Ἀναζητώντας τὸν χαμένο ὑλισμὸ σὲ ἕναν ἐξαϋλωμένο κόσμο

2
656

Ἀκούω νὰ λένε πὼς "ζουμε στὴν πλέον ὑλιστικὴ ἐποχή", "κυριαρχεῖ ὁ ὑλισμὸς" καὶ λοιπά.
Πραγματικά, δὲν τοὺς καταλαβαίνω. Μά, εἴμαστε ἐξαϋλωμένοι!
Τὸ  χρῆμα  δὲν ἀντιστοιχεῖ πάντα σὲ παραχθέντα ἀγαθά, στὸν μόχθο τῆς γεωργίας ἢ τῆς κτηνοτροφίας ἢ τοῦ οἰκοδομεῖν, ἐνίοτε οὔτε κἂν σὲ χρυσὸ ἢ σὲ ἀσήμι, ἀλλὰ φουσκώνει καὶ ξεφουσκώνει ψηφιακὰ στὰ χρηματιστήρια καὶ στὶς "ἀγορές", χωρὶς πολλὲς φορὲς ἄλλο ἀντίκρυσμα ἀπὸ τὴν ψηφιακή τοῦ ἀποτύπωση.
Τὸ  φαγητὸ  ἔχει ἀπομακρυνθεῖ ὅσο γίνεται ἀπὸ τὴν προέλευσή του ἐκ τοῦ ζώου, τῆς γῆς ἢ τῆς θάλασσας- ἀγοράζεται μεμονωμένο σὲ σελοφὰν στὰ σοῦπερ-μάρκετ ἢ παραγγέλνεται ἕτοιμη ἡ μικρὴ ἀτομικὴ μερίδα μὲ ντηλίβερυ. Ὑπάρχει παγωτὸ χωρὶς λιπαρά, χωρὶς ζάχαρη, καὶ χωρὶς γάλα ἀκόμα. Τὸ κρέας μπορεῖ νὰ μὴν ἔχει κρέας, ἀλλὰ σπόρους σόγιας, τὸ γάλα νὰ μὴν ἔχει λακτόζη, ὁ καφὲς νὰ μὴν ἔχει καφεΐνη.

Τὰ  ἰμάτια  δὲν προκύπτουν ἀπὸ τὸ μαλλὶ τοῦ προβάτου ἢ ἀπὸ τὸ μπαμπάκι τοῦ ἀγροῦ, ἀλλὰ εἶναι "συνθετικά", ἐργαστηριακά.
Εἶναι ζήτημα ζωῆς ἢ θανάτου νὰ γίνεται τὸ ἐρωτικὸ σμίξιμο τῶν κορμιῶν μὲ τὴν παρεμβολὴ πλαστικοῦ ποὺ σὲ προστατεὐει ἀπὸ τὸν ἄλλον.
Οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις διενεργοῦνται μέσῳ διαδικτύου, μπροστὰ ἀπὸ μιὰ ὀθόνη: λέγεται πὼς οἱ σημερινοὶ (καὶ αὐριανοὶ) ἀνήλικοι ἐπενδύουν πρωτευόντως στὴν "ψηφιακή", δηλαδὴ ἄυλη, ἐπικοινωνία καὶ δευτερευόντως στὴν πραγματικὴ συνάντηση μὲ πραγματικοὺς ἀνθρώπους, "'ἐπὶ τὸ αὐτό".
Ἀκόμα καὶ γιὰ τὸν  ἐκκλησιασμό  της ἡ γιαγιὰ δὲν χρειάζεται νὰ βάλει τὰ καλά της καὶ νὰ μετακινηθεῖ ἀπ' τὸ σπίτι: μπορεῖ νὰ κάτσει στὸ σαλόνι μὲ τὶς παντόφλες της, νὰ δεῖ τὴ λειτουργία τῆς Μητρόπολης ἀπὸ τὴν τηλεόραση.
Νοσταλγῶ τὸν ὑλισμὸ τῆς ἐκκλησιαστικῆς πείρας: τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασί. Τὴν ὁλόσωμη καταβύθιση στὸ νερό, ὄχι μία ἀλλὰ τρεῖς φορές, ὄχι ἅπαξ ἀλλὰ κάθε χρόνο τὸν Γενάρη. Τὸν γλυκὸ "ἄρτο" ποὺ κόβεται μὲ τὸ μαχαίρι καὶ μὲ τὸ χέρι γιὰ νὰ μοιραστεῖ σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως. Καὶ ἄντε νὰ γεμίσεις μὲ λάδι τὸ καντήλι χωρὶς νὰ λαδωθεῖς καὶ νὰ πλένεσαι μετὰ μὲ τὰ σαπούνια- ἀδύνατον. Τὴν ἐλπίδα ἀναστάσεως τοῦ ὑλικοῦ μας σώματος νὰ βεβαιώνεται μὲ τὸ σπάσιμο τοῦ αὐγοῦ τοῦ φίλου -πραγματικὸ σπάσιμο, ὄχι "σὰν νὰ τὸ σπᾶς" οὔτε ψηφιακό.
Ξέρω 'γω; Ἂν τὰ νοσταλγοῦσαν ὅλοι αὐτὰ ἴσως νά'ταν διαφορετικὰ τὰ πράγματα. Καὶ νὰ θυμόμασταν τὸν ξεχασμένο μας ὑλισμό.
πηγή: Αντίφωνο

2 Σχόλια

  1. Πολύ θεολογικό τό ἀρθράκι!
    Διάβαζα ἀλλοῦ: “Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς σέβεται καὶ ἀγαπᾶ τὴν ὕλη, ὄχι μόνο γιατὶ εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ «καλὸ λίαν». Ἡ ὕλη εἶναι ἡ πύλη τῆς σωτηρίας. Γιατὶ ἡ ὕλη συνέδεσε τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεό. Ὁ Χριστὸς ἔλαβε σάρκα, ἑνώθηκε ὀντολογικὰ μὲ τὴν σάρκινη ἀνθρώπινη φύση καὶ μέσω αὐτῆς μὲ τὴν ὕλη τοῦ σύμπαντος. Μὲ τὴν σάρκωση τοῦ Χριστοῦ ὁ Θεός καὶ ἡ Κτίσις ἑνώθηκαν ἀσυγχύτως καὶ ἀπὸ τότε ἡ κάθε πέτρα εἶναι κομμάτι τοῦ σώματος τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἡ ἀνθρώπινη σάρκα εἶναι χῶμα καὶ τὸ κάθε στοιχεῖο της εἶναι στοιχεῖο τοῦ σύμπαντος. Γι’ αὐτὸ δὲν περιμένουμε μόνον ἀνάσταση νεκρῶν ἀλλὰ καὶ ἀνάσταση τῆς κτίσεως, «καινὴν γῆν καὶ καινοὺς οὐρανούς». Ἂς φωνάζουν οἱ φιλόσοφοι, ἂς φωνάζουν οἱ «Ἕλληνες» ὅτι ἡ ὕλη εἶναι φυλακὴ τῆς ψυχῆς. Γιὰ τὸν ὀρθόδοξο χριστιανό ἡ ὕλη εἶναι ὁ χρυσὸς κρίκος ποὺ μᾶς ἑνώνει μὲ τὸν Θεό. Τὸ κακὸ δὲν εἶναι στὴ σάρκα ἀλλὰ στὸ σαρκικὸ φρόνημα. Τὸ κακὸ βρίσκεται στὸ νοῦ ποὺ ἔχει παραστρατήσει καὶ ποὺ παίρνει τὸ πρῶτο γιὰ δεύτερο καὶ τὸ δεύτερο γιὰ πρῶτο, ποὺ βάζει τὸ πρόσκαιρο πάνω ἀπὸ τὸ αἰώνιο καὶ λατρεύει τὴν κτίση ἀντὶ νὰ λατρεύει τὸν Κτίσαντα. Ὅσοι προσκυνοῦνε τὸ πνεῦμα νομίζουνε πὼς εἶναι ἐξαϋλωμένοι. Στὸ βάθος εἶναι οἱ χειρότεροι εἰδωλολάτρες γιατὶ λατρεύουνε τὸν ἄνθρωπο”.

  2. η ευγένια, τα κατάλληλα λόγια δίχνουν έναν πραγματικό άνθρωπο στις μέρες μας. ο αντίλογος υπάρχει και θα υπάρχει μέχρι επιτέλους να βιώσουμε τα ιδεώδη. χαίρομαι για την συμμετοχή σε αύτο το φόρουμ. βλέπω όμως μια τάση να διαφωνούν οι συμμετέχοντες στα όρια της αγένειας αραδιάζοντας δικιές τους σκέψεις που είναι αναγκαίες για την υπάρξη επικοδομητικού διαλόγου. όμως διατυπώνονται με έχθρα για την ταπείνωση ανθρώπων που καταθέτουν την καρδιά τους έστω και ψηφιακά. που διαφέρουμε τότε από τους ανθρώπους στη βουλή που έχουν κάνει τη διαφωνία επιστήμη? πότε θα βιώσουμε υγιείς ανθρώπινες σχέσεις σεβασμού? αν οι ερευνητές αυτής της τιμημένης χώρας δεν βρίσκουν λόγους για να εφαρμόσουν αρετές από που θα έχουμε την απαίτηση να τους βρούμε? εμένα μου άρεσε το άρθρο γιατί βρήκα την ειλικρίνια μέσα του.

Σχολιάστε:

Πληκτρολογήστε το σχόλιό σας
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ