορά.[/b]

Συγνώμη κύριε Καστρινάκη και κύριε Κλιματσάκη αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρείτε το σχόλιο της κυρίας Παγωνοπούλου “επιτομή της απανθρωπιάς” (!) και της “ασχήμιας” (!). Τι το τρομερό λέει δηλαδή; Τι το ανήκουστο;
1. Για το lifestyle λέει απλώς πως ελεύθερα οι Έλληνες το υιοθέτησαν, δεν τους εξανάγκασε κανείς. Αυτό δεν είναι αλήθεια;
Άλλωστε τι το διαφορετικό λέει πχ ο κύριος Πάγκαλος όταν δηλώνει με παρρησία πως ελεύθερα και χωρίς κανένας να μας εξαναγκάσει ψηφίσαμε και ξαναψηφίσαμε τις κυβερνήσεις των τελευταίων 35 χρόνων κι επομένως “μαζί τα φάγαμε”;
Θεωρείτε “επιτομή της αανθρωπιάς” αυτή τη δήλωση του κυρίου Πάγκαλου και τις παρόμοιου πνεύματος τοποθετήσεις;
Όπως ελεύθερα υιοθετήσαμε το lifestyle έτσι ελεύθερα ψηφίζαμε αυτές τις κυβερνήσεις και εξίσου ελεύθερα “τα φάγαμε” μαζί τους. Διαφωνείτε; Είναι “απανθρωπιά” να το παραδέχεται αυτό κανείς;
2. Το δεύτερο σημείο στο σχόλιο της κυρίας Παγωνοπούλου, αυτό για τους αναρχικούς, είναι ίσως λίγο ακατακαβίστικο, αλλά σίγουρα δεν βλέπω να είναι “απάνθρωπο”. Μάλλον ειρωνεύεται λιγάκι το σεβασμό της κυρίας Ραπίτου προς τους αναρχικούς, αλλά έχει τόσο πολύ άδικο; Τα πρόσφατα γεγονότα στο Βελβεντό Κοζάνης τι λένε; Ότι είναι καλό να εμπιστευτούμε τη φύλαξη της γειτονιάς μας στους αναρχικούς, όπως πάνω κάτω προτείνει η κυρία Ραπίτου; Δεν θέλω να πιστέψω ότι δέχεστε μια τέτοια άποψη αδιαμαρτύρητα! Γιατί λοιπόν είνναι “επιτομή της απανθρωπιάς” η διαμαρτυρία της κυρίας Παγωνοπούλου;
3. Τέλος γιατί είναι “απάνθρωπη” και “άσχημη” η παρατήρηση της κυρίας Παγωνοπούλου ότι ο κύριος Κωστόπουλος υπήρξε συνεπέστερος πολλών πολιτικών μας; Δεν είναι αλήθεια ότι ο κύριος Κωστόπουλος υποστήριξε αανοικτά το lifestyle τη στιγμή που πολλοί πολιτικοί μας (ιδίως του “σοσιαλιστικού” χώρου, βλέπε κύριος Τσοχατζόπουλος) δήλωναν ότι “αγωνίζονται για το φτωχό λαό” τη στιγμή που ζούσαν εντελώς lifestyle ιδιωτική ζωή;
Αλήθεια δεν είναι αυτό; Γιατί λοιπόν είναι “”επιτομή της απανθρωπιάς” να το επισημαίνει κανείς όπως έκανε η κυρία Παγωνοπούλου;

δεν τίθεται κάποιο ζήτημα προσβολής προσώπου, ελπίζω. Αν τίθεται, εγώ τουλάχιστον ζητώ συγνώμη. Η ασχήμια (έλλειψη σχήματος, μορφής) αφορά στο πνεύμα που διαπνέει το σχόλιο, αν το αντιλαμβάνομαι σωστά. Σε αυτή την περίπτωση δεν μπορώ παρά να το καταδικάσω.

ευχαριστώ για την παρέμβασή σας

Μα κύριε Κλιματσάκη δεν είπα ότι κακοχαρακτηρίσατε το πρόσωπο της κυρίας Παγωνοπούλου αλλά την άποψη που κατέθεσε (“επιτομή της απανθρωπιάς” και “ασχήμια”). Και με επιχειρήματα (ελπίζω όχι και τόσο άσχημα), σας ερώτησα γιατί την είδατε έτσι.
Επιστρέφετε χωρίς να αντεπιχειρηματολογείτε αλλά απλώς υποστηρίζοντας και πάλι ότι το σχόλιό της “διαπνέεται από πνεύμα ασχήμιας”, διευκρινίζοντας ότι με αυτό εννοείτε “έλλειψη μορφής, σχήματος”.
Συγνώμη και πάλι αλλά δεν καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε. Μπορείτε/θέλετε να με βοηθήσετε σας παρακαλώ;

«Όλα έγιναν εξαρτήματα κοινωνικής καταξίωσης. Και για να εξηγούμαι. Δεν απαλλάσσω κανέναν από την ατομική του ευθύνη. Πολλές φορές οι «από κάτω» γίνονται χειρότεροι μουτζαχεντίν «από τους πάνω», στο επιχείρημα «κάνουμε αυτό που πουλάει και θέλει ο κόσμος»…»
Αυτό έχει σημειώσει (στο βασικό εδώ κείμενο) η κ. Ραπίτου. Και η κ. Παγωνοπούλου τής επιτίθεται με τον ισχυρισμό ότι:
«”αυτο που πουλαει και θελει ο κοσμος”, δεν ειναι ενα επιχειρημα αλλα η θεμελειωδης βαση της εννοιας του ελευθερου εμποριου.»

Η έννοια του [i]ελεύθερου εμπορίου[/i] (δηλαδή του [i]καπιταλισμού[/i]) όμως είναι μια έννοια που αφορά, εν πάση περιπτώσει, σε υλικά αγαθά. Η σχολιογράφος μας, όμως, εισηγείται εδώ την υιοθέτηση του ίδιου γνώμονα και σε ό,τι αφορά την καθολικότητα της ζωής καθενός μας. Μάλιστα, το εισηγείται αυτό με ένα σημείωμα του οποίου ο [i]τίτλος[/i] μάς ανακοινώνει ότι στρέφεται [i]εναντίον[/i] του στριπτήζ, ναι μεν, πλην όμως μόνο όταν αυτό εκπροσωπείται από… πολιτικούς.
Σας χρειάζεται οπότε… φιλοσοφία, ρωτώ, κ. Προκοπίου, για να παρατηρήσετε ότι πρόκειται για ένα επιχείρημα (που καταγγέλλει η Αθ. Ραπίτου, αλλά υπερασπίζεται η Β. Παγωνοπούλου – ιστορώντας το, κιόλας, ως όχι καν [i]επιχείρημα[/i] αλλά ως [i]αυτονόητο[/i]) υπέρ της α γ ο ρ α ι ο π ο ί η σ η ς τού [b]βίου[/b], τόσο, όσο και της [b]πολιτείας[/b] καθενός μας;

Έτερο παράδειγμα:
«Προσωπικα αξιολογω τους παντες με την οικονομικη και επιχειρηματικη τους ανοδο γιατι αυτο ακριβως ειναι το εργο τους»
Η α ξ ί α του ανθρώπου είναι όση, συγκεκριμένα, είναι η αξία των [b]χαρτονομισμάτων[/b] στην τσέπη του. Καταλάβατε ότι αυτό, ακριβώς, ήρθε να μας πει η κ. Παγωνοπούλου – ή μήπως δεν το καταλάβατε;
Απλώς ρωτώ, ως εκ τούτων, αν εξακολουθούν να σας χρειάζονται περισσότερες διευκρινίσεις επί όσων… δεν καταλάβατε κι απ’ τη δική μου αντίδραση.

Δεν απαντάτε επί της ουσίας κύριε Καστρινάκη και θα σας εξηγήσω γιατί.
1. Λέτε ότι η κυρία Παγωνοπούλου εισηγείται μια “αγοραιοποίηση του βίου όσο και της πολιτείας καθενός” επειδή προεκτείνει στο lifestyle την έννοια του ελεύθερου εμπορίου που κατά τη γνώμη σας “αφορά, εν πάση περιπτώσει, σε υλικά αγαθά”. Όμως στον αιώνα μας (κι από τον προηγούμενο) το εμπόριο και το lifestyle συμπίπτουν γιατί δεν γίνεται να πουληθεί τίποτα χωρίς διαφήμιση και το lifestyle δεν είναι τίποτε άλλο από διαφήμιση. Με λίγα λόγια η κυρία Παγωνοπούλου δεν προεκτείνει τίποτα.
Οπότε η ουσία είναι αν μας εξανάγκασαν να αγοράσουμε ένα πλήθος υλικών αγαθών-lifestyle ή αν τα αγοράσαμε και υιοθετήσαμε ελευθερα.
Η κυρία Παγωνοπούλου αντιτείνει στην κυρία Ραπίτου ότι δεν μας εξανάγκασαν αλλά ότι ελεύθερα τα αγοράσαμε και υιοθετήσαμε.
Όπως ελεύθερα ψηφίζαμε και ξαναψηφίζαμε τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης και γι’ αυτό σωστά λέει ο κύριος Πάγκαλος ότι σε τελική ανάλυση “μαζί τα φάγαμε”.
Διαφωνείτε;
2. Λέτε ότι η κυρία Παγωνοπούλου υποστηρίζει πως η αξία του ανθρώπου “είναι η αξία των χαρτονομισμάτων στην τσέπη του”. Όμως δεν λέει ακριβώς αυτό η κυρία Παγωνοπούλου! Λέει “αξιολογώ τους πάντες με βάση την οικονομική και επιχειρηματική άνοδο τους”. Όχι δηλαδή απλώς και μόνο με τα χαρτονομίσματα στην τσέπη τους αλλά ευρύτερα, από την επαγγελματική τους πρόοδο. Γιατί αυτό σας φαίνεται “επιτομή της απανθρωπιάς”;
Έχει ειπωθεί ότι η κρίση που περνάει η χώρα μας οφείλεται στο ότι καταναλώνουμε περισσότερο όσο παράγουμε, και στο ότι δεν φροντίσαμε την παραγωγική και επαγγελματική μας υπόσταση και πρόοδο. Δηλαδή ότι περνάμε κρίση επειδή αδιαφορήσαμε για την επχιειρηματική μας άνοδο, δεν την αξιολογήσαμε σαν σημαντική και αντί γι’ αυτήν θεωρήσαμε σημαντικότερη την κατανάλωση.
Διαφωνείτε με αυτό; Θεωρείτε “επιτομή της απανθρωπιάς” αυτή την άποψη πάνω στα αίτιο της κρίσης που περνάμε;
3. Χαίρομαι που τουλάχιστον δεν θεωρήσατε “απάνθρωπη” και τη διαμαρτυρία της κυρίας Παγωνοπούλου απέναντι στην προτροπή της κυρίας Ραπίτου να εμπιστευτούμε τη φύλαξη των γειτονιών μας στους αναρχικούς.

Ας ξεκαθαρίζουμε λοιπόν τις έννοιες.
Σημείο πρώτο: Αν τυχόν «αυτο που πουλαει και θελει ο κοσμος» γίνει ο νόμος όλων των πτυχών της ύπαρξης, τότε το στριπτήζ (πχ) θεμιτοποιείται – υπό την προϋπόθεση μόνο ότι η ελεύθερη αγορά θα είναι πρόθυμη και να το αγοράσει…

Σημείο δεύτερο: «Τουλαχιστον ο κ.Κωστοπουλος ζει οπως σκεφτεται […]». Αρκεί, δηλαδή, να δηλώσει κάποιος ότι έχει (πχ) πάψει να τον απασχολεί η διάκριση μεταξύ [i]θεμιτού[/i] και [i]νόμιμου[/i], προκειμένου να έχει – όντως – δικαιώσει κάθε περαιτέρω πράξη του…

[b]Η συνομιλία, βέβαια, μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον ενόσω δύο άνθρωποι (ή έστω ο ένας ανάμεσά τους) συνομιλούν χωρίς, ωστόσο, να εννοούν τι λένε.[/b]

1. Το στριπτίζ θεμιτοποιείται όσο και (πχ) ο κύριος Πάγκαλος, με επιχείρημα ότι ελεύθερα ψηφίζαμε το κόμμα του, θεμιτοποιείται να δηλώνει “μαζί τα φάγαμε” και να μη θεωρείται η δήλωσή του αυτή “επιτομή της απανθρωπιάς” αλλά επιτομή ειλικρίνειας.

2. Το “ζει όπως σκέφτεται” γράφτηκε ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ προς εκείνους που υποκρίνονται ότι σκέφτονται τον λαό ενώ ζουν σαν προνομιούχοι ολιγάρχες.

Έχετε όμως δίκιο ότι μπορεί να συνομιλούμε επ’ απειρον χωρίς να καταλαβαίνουμε τι λέμε. Δεν θα επανέλθω. Ευχαριστώ.