Δημήτρης Ζιαμπάρας, Δικηγόρος, ΜΒΑ, DiplEng
Ένα πολύ διαφωτιστικό φαινόμενο για την λειτουργία της σύνολης κοινωνίας, αν και σίγουρα η λέξη φιλία χρησιμοποιείται απολύτως καταχρηστικά. Άνθρωποι γνωρίζονται καταρχάς μέσα από χαρακτηριστικά τους όπως προσωπικές φωτογραφίες, κοινό επάγγελμα, κοινή καταγωγή, μουσικά ακούσματα, ενδιαφέροντα αναγνώσματα, άλλους κοινούς φίλους και καταλήγουν να συνομιλούν μέσω chats ή και να βγαίνουν για ένα καφέ για μία διά ζώσης γνωριμία.
Κοινή διαπίστωση της συντριπτικής πλειοψηφίας: δεν μπορούν να βρουν ένα σύντροφο στο άμεσο περιβάλλον τους. Μέσω λοιπόν προγραμμάτων κοινωνικής δικτύωσης αποσκοπούν στο να αυξήσουν την δυνατότητα επιλογής τους. Αναζητούν «κάτι» που να τους κάνει «κλικ». Αυτό το «κλικ» χαρακτηρίζει και παιδεύει σχεδόν το σύνολο μιας γενιάς, σε ένα ηλικιακό φάσμα από 25 – 50 ετών.
Κοινωνική επιδημία οι κατάπληκτες γυναίκες ηλικίας άνω των 25 ετών, οι οποίες δεν βρίσκουν γκόμενο, λες και υπάρχει λειψανδρία. Όπως και οι πανικόβλητες γυναίκες άνω των 35 ετών, οι οποίες θέλουν να αποκτήσουν ένα παιδί έστω και χωρίς πατέρα, λες και το παιδί είναι pet. Γυναίκες όμορφες, έξυπνες, μορφωμένες, πλούσιες, επιτυχημένες, έχουν ανεβάσει τον πήχυ τόσο ψηλά που ελάχιστοι πλέον άνδρες μπορούν να περάσουν. Για τις γυναίκες το «κλικ» σημαίνει την ικανοποίηση της ενστικτώδους ανάγκης τους να θαυμάσουν κάτι στον άντρα, οτιδήποτε, ώστε να αισθανθούν την ασφάλεια που αναζητά η γυναικεία φύση στην δημιουργία ενός ασφαλούς περιβάλλοντος για την ανατροφή των παιδιών. Σωρηδόν γάμοι συμβατικοί από την πλευρά της νύφης, απλά για να παντρευτεί και ας χωρίσει. Σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, ίσως σοβαρότερα από μια ενδεχόμενη οικονομική χρεοκοπία του κράτους.
Κοινωνική επιδημία οι φοβισμένοι άντρες ηλικίας άνω των 25 ετών, οι οποίοι δεν θέλουν να πάρουν κανενός είδους ευθύνη: προσωπική ή επαγγελματική. Φοβούνται τον γάμο και τα παιδιά, τα επαγγελματικά ρίσκα, τους Τούρκους, τους μετανάστες, τον στρατό, την ανεργία, το μέλλον, ίσως και την σκιά τους. Όταν οι Έλληνες χαρακτηριζόντουσαν για την ευτολμία τους υπήρχε συνήθως πίσω μια μάνα όπου για χρόνια κοιτούσε στα μάτια τον κανακάρη της, ήτανε όλος της ο κόσμος, τον θαύμαζε για τα πάντα, προετοιμάζοντάς τον για γυναικοκατακτητή και όχι μόνο. Σήμερα όταν τα παιδιά είναι μικρά η μάνα είναι μονίμως απούσα από το σπίτι και όταν επιστρέφει είναι εξαντλημένη με μοναδικό μέλημα να φροντίσει τα απολύτως απαραίτητα του σπιτιού και να ανακτήσει κάποιες δυνάμεις για την επόμενη μέρα. Αξιοσημείωτη κατηγορία είναι οι άνω των 35 ετών άνδρες, οι οποίοι ζούνε με την μητέρα τους. Αυτή με την εξουσιαστική της επιβολή μετατρέπει έναν ενήλικο άνδρα σε βουτυρομπεμπέ με ευδιάκριτα θηλυκά χαρακτηριστικά ο οποίος ενίοτε δεν ωριμάζει ποτέ. Πολύ σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, ίσως σοβαρότερα από μια ενδεχόμενη οικονομική χρεοκοπία του κράτους.
Όλοι όμως οι Facebook Friends, γυναίκες και άνδρες, εστιάζουν σε επιμέρους ανθρώπινα χαρακτηριστικά, εξωτερικά και εσωτερικά. Παρατηρούνε το ύψος, τα μάτια, τους κοιλιακούς, τα οπίσθια, τα στήθη, την ευφυΐα, την ευστροφία, την εμπειρία, την καλλιέργεια, την καλοσύνη, την ανδρεία, την θηλυκότητα, την ευγένεια, την γενναιοδωρία κ.λπ. Μετέπειτα συγκρίνουν συνεχώς και ατέλειωτα τους υποψήφιους συντρόφους σαν να βρίσκονται για ψώνια σε τεχνολογικό supermarket αντιπαραβάλλοντας τεχνικά χαρακτηριστικά προϊόντων μεταξύ τους. Ο θαυμασμός όμως για ένα επιμέρους ανθρώπινο χαρακτηριστικό διαρκεί ελάχιστα, μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο. Τους διαφεύγει παντελώς η αίσθηση ολότητας που διακρίνει έναν άνθρωπο, το μοναδικό και ανεπανάληπτο «Είναι» του κάθε ανθρώπου. Ποτέ δεν ξέρουμε γιατί είμαστε μαζί με έναν άνθρωπο, αν ποτέ το βρούμε η σχέση έχει τελειώσει. Σε καμιά περίπτωση δεν είμαστε μαζί με έναν άνθρωπο για τα θετικά χαρακτηριστικά του, αυτά τα θέλουν και άλλοι οι οποίοι δεν θέλουν να είναι μαζί του. Είμαστε διότι ανακαλύψαμε αυτή του την μοναδικότητα η οποία είναι άρρητη, δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Μπορείς μόνο να την εντοπίσεις στο βλέμμα του και στην γλώσσα του σώματός του. Μόνο η τέχνη είναι ικανή να την εκφράσει: ένα ποίημα, μια ζωγραφιά, μια μουσική. Όταν εστιάσεις στην αναζήτηση αυτής της ολότητας σε ένα συγκεκριμένο άνθρωπο μόνο τότε μπορείς πραγματικά να ερωτευτείς και να αγαπήσεις. Για αυτό και οι γάμοι από προξενιό παλαιότερα δεν είχαν τα ποσοστά αποτυχίας των σημερινών.
Απόρροια της επίμονης θεώρησης του ανθρώπου όχι ως ολότητας αλλά ως επί μέρους χαρακτηριστικά είναι και το αίσθημα της βαρεμάρας που κατακλύζει τους Facebook Friends στις διά ζώσης συναναστροφές τους. Ειδικά οι γυναίκες αισθάνονται την βαρεμάρα αυτή ως πραγματικό αδιέξοδο, έλλειψη νοήματος. Η αλήθεια όμως είναι ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι πραγματικά βαρετός όταν ανοίγει την καρδιά του και μιλάει ειλικρινά. Βαρετός γίνεται όταν είναι «δήθεν» και η συζήτηση παίρνει την μορφή διανοητικής αναζήτησης η οποία δεν μπορεί να υποστηριχθεί από την εμπειρία και την οξυδέρκεια των συμμετεχόντων και καταφεύγει σε τετριμμένα στερεότυπα. Η λύση σε αυτό το αδιέξοδο δεν είναι άλλη από την ριψοκινδύνευση του πρώτου ανοίγματος από τον πρώτο που θα διαπιστώσει το αίσθημα της βαρεμάρας, η διάθεση μετοχής θα μεταδοθεί και στους υπόλοιπους όπως το χασμουρητό. Αξίζει να μιλάμε μόνο όταν μιλάμε με ειλικρίνεια. Το μυστικό της παρέας βρίσκεται στην καρδιά όχι στο μυαλό.
Το πρότυπο ενός τρόπου ζωής «Sex and the City» είναι κατάρα. Άνθρωποι ανάπηροι να ερωτευτούν, να δοθούν, να εμπιστευθούν. Μπορούν μόνο να ικανοποιούν ταπεινά ζωώδη ένστικτα και φθηνές διανοητικές περιέργειες. Η ανθρώπινη αγωνιστικότητά τους εξαντλείται σε μια καριέρα απλής εξασφάλισης ή εξουσιαστικών προδιαγραφών. Οι ανθρώπινες σχέσεις τους μονίμως διολισθαίνουν σε εξαρτήσεις ή συμβατικότητες. Οι μεταφυσικές τους αναζητήσεις περιορίζονται στα UFO ή σε νευρωτικά θρησκεύματα. Η δημιουργικότητά τους πηγάζει μονοδιάστατα από μια ατομική εμπειρία ή μια στείρα φαντασία. Είναι όλοι τους Rock, ανατρεπτικοί κάθε παράδοσης. Η Ελευσίνια διαδρομή συνειδητοποίησης της θνητότητάς τους καταλήγει στο νυστέρι του πλαστικού «ιατρού» τους. Μόνη διέξοδος από την άθλια καθημερινότητά τους οι κάθε είδους εθισμοί: sex, εργασιομανία, τζόγος, ψυχοφάρμακα, παχυσαρκία, βουλιμία, ανορεξία, διαστροφές, ναρκωτικά, αλκοόλ κ.λπ. Απείρως σοβαρότερα κοινωνικά προβλήματα από μια ενδεχόμενη οικονομική χρεοκοπία του κράτους.
Η Ελληνική κοινωνία προς το παρόν γραδάρει τον πάτο της διαχρονικής ιστορικής παρακμής της. Είναι όμως αυτή που στην παράδοσή της κρατάει τα κλειδιά για μια διεθνή πολιτιστική αναγέννηση. Τα κοινωνικά προβλήματα που αναφέρθηκαν είναι διεθνή και σύντομα όλος ο κόσμος θα αναζητά λύσεις τις οποίες οι Έλληνες έχουν στο αίμα τους. Οι Δυτικοί για άλλη μια φορά θα στραφούν στον Ελληνικό πολιτισμό για αιμοδοσία, η ελληνική κοινωνία θα δείξει τον δρόμο. Όπως έναν άνθρωπο ό,τι δεν τον σκοτώνει τον κάνει πιο δυνατό, έτσι και μια κοινωνία όσο πιο χαμηλά πέσει, αν επιβιώσει;! (που θα επιβιώσει!!), τόσο πιο ψηλά θα πεταχτεί!!!
Συμφωνώ απολύτως με την ανάλυση του “προβλήματος των προσωπικών σχέσεων” που αποτελεί ένα από τα κυριότερα θέματα που ταλανίζουν τους σύγχρονους ανθρώπους. Συγχαρητήρια!!
Για να συμπληρώσω τις σκέψεις που εκθέντονται: Πιστεύω ότι το κλειδί για να χτιστεί και να ανθοφορήσει μία ουσιαστική σχέση είναι η αμοιβαία προσπάθεια (η σχέση είναι “άθλημα” κατά Γιανναρά): Πρέπει ο καθένας να τιθασεύσει το ΕΓΩ του και να αφήσει χώρο για τον άλλον να αναπτυχθεί. Και όχι να προσπαθεί σαν τον Προκρούστη να τον φτιάξει όπως (πιστεύει) ότι θα τον ήθελε… Και η σημερινή κοινωνία και τα μέλη της – κυρίως δε οι νεοέλληνες- έχουν ξεχάσει προ πολλού τι σημαίνει προσπάθεια, και τραβούν τον δρόμο της ήσσονος προσπαθείας: από την δουλειά, ως την φιλία και των έρωτα…
Επισήμανση: Ο συγγραφέας ούτε στο παρόν άρθρο δεν απέφυγε (αν και περιώρισε σημαντικά) τις προσφιλείς του μη τεκμηριωμένες γενικεύσεις, ελαφρά τη καρδία. Ενδεικτικά παραθέτω:
α) “Σωρηδόν γάμοι συμβατικοί από την πλευρά της νύφης, απλά για να παντρευτεί και ας χωρίσει”. Λες και δεν υπάρχουν εξ ίσου αν όχι και περισσότεροι συμβατικοί γάμοι από την πλευρά του γαμπρού, για αποκατάσταση κλπ, κλπ…
β) “Όταν εστιάσεις στην αναζήτηση αυτής της ολότητας σε ένα συγκεκριμένο άνθρωπο μόνο τότε μπορείς πραγματικά να ερωτευτείς και να αγαπήσεις. Για αυτό και οι γάμοι από προξενιό παλαιότερα δεν είχαν τα ποσοστά αποτυχίας των σημερινών.” Το πρώτο σωστό. Το συμπέρασμα ΛΑΘΟΣ. Σπανιότατα οι γάμοι από προξενιό κατέληγαν σε έρωτα. Αν οι γάμοι δεν διαλύονταν αυτό οφειλόταν σε κοινωνικές δεσμεύσεις και οχι σε ελεύθερη επιλογή του καθενός.
Δημήτρη
Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με όσα λες και ανησυχώ τα μέγιστα για τις σχέσεις που δημιουργούνται μέσω FB καθώς το FB μετατοπίζει τη βαρύτητα και τη σημασία των σχέσεων και της κοινωνικής μας υπόστασης σε λάθος πράγματα μ’ ένα “μαγικό” υπόγειο τρόπο που μας υποβάλλει.
Και πόσο επίπλαστες είναι οι εικόνες που δημιουργούνται μεταξύ μας.
Γι’ αυτό κι εγώ λέω πως το FB περισσότερο χωρίζει παρά ενώνει…
Γι’ αυτό παν μέτρον άριστον!!!
νομίζω ότι επίσης ενδιαφέρον και λυπηρό είναι ότι άνθρωποι δέχονται να φακελώνονται από το facebook του κύριου Zuckerman ο οποίος θα πουλήσει τα απίστευτα προσωπικά τους δεδομένα στον highest bidder. Είναι πραγματικά απίθανο το ότι νέοι άνθρωποι δέχονται να καταχωρήσουν τόσα προσωπικά δεδομένα και να τα κάνουν διαθέσιμα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα για πάντα. Εγώ πάντως συμβουλεύω κάθε νέο άνθρωπο και τους φοιτητές μου να μείνουν μακριά από αυτούς τους ιστότοπους. Δε συμμετέχω σε κανένα facebook type site κι ας είμαι στη πληροφορική από το 1984 (μάλλον ίσως και για αυτό). Κρατήστε ειδικά τα παιδιά σας μακριά at any cost. Κάποια στιγμή μπορεί να χτυπάμε το κεφάλι μας αλλά η ζημιά θα έχει γίνει.
Δημήτρη πολύ σωστα τα λες, θα συμφωνήσω βεβαια με την παρατήρηση από Ελπήνωρ, σχετικά με τα αίτια των “σταθερών ” γάμων απο προξενιό, ας λάβουμε υπόψη και την παράμετρο του χρόνου, η επικοινωνία μεσω chat εχει να κανει με το γεγονός πως πια, αφιερώνουμε όλο μας το χρόνο για τις υποχρεώσεις εκτος απο το να δούμε τον εαυτό μας.
Ακόμη το f/b επιτρέπει στον καθε λογής ανασφαλή να δείξει αυτό που δεν είναι! και ακόμη περισσότερο να βρει ακροατές κ ο καθε “πικραμένος”, δείτε πόσο χρήσιμο και καλό είναι λοιπόν για μια άλλη συνομοταξία..
Κάμποσες κ εδω οι οπτικές.
Συμφωνώ και επαυξάνω.
Αλλοίμονο σ΄ αυτούς που δεν αγάπησαν…, τους ανίκανους να δώσουν, να μοιραστούν και ν΄ αγαπήσουν.
Σήμερα, ζούμε στον αστερισμό του συναισθηματικά ακρωτηριασμένου, από γονείς και σύστημα, κανακάρη/κανακάρισσας. Του μουσαφίρη, εθισμένου να παίρνει. Οι εραστές είναι υπηρέτες σε αμοιβαιότητα, που έλεγε κι ο Πλάτωνας. Όμως ο κανακάρης δεν κάνει έρωτα για να δώσει χαρά. Αναζητά την επιβεβαίωση κι όχι την ολοκλήρωση. Δεν κάνει καν έρωτα. Τα ζευγάρια αυνανίζονται παρέα. Ο καθένας για την πάρτι του. Το αιδοίο δεν είναι παρά το υποκατάστατο της χούφτας, forgive the language.
Για να σου δώσω να καταλάβεις, προσπαθώντας να εξηγήσω τη ζωή σε μια νεαρή μου φίλη, της είπα ότι ο έρωτας, το νόημα της ζωής, και το εργαλείο του, το φλερτ, είναι σαν το πιάνο. Τις απαιτούμενες επικοινωνιακές δεξιότητες – εμπιστοσύνη, αυτοπεποίθηση, γοητεία, διαπραγμάτευση, προσφορά κλπ – τις καλλιεργεί κανείς από μικρό παιδί. Δεν τις μαθαίνεις με εντατικά μαθήματα, μετά τη επιτυχία στις σπουδές και την επαγγελματική καταξίωση. Η σχέση είναι συνοδοιπορία. Η ολοκλήρωση μέσα από την ψυχο–πνευματική σύντηξη δύο ατόμων. Δεν είναι η επιβράβευση της κοινωνικής ή επαγγελματικής επιτυχίας, το κερασάκι της τούρτας. Η ευτυχία του ενός εραστή, πηγάζει μέσα από την ευτυχία του συντρόφου του.
Η καριέρα δεν είναι αυτοσκοπός και όταν γίνεται οδηγεί στην μοναξιά και στη δυστυχία. Τι κρίμα που ο φεμινισμός κατάντησε μια αναμέτρηση του αντρικού και γυναικείου ΕΓΩ, ένας αιδοίο–κρατισμός σαν αντίβαρο του φαλλοκρατισμού που κάποιοι καπηλεύονται, διαιρούν και βασιλεύουν. Για να το πω με όρους πυρηνικής φυσικής, ο άνδρας και η γυναίκα είναι τα δύο μισά της ατομικής βόμβας, που ολοένα συχνότερα το ΕΓΩ, τους απαγορεύει να ενωθούν στην κρίσιμη μάζα της πυρηνικής έκρηξης (να «διονυσιαστούν») και τους στερούν τα προϊόντα της, τους καρπούς του έρωτα, τα παιδιά.
Νάρκισσοι κανακάρηδες, μετανοείτε και προσεύχεσθε… Η ευτυχία δεν αγοράζεται με χρήμα, αλλά με την θυσία της ματαιοδοξίας σας… Μόνο έτσι θα γευθείτε τον έρωτα, το νόημα της ύπαρξης
Διονύσης Τριβιζάς
[quote name=”Eλένη Σουρβίνου”]Δημήτρη
Άσε που επειδή η προσφορά είναι τεράστια η τιμή έχει πέσει πολύυ χαμηλά…
Αγαπητέ Δημήτρη
Νομίζω ότι κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Η γυναίκα σκορπίστηκε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και ο άντρας συρρικνώθηκε..Η αντίδραση στων μανάδων μας τη ζωή και τα πρότυπα μας οδήγησαν σε μια τρελή κούρσα με τον εαυτό μας..
Νομίζω ότι θα ξανά βρούμε το μέτρο. Και τα δύο φύλα.
Αν και χρησιμοποιώ ελάχιστα αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας, οι διαπιστώσεις σου είναι αληθινές και η ερμηνεία σωστή.
so what?
Γιατί να εμπιστευθείς κάποιον ? δεν το καταλαβαίνω!
Τον εμπιστεύεσαι έως το σημείο που είναι ακίνδυνος ! Βάζεις τά όριά σου και δεν του επιτρέπεις να περάσει απο εκεί παρά μόνο όταν έχεις δείγματα γραφής του!
Απο εκεί και πέρα άν φθάσεις στο σημείο να τον εμπιστευθείς απόλυτα … να μήν παραπονιέσαι για τα επίχειρα ! ούτε για τα διαζύγια … ούτε για τις λειψές σχέσεις !
Αφού έτσι κι αλλιώς προσπαθεί να σπάσει την ανία του ή απλά να μην έχει την ιδιότητα του “μπακουριού” που αφήνει χώρο για να σκέπτονται διάφορα στον περίγυρό του.
Αφού δεν έχει να δώσει απολύτως τίποτε, στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι άνδρες και οι γυναίκες είναι κενοί! Γιατί να μπείς στον κόπο να χάσεις κάτι περισσότερο απο τον χρόνο σου μαζί τους και μάλιστα χωρίς να περάσεις ευχάριστα ? Δεν έχει νόημα ! Δεν πρόκειται κανένας απο όλους αυτούς/αυτές να σου επιστρέψει τον χαμένο χρόνο !
και γιατί είναι μεμπτό να βρείς κάποιον που ενδεχομένως να είναι σε άλλη πόλη απο την δική σου μέσα απο το facebook ή άλλες σελίδες κοινωνικής δικτύωσης?
Γιατί θα πρέπει να αρκεσθώ σε κάτι που δεν με καλύπτει απλά και μόνο επειδή είναι στην ίδια πόλη μαζί μου?
Και γιατί θα πρέπει να το δώ μέσα απο το συναίσθημα και όχι μέσα απο την λογική σε συνάρτηση με το συναίσθημα? Ναί έχει κάτι το ιδιαίτερο που μου κάνει κλίκ …. αλλά άν η λογική δεν συναινεί στην διατήρηση αυτού του συναισθήματος γιατί να συνεχίσω καρκινοβατώντας? υπάρχει κανένας λόγος?
Που το πρόβλημα λοιπόν? είναι μία έντιμη συναλλαγή ή ανταλλαγή.
Έχουμε σημαντικότερα κοινωνικά προβλήματα απο τις ερωτοτροπίες ενός εκάστου. Πολύ σημαντικότερα.
Θα προτιμήσω την ασφάλεια που δίνω εγώ στον εαυτό μου απο την όποια πρόσκαιρη “ευτυχία” Μου είναι παντελώς αδιάφορη !
Σαφώς και είναι προσωπική σχέση. Απλά μπαίνει μέσα σε πλαίσιο μέσα στο οποίο της επιτρέπω – απο την δική μου πλευρά – να κινείται ! Αν την αφήσεις ανεξέλεγκτη … χάνεις την μπάλλα! Δεν υπάρχει κανένας λόγος !
Δεν κατανοώ -και αρνούμαι να κατανοήσω – το σκεπτικό …. τα δίνω όλα και στην συνέχεια εκτός απο μία σχέση που πήγε κατά διαόλου …. έχω να μαζέψω και τα κομμάτια μου ! Δεν κατάλαβα! Θα πρέπει να διεπόμαστε όλοι απο τάσεις αυτοκαταστροφής και μαζοχισμού?
Αν κάνεις κάτι τέτοιο στην συνέχεια έχεις να αντιμετωπίσεις και τις “παράπλευρες απώλειες” που χτυπούν στις σχέσεις με τους φίλους σου, στην δουλειά σου κ.ο.κ. Κατά την ταπεινή μου άποψη, αλλά και με την μέχρι τώρα εμπειρία μου …. συγγνώμη αλλά δεν αξίζει τον κόπο ! Είναι πολύ μεγάλο το διακύβευμα! και δεν αξίζει τον κόπο η “επένδυση” !
Λυπάμαι που ακούγομαι κυνική , αλλά μεγάλωσα με κάποιες αρχές οι οποίες δεν είναι πλέον κατανοητές πολλώ δε μάλλον αποδεκτές.
Δεν έχω λοιπόν κανένα απολύτως λόγο να συμβουλεύσω κανέναν και καμμία να επενδύσει σε ανθρώπινες σχέσεις! Πολύ κουτσό το άλογο ! πάρα πολύ …….
Δημήτρη
Συγχαρητήρια για ένα άρθρο – ποταμό. Συμφωνώ και επαυξάνω για τη “ρηχότητα” του fb και για το γεγονός ότι μόνο όταν οι άνθρωποι ρισκάρουν να ανοίξουν την ψυχή τους και να επικοινωνήσουν αληθινά τότε φαίνεται το ενδιαφέρον τους, γιατί ΟΛΟΙ οι άνθρωποι είναι ενδιαφέροντες και από ΟΛΟΥΣ μπορείς να μάθεις πράγματα. Το μυστικό κατά τη γνώμη μου είναι να διατηρείς ζωντανή την περιέργεια να εξερευνήσεις τον άλλο και να του τη μεταφέρεις.
Θα διαφωνήσω ότι η “παράδοση” έχει τις λύσεις για μια διεθνή πολιτιστική αναγέννηση -εκτός και αν εννοείς την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία -και η Ελληνική κοινωνία θα δείξει το δρόμο. Απέχουμε πολύ από αυτό το σημείο… Αλήθεια που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι για να εμπνεύσουν την αλλαγή ?
Στην εποχή της virtual reality που διανύουμε … βρήκαν και οι ΣΧΕΣΕΙΣ τον προσομοιωτή τους.
η εξέλιξη και οι αλλαγές που αυτή που επίφέρει έχει πάντα κάποιο κόστος…εμένα τα προσωπικά δεδομένα που έχω στα facebook μου είναι αδιάφορο ποιός θα τα αποκτήσει ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ ΟΥΤΕ ΤΡΟΜΑΚΡΑΤΗΣ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΡΥΦΤΩ το αν ξέρεις κάποιος τους φίλους μου και τις απόψεις ΠΟΥ ΕΠΙΛΕΓΩ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΩ δεν με ενοχλέι.
Γενικότερα δε συμφωνώ με τις αερολογίες και τις αβάσιμες υποθέσεις του Δημήτρη.
Αυτό που μάλλον θέλει να τονίσει είναι κάποια αρνητικά επακόλουθα της σημερινής δυτικής κουλτούρας που προβάλει την ανεξαρτησία του ατόμου ως κάτι σημαντικό. Έτσι, όλοι (άνδρες και γυναίκες) λειτουργούν εγωιστικά και εφ’ όσον σκέφτονται αυτό που θέλουν για τον εαυτό τους δεν μπορούν να δεθούν με κάποιον άλλον, με το αντίθετο φύλλο, που θα έπρεπε να ενωθούν και να γίνουν ένα ώστε να βιώσουν την αληθινή Αγάπη με την οποία ξεπερνιούνται όλα τα προβλήματα.
Είναι κρίμα που μια τόσο καλή ανάλυση ενός θέματος, συνοδεύθηκε από σχόλια που αγγίζουν τα όρια της ανοησίας… Τα περισσότερα τουλάχιστον!
Γεια σου ρε Πόλυ, αν και δεν είμαι τόσο κάθετος και μ’ αρέσει που γίνεται διάλογος, το δικό σου σχόλιο ήταν το καλύτερο. Επειδή ήταν το τελευταίο στη σειρά μου θύμισε το ανέκδοτο με τους 10 μαύρους που συναντάνε ένα τζίνι το οποίο μπορεί να πραγματοποιήσει από μια επιθυμία τους, οπότε οι πρώτοι 9 ζητούν, ο ένας μετά τον άλλον, να γίνουν λευκοί, και γίνονται. Και τότε, λέει ο δέκατος: “Κάν’ τους όλους μαύρους”.
Κύριε Ζιαμπάρα ωραία και συγκινητικά όλα αυτά, αλλά μόνο με κριτική και ευχολόγια δε γίνεται δουλειά: η χρεωκοπία του κράτους είναι πολύ σημαντικό ζήτημα, το κράτος είμαστε εμείς οι ίδιοι και τα χρήματά του είναι χρήματά μας. Το facebook είναι ήσσονος σημασίας υπόθεση και αν δεν αποφασίσουμε να αλλάξουμε μέσα μας (και έξω) και να πάψουμε να παραμένουμε προσκολλημένοι σε αρχαιοελληνικά και βυζαντινά μεγαλεία που δε μας ανήκουν, η ζωή θα μας βγάζει τη γλώσσα κοροϊδευτικά (γιατί δε θέλω να σκεφτώ τα χειρότερα). Αν έχουμε κάτι καλό να δώσουμε στον κόσμο, θα πρέπει να βρούμε και τον τρόπο να το δώσουμε, επίσης, συνήθως, όταν έχεις να δώσεις δεν είσαι αναγκασμένος να ζητάς (όπως κάνουν οι χρεωκοπημένοι).
Φίλε Δημήτρη είναι έτσι ακριβώς η σύγχρονη πραγματικότητα. Ωστόσο…
Λες: «Η Ελληνική κοινωνία… είναι όμως αυτή που στην παράδοσή της κρατάει τα κλειδιά για μια διεθνή πολιτιστική αναγέννηση… Σύντομα όλος ο κόσμος θα αναζητά λύσεις τις οποίες οι Έλληνες έχουν στο αίμα τους. Οι Δυτικοί για άλλη μια φορά θα στραφούν στον Ελληνικό πολιτισμό για αιμοδοσία, η ελληνική κοινωνία θα δείξει τον δρόμο».
Ειλικρινώς, δεν καταλαβαίνω από πού πηγάζουν τα συγκεκριμένα συμπεράσματα. Δεν αντιλαμβάνομαι και δεν εξηγείς…
…ούτε γιατί η ελληνική κοινωνία κρατάει τα κλειδιά για μια ΔΙΕΘΝΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ (!!!!!),
…ούτε γιατί “όλος ο κόσμος θα αναζητά λύσεις που οι Ελληνες έχουν στο αίμα τους” (μήπως ήθελες να πεις “είχαν στο αίμα τους ΚΑΠΟΤΕ”?),
…ούτε γιατί οι Δυτικοί θα στραφούν στον ελληνικό πολιτισμό (ποιόν ακριβώς ελληνικό πολιτισμό και γιατί να στραφούν εκεί?),
…ούτε πολύ περισσότερο γιατί η “ελληνική κοινωνία θα δείξει τον δρόμο”.
Πώς μπορεί η συγκεκριμένη ελληνική κοινωνία, αυτή που βιώνουμε σήμερα στην καθημερνότητά μας, η ελληνική κοινωνία της αδιαφορίας, του υπερ-εγώ, του ατομισμού, του θορύβου, του εθισμού στην ασχήμια, του εθισμού στη διαφθορά, της αποθέωσης του ΤΙΠΟΤΑ, της υπερκατανάλωσης, της κατευθυνόμενης σκέψης, του ανύπαρκτου ομαδικού πνεύματος, της μηδενικής αίσθησης για συν-ύπαρξη, της μηδενικής αίσθησης για συν-εργασία, και της χρεοκοπίας σε όλες τις παραμέτρους, να δείξει τον δρόμο σε οιονδήποτε? Αναρωτιέμαι…
(Εξαιρετική η σημείωση της Δέσποινας Ευγενοπούλου)
Η τοποθέτηση του Δ.Τ. με βρίσκει σύμφωνη,
Δημήτρη δε ξέρω γιατί ενοχοποιείς το μέσο για τις ανθρώπινες ανασφάλειες και ελλείψεις. Το f/b είναι αυτό που του αποδίδουμε, και ο άνθρωπος που το χρησιμοποιεί δε μπορεί να ξεπεράσει τον ευαυτό του. Αν είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε και να κρατήσουμε σχέση εκτός internet, το ίδιο θα μας συμβεί και με τη γνωριμία μέσα από το διαδύκτιο. Ο τρόπος που πλέον συναστρεφόμαστε έχει άλλαξει, κάποτε μπαίναμε σε μπαράκια τώρα “μπαίνουμε” στο f/b.
Οι νεότερες γιεννιές θα βρουν τη μέση λύση.
Προσωπικά αυτό που με ανυσηχεί περισσότερο από την αδυναμία-αναπηρία να κάνω σχέση γενικά -αν αυτό συμβαίνει- είναι ο μεγάλος βαθμός δυσκολίας που έχω πλέον να γράψω έστω και μία μικρή παράγραφο στα ελληνικά γιατί οι επικοινωνίες στο ίντερνετ γίνονται μέσω greeklish.
Jim Bas επειδή διαβάζω καιρό τον Δημήτρη, γενικώς γράφει πολλές ανοησίες αλλά καμιά φορά γράφει και κανά σωστό, έχει γράψει ένα άρθρο με τίτλο ¨Να γίνουμε Ευρώπη;¨ που ίσως απαντά στις σωστές ερωτήσεις που θέτεις.
http://www.antibaro.gr/node/1052
Έξοχο το σχόλιο της Δέσποινας Ευγενοπούλου!
Ena tha po: eisai entelos ektos thematos xexexexexe
‘H ektos pragmatikotitas.
Xexexexe
To oti ESY vlepeis etsi to facebook kai ola osa perigrafeis aytomata mas deixneis oti eisai enas apo aytous pou kaytiriazeis xexexe
Alla pragmatika ektos thematos omos xexexe
Το F/B μου θυμίζει την φράση: Οταν ο διάβολος δεν έχει δουλειά να κάνει γ……. τα παιδιά του.
e kala den einai kai ekswpragmatiki h topothetisi ti dimitri
afou omws ti xaraktirizete etsi giati spatalate xrono na diavazete kai napantate?
Ολα αυτα που γραφεις τα βρισκω χιλιοειπωμένα χωρίς τιποτε το ιδιαίτερο. Ε, και λοιπόν τι μπορουμε να αλλαξουμε απο ολο αυτο το ρεύμα. Οσο για τους Ελληνες τι αλλο κανουν παρα να μιμουνται τους Ευρωπαιους?
Το πνεύμα που παρατηρώ στο άρθρο είναι “τι ωραία που ήταν τις παλιές καλές μέρες” που δεν υπήρχε facebook, όπου οι γυναίκες μέναν στο σπίτι αντιγράφοντας επί λέξη “Όταν οι Έλληνες χαρακτηριζόντουσαν για την ευτολμία τους υπήρχε συνήθως πίσω μια μάνα όπου για χρόνια κοιτούσε στα μάτια τον κανακάρη της, ήτανε όλος της ο κόσμος, τον θαύμαζε για τα πάντα, προετοιμάζοντάς τον για γυναικοκατακτητή και όχι μόνο. Σήμερα όταν τα παιδιά είναι μικρά η μάνα είναι μονίμως απούσα από το σπίτι και όταν επιστρέφει είναι εξαντλημένη με μοναδικό μέλημα να φροντίσει τα απολύτως απαραίτητα του σπιτιού και να ανακτήσει κάποιες δυνάμεις για την επόμενη μέρα. Αξιοσημείωτη κατηγορία είναι οι άνω των 35 ετών άνδρες, οι οποίοι ζούνε με την μητέρα τους. Αυτή με την εξουσιαστική της επιβολή μετατρέπει έναν ενήλικο άνδρα σε βουτυρομπεμπέ με ευδιάκριτα θηλυκά χαρακτηριστικά ο οποίος ενίοτε δεν ωριμάζει ποτέ.” Επίσης “Όταν εστιάσεις στην αναζήτηση αυτής της ολότητας σε ένα συγκεκριμένο άνθρωπο μόνο τότε μπορείς πραγματικά να ερωτευτείς και να αγαπήσεις. Για αυτό και οι γάμοι από προξενιό παλαιότερα δεν είχαν τα ποσοστά αποτυχίας των σημερινών. ” Μπορώ να πω ότι τέτοιου είδους τοποθετήσεις είναι για κάποιο αρθρο των Ταλιμπάν ή το
Δημήτρη το άρθρο σου είναι εξαιρετικά γραμμένο και συμφωνώ σε
πολλά από όσα γράφεις. Βεβαίως οι αναλύσεις των κοινωνικών φαινομένων στη γενίκευσή τους είναι χρήσιμες σε μεγάλο βαθμό, αφού βοηθούν στην κατανόηση κάποιων μηχάνικών συνήθως αντιδράσεων του κόσμου και οδηγούν ενδεχομένως και στην αναζήτηση κάποιων λύσεων.
Παρά ταύτα για μένα ΄πιο σημαντικό από όλα είναι η αναζήτηση της
ατομικής ευδαιμονίας του ενός εκάστου εξ ημών που προϋποθέτει την ατομική “ελευθερία”. Πιστεύω ότι οι κοινωνίες βελτιώνονται μόνο από βελτιωμένες μονάδες , που λειτουργούν ναι μεν στα πλαίσια των
κοινωνικών δεδομένων αλλά σε μεγάλο βαθμό αληθινές και ελεύθερες
Για τους αρχαίους Έλληνες η λέξη “ελευθερία” ετυμολογικά πιθανότατα προερχόταν από τη φράση “παρά το ελεύθειν όπου ερά..” Το να πηγαίνει δηλαδή κανείς εκεί που αγαπά-του αρέσει…. Η ελευθερία δηλαδή με αυτήν την ερμηνεία , δεν εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες αλλά αποκτά την έννοια της εσωτερικής αληθινής επιλογής σου.
Έτσι προϋπόθεση για να είναι κάποιος ελεύθερος και άρα για μένα
ισορροπημένος, είναι να γνωρίζει πραγματικά ποιος είναι και τι του
αρέσει. Προϋποθέτει δηλαδή την αναζήτηση βαθιά μέσα του, αυτών που πραγματικά αγαπά και εν συνεχεία την επιλογή τους. Όταν πράγματι αποκτάς κατά το δυνατό πάντα γνώση του εαυτού σου , είναι βέβαιο ότι ισορροπείς, διότι πρώτιστα αποδέχεσαι την ανθρώπινη υπόστασή σου, και δη ότι είσαι ένα μάγμα προτερημάτων και ελαττωμάτων, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την “ολότητά” σου όπως όμορφα γράφεις, που είναι μία τελείως διαφορετική ολότητα από όλες τις άλλες εκατομμύρια ολότητες που σε περιτρυγυρίζουν και πλέον μπορείς να επιλέγεις ελεύθερα, να είσαι αληθινός χωρίς να χρειάζεται να κρύβεσαι πίσω από τα κοινωνικά δεκανίκια (τίτλους, περιουσίες κλπ).
Ζώντας την ατομικότητά σου έτσι, αρχίζεις να βλέπεις γύρω σου άλλα πράγματα από αυτά που έβλεπες πριν και να είσαι βέβαιος ότι είναι μοιραίο να ανακαλύψεις ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι γύρω σου τους οποίους πριν ίσως δεν έβλεπες.
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια μόνον τρόπο να κοιτάνε.
Άρα η λύση στο πρόβλημα προέρχεται, όπως πιστεύω όλες οι λύσεις σε όλα σχεδόν τα προβλήματα, από μέσα σου αφού ο τρόπος που διαλέγεις να τα στήσεις απέναντί σου είναι επίσης ατομική σου υπόθεση. Αρα αν το κάνεις με τέτοιο τρόπο ώστε να ταυτίζεται με το βαθύτερο εγώ σου πιστεύω ότι όλα τα τοποθετείς διαφορετικά απέναντί σου. Και εκπλήσσεσαι διότι πράγματι ανακαλύπτεις ότι παντού υπάρχουν δρόμοι.
Έτσι οι γυναίκες και άντρες σε αδιέξοδο που περιγράφεις, νομίζω ότι τη λύση πρέπει να την αναζητήσουν μέσα τους και βασικά στον τρόπο που κοιτάνε γύρω τους και στο ποιους επιλέγουν να στοχεύουν με το βλέμμα τους, διότι πιθανότητα υπάρχουν δρόμοι πλην όμως δεν τους επιλέγουν διότι δεν έχουν αντιληφθεί ότι αυτούς μέσα τους βαθιά θα ήθελαν να τραβήξουν.
Τελειώνοντας για να μη σε κουράσω, συμφωνώ απόλυτα στο ότι τα δύο φύλα γενικά στην σημερινή κοινωνία έχουν χάσει τον προορισμό τους και βρίσκονται σε σύγχυση. Αυτό είναι μοιραίο σε ένα βαθμό αφού διαβιώνουμε σαφέστατα σε μία μεταβατική περίοδο από την παλαιά παραδοσιακή οικογένεια, με τα πολλά καλά της αλλά και τα πολλά λάθη της, σε μία νέα μορφής οικογένεια όπου ο άνδρας χάνει τον πρωταρχικό ρόλο του και η γυναίκα σπεύδει πολλές φορές άκομψα και με υπερβάλλοντα ζήλο να διεκδικήσει αυτό που ο άνδρας χάνει, ή να του το απομυζήσει ενδεχομένως και με το ζόρι.
Παρά ταύτα, επίσης η λύση στο πρόβλημα αυτό, είναι η βαθιά ατομική γνώση του καθενός μας, η οποία καθορίζεται και από τη φύση και το φύλο μας και η οποία μπορεί ν αοδηγήσει πραγματικά στην αρμονική συμβίωση ένα σύγχρονο ζευγάρι, έστω και αν ταλαντεύεται από τα σημεία των καιρών.
Αυτό που είναι βέβαιο για μένα είναι ότι η ισότητα όπως τέθηκε από το δικό μου φύλο, ήταν μία μορφή ισοπέδωσης και όχι μια μορφή αναζήτησης αναλογικής εξίσωσης στα πλαίσια των σύγχρονων συνθηκών. Και αυτό όμως μέσα από την προσωπική θεώρηση ενός εκάστου εξ ημών μπορεί να αλλάξει και να βελτιωθεί.
ΛΙΓΟ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΚΑΙ Η ΛΥΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΕ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΣΟΥ
ΚΑΙ ΤΟ SEX AND THE CITY ΕΙΝΑΙ JUST FOR FUN
ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ
Έγραψες “ΤΟ SEX AND THE CITY ΕΙΝΑΙ JUST FOR FUN”.
Λέμε στα αστεία αυτά που δεν τολμάμε να πούμε στα σοβαρά…
Δεν αντέχεται άλλο αυτή η ιστορία με τα άρθρα, και για να μη μένουμε θεατές όπως μας αναφέρθηκε στο email, μήπως είναι καλύτερα κ. Δημήτρη να ζητήσετε ο ίδιος από τους φίλους και γνωστούς, για το ποιοί θα ήθελαν να συνεχίσετε να τους στέλνετε τα “Ελληνικά” άρθρα σας, (στα οποία δεν καταδέχεστε και για διάλογο, μόνο περιμένετε σχόλια), αλλιώς να πούμε στο πρόγραμμα να σας μπλοκάρει εκ των ουκ άνευ βρε αδερφέ.
Μέσκασες Παραλία, πες μου τι θες να σου διευκρινίσω, αν μπορώ…
Γιάννη Ταλιμπανοκυνηγέ, αν οι πολιτισμοί είχανε φύλο, ο Ελληνικός πολιτισμός θα ήτανε γένους θηλυκού. Για αυτό η σωστή μάνα είναι κλειδί στην προσωπική και συλλογική εξέλιξή μας.
Δημήτρη, νομίζω λίγο πολύ όλοι θα συμφωνήσουν με την ανάλυσή σου!
Ομως το ποτάμι πίσω δεν γυρίζει ……μόνο αν “ξαναγεννηθούμε”….. και μεγαλώσουμε με σωστή νοοτροπία και κυρίως ΠΑΙΔΕΙΑ !!!!!
Φιλικά, Αθηναίς
Συγχαρητήρια για το άρθρο, που εποτελεί μία ακριβή και γλαφυρή ακτινοσκόπηση της σημερινής κοινωνίας, μέσα από το face book. Μια ματιά που ο αρθρογράφος έχει το προνόμοιο/χάρισμα να διαθέτει.
Μπράβο Δημήτρη~ Ευκρινής και αναλυτική η ματιά σου … συμφωνώ απόλυτα! Μονό την τελευταία παράγραφο τι την ήθελες …? Πολύ ελληνο -εκ- κεντρική βρε παιδάκι μου … :0
ναι ναι… τι ωραίες που ήταν οι παλιές καλές μέρες….
οι γυναίκες στο σπίτι, οι άντρες γυναικοκατακτητές, η τεχνολογία δεν είχε επιρεάσει τόσο την ζωή μας…
αυτές τις ατάκες του…. Περίανδρου Πόποτα που είναι εμφανέστατες στο κείμενο δείχνουν άνθρωπο μισογύνη και αδιάλλακτο στις επερχόμενες αλλαγές στον τρόπο ζωής (είτε λόγο τεχνολογίας είτε λόγο συγκοιριών) μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Την ευθυνη για την κάτω βόλτα της κοινωνίας μας σήμερα δεν την έχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτά είναι τα τελευταία που εμφανίστηκαν. Πρωτίστος ευθυνεται η παιδεία που δίνεται στην επόμενη γενιά, η παιδεία που συγκεκριμένα στην Ελλάδα είναι η παιδεία του “ωχαδερφισμου” και της κομπίνας. Έπειτα είναι τα ΜΜΕ τα οποία πλασάρουν κάθε λογης σκουπίδι για τρόπο ζωής και τα πρόβατα μασάμε το κουτόχορτο που σερβίρεται απλόχερα.
Το facebook και άλλες σελίδες κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι ο παράδεισος της επικοινωνίας. Αντιθέτως είναι ένα μεγάλο φακέλωμα που κάνουμε όλοι οικειοθελως στον εαυτό μας.
Αλλά ακόμη κ αυτό είναι λίγο μπροστά στο δέλεαρ της ψευτο-επικοινωνίας που προσφέρει το facebook που πείθει πολύ κόσμο ότι δεν έχει ανάγκη από την πραγματική επικοινωνία, την ουσιαστική, αλλά μπορεί να αφήνει comments …
αυτό όμως αλλάζει αν ο καθένας από τους χρήστες του facebook έχει την κρίση να δεί πως είναι απλά μια ιστιοσελίδα κ τίποτε παραπάνω,…