Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ: Αριστερά – Η έσχατη μεγάλη αίρεση

Επειδή τίποτα δεν είναι αυτονόητο: Έχει λόγο υπάρξεως η αριστερή πολιτική πτέρυγα σήμερα; Ή μήπως συνεχίζει να υπάρχει εξ αιτίας, μόνο, κεκτημένης ταχύτητας;

Όσοι θεωρήσουν το ερώτημα ως… καχύποπτο (ή αδικαιολόγητο) δεν έχουν παρά να διερωτηθούν σε τι άραγε θα διέφερε η, ενεστώσα, βιοτή των Ελλήνων πολιτών αν τυχόν τη διακυβέρνηση ασκούσε το κόμμα του ΠΑΣΟΚ, φερ’ ειπείν – ή και του ΣΥΡΙΖΑ.

«Κρίση της Αριστεράς», έρχομαι να πω, είναι πρωτίστως ετούτη η (έργοις) ταύτιση. Χωρίς διόλου να εννοώ, ωστόσο, πως οι κομματικές διαφορές θα έπρεπε να προκύπτουν εκ των υστέρων – ν’ αναζητούνται δηλαδή τεχνητές εστίες πολώσεως, μόνο και μόνο για να «οχυρωθεί» η διαφορά της επαγγελίας.

Μια Αριστερά σε κατάσταση ακμαία, λοιπόν, δεν θα είχε να αποδείξει τίποτα: Θα μιλούσε – πιο πολύ κι απ’ όσο η Πράξη της – το Είναι της.

Να είμαι δίκαιος: Το ζητούμενο ετούτο, παραδέχομαι, εν μέρει ισχύει! Μόνο εν μέρει, ωστόσο… Μόνο εις ό,τι αφορά, δηλαδή, την ανθρώπινη ποιότητα των στελεχών της: Κάθε σύγκριση προσωπικής συμπεριφοράς/ευαισθησίας/αξιοπρέπειας, διατείνομαι, μεταξύ των εκατέρωθεν διαχειριστών θέσεων εξουσίας, αποστάζει σε μια εικόνα σαφέστατης υπεροχής από την πλευρά των εκπροσώπων π.χ. του ΣΥΡΙΖΑ, αντίκρυ σε αυτούς της Ν.Δ. (Επείγομαι να διευκρινίσω ότι διόλου δεν απουσιάζουν, πάντως, οι  ένθεν-κακείθεν εξαιρέσεις. Με εξόφθαλμη, π.χ., την περίπτωση του νεοδραμούς Στ. Κασσελάκη – και ουδαμώς αναφέρομαι, εδώ, στην ομοερωτική επιλογή του.)

Το οδυνηρό γεγονός, εν τούτοις, είναι ότι ενώ πιστοποιείται μια αριστερή επάρκεια όσον αφορά το απαιτητικώτερο λοιπόν ζητούμενο (που είναι, ασφαλώς, το “Είναι”) προκύπτει μαζί μια δραματική αποτυχία/αστοχία σε ένα εισέτι καθοριστικώτερο επίπεδο: Σε όσα αφορούν το πεδίο των Σημασιών και του Λόγου.

Έχω βεβαίως να μιλήσω για την (όψιμη) επιλογή του Δικαιώματος – ως ισχνού υποκατάστατου της επιλογής της Συναρπαγής και του Οράματος. Πριν απ’ αυτό, ωστόσο, έχω κυρίως να μιλήσω για την επιλογή (απ’ την εποχή του Μαρξ, και μετά) της σκληροπυρηνικότερης δυνατής εκδοχής Αθεϊσμού, ως καθολικού ιδιώματος της Αριστερής αυτεπίγνωσης.

Έχουμε φυσικά (ή μάλλον: εντελώς αφύσικα) εκπαιδευτεί “εξ απαλών ονύχων” στην ιδέα ότι η Αριστερά ορίζεται (!) ταυτόσημη με την Αθεΐα – κι έτσι, δεν περνάει απ’ το νου μας να το αμφισβητήσουμε. Κατ’ ουσίαν όμως εμπεδώνει, αυτό, τον απόλυτο «ετσιθελισμό» των «επαϊόντων» μας: Την καθολικώτερη (στη διάρκεια της Ιστορίας) μεθόδευση Επιβολής, στο επίπεδο της ταυτότητας και της συνείδησης.

Και βασίζεται βέβαια σε ένα ψέμα σε μέτρα Αντιστροφής της Πραγματικότητας: Η Αριστερά ήταν, ευθύς εξ αρχής, μια απόπειρα διαφύλαξης της ευαισθησίας μέσα στην ιστορία – μα ως τέτοια αποτελούσε, ίσα ίσα, ευθεία προέκταση της Ιερότητας. Και δη, της χριστιανικής! Μία «αίρεση», στην ουσία: Η τελευταία Μεγάλη Αίρεση της χριστιανικής αυτοκατανόησης.

Εξ αυτής της προέλευσης, μάλιστα, και η τόση ακτινοβολία της στις καρδιές των ανθρώπων. Μα, εκ της όλως αντίστροφης αλληλουχίας, πάλι, η τόσο επιτυχής μεθόδευση απορρίψεως της «ρίζας» εν ονόματι ενός (ανάμεσα στα άλλα) «παρακλαδιού»…

Μια Αριστερά που πριόνιζε, απ’ την πρώτη στιγμή της, το κλαδί πάνω στο οποίο στηρίχθηκε, οπότε, ήταν μια Αριστερά που (αυτο)προοριζόταν να σωριαστεί καταγής: Είναι το σημείο, συγκεκριμένα, στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα – και θα επαληθεύεται σαφέστερα (ανεξαρτήτως αρχηγού) σε κάθε περαιτέρω εκλογική καταμέτρηση. Αυτό διόλου δεν σημαίνει, πάντως, ότι θα θελήσει να ανακτήσει επίγνωση/συνείδηση/έμπνευση…

Γιατί;…

Για έναν λόγο τον οποίο οι στοχαστές της κατέχουν θαυμάσια – επ’ ουδενί θα στέρξουν, όμως, να αποκαλύψουν στους “ηγέτες” τους οποίους (οι ίδιοι) ποδηγετούν:

Επειδή η πλάση έχει, ναι, χρεία ψωμιού – ακόμα βαθύτερα, όμως, έχει χρεία νοήματος! Μια αληθινή διαστροφή ωστόσο (η βαθύτερη απ’ όλες) έχει αλλοιώσει τη δική τους αίσθηση χρείας: Το ζητούμενο νόημα δεν θέλουν, εκείνοι, να ισχύει αυθύπαρκτο. Θέλουν μόνο να το έχουν φέρει, οι ίδιοι, στην ύπαρξη. Θέλουν σα να λέμε να αισθανθούν θεοί.

Χάριν της επιζητήσεως τούτης είναι που έχουν αναποδογυρίσει (κατά τους τρεις νεώτερους αιώνες της γης) των κρισίμων πραττομένων, όλων, τα ονόματα.

Χάριν του ιδίου ακριβώς σκοπού είναι και που καταμεσής τής – παρούσας – προνομιακώτερης στιγμής της Ιστορίας ολόκληρης, τα Ακριβά Οράματα έχουν ΗΔΗ εξατμιστεί στους “πέντε ανέμους” μέσα, ειδικώτατα, από των απλών (όλων ημών) ανθρώπων τις κενές πια παλάμες!

ΥΓ: Ειδικότερες επισημάνσεις, πάνω στο ίδιο θέμα, θα βρει όποιος επιθυμεί στα δύο παλαιότερα αυτά άρθρα στο Αντίφωνο:

Η Πoλιτική Πράξη ως απόπειρα Εξαγοράς του Χρόνου

Ἀποτυχία τῆς Πολιτικῆς; Ἢ ἀστοχία τῆς Ἱστορίας;